'รักข้ามรุ่น' กับคุณลุงจอมขรึม - ตอนที่ 32 นี่มันเป็นบทพูดหรือไง?
เยี่ยหลานซานยังคงปฏิเสธ: "คืนนี้หนูมีธุระ"
“ แค่มื้อเย็นเอง ใช้เวลาไม่นานหรอก นอกจากนี้ช่วงนี้ซินซินยังไม่มีคิวถ่ายละคร ทำไมลูกจะไม่ว่างล่ะ?" นี่ผักก็ซื้อมาหมดแล้ว แถมแม่ก็เป็นคนไปจ่ายตลอดเองด้วย นี่ลูกจะไม่มาให้แม่เห็นหน้าเลยหรอ? ลูกเป็นลูกของแม่นะ!"
เยี่ยหลานซาน: "… "
สองปีที่ผ่านมาเธอเข้ามาในเมืองเพื่อมาหาแม่ของเธอด้วยความเชื่อหลายปี ท้ายที่สุดนั่นคือคนที่เธอคิดถึงและโหยหามาตั้งแต่ยังเด็ก
แต่คนที่เธอห่วงใยกลับเป็นคนที่ที่ทำร้ายเธอ
ในที่สุดก็ประนีประนอม
เธอกัดริมฝีปากล่างเบา ๆ : "โอเค"
ขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว
ครั้งสุดท้าย
เยี่ยอีเหรินถอนหายใจด้วยความโล่งอก: "ถ้าอย่างนั้นแม่จะรอลูก รีบกลับมาไวๆนะ"
"อืม"
หลังจากวางสายแล้วเยี่ยหลานซานก็หันกลับมาเจอเข้ากับสายตาของกงเส่าถิงพอดี
เธอยิ้มฝืนๆและเดินเข้าไป
เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเธอไม่ค่อยดีนักฉืออวี้เฟิงจึงพูดว่า "เฮ้" : "ตอนนั้นที่เธอวิ่งมาหาฉันอย่างกับเสือดาวตัวน้อย แล้วนี่เป็นอะไรไปงั้นหรอ?"
กงเส่าถิงจ้องมองเธอด้วยความกังวล
“แม่ขอให้ฉันกลับบ้าน คืนนี้ฉันอาจจะกลับดึกหน่อย”เยี่ยหลานซานฝืนพูดจนจบ และเอ่ยกับฉืออวี้เฟิงด้วยสีหน้าน่ารื่นรมย์ "ได้โปรดช่วยดูแลลุงของนายด้วย หากมีอะไรก็โทรหาฉันได้ทุกเมื่อ"
ฉืออวี้เฟิงรู้สึกยินดี: "ลุงของฉันเป็นคนที่ฉันเคารพ ยังไงฉันก็ควรดูแลเขาอยู่แล้ว อย่างไรก็ตาม หลานซานอ่า จู่ๆเธอก็พูดเพราะกับฉัน ฉันไม่ชิน"
เยี่ยหลานซาน: "ขอบคุณนะ"
กงเส้าถิงรู้ว่าเธอตัดสินใจแล้วว่าจะกลับไปบ้านตระกูลเกา ตอนนี้ถึงห้ามยังไงก็ห้ามไม่ได้ จึงได้แต่พูดแค่ว่า "ฉันกับเจ้าฉือจะไปส่งเธอเอง"
เยี่ยหลานซานเม้มริมฝีปากของเธอ: "ไม่สิ คุณควรพักผ่อน มันเป็นชั่วโมงเร่งด่วนและมันคงจะสะดวกกว่าถ้าฉันจะออกไปขึ้นรถไฟใต้ดินเอง ”
…………………………
เยี่ยหลานซานไม่รู้ว่าจะกลับบ้านด้วยอารมณ์ไหน ตอนนั้นเธอออกไปพร้อมกับจุดแตกหัก และเธอคิดว่ามันจบไปแล้ว แต่การกลับมาที่นี่อีกครั้งทำให้เธอยังคงมีความคาดหวังบางอย่างอยู่ในใจ
"คุณหนู"
เมื่อคนรับใช้เห็นเธอก็ยิ้ม “ วันนี้คุณผู้หญิงเข้าครัวทำอาหารด้วยตัวเอง เธอทำผัดคื่นช่ายกุ้งที่คุณหนูชอบกินด้วย”
ขณะที่เธอกำลังพูด เธอเหลือบไปเห็นเห็นเกาซินซินกำลังออกมาจากห้องนอน: "คุณหนูค่ะ เดี๋ยวดิฉันไปช่วยคุณผู้หญิงก่อน คุณคุยกับคุณหนูเล็กไปก่อนนะคะ"
เยี่ยหลานซานยืนนิ่งประหนึ่งเป็นแขก
เกาซินซินเดนเข้ามาเผชิญหน้ากับเธอพร้อมรอยยิ้ม: "พี่ หลายวันมานี้พี่ไปอยู่ที่ไหนมา? ทุกวันแม่เป็นห่วงพี่มาก นอนไม่หลับด้วยเพราะกังวล "
“……”
เยี่ยหลานซานไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่จ้องมองเธออย่างเงียบ ๆ
ไม่รู้จริงๆว่าเกาซินซินมาไม้ไหนกันแน่ เธอพูดคุยราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เสียงตะโกนหยิ่งยโสก่อนหน้านี้ที่แย่งแฟนหนุ่มของเธอไป แถมยังยุยงทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับแม่อีก แล้วสุดท้ายที่เธอเปิดเผยภาพจ่ายใต้โต๊ะกองถ่ายเพื่อใส่ร้ายเธอ …
ทีละเล็กทีละน้อย และมันยังคงชัดเจนไปหายไป
เมื่อเห็นคนตรงหน้ามองไปที่เธออย่างแปลก ๆ เกาซินซินก็อดไม่ได้ที่เลื่อนมือไปสัมผัสใบหน้าของเธอ: "พี่ พี่เป็นยังไงบ้าง"
เยี่ยหลานซานหัวเราะอย่างเย็นชา: "เกาซินซินตอนนี้มีแค่เราสองคน ไม่ต้องเล่นละครหรอก"
“พี่พูดเรื่องอะไร”
เกาซินซินเม้มปากของเธอ: "พวกเราเป็นพี่น้องกันไม่ใช่เหรอ?"
เยี่ยหลานซาน: "… " ฮ่าฮ่าฮ่า!
“ ถ้าพี่ยังค้างคาใจเรื่องพี่เฉียวจะให้ฉันขอโทษพี่ตอนนี้เลยก็ได้ โอ๊ะ สิ่งที่ฉันพูดในตอนนั้นมันก็เพราะ …เพราะฉันกังวลว่าพี่จะตำหนิฉันและแม่ พี่จะดุด่าฉันก็ได้ ฉันจะไม่ต่อล้อต่อเถียงพี่ อย่างไรก็ตามตอนนี้ฉันแค่อยากที่จะเข้าใจ! เราเป็นพี่น้องกันนะ เราจะมาทำลายความเป็นพี่น้องกันเพราะผู้ชายได้ยังไง? ! "
เธอเข้ามาและพยายามจับมือของเยี่ยหลานซานเพื่อแสดงความสนิทสนมของเธอ แต่เธอก็ถูกเยี่ยหลานซานสะบัดมือทิ้งไป
เกาซินซินได้แต่จัดผมของเธออย่างกระอักกระอ่วน "พี่ พี่อยากแสดงละครมาตลอดไม่ใช่เหรอ?" ฉันสามารถช่วยแนะนำบริษัทดีๆให้พี่ได้นะ! "
"ฉันได้เซ็นสัญญาแล้วดังนั้นไม่ต้องกังวล"
"เซ็น?"เกาซินซินจงใจปิดปากของเธอด้วยความประหลาดใจ: "พี่เซ็นสัญญากับบริษัทอะไร?"
เยี่ยหลานซานคว่ำริมฝีปากของเธอลงอย่างเย็นชา: "ไม่ค่อยสะดวกที่จะบอกเท่าไหร่"
เกาซินซิน: "… "
ครั้งแรกกับการเผชิญหน้า* ในใจเธอรู้สึกโกรธมาก รู้สึกว่าเยี่ยหลานซานไม่ไว้หน้าเธอเลย
คิดอีกทีว่าอนาคตของตัวเองยังถูกเธอควบคุมอยู่ จำเป็นจะต้องชูคอไว้เหนือหัวต่อไป: "ถ้าความสามารถของบริษัทของพี่มีจํากัด ฉันสามารถช่วยให้อ้อนวอนผู้กำกับต่งหาบทให้พี่ได้นะ อ้อ ฉันสามารถช่วยแถลงข่าวเรื่องอื้อฉาวที่เกิดขึ้นบนอินเทอร์เน็ตในช่วงสองวันที่ผ่านมาได้ด้วย "
พี่สาวน้องสาวแสนสวย
อย่างไรก็ตามเยี่ยหลานซานไม่เชื่อ
เมื่อพิจารณาจากการเผชิญหน้าครั้งก่อนแล้ว เธอมักจะรู้สึกว่าถ้าเกาซินซินพยายามที่จะตีตัวใกล้เธอ แสดงว่าต้องอะไรบางอย่างที่เธอต้องการ?
ขณะที่เขาพยายามคิดอยู่นั้น เยี่ยอีเหรินก็ตะโกนเรียก: "ซินซิน หลานซาน มากินข้าวจ้ะ"
"แม่ พ่อเพิ่งโทรมาเมื่อกี้บอกว่าเย็นนี้จะไม่กลับมาทานข้าวเย็นที่บ้าน วันนี้มีเพียงเราสามแม่ลูกคุยกันตามประสาสาวๆ"
เกาซินซินพูดพลางดึงเยี่ยหลานซานไปที่ห้องทานข้าว
เยี่ยหลานซานรู้สึกไม่สบายใจนับตั้งแต่ที่เธอกลับมาเหยียบที่บ้านหลังนี้ ความรักระหว่างแม่และลูกสาวหรือความสัมพันธ์พี่น้องที่ไม่คุ้นเคยมาก่อน ผลประโยชน์หรือแผนการบางอย่างทําให้เธอรู้สึกว่า หรือว่าพวกเขาจะวางยาพิษในอาหาร
เธอนั่งลง และเธอไม่แม้แต่ขยับตะเกียบของเธอ เธอเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา: "ไม่ต้องอ้อมค้อมบอกสิ่งที่คุณต้องการมาเถอะ"
อย่างไรก็ตามพวกเขาเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงไปแล้วไม่ใช่หรือไง?
เยี่ยอีเหรินและเกาซินซินมองหน้ากันก่อนที่จะพูดว่า: "หลานซาน ดูสิ่งที่ลูกพูดกับแม่สิ เราเป็นแม่ลูกกันนะ แม่กับซินซินแค่ … "
“ถ้าพวกคุณไม่ยอมพูด งั้นค่อยพูดแล้วกัน จะถือว่าไม่ได้ยินอะไรเลยก็แล้วกัน”
เกาซินซิน: "… "
เยี่ยอีเหริน: "… "
ทั้งสองคนเกือบเก็บความสุภาพต่อแขกไม่ไหวอีกต่อไป
เกาซินซินส่งสายตาให้เยี่ยอีเหรินและถามอย่างยิ้มแย้มว่า "มีบางอย่างเกิดขึ้นกับโม่เข่อซินและอู๋เทาในละครเรื่องแสงแห่งดวงดาว พี่รู้เรื่องไหม? ”
เยี่ยหลานซานกล่าวว่า "อืม": "ข่าวดังมาก ฉันเชื่อว่าน้อยคนที่ไม่รู้"
“พวกเขาทั้งหมดถูกเปิดโปงหลังจากที่ลูกแสดงแทนที่ซินซินในการแสดง …หลายคนบอกว่าลูกแอบจ่ายใต้โต๊ะให้พวกเขา แม่ไม่เชื่อว่าลูกจะเป็นคนแบบนี้ แต่สองสิ่งนี้บังเอิญเกินไป ไหนบอกความจริงกับแม่สิว่าลูกทำแบบนี้หรือเปล่า? "
หลังจากที่เยี่ยอีเหรินพูดจบก็จ้องมองมาที่เธออย่างแผดเผา
”……“
เยี่ยหลานซานรู้สึกแน่นหน้าอก ลมหายใจก็เปลี่ยนเป็นไม่สบอารมณ์แล้ว
เหอะ
ความรู้สึกที่เหมือนโดนจัดฉากละคร "แม่ลูกคู่รัก" นี่เป็นบทพูดหรือไง?
หัวใจของเธอเย็นลงเล็กน้อย หลีกเลี่ยงไม่ได้หัวเราะแห้งๆ: "แม่ แม่มักจะบอกหนูเสมอนี่ว่าหนูน่ะเป็นเพียงสาวป่าจากเมืองเล็ก ๆ ในชนบทเท่านั้น คงไม่เข้าใจอะไรหรอก" อย่างหนูเนี่ยนะจะมีปัญญาไปจ่ายเงินใต้โต๊ะแล้วให้เขาช่วยหนูอย่างนั้นน่ะหรอ? "
น้ำเสียงประชดประชันของเธอ ทำให้ใบหน้าของเยี่ยอีเหรินเปลี่ยนไปทันที