พี่เบเลธวิ่งออกจากเต๊นท์ในทันทีที่เจ้าหน้าที่รายงานจบ พี่เซปาร์และผมก็ตามเขาไปในทันที ผมได้ยินเสียงฝีเท้าเบื้องหลังพวกเรา นั่นหมายความว่า จอมมารตนอื่นๆก็เข้าใจในสิ่งที่เจ้าหน้าที่คนนั้นเพิ่งรายงานไป

 

 

เนื่องจากฝนตก ผืนดินจึงเต็มไปด้วยโคลน พวกเราวิ่งแล้วโคลนก็กระเด็นไปรอบข้าง ร่างของพวกเราต่างเปียกโชกเพราะฝนแต่มันไม่ใช่สิ่งสำคัญอีกต่อไป

 

มีหน่วยทัพหนึ่งกำลังเดินทัพออกจากค่ายไปผ่านฝนและดินโคลน มันเป็นหน่วยของอันเดดมอนสเตอร์

 

 

 

“นายท่าน นายท่านบาร์บาทอส!”

 

นายพลเซปาร์ที่ปกติจะมีสีหน้าจริงจังเสมอตอนนี้กลับแสดงสีหน้าช็อคออกมา

 

 

 

“พวกเราต้องหยุดเธอทันที! การพุ่งเข้าใส่กองพลภาค 1 ด้วยกำลังเพียง  5,000 นายนี่มันบ้าไปแล้ว!”

 

“โจมตีพวกแม่งทั้งแบบนี้นี่แหละ!”

 

หนึ่งในจอมมารที่ตามหลังพวกเรามาตะโกนอย่างนั้น น้ำฝนปกคลุมดวงตาทำให้เห็นใบหน้าของพวกเขาได้ไม่ชัด แล้วนายพลเซปาร์ก็ตะโกนขึ้นมา

 

 

“ศัตรูมีจำนวน  30,000 นาย ในขณะที่พวกเรามีไม่ถึง 20,000 นาย ด้วยซ้ำ ! ถ้ายังเลวร้ายไม่พอ นี่เจ้ากำลังจะบอกให้พวกเราพุ่งเข้าใส่แนวป้องกันของพวกเขาด้วยรึ? หากอยากฆ่าตัวตาย เจ้าก็จงทำมัน―”

 

เสียงฟ้าผ่า คำพูดของนายพลเซปาร์ถูกกลืนหายไปกับสายฟ้านั้น

 

ให้ตายเถอะ อากาศเลวร้ายมาก ผมอยากครอบครองเมืองใกล้ๆนี้แล้วพักผ่อนสบายๆ แต่มอนสเตอร์ของเราก็คงบ่นแหละว่า เมืองนี่มันอยู่ไม่สบายเลย ซึ่งพวกเราก็คงทำแบบนั้นไม่ได้ 

 

เฮ่อ เจ้าสัตว์ห่านี่

 

ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดคุยกันในสถานการณ์อย่างนี้ พวกเราวิ่งไปหามอนสเตอร์อันเดด พวกมอนสเตอร์ต่างออกมาดูว่า เกิดความวุ่นวายอะไรกันขึ้น

 

นับเป็นโชคดีที่ อันเดดมอนสเตอร์นั้นหยุด ตอนที่พวกเราพึ่งออกจากฐาน พี่เบเลธที่วิ่งออกมาล่วงหน้าก่อนจึงขวางทางพวกมันไว้

 

พี่เบเลธและบาร์บาทอสนั้นทะเลาะกัน มองแล้วยักษ์สูง 4 เมตร กับเด็กสาวตะโกนใส่กันนี่ก็เป็นภาพน่าสนใจดีนะ

 

ไม่หรอก แม้จะบอกว่า กำลังตะโกนใส่กันอยู่ก็จริง

…….แต่ส่วนมาก เด็กสาวกำลังทุบตีเจ้ายักษ์อยู่ เธออัดไปที่น่องและต้นขาของเบเลธด้วยหมัด ด้วยเตะ พวกเราได้ยินบทสนทนาก็ตอนที่วิ่งตามพวกเขาทันแล้ว

 

 

“หลีก! หลีกทางไปสิวะ อย่ามาขวาง ไอ้ห่า!”

 

“…….”

 

“อีลูกกะหรี่! ข้าบอกให้หลีก!”

 

แม้รูปร่างเธอจะเป็นอย่างนั้น แต่พละกำลังของเธอเยอะเป็นบ้าเป็นหลัง ดูได้จากหมัดที่ทรงพลังนั่น

ถึงอย่างนั้นเบเลธยังคงเงียบ ทั้งที่ยังทนรับการเตะต่อยของบาร์บาทอส เขาปล่อยให้ฝนไหลผ่านลงบนใบหน้าทั้งที่ยังมองตรงไปข้างหน้า

 

“แก, แกนี่มัน―!”

 

บาร์บาทอสอัญเชิญเคียวของเธอออกมา มันเป็นอาวุธประจำตัวเธอ เธอได้หยิบเครื่องดนตรีแห่งความตายออกมาแล้วตะโกน

 

 

“หลีกไป หรือจะให้ข้าทำให้แกหลีก!”

 

“…….”

 

“แกคิดว่า ข้าจะไม่ทำอย่างนั้นเรอะ!?”

 

เธอตั้งใจที่จะแกว่งเคียว นายพลเซปาร์นั้นรี่พุ่งเข้ามาระหว่างทั้งสอง เขากางแขนออกแล้วพูด

 

 

“การบุกไปครั้งนี้ยังไม่สมควรครับ ท่านบาร์บาทอส”

 

“นี่พวกแกทุกคนกินยาผิดหรืออะไรวะ……? อะไรนะ ยังไม่สมควรงั้นเหรอ? ข้าเป็นผู้บัญชาการโว้ย!”

 

 

“ไม่กองทัพใดที่ไปสู้เพื่อตั้งใจจะถูกกำจัด”

 

พี่เซปาร์เปิดปากพูดจากด้านหลังของเซปาร์

 

 

“หากพวกเราจะสู้ พวกเราควรทำให้ถูกต้อง หากพวกเราจะวิ่งใส่เหมือนหมา พวกเราก็แค่ทอดทิ้งพรรคพวกของเราเหมือนที่เจ้าหนูเซปาร์เคยทำ นายท่าน เราไม่ควรทำอย่างนั้น”

 

“เขาพูดถูกแล้ว”

 

นายพลเซปาร์เห็นด้วย ผมของเขาลู่ต่ำลงเพราะฝน ไม่ใช่แค่เขาคนเดียว พี่เบเลธและจอมมารตนอื่นๆ และบาร์บาทอสต่างเปียกโชก

 

 

“ปกตินายท่านน่ะ ทั้งสงบเยือกเย็นมาตลอดไม่ใช่หรือครับ? ตอนนี้คือเวลาที่ท่านควรจะสงบใจให้มากที่สุดแล้ว การต่อสู้ที่ไร้แผนการไม่ได้นำอะไรมาให้เลย”

 

“แผนของเรามันเพื่ออะไรกันวะ!”

บาร์บาทอสตะโกนออกมา

 

“เหตุผลในการสู้ของเรามันพังหมดแล้ว ความภาคภูมิใจของเราโดนขยี้!

เซปาร์ หากทางเลือกสุดท้ายที่เรามีคือ สู้

―แล้วจะมีอะไรเหลือไว้สำหรับนักรบที่หลงทิศหลงทางไปแล้วล่ะ!? 

พวกเราน่ะเป็นเครื่องจักรสังหาร พวกเราจะฆ่าไอ้ระยำพวกนั้นที่มันดูถูกเราที่นี่!”

 

“ท่านบาร์บาทอสครับ……!”

 

“ไอ้หมูพวกนั้นจากฝ่ายภูเขามาหาเราด้วยท่าทีหยิ่งยโส แถมยังมากระหนาบพวกเราอีก!”

 

เสียงร้องของเธอสะท้อนไปในสายฝนและเสียงฟ้าผ่า

 

 

“ความภาคภูมิใจของพวกเราอยู่ในสงคราม แต่อีดอกนั่นมันพยายามใช้ตีนหมูของมันมาเหยียบย่ำทำลาย! ข้าจะปล่อยให้พวกมันทำอย่างนั้นได้ยังไงกัน !? 

จอมมารทั้งหลาย! ไอ้ลูกชาย คนสนิทข้า! 

ข้าขอถามเจ้าหน่อยสิวะ! เจ้าจะปล่อยให้พวกแม่งทำอย่างนั้นได้หรือยังไง!?”

 

“…….”

 

ไม่มีใครสามารถตอบการร่ำร้องของเธอได้ ไม่ใช่เพราะพวกเราไม่เห็นด้วยกับเธอหรอก พวกเราทั้งหมดต่างรู้สึกเหมือนกัน แต่หากพวกเราเห็นใจเธอ ณ ตอนนี้ทุกอย่างก็จบสิ้น

……ทั้งความฝันในการพิชิตโลก รวมถึงชีวิตของพวกเรา

 

 

บาร์บาทอสหายใจหนักขณะที่มองไปรอบๆ พอเธอเห็นว่าไม่มีใครตอบรับคำพูดเธอ อารมณ์ของเธอก็ค่อยๆพังลง บาร์บาทอส ผู้เป็นเหมือนปราการไม่มีวันแตกพ่าย กำลังแหลกสลาย…….

 

ฝนนั้นพัดกระหน่ำลงมายังใบหน้าของเด็กสาว แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่แน่ใจว่ามันใช่ฝนหรือเปล่า ยิ่งไปกว่านั้นเธอปล่อยเคียวจากมือ อาวุธที่ไม่เคยหลุดจากมือเลยแม้ในการรบที่สิ้นหวังกลับตกลงสู่โคลนอย่างไร้กำลัง

 

 

“อะ-อ๊าา…….”

 

ณ ตอนนั้นเอง พี่เบเลธและเซ)าร์ต่างจับผ้าคลุมมาไว้ในมือ พวกเขาคลุมตัวบาร์บาทอส ผ้าคลุมที่ปลิวเป็นดั่งม่านช่วยกำบังบาร์บาทอสจากสายตาทุกคน

 

เสียงร้องไห้อาจจะได้ยินจากด้านหลังของผ้าคลุมสีแดงสด

 

 

“ฮึก, อ๊าา……ฮือ…….”

 

ตามหลักแล้ว หัวหน้าฝ่ายที่ราบนั้นต้องเป็นจอมมารผู้ไม่อาจเอาชนะได้

 

จอมมารอันดับ 1 บาอัล เป็นจอมมารผู้ยิ่งใหญ่

จอมมารอันดับ 2 อากาเรส เป็นจอมมารที่แข็งแกร่งที่สุด

จอมมารอันดับ 3 เวสซาโก้ เป็นจอมมารที่ฉลาดที่สุด

 

แต่ถึงอย่างนั้น จอมมารที่แน่แน่วที่สุดที่ยืนอยู่แนวหน้าเสมอ

―ผู้ที่ป้ายธงไม่เคยหล่น ผู้เดินไปข้างหน้าไม่เคยหยุด ผู้ตะโกนกู่ร้องอย่างไม่จบสิ้น และยังเป็นผู้ที่ผลักดันเผ่าปีศาจจากเบื้องหลัง นำพวกเขาไปสู่ดินแดนใหม่อยู่เสมอ

 

ผู้นั้นคือ จอมมารลำดับ 8 

 

ลอร์ดผู้ไม่มีวันตาย 

 

 

 

“ฮือออฮือออ……ฮึกๆ, อาาา…….”

 

ดังนั้น บาร์บาทอสจึงไม่อาจร้องไห้ได้ การร้องไห้ของเธอต้องไม่มีอยู่ 

 

เธอเป็นนักรบ เธอเป็นจอมมารที่เป็นตัวแทนของเหล่าปีศาจทั้งในอดีตจนถึงปัจจุบันที่ต้องการจะพิชิตโลกทั้งใบทวีปทั้งทวีป

หากเธอนั้นตกสู่ความสิ้นหวังแล้วร้องไห้ออกมา นั่นจะเป็นการคร่าชีวิตของปีศาจทุกตัวให้จมกองเลือด

 

 

“ฮึกกกฮึก……อ่า,ฮืออออออ……อาาา…….”

เบเลธและเซปาร์นั้นประคองผ้าคลุมและมองไปข้างหน้าราวกับไม่เห็นอะไรทั้งนั้น พวกเราต่างทำเหมือนกัน พวกเราหันหลังให้บาร์บาทอส และมองออกไปยังที่ที่ไกลแสนไกล

 

เบเลธและเซปาร์เป็นกลุ่มบุคคลแรก ต่อจากนั้นก็จอมมาร ต่อจากนั้นจนในที่สุด มอนสเตอร์ทั้้ง  18,000  ของพวกเราต่างหันหน้าออก ฝนยังคงตกห้อมล้อมเราไว้ ใช่แล้วล่ะ สิ่งเดียวที่พวกเราได้ยิน คือ เสียงของฝนบ้านี่

 

พวกเราไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น

 

ไม่ได้ยินอะไรเลย

 

 

* * *

 

 

“แปลกจัง”

 

จอมมารลำดับ 9 ลอร์ดไพมอนบ่นกับตัวเธอเอง เธออยู่ใต้หลังคาที่ไว้กันฝน เธอไม่ชอบที่จะอยู่ใกล้ๆ เธอชอบหลังคาที่อยู่เหนือเต๊นท์ เพราะนั่นทำให้เธอเห็นพื้นที่ภายนอก

 

“พี่สาว มีอะไรแปลกเหรอคะ?”

 

สิตริ คนรักของไพมอนและเป็นจอมมารลำดับ 12 ได้ถามเธอ สิตริถูดาบโซ่ของเธอด้วยเศษผ้า เธอเตรียมพร้อมแล้วเพราะไม่รู้ว่า กองทัพภาค 6 จะโจมตีมาเมื่อไหร่

 

“ข้ากำลังพูดถึงบาร์บาทอส เธอควรจะโกรธแล้วตอนนี้…….”

 

“หืมมมม? ไม่ใช่หัวแม่นั่นเย็นเป็นน้ำแข็งเหรอ?”

 

สิตริเอียงคอ

 

เธอเคยเข้าร่วมกับการสำรวจของทัพพันธมิตรหลายครั้ง

 

มีหลายครั้งที่สิตรินั้นร่วมสู้กับบาร์บาทอสหลักจากได้จัดไปอยู่หน่วยเดียวกัน บาร์บาทอสนั้นมักนำทัพของเธอด้วยความสงบเยือกเย็นอยู่เสมอ ตรงข้ามกับกองทัพอื่นที่มักตะโกนร้องใส่ การเดินทัพของเธอที่เงียบมากเป็นลักษณะเด่นของบาร์บาทอส

 

“บ่อยครั้งผู้คนมักเข้าใจผิดไป แต่ความจริงแล้วบาร์บาทอสนั้นหัวร้อนง่าย”

 

ไพมอนหัวเราะเอิ้ก

 

 

“เธอมักใช้เหตุผลในความสำเร็จมาเพื่อกลบเกลื่อนความรุนแรงทางอารมณ์ของเธอ แต่นิสัยพื้นฐานที่รุนแรงและชั่วร้ายนั้นพร้อมจะผุดพรายขึ้นมาได้ทุกขณะ 

ใครๆก็สามารถบอกได้ว่า เธอนั้นยังคงเฝ้าตามความฝันเฝื่องที่หวังพิชิตโลกมากว่า 2,000 ปี เธอคนนั้นน่ะเป็นเด็กน้อยเจ้าอารมณ์”

 

“อย่างนั้นเหรอ? ดูพี่จะรู้จักบาร์บาทอสดีจังเลยนะ พี่สาว?”

 

“……พวกเราเคยเป็นสหายร่วมรบกัน แค่นั้นแหละ”

 

หนึ่งในสหายผู้ที่เชื่อใจกันและกัน

 

 

ทัพกองกลางนำโดยมาร์บาส ปีกซ้ายบัญชาการโดยไพมอน และปีกขวานำโดยบาร์บาทอส

 

นี่เป็นตำแหน่งของพวกเขาเมื่อ สงครามพันธมิตรเสี้ยวจันทราครั้งที่ 1 และ 2 ใน ช่วง 1,700 ปี ก่อนหน้า ตอนนั้นพวกเขาได้รับการชื่นชมว่าเป็นกองทัพไร้พ่ายที่สามารถกวาดล้างราชอาณาจักรมนุษย์ไปถึงสองแห่ง

 

หากพวกพันธมิตรของพวกเขาไม่ชิงตัดเสบียงก่อน ก็เชื่อได้แน่ว่า พวกเขาคงเดินทัพไปจนสุดทวีปนั่นแหละ

 

หลังจากนั้น กองทัพพันธมิตรก็ถอยกลับ ไม่อาจนำกองกำลัง 100,000 นายได้อีกต่อไป กองทัพก็ตกต่ำลงเหลือขนาดเพียง 10,000 ถึง 30,000 นาย ต้องจัดหาเสบียงด้วยวิธีใหม่ในทันที

 

มันเป็นฝันร้ายหากกองทัพทหารจำนวน  100,000 นาย ไม่มั่นใจเลยว่า พันธมิตรของพวกตนจะตัดเสบียงเมื่อไหร่

 

ในช่วงกองทัพพันธมิตรครั้งที่ 2 มาร์บาส ไพมอน และบาร์บาทอสนั้นได้ล่าถอยขณะที่บุกลึกเข้าไปในทวีปแล้ว พวกเขาต้องอยู่อย่างนั้นถึง 3 สัปดาห์โดยไม่มีสเบียงและถูกห้อมล้อมโดยศัตรู

 

เมื่อไม่มีเสบียง ออเกอร์ก็กินออร์ค ออร์คก็กินก็อบลิน และที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้น พวกอัศวินไม่ให้เวลาพัก พวกเขาชาร์จเข้ามาเต็มกำลังไม่หยุด…….

 

 

กองทัพภาค 1 ที่เคยมีกองกำลังถึง  130,000 นายก็ลดลงเหลือ 20,000 นาย ใน 3สัปดาห์

ความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่กลับกลายเป็นความล้มเหลวอันเลวร้ายที่สุด

 

สามจอมมารที่เป็นตัวแทนแห่งพละกำลังอันกล้าแข็งของฝ่ายจอมมารจบลงที่การประชุมอย่างรุนแรงเรื่องพันธมิตรเสี้ยวจันทราื

กลุ่มพันธมิตรนั้นมีขึ้นเพื่ออะไรกันแน่? พวกเราต้องเสียสละกันไปเพื่ออะไร?

 

 

จอมมารลำดับ 5 มาร์บาสนั้นไปก่อตั้งฝ่ายกลาง เขาเชื่อว่า การหยุดความโลภ และความขัดแย้งระหว่างจอมมารเป็นเป้าหมายสำคัญ ดังนั้นมาร์บาสนั้นจึงเป็นเจ้าภาพการจัดงาน ของเหล่าจอมมาร  <ราตรีวัลเพอกีส> เขาต้องการการแก้ปัญหาทางการเมือง

 

จอมมารลำดับ 9 ไพมอนไปก่อตั้งฝ่ายภูเขา เธอเชื่อว่า การพิชิตโลกพิชิตทั้งทวีปนั้นเป็นเพียงความฝันลมๆแล้งๆ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเราต้องลดการสูญเสียให้เหลือน้อยที่สุดด้วยการร่วมมือกับมนุษย์และเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เธอจึงหาทางประนีประนอม

 

จอมมารลำดับ 8 บาร์บาทอสก่อตั้งฝ่ายที่ราบ เธอไม่เชื่อพรรคพวกของเธออีกต่อไป ดังนั้นเธอจึงรวบรวมจอมมารที่เธอเชื่อใจได้ จอมมารเหล่านั้นต่างรวมพลอยู่ใต้เสน่ห์ของบาร์บาทอสราวกับเป็นอัศวินองค์รักษ์ และเริ่มเคลื่อนทัพไปร่วมรบกันนับตั้งแต่กองทัพพันธมิตรครั้งที่ 3 

พวกเขาทั้งหลายนั้นเป็นพวกหัวรุนแรงในหมู่พวกหัวรุนแรงทั่วไป

 

 

แล้วเวลาก็ผ่านไป 1,500 ปี

 

กลุ่มบุคคลที่เคยทำงานร่วมกันในกองทัพภาคเดียวกัน ตอนนี้กลับเดินบนเส้นทางคนละสาย แยกออกไปเป็น กองทัพภาค 2 กองทัพภาค 1 และกองทัพภาค 6 เพิ่มเติมให้คือ ไพมอนนั้นกำลังเดินทัพมาเพื่อขย้ำคอพรรคพวกของตัวเอง…….

 

 

‘สิ่งที่ข้ากำลังทำนั้นเป็นสิ่งเดียวกับที่จอมมารในแนวหลังเคยทำกับพวกเราในทัพพันธมิตรครั้งที่ 2 ’

 

ไพมอนเย้ยหยันตัวเธอเอง ใครจะคิดฝันกันล่ะว่า สุดท้ายมันจะกลายเป็นเช่นนี้ได้?

 

คลื่นแห่งความสำนึกผิดบาปถูกชำระออกไปทันทีเมื่อเธอนึกได้ถึงเสียงหัวเราะเด็กๆของบาร์บาทอส บาร์บาทอสนั้นไม่ได้ทำผิดพลาดแต่ประการใด ไพมอนรู้เรื่องนั้นดีอยู่แล้ว

 

เหตุผลที่ทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทราล้มเหลวเสมอมันไม่ใช่ความผิดของจอมมารตนใดตนหนึ่ง มันเป็นเพราะจอมมารทุกตนนั้นต่างมีความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ และความกลัวที่เกิดขึ้นว่า จะเกิดอะไรขึ้นหากกองทัพพันธมิตรนั้นทำสำเร็จ……

 

เมื่อเป็นดังนั้น กองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทราจึงไม่เคยสำเร็จ

 

ไพมอนแน่ใจเลยว่า ในช่วง 1,500 ปีที่ผ่านมา เผ่าปีศาจจะไม่ใช่ผู้คว้าชัยในท้ายที่สุด หากแต่เป็นเผ่ามนุษย์ต่างหากที่จะชนะในตอนจบ

 

สิ่งนี้อาจจะสายเกินไปแล้วสำหรับการเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง สิ่งสำคัญที่สุดที่เธอควรทำคือ พลีร่างกายของเธอให้และอ้อนวอนขอร้องให้มนุษย์นั้นมอบดินแดนบางส่วนให้ปีศาจอยู่ อย่างน้อยก็สักหนึ่งเมือง

 

 

……. ไพมอนนั้นเชื่อมั่นในความงามและเสน่ห์ของตน เสน่ห์ที่จะทำให้มนุษย์นั้นตกหลุมรักโดยง่ายไม่ต่างจากแย่งขนมเด็ก

 

 

แต่การทำแบบนั้นมันช่างน่าขายหน้าเหลือเกิน จะต้องไม่มีเผ่าพันธุ์ใดเหนือเผ่าพันธุ์ให้โดยสมบูรณ์ เผ่าพันธุ์ทั้งหลายจะต้องอยู่บนเส้นที่เสมอภาคเท่าเทียมกัน และต้องเคารพให้เกียรติต่อกันและกัน

 

 ……นั่นคือ สาเหตุที่ว่าทำไมการสงบศึกถึงจำเป็น

 

 

ก่อนอื่นนั้น กองทัพภาค 1 และภาค 6 จะเริ่มการทำสนธิสัญญากันกับจักรวรรดิฮับบวร์ก นั่นจะเป็นตัวจุดประกายให้จอมมารตนอื่นและมนุษย์อื่นๆต่างตระหนักได้ว่า 

‘พวกเขานั้นเป็นฝ่ายที่เราสามารถทำสัญญาด้วยได้นี่ ถ้ามันจำเป็นน่ะ’

 

‘สิ่งนี้แหละที่จะนำมาซึ่งการจบสิ้นแห่งยุคสมัยของการฆ่าล้างฆ่าฟันกันเพื่อความอยู่รอด ไม่สิ ข้าต้องทำให้มันจบให้จงได้……!’

 

ไพมอนเชื่อในความละโมบโลภมากของทั้งมนุษย์และปีศาจ เธอมีประสบการณ์การหักหลังอย่างรุนแรงด้วยความโลภพวกนั้น เธอจึงไว้วางใจในความโลภมากยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด 

 

หลังจากทั้งฝ่ายปีศาจและมนุษย์ต่างสู้รบกันไปสักพัก พวกเขาจะเริ่มมาทำข้อตกลงกัน หากเขารู้สึกว่าตัวเองกำลังจะแพ้

 

แม้จะเชื่องช้าราวกับหอยทาก แต่สันติสุขของปีศาจและมนุษย์นั้นจะมาถึงเสียที แม้มันจะกินเวลาเป็นพันปี

 

เฉกเช่นกองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทราที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานกว่า 2,000 ปี เป้าหมายนี้ก็อาจต้องการระยะเวลาอีก 2,000 ปี 

 

‘มันไม่สำคัญเท่าไหร่หรอก’

 

ไพมอนตั้งปณิธานไว้กับตัวเธอเองแล้วว่า เธออยู่มานานแล้วถึง  2,000 ปี และการจะอยู่ต่ออีกสัก  2,000 ปี ไม่ใช่อะไรที่น่าหวาดกลัว สิ่งสำคัญที่สุดคือ ตอนนี้เธอมีความหวังแล้ว เธอมีความหวังถึงโลกที่มนุษย์และปีศาจจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างเสมอภาคเท่าเทียม

 

การบดขยี้บาร์บาทอสให้อยู่ใต้เท้านั้นเป็นก้าวแรกไปสู่โลกใบนั้น

 

‘บาร์บาทอส เธอน่ะโหดเหี้ยมรุนแรงเกินไป จึงแผ่ความหวาดกลัวให้ไม่ใช่แค่กับมนุษย์ หากแต่กับพวกปีศาจก็ด้วย’

 

ไพมอนหวังว่า บาร์บาทอสจะไม่อยู่เฉยแล้วพุ่งเข้ามาโจมตีเธอ แต่ถึงบาร์บาทอสจะไม่ทำอะไร เธอก็จะได้อะไรบางอย่างไปอยู่ดี แต่การใช้โอกาสนี้เพื่อกวาดล้างพวกที่ราบนั้นมันเย้ายวนใจกว่า

 

เธอกวาดตามองไปที่ทิวทัศน์ตรงหน้าใต้หลังคา มุมมองของเธอนั้นจำกัดเพราะฝนที่ตกหนัก แต่เธอรู้ว่า บาร์บาทอสคงอยู่ที่ไหนสักแห่งในสายฝน

 

 

‘ข้าจะรักษาชีวิตเจ้าไว้ในฐานะที่เราเคยสนิทกันมาก่อน ……แต่เธอจะไม่อาจกลับไปสู้รบได้อีกต่อไปแล้ว’

 

ในวันนั้นบาร์บาทอสไม่ได้เข้ามาโจมตี

 

มีเพียงฝนที่ตกอย่างหนักใส่ทั้งสองกองทัพ

 

 

ไพมอนเขียนจดหมายด้วยคำพูดที่ยั่วยุให้โกรธเพื่อหวังล่อบาร์บาทอสออกมา น้ำเสียงในจดหมายนั้นเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย มีคำประกาศชัดแจ้งว่า จะมีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นหากไม่ยอมมาเซ็นลงนามสงบศึกภายใน 2 วันนี้

 

ยุทธศาสตร์ของไพมอนนั้นง่ายมาก

 

 

ก่อนอื่น ให้เจ้าหญิงลำดับสามแห่งจักรวรรดินั้นแจ้งให้บาร์บาทอสทราบว่า

‘พวกเราจะเห็นด้วยกับสัญญาสงบศึก หากพวกท่านออกไปจากดินแดนของเรา’

แน่นอนว่า ไม่มีทางที่บาร์บาทอสจะยอมรับหรอก เจ้าหญิงนั้นจะทำ ‘การทดลอง’ บางอย่างเพื่อให้บาร์บาทอสจากไป

 

มันจะเป็นการโจมตีที่อ้างชื่อว่า เป็นการทดลองบางอย่าง แล้วบาร์บาทอสแห่งกองทัพภาค 6 ก็จะตอบโต้

ตรงจุดนั้นเอง ไพมอนแห่งกองทัพภาค 1 จะเข้าร่วมการรบเพื่อ ‘ชักนำ’ ให้เกิดการสงบศึก การสงบศึกนั้นเป็นข้ออ้างอันชอบธรรม

 

ซึ่งความจริงแล้วเป้าหมายแท้คือ การผลักให้กองทัพภาค 6 ของบาร์บาทอสนั้นไปสู่ตำแหน่งที่จะโดนกระหนาบทั้งสองฝั่งแล้วโดนกำจัดทิ้ง

 

สุดท้ายแล้ว พวกเขาก็จะเสียความสามารถในการต่อสู้ จึงต้องถูกบังคับให้ยอมจำนนในการยอมสงบศึก

 

สงครามการเมืองแบบคลาสสิก

 

ไพมอนรออย่างสบายอกสบายใจ แผนนี้ไม่มีรูโหว่ให้บาร์บาทอสสามารถหลุดรอดไปได้เลย

ไพมอนจะแสดงพลังแห่งแผนการในหนึ่งหรือสองวันนี้เอง

 

แต่ถึงอย่างนั้น มีจุดที่ไพมอนผิดพลาดไป นั่นคือ มีผู้ที่ล่วงรู้แผนของเธอมานานแล้ว

―แล้วช่างเป็นโชคร้าย ที่ผู้นั้นเป็นส่วนหนึ่งของฝ่ายที่ราบ มิใช่ฝ่ายภูเขา

 

เช่นเดียวกับการที่ปกติจอมมารไม่มีทางคาดคิดว่า จอมมารจะมุ่งโจมตีจอมมารด้วยกันเอง ไพมอนเองก็ล้มเหลวที่จะตระหนักว่า ก็ยังมีจอมมารที่คาดหวังให้จอมมารตนอื่นทำร้ายกันเองด้วยเช่นกัน

 

มันไม่ใช่เรื่องน่าแปลกเลย มันเป็นไปไม่ได้หรอก หากคุณไม่ใช่ผู้ที่เห็นอนาคตล่วงหน้า

 

ราคาของความผิดพลาดนั้นยิ่งใหญ่นัก