'รักข้ามรุ่น' กับคุณลุงจอมขรึม - ตอนที่ 126 ลุงเร็วมาก!
ในทางเดินแคบๆ กงเส่าถิงมีออร่าดั่งเสือชีตาห์
ด้านหลังของเขาเป็นคนสี่คน
ปัง ปัง ปัง
เสียงปืนดังขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน
กงเส่าถิงก็ยังคงหลีกเลี่ยง นับเสียงปืนจากด้านหลังเป็น24ครั้ง!
เมื่อพวกเขากระสุนหมด เขาก็โจมตีกลับในทันที ไม่ปล่อยโอกาสให้พวกเขาได้เปลี่ยนลูกกระสุน
“แม่ม!”
ทั้งสี่คนเห็นชายคนหนึ่งโจมตีเหมือนพายุรุนแรง พวกต่างหันหลังและตั้งวงล้อม โต้กลับจากสี่ทิศทาง พยายามเอาชนะเขาให้เร็วที่สุด!
ในตอนนี้ภาพนั้นเกินจินตนาการ
ในขณะนี้กงเส่าถิงก็ค่อยๆพลางตัวให้บางเบาดั่งอากาศ แต่เมื่อถึงเวลาลงมือเขาก็ว่องไวและดุร้ายราวกับสัตว์ร้าย
สายตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า
ออร่ามืดมนบนร่างกายของเขาเหมือนกับอาชูร่าที่คลานออกมาจากความตาย ออร่านั้นเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่ทารุณ
ตั้งแต่พี่ชายคนโตและพี่สะใภ้ของเขาประสบอุบัติเหตุ แม่และพ่อของเขาก็เอาใจเขาอยู่เสมอ แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาไม่เคยยอมอ่อนข้อ นั่นก็คือ ศิลปะการต่อสู้!
ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงกงฉีหลินด้วย พวกเขาถูกโยนเข้าฐานฝึกตั้งแต่ยังเด็ก อาจารย์ผู้สอนเป็นแม่ทัพที่มีชื่อเสียงในประเทศ Z บทเรียนประจำวันเข้มงวดกว่าหน่วยรบพิเศษสำหรับผู้ใหญ่เสียด้วยซ้ำ
เมื่ออายุมากขึ้น กงฉีหลินก็ได้กลับไปยังตระกูลกง และเขาเต็มใจที่จะเข้าไปอยู่ในกองทหารเป็นเวลาหลายปีด้วย
บุคคลที่ได้รับการฝึกฝนมาตั้งแต่เด็กและรอดชีวิตจากกระสุนที่สาดมาดั่งฝนได้ครั้งแล้วครั้งเล่า มีคนจำนวนน้อยมากที่สามารถเทียบฝีมือได้
“ปัก!”
หมัดของเขาฟาดเข้าที่ขมับของหัวหน้าอย่างดุเดือด หมัดนั้นรวดเร็วและรุนแรง หัวหน้ารู้สึกเพียงว่าดวงตาของเขามืดลงจากนั้นเขาก็ล้มลงไปกับพื้นและหมดสติทันที
อีกสามคนที่เห็นฉากนี้ต่างก็ตกใจ
เขาคนนี้เคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่วและรวดเร็ว เขารวดเร็วมากจนไม่สามารถจับทิศทางได้
ผู้ชายคนนี้ เป็นปีศาจงั้นหรือ? มีประสิทธิภาพในการต่อสู้ที่แข็งแกร่งเช่นนี้ได้อย่างไร?
แม้ว่าภายในใจพวกเขาจะตื่นตกใจ แต่พวกเขาก็ยังคงทำการข่มขู่และพุ่งตัวออกมา
กงเส่าถิงหยิบขวดไวน์เปล่าที่อยู่ด้านข้างอย่างรวดเร็วและตรงไปทุบศีรษะของคนที่อยู่ใกล้มือเขาที่สุด
ในขณะเดียวกันกำปั้นเหล็กก็ฟาดเข้าที่ใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างดุเดือด ปักปักปัก เพียงแค่สามหมัดก็ทำให้ร่วงลงกับพื้น เมื่อชายคนนั้นล้มลงกับพื้น ฟันของเขาหายไปเกือบครึ่ง เขาพ่นฟันที่เปื้อนเลือดออกมาจากปาก จากนั้นก็กลอกตาและหมดสติไป
ทันใดนั้น ลมแรงพัดมาจากด้านหลัง
กงเส่าถิงหลับตาลง
เขาเตะก้านคอฝ่ายตรงข้ามอย่างงดงาม จนร่างนั้นปลิวไปชนกำแพง
เขาก้าวไปด้านหน้า หยิบขวดไวน์ในมือชายคนนั้นอย่างสง่างามจากนั้นนำขวดไวน์ยัดลงไปใส่ปากเขาและใช้เข่ากระแทกปากขวด
เพล้ง
ขวดไวน์แตก ปากของชายคนนั้นเต็มไปด้วยเศษแก้ว แก้วที่แหลมคมแทงทะลุปากและแก้มของเขา
ภายใต้การจ้องมองที่หวาดกลัวของอีกฝ่าย กงเส่าถิงก็ค่อยๆเปล่งเสียงออกมาทีละคำ “ผู้หญิงของฉัน แกกล้าได้อย่างไร?”
คนนี้อาจเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับเยี่ยหลานซาน
“……..”
หลังจากสิ้นเสียง แขนของเขาก็ดัง กึก แขนข้างหนึ่งของชายคนนั้นหัก มีรูปทรงผิดเพี้ยนอย่างน่าประหลาด… เขาก็เจ็บปวดจนสิ้นใจ
ด้วยความเย่อหยิ่งของกงเส่าถิง น้อยมากที่เขาจะลงมือกับคนที่หมอสติไปแล้ว แต่กับพวกเขาไม่เหมือนกัน!
มีความปรารถนาต่อผู้หญิงของเขา ดูถูกผู้หญิงของเขา
เขาทนไม่ได้
ความปรารถนาอันแรงกล้าในการครอบครองและการปกป้องพุ่งเข้ามาในดวงตาของเขา เขาหักแขนขาของชายเหล่านั้น จากนั้นเขาจึงหยุดลงมือ
การต่อสู้สงบลงด้วยความเร็ว ในพริบตาเดียว พวกเขาทั้งสี่ก็ล้มลงกับพื้นอย่างหมดแรงในทางเดินแคบๆนั้น
ยังมีเวลาอีกสามนาที
………….
เยี่ยหลานซานซ่อนตัวอยู่ในโกดังท่ามกลางศพคนตาย เธอนั่งย่อลงกับพื้น เธอจ้องมองไปยังทิศทางของประตู
ความหนาวเย็นและความเศร้าหมองในโกดังไม่สามารถแทนที่หัวใจที่กังวลของเธอได้
หนึ่งนาที
สองนาที
เธอนับหนึ่งร้อยยี่สิบอย่างเงียบๆจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านนอกประตู
ในสายตาเธอเปล่งประกาย
“ลุง!”
เยี่ยหลานซานรีบลุกขึ้น เมื่อกงเส่าถิงเปิดประตูเข้ามา เธอก็รีบวิ่งไปข้างหน้าและกอดเขาไว้แน่น
หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ออกจากอ้อมแขนของเขา เธอจ้องมองเขาอย่างละเอียด “ลุงไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“ไม่เป็นอะไร”
“……”
เยี่ยหลานซานไม่เชื่อเขาอีก
เธอตรวจดูอย่างละเอียด เมื่อเธอมั่นใจว่าไม่มีรอยเลือด ก็ถึงเวลาชำระแค้น!
กำปั้นเล็กๆตรงไปทุบหน้าอกของเขา เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง “ลุงไม่ได้ซ่อนตัวตั้งแต่แรก! ใครให้ลุงไปเป็นจุดสนใจของพวกเขา!”
ผู้หญิงตัวเล็กของเขาเหมือนเสือดาวตัวน้อยที่โกรธเกรี้ยว เธอจ้องมองเขาอย่างเคืองขุ่น
กงเส่าถิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เขาก้มศีรษะลงและจุมพิตระหว่างคิ้วเธอ เขายอมรับผิดแต่โดยดี “ขอโทษ ทำให้เธอเป็นห่วง”
“หนูไม่อยากฟังคำขอโทษ!”
น้ำเสียงของเยี่ยหลานซานยังเคืองขุ่น แต่การแสดงออกของเธอแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
ทันใดนั้นดวงตาของสุนัขจิ้งจอกที่สวยงามก็เปลี่ยนเป็นแดงก่ำ ปากของเธอสั่นเล็กน้อย เหมือนว่าจะได้รับความทุกข์ทรมานอย่างมาก
กงเส่าถิงไม่เคยเห็นเธอเช่นนี้
แม้ก่อนหน้านี้ที่เธอเคยน้อยใจ เธอก็ไม่ได้เป็นเช่นนี้
ตอนนี้ดวงตาของสุนัขจิ้งจอกน้อยเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา เมื่อได้เห็นก็รู้สึกเจ็บปวด
เขาก้มศีรษะลงและจูบดวงตาของเธอ น้ำเสียงของเขานั้นเบลอเล็กน้อย “ก็ได้ ไม่ชอบให้ฉันพูดว่าขอโทษ งั้น ฉันรักเธอ?”
“…..”
ดวงตาที่เปียกปอนของเยี่ยหลานซานกระพริบในทันที
กงเส่าถิงจ้องมองดวงตาเธอ ระหว่างนั้นเขาก็จุมพิตเธอและกล่าวซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ซานซาน ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ…”
ไม่ว่าเยี่ยหลานซานจะกังวลและโกรธขนาดไหน เธอก็โอนเอนไปตามจุมพิตของเขา เธอเอนกายลงในอ้อมกอดเขา เธอรู้สึกว่าการสูญเสียนั้นได้หวนกลับคืนมา
“Boss”
เสียงที่คุ้นเคยของโจวไท่ดังมาจากด้านนอกประตู
เยี่ยหลานซานผลักเขาออก แต่เขากลับกอดเธอไว้แน่นและเดินไปยังประตู
กงเส่าถิงหลือบมองไปที่โจวไท่ “เร็วกว่าที่คาดไว้หนึ่งนาที”
“Bossและคุณเยี่ยอยู่บนเรืออย่างยากลำบาก ผมไม่กล้าที่จะละเลย” โจวไท่นั้นมาอย่างรวดเร็ว ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำทะเล
กงเส่าถิงถาม “สถานการณ์ด้านนอกเป็นอย่างไรบ้าง?”
“รองประธานกงกำลังนำคนของเราออกปฏิบัติการกวาดล้าง ในขณะที่วุ่นวายหัวหน้าของอีกฝ่ายหนีไปพร้อมกับลูกน้องเขาอีก6คน ตอนนี้ฉือชานโหมวได้ควบคุมสถานการณ์ไว้แล้วและกำลังไล่ล่าอยู่ ในไม่ช้าพวกเขาทั้งหมดจะถูกจับกุม”
“เตรียมเฮลิคอปเตอร์ ให้หวังชุยไปโรงพยาบาลในทันที”
“เตรียมไว้พร้อมแล้ว”
“โอเค”
กงเส่าถิงมองเขาอย่างชื่นชม เขาโอบกอดเยี่ยหลานซานและออกจากที่นั่นและตรงไปยังเฮลิคอปเตอร์
ด้านหลัง โจวไท่มองมาด้วยความเคารพ
คุณเยี่ยนั้นไม่ธรรมดาเลยจริงๆ โกดังเมื่อครู่มีซากศพมากมาย สีหน้าของเธอยังคงปกติและสามารถแบ่งเบาปัญหากับBossได้
เพียงแค่ความกล้าหาญนี้ ก็สามารถทำให้เขาชื่นชมเธอได้
ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมBossถึงชอบคุณเยี่ยขนาดนั้น
นั่นคือเด็กสาวที่น่าทึ่ง เธออ่อนโยนนุ่มนวลดั่งราชินีและง่ายมากที่จะทำให้ผู้คนนั้นรู้สึกหวั่นไหว