ความเจ็บปวดและความเศร้าใจที่เธอจงใจแสดงก็ได้แปรเปลี่ยนไปในทันที ความริษยาภายในใจของเธอทำให้สติของเธอนั้นแตกกระเจิง

ริมฝีปากถูกกัดแน่น รอยลิปสติกสีกุหลาบแดงราวกับถูกเคลือบไปด้วยสีแดงสด

เยี่ยหลานซานไม่สนใจเธอ เดินผ่านเธอและจากไป

เมื่อเธอเดินออกไปตรงประตู เธอจงใจปัดผมที่ร่วงหล่นลงมาปกปิดดวงตาของเธอ จากนั้นเธอส่งยิ้มหวานให้กับผู้คนที่กำลังถ่ายภาพอย่างบ้าคลั่ง

รอยยิ้มที่งดงามยังคงอยู่จนกระทั่งเธอเข้าไปภายในรถ

บนรถแท็กซี่ เธอขมวดคิ้วแน่นและเริ่มโทรหากงเส่าถิง

สายแรก

สายที่สอง

นี่เป็นครั้งแรกที่โทรไปหลายครั้งแต่เขาก็ไม่รับ เธอจึงโทรไปหาโจวไท่

“คุณเยี่ย” น้ำเสียงของอีกฝ่ายฟังแล้วดูอ่อนเพลีย

เยี่ยหลานซานรีบถามในทันที “แล้วคุณลุงล่ะ?”

“Boss เพิ่งออกจากสถานีตำรวจ วันนี้ที่บริษัทมีประชุมสำคัญและเขาเป็นเจ้าภาพ เขาจึงต้องรีบกลับไปประชุม”

“เหรอ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

“แล้วที่สถานีตำรวจมีข่าวคราวอะไรหรือเปล่า?”

แม้ว่าเธอเองก็เข้าใจ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะได้รู้เรื่องราวจากปากของกลุ่มทหารรับจ้างเลือดเหล็กเหล่านั้น

“ในตอนนี้ไม่มีเลย”

“โอ้ งั้นฉันวางสายก่อน ถ้ามีอะไรคืบหน้าก็อย่าลืมบอกฉันด้วย”

“รับทราบ”

หลังจากเยี่ยหลานซานวางสายโทรศัพท์ เธอก็เข้าไปดูสตอรี่โมเมนต์ของเสี่ยวจิน เธอลงสตอรี่ร้องไห้และบอกว่า ขนมปังที่รักหล่นลงบนพื้นและถูกน้องหมาแย่งไป ตอนนี้ร้องไห้หนักมาก

สถานที่ที่เสี่ยวจินอยู่ก็คือร้านอาหารเช้าที่อยู่ใกล้กับคอนโดของเธอ เดี๋ยวพี่กลับไปจะทำอาหารให้ทาน]

วินาทีถัดมา เสี่ยวจินโทรหาเธอ “พี่เยี่ย พี่จะละเว้นข้อตกลงแล้วทำอาหารให้ฉันจริงหรือ?”

มีอะไรที่ผิดปกติกับลุงเป็นอย่างมาก!

เขาย้ายเป้าหมายแห่งความสงสัยไปยังเยี่ยหลานซานในทันที “เป็นเพราะคุณเยี่ยเหรอ?”

เมื่อวานบนเรือไข่มุก เขาได้ยินโจวไท่กล่าวถึงเรื่องนี้อยู่บ้าง เยี่ยหลานซานเดินออกมาจากกองซากศพพร้อมกับคุณลุงด้วยสีหน้าปกติ ไม่มีความตื่นตระหนกบนใบหน้าของหญิงสาวตัวน้อย

เขาเริ่มสงสัยในตัวตนของผู้หญิงคนนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ

แต่ก็แปลกมาก แม้ว่าเครือข่ายข่าวกรองของเขาจะไม่ดีเท่าลุง แต่นี่ก็นานแล้วกลับหาเรื่องราวเมื่อสองปีก่อนของเยี่ยหลานซานไม่พบเลย

เหมือนกับว่าคนคนนี้ล่องลอยมากับอากาศ

มีความแปลกประหลาดไปเสียทุกสิ่ง

กงเส่าถิงขมวดคิ้วแน่นและออกคำสั่ง “ให้ชื่อจึจัดการให้ซานซานพักอาศัยในอพาร์ตเมนท์ของบริษัท”

“ไม่ใช่ว่าเธอพักอยู่ที่คฤหาสน์ทองคำก็ดีอยู่แล้วเหรอ…ลุง พวกคุณสองคนกำลังทะเลาะกันเหรอ?”

“………….”

กงเส่าถิงขมวดคิ้วแน่น

เขาไม่ได้อธิบายอะไร แต่กลับออกคำสั่งเรื่องที่สอง “ในนามของคุณ ให้กองกำลังมืดของตระกูลกงที่สามารถไว้ใจได้ไปปกป้อง คุ้มครองซานซานตลอด24ชั่วโมง บอกคนในครอบครัว่าส่งพวกเขาไปปฏิบัติภารกิจสำคัญ”

เขากล่าวย้ำและเน้นเสียงอย่างหนักแน่น “เอาคนที่ไว้ใจได้!”

กงฉีหลิน “…..”

แล้วคุณลุงกำลังทำอะไรอยู่?

สำหรับปัญหานี้ เขาคิดอย่างละเอียดรอบคอบ

อันดับแรกทำให้เยี่ยหลานซานออกจากที่นั่นและทำให้เธอไปอยู่อาศัยในอพาร์ตเมนท์ของสถานีโทรศัพท์หวงเจี๋ย จากนั้นก็ให้เอากองกำลังมืดทั้งหมดที่ไว้ใจได้ของตระกูลไปปกป้องเธอเพียงคนเดียว…??

หลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนเกี่ยวกับวิธีการลงมือของลุงแล้ว กงฉีหลินก็เห็นคิ้วที่ขมวดแน่น “คุณลุงกำลังกลัวว่าเธออยู่ใกล้คุณลุงแล้วจะเกิดอันตรายใช่ไหม?”

บรรยากาศรอบกายกงเส่าถิงก็เย็นลงในทันที

ใช่!

เขากลัว!

อยู่มาจะ30ปีแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกกลัว

แค่คิดว่าจะไม่ได้อยู่กับซานซานตัวน้อยเป็นเวลานาน เขาก็รู้สึกว่าชีวิตของเขาได้ขาดสีสันไป

เพิ่งจะได้รัก ก็ต้องแยกจากัน

สำหรับเขาแล้ว มันหมดแรงมากกว่าการที่คอยตามหาเธออย่างไร้จุดหมายมาตลอด5ปีที่ผ่านมาเสียอีก