'รักข้ามรุ่น' กับคุณลุงจอมขรึม - ตอนที่ 125 ลุง ลุงโกหกหนู!
หัวใจของเยี่ยหลานซานก็บีบรัดในทันที!
“ลุง มีคนมาแล้ว เราจะทำอย่างไรดี?” เยี่ยหลานซานถามอย่างประหม่า
กงเส่าถิงยกข้อมือขึ้นเพื่อดูเวลา
เหลือเวลาอีก5นาที
ในเวลานี้หากต้องสู้แบบตัวต่อตัว ไม่เพียงแต่ไม่มีทางรับประกันความปลอดภัยของซานซาน แต่ยังเป็นเป้าของทหารอีกมากมาย สายตาของเขากวาดไปทั่วห้องโกดังนี้ และสุดท้ายก็เห็นช่องระบายอากาศแคบๆ
ในนั้นสามารถรองรับเด็กน้อยได้เพียงแค่หนึ่งคนเท่านั้น
โชคดีที่เยี่ยหลานซานรูปร่างกะทัดรัด สามารถซ่อนตัวในนั้นได้ เขารีบอุ้มเยี่ยหลานซานและนำเธอเข้าไปในช่องระบายอากาศ
“ลุง”
เยี่ยหลานซานอยู่ในพ้นที่คับแคบนั้น เธอหดร่างกายของเธอด้วยความเร็วแต่ในช่องนั้นก็สามารถอยู่ได้แค่เพียงเธอคนเดียว แล้วลุงจะทำอย่างไร…
เธอจับมือเขาแน่นไม่ยอมปล่อย
กงเส่าถิงกล่าวปลอบประโลม “เด็กดี เข้าไปด้านใน ฉันมีวิธีของฉัน”
“บอกหนู”
“…….”
ภายใต้คำถามที่ดื้อรั้นของเยี่ยหลานซาน เขาทำได้เพียงชี้ไปยังตู้แช่ “วางใจได้ ฉันยังไม่ได้แต่งงานกับเธอ ฉันไม่ให้ตัวเองเจอกับอันตรายหรอก”
เยี่ยหลานซานประเมินความสามารถของร่างกายมนุษย์ในการทนต่อสภาวะความหนาวเหน็บอยู่ภายในใจ เธอกัดริมฝีปาก เมื่อเสียงฝีเท้าด้านนอกใกล้เข้ามา เธอก็ปล่อยมือเขา กอดเข่าตัวเองแน่นและซ่อนตัว
ข้างหูเธอ เขากล่าวเตือนอย่างไม่สบายใจ “ซ่อนตัวให้ดี อีกเดี๋ยวไม่ว่าข้างนอกจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่ต้องออกมา”
“อืม”
เธอตอบรับให้เขาโล่งใจ
ในพื้นที่เงียบสงบเธอได้ยินเสียงประตูตู้แช่แข็งถูกเปิดออก หลังจากนั้นไม่นานหลังจากได้ยินเสียงดัง “ปัง” ประตูโกดังถูกเตะให้เปิดออก
หัวใจของเยี่ยหลานซานเต้นอย่างกระวนกระวายจบแทบจะหยุดลง
ทหารรับจ้างสี่คนเดินเข้ามาจากนั้นพวกเขาก็มองไปรอบด้าน
หนึ่งในนั้นก็กล่าวขึ้นอย่างไม่สบายใจ “ที่นี่มีแต่คนตาย หญิงสาวตัวคนเดียวจะมาซ่อนตัวที่นี่ได้ไง? สาวน้อยคนนั้นคงตกใจตายเสียก่อน”
“ประเทศZมีคำกล่าวคำนึงว่า : ที่ที่ปลอดภัยที่สุดคือที่ที่อันตรายที่สุด อย่าดูหมิ่นคำกล่าวของประเทศZ”
“ก็ใช่ ผู้หญิงที่สามารถหลบหนีจากหัวหน้าได้ จะดูหมิ่นได้อย่างไร เร็ว หาให้ละเอียด อย่าให้พลาดแม้แต่ที่เดียว”
“รับทราบ”
จากนั้นก็มีเสียงฝีเท้าของคนสองคนแยกกันตามหา
มีหนึ่งคนยิ้มอย่างหื่นกามและกล่าวกับหัวหน้า “ลูกพี่ ถ้าจับหญิงสาวคนนั้นได้ ให้รางวัลผมได้ไหมแบบสนุกสนานกัน?”
“เพียะ—–”
หัวหน้าทีมตบหลังศีรษะเขา “อย่าพูดเล่น กัปตันต้องการตัวเธอ จับเป็นไป”
“รับทราบ…”
ชายคนนั้นรีบตามหาด้วยความหวาดกลัว
เยี่ยหลานซานที่ซ่อนตัวอยู่ในช่องว่างเหนือช่องระบายอากาศ เธอกัดฟันแน่น เธอได้ยินเสียงศพถูกเตะไปมา
คนเหล่านั้นแม้แต่กองซากศพก็ไม่เว้น
เธอเงี่ยหูฟัง ไม่นานนัก เธอก็ได้ยินเสียงประตูโกดังเย็นถูกเปิดออก
หัวใจของเธอแทบหยุดเต้น
พระเจ้าคุ้มครอง ลุงจะต้องไม่เป็นอะไร ฉันเยี่ยหลานซาน แม้จะต้องลดอายุขัยลง10ปีก็ยินยอม ขอร้อง ปกป้องเขา!
อุณหภูมิของห้องเย็นต่ำมากและมีอาหารสดจำนวนมากเก็บไว้ในนั้น ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกก็มีกลิ่นอาหารทะเล ชายคนนั้นขมวดคิ้วด้วยความขยะแขยงพร้อมบ่นพึมพำ “อุณหภูมิในห้องเย็นต่ำมากขนาดนี้ ไม่น่าจะมีใครโง่จะมาซ่อนตัวอยู่ในนี้หรอกใช่ไหม?”
เขามองไปด้านใน พื้นที่คับแคบและมีขนาดเล็กมากและมีแต่ส่วนผสมอาหาร ไม่สามารถซ่อนตัวได้ ด้วยกลิ่นอาหารที่รุนแรง เขาโบกมือด้วยความรังเกียจและปิดประตู “ปัง”
“รายงานหัวหน้า ในกองศพไม่มีใคร”
“รายงานหัวหน้า ไม่มีใครอยู่ที่มุมหลืบ”
“รายงานหัวหน้า ไม่มีใครอยู่ในห้องเย็น”
พวกเขาทั้งสามกลับมารายงาน
หัวหน้าทีมเหลือบมองไปยังช่องระบายอากาศ “ที่นั่นล่ะ?”
ลูกน้องคนหนึ่งกล่าว “ที่นั่นแคบมาก แม้แต่เด็กน้อยก็เกรงว่าไม่อาจจะซ่อนตัวได้”
“ไปตรวจดู!”
“รับทราบ!”
แม้ว่าลูกน้องจะรู้สึกว่ามันไม่อาจเป็นไปได้ แต่เขาก็ยังคงตรวจสอบตามคำสั่งของหัวหน้า
ไม่ต้องบอกเลยว่าในตอนนี้เยี่ยหลานซานตื่นตระหนกขนาดไหน เธอกำหมัดแน่น ตราบใดที่ใครบางคนกล้าที่จะก้าวมา เธอพร้อมจะระเบิดหลอดไฟใส่ตาของคนคนนั้น!
เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามามากขึ้น หัวใจของเธอเต้นจนแทบจะกระอักออกมาจากลำคอ
ตึกตึกตึก
เสียงฝีเท้าที่น่ากลัวดังก้องอยู่ในหัวใจของเธอ เหยียบย่ำลงบนจิตใจของเธอ
เมื่อชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นและมองไป ทันใดนั้นที่ประตูก็มีการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน
รวมถึงคนที่กำลังจะตรวจสอบช่องระบายอากาศ ทั้งสี่คนในโกดังรีบหันกลับไปมอง เห็นร่างแวบผ่านประตูไป พวกเขาทั้งสี่เพ่งความสนใจ ภายใต้คำสั่งของหัวหน้าทีมเขารีบออกไปและในเวลาเดียวกันเสียงปืนก็ดังขึ้น
เสียงฝีเท้าต่างกรูกันออกไป
เยี่ยหลานซานที่อยู่ตรงช่องระบายอากาศนั้นก็โล่งใจ เธอหอบหายใจเหนื่อย
หลังจากแน่ใจว่าทุกคนออกไปแล้ว เธอกล่าวเบาๆ “ลุง?”
“………..”
เสียงนั้นราวกับจมลงสู่มหาสมุทร ทั้งโกดังไม่มีเสียงใดตอบกลับ
“ลุง!!”
เธอกล่าวอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังขึ้น
เสียงของเธอยังคงจมหายไปเช่นนั้น
เธอไม่สามารถสนใจอะไรได้อีกแล้ว เธอหดตัวและออกจากช่องระบายอากาศนั้น และรีบตรงไปยังห้องแช่เย็น
ในระหว่างนั้นเธอบังเอิญเหยียบศพที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น เธอสะดุดเล็กน้อยแต่เธอก็ไม่สนใจ เธอรีบตรงไปที่ห้องแช่เย็นอย่างรวดเร็ว
เธอคว้าที่เปิดและเปิดประตูห้องเย็น —-
นอกจากอาหารสดและเบียร์ ก็ไม่มีใคร?!!!
ดังนั้น เมื่อกี้ลุงซ่อนตัวอยู่ในห้องเย็นไม่ใช่เหรอ?
ถ้าเช่นนั้น….
ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วเมื่อกี้นี้ที่สามารถดึงดูดผู้คนเหล่านั้นไว้
อันที่จริงเขาก็ยังคงไม่วางใจในเรื่องของเธอ เขากลัวว่าเธอจะโดนจับได้ ดังนั้นตั้งแต่แรกเขาก็พร้อมที่คอยช่วยเหลือเธอและดึงดูดความสนใจของเหล่าทหารรับจ้างนั้น….!
เธอกำมือแน่นและดวงตาแดงก่ำ “ลุง ลุงโกหกหนู!”
โดยไม่คิดเธอก็รีบพุ่งตัวออกจากโกดัง
แต่เมื่อเธอเดินไปที่ประตู เธอก็นึกถึงคำเตือนของลุงจากนั้นเธอลังเลอยู่ชั่วครู่ สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ก้าวออกไป
หากว่าเธอรีบวิ่งออกไปอย่างบุ่มบ่าม เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลุงอยู่ที่ไหน ถ้าเธอตกอยู่ในอันตรายอีก ลุงก็จะเสี่ยงอันตรายมากยิ่งขึ้นอีกไม่ใช่หรือ?
ความคิดที่วุ่นวายในสายตาก็ได้จางไป ในที่สุดก็กลายเป็นความไว้วางใจในตัวกงเส่าถิง “ลุง ลุงจะต้องไม่เป็นอะไร…ไม่อย่างนั้น หนูจะไม่ยกโทษให้ลุง!”
………
กงเส่าถิงไม่ได้ซ่อนตัวอยู่ในห้องเย็นตามที่เขาบอกกับเยี่ยหลานซาน เพราะว่า เมื่อพิจารณาอย่างละเอียดแล้วสำหรับกลุ่มรับจ้างทหารเลือดเหล็กเหล่านี้มันไม่ปลอดภัยเลย
สิ่งที่เขาต้องทำคือปกป้องซานซานตัวน้อยของเขาตั้งแต่เริ่มจนจบ
นำเยี่ยหลานซานไปซ่อนไว้ในช่องว่างเหนือช่องระบายอากาศ เขาก็ได้เปิดประตูห้องแช่เย็นเพื่อให้เธอวางใจ แล้วปีนออกไปตามหน้าต่างผ่านห้องครัวจากนั้นก็กลับมาซ่อนตรงประตูหน้าโกดัง
เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังจะตรวจสอบช่องระบายอากาศ เขาไม่ลังเลที่จะทำการเคลื่อนไหวเพื่อดึงดูดความสนใจของทหารรับจ้างทั้งสี่ เสียงฝีเท้าที่มากมายและเสียงสบถด่า อีกทั้งยังมีเสียงปืนที่รุนแรงตามมา