"ไม่ต้อง" จิงเฉินพูดปฏิเสธอย่างแข็งทื่อ

"ต้องค่ะ" ซินเหยาทับไว้จิงเฉิน เหมือนกับว่าเธอไม่สะทกสะท้านกับคำปฏิเสธของจิงเฉินสักนิดเลย

ตอนนี้สภาพของจิงเฉินเหมือนเป็นเนื้อบนเขียงที่พร้อมจะโดนเธอสับเข้าให้ เขาทำอะไรไม่ได้จริงๆ

หึหึหึหึหึ

ถ้าตอนนี้ในมือเธอมีแส้สักเส้นล่ะก็ คงก็โบยจิงเฉินไปหลายดอกและให้จิงเฉินร้องออกมาว่า : นายหญิงของข้า โอ้ยย

ซินเหยาตอนนี้กำลังทับไปบนร่างของชายรูปร่างสง่าอยู่ และกำลังลงมือกับเขา……ถุยย……ช่วยเขานวดให้เลือกไหลเวียนต่างหากหล่ะ

รู้สึกว่าน้องชายใต้สะดือมันกำลังลุกเป็นไฟโชกโชนชัชวาลย์ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้สนใจหรือหมกมุ่นเรื่องทางเพศขนาดนั้น แต่เขาก็เป็นผู้ชายปกติธรรมดาคนหนึ่ง เมื่อได้ยินกลิ่นหอมเย้ายวนที่ส่งออกมาและผู้หญิงคนนี้ยังคงลูบไล้ไปบนตัวของเขาอยู่ ถ้าเกิดว่าไม่รู้สึกอะไรสักหน่อย คงไม่เรียกว่าเย็นชาเรื่องทางเพศแล้วแหละ แต่มันเรียกว่าหมดสมรรถภาพทางเพศเสียมากกว่า

"ซินเหยา คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังเล่นกับไฟอยู่ ! ! ! " ตาของจิงเฉินมืดดำเหมือนลูกชานมไข่มุก มันไม่ใช่แค่สวยเย้ายวนใจ แต่มันกลับรู้สึกน่าค้นหาขึ้นมาเป็นไฉน ทำให้คนใจเต้น……ตึกตัก……ตึกตัก……ได้ทุกเมื่อจริงๆ

"เออ……" ซินเหยาโดนตามืดทมิฬเย้ายวนดวงนี้จ้องมองอย่างหน้ากลัว เธอพูดขึ้นว่า : "ก็ไม่นะคะ"

แววตาของป๊ะป๋ามันทำให้คนหลงไหลเย้ายวนใจมากจริงๆ ถ้าให้เธอตายคาดวงตาคู่นี้ของป๊ะป๋าเธอก็ยอม

เห้ออ……คนหล่อนี่มันเกินไปจริงๆ!

จิงเฉินเอามือโอบไปที่เอวของซินเหยา พลิกตัวและทับซินเหยาให้เปลี่ยนไปอยู่ข้างล่าง นี่มันเป็นโซฟานะไม่ใช่เตียงนอน ที่จะมีพื้นที่ให้พวกเขาได้พลิกไปพลิกมา ทั้งสองกลิ้งตกไปบนพื้น มันก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรมาก พวกเขากลิ้งไปบนพื้นอยู่สองรอบ ตอนนี้ซินเหยาโดนจิงเฉินทับอยู่ข้างบนอย่างราบคาบ

บทความรักในครั้งนี้มันพลิกแล้ว จิงเฉินพลิกเกมกลับมาได้สำเร็จ

ซินเหยาอยากจะย้อนฉากเมื่อกี้กลับมาใหม่ แต่ว่าแรงเธอสู้จิงเฉินไม่ได้เลย

แม่เจ้า เพราะไม่ได้กินผักโขมจึงทำให้ไม่ได้มีแรงเยอะขนาดนั้น ตอนนี้ก็ป๊ะป๋าก็ทับไปบนเรือนร่างของเธออย่างราบคาบแล้วสินะ ว้ายยย

ทั้งสองยึกยักโย้เย๊ไปอยู่นาน เธอหายใจหอบอยากแรง เหงื่อหอมๆจากร่างกายที่ไหลโชกออกมาก็ไม่สามารถทำให้ป๊ะป๋าใจอ่อนลงได้เลย

แต่ป๊ะป๋านี่สิ มองดูเธออย่างน่าอนาถได้ใจ เหมือนกำลังดูลูกไก่ในกำมือของตัวเองยังไงยังงั้น ทำให้ซินเหยาหัวร้อนจนหน้าดำหน้าแดงไปหมดแล้ว

"เฮ้อออ……" ซินเหยาสู้แรงของจิงเฉินไม่ได้จึงทำได้แค่ยอมแพ้ เธอเงยหน้าขึ้นพร้อมใช้สายตาที่น่าสงสารมองไปที่จิงเฉินและพูดว่า : "คุณลุกไปเดี๋ยวนี้ คุณหนักมาก ทับจนฉันเจ็บไปหมด"

"ลุกไม่ขึ้น ขายังเจ็บ" จิงเฉินไม่ได้สะทกสะท้านกับคำขอร้องของซินเหยาเลย พร้อมพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่จริงจัง

"ผ่านไปนานขนาดนี้แล้วขายังชาอยู่อีกหรอ" ซินเหยาถามอย่างไม่เข้าใจจริงๆ

แต่ว่า เมื่อคิดถึงที่ป๊ะป๋ายอมขาชาเพื่อให้เธอนอนได้อย่างสบายก็ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกที่อบอุ่นเช่นนี้เหมือนกับแสงตะวันข้างนอกกำลังสาดเข้ามาส่องถึงหัวใจดวงน้อยๆของเธออย่างนั้นแล

"ชาสิ" จิงเฉินทับไปที่ตัวของซินเหยาและร่างกายของพวกเขาตอนนี้มันแนบชิดติดกันปานจะกลืนกินกันได้ จากนั้นพูดด้วยไอความร้อนที่ส่งออกมาจากภายในว่า : "ไม่ใช่แค่ขานะที่ชา แต่มันชาไปหมดทั้งตัวผมเลย ลุกไม่ขึ้นจริงๆ"

ซินเหยามองไปที่ป๊ะป๋าด้วยความสงสัย แต่ใบหน้าของเขาดูนิ่งเอามาก เหมือนไม่ได้โกหกอยู่อย่างนั้น

ป๊ะป๋าของฉันไม่มีวันโกหกฉันแน่ เพราะงั้นที่เขาบอกว่าเขาชาไปทั้งตัวก็เป็นเรื่องจริง จึงได้ทับไปบนตัวของฉัน ใช่…..เป็นแบบนี้แน่ๆ เธอควรกดไลก์ให้สมองอันชาญฉลาดของตัวเองสัก32ไลก์ เธอฉลาดจีจีน้าาา……

จิงเฉินทับอยู่บนตัวของซินเหยา ซินเหยามองไปที่จิงเฉิน ความกุ๊กกิ๊กมันได้แผ่ซ่าไหลเวียนไปทั่วร่างกายของพวกเขาทั้งสอง

จิงเฉินค่อยๆก้มหัวต่ำลง มันค่อยๆเข้าใกล้ริมฝีปากของซินเหยามากยิ่งขึ้น ซินเหยาเบิกตากว้างพร้อบกับใจที่เต้นรัวอยู่ภายใน มันเหมือนจะกระเด็นออกมาให้ได้ เห็นชัดๆว่าตอนนี้มันก็ไม่ได้ร้อน แต่เหงื่อที่ปลายจมูกก็ไหลเป็นหยดน้ำมาหนึ่งหยดใหญ่ๆ

ตอนนี้แค่หายใจเสียงดังเธอยังไม่กล้า มันรอคอยและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน

"พี่ซินเหยาพี่จิงเฉินคะ พวกพี่กำลังทำอะไรอยู่หรอคะ?"

เสียงเด็กน้อยแหลมใสได้ผุดขึ้น ทำให้ซินเหยาและจิงเฉินต่างตกใจและกระตุกไปหนึ่งดอก

พวกเขาสองคนหันหัวไปมองซูหยวนที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากตัวพวกเขาและกำลังมองพวกเขาด้วยใบหน้าที่งุนงง

"พวกพี่กำลังตีกันหรอคะ?" ซูหยวนเดินเข้ามาหาพวกเขาสองก้าว

"ค่ะ พวกพี่กำลังตีกันอยู่" ซินเหยาผงกหัวและพูดตอบกลับไป

เธอสาบานว่าเธอไม่ได้โกหกเด็กน้อยคนนี้อยู่นะ

ถ้าเกิดว่าซูหยวนไม่ได้เข้ามาขัดจังหวะในบรรยากาศที่โชกโชนแบบนี้ ทั้งสองคงจะฟาดฟันกันขึ้นมาจริงๆ

ซูหยวนหลังจากที่ได้ยินซินเหยาพูด ตาเธอก็เริ่มแดงขึ้น จากนั้นก็ร้องไห้ออกมา ซินเหยายังไม่ทันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ซูหยวนก็วิ่งออกไปเสียแล้ว

"คุณย่าคะ คุณย่าคะ……" ซูหยวนตะโกนเรียกออกมาพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย

"ว่าไงหลานย่า?" คุณยายเฟยขานรับ

"คุณย่าคะ พี่ซินเหยากับพี่จิงเฉินตีกันค่ะ คุณย่ารีบไปดูเถอะค่ะ" เสียงเล็กๆของเธอมันมีพลังเปล่งออกมามาก

"ห๊ะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นนะ ทำไมถึงตีกันหล่ะ?" คุณยายถามกลับอย่างรวดเร็ว

"หนูก็ไม่รู้ค่ะ" ซูหยวนพูด

จากนั้นเสียงเท้าวิ่งมาก็ดังขึ้น ซินเหยากับจิงเฉินมองหน้ากัน

"ตัวของคุณ……" ซินเหยาอยากถามว่าตัวของคุณยังชาอยู่หรือป่าว

ถ้าเกิดยังชา ก็จะให้คุณยายช่วยพยุงขึ้นมาด้วย

แต่ว่าเธอยังถามไม่ทันจบ จิงเฉินก็คลานขึ้นมาจากพื้นเสียแล้ว ถึงแม้ว่าจะเป็นการคลาน แต่ก็ยังดูหล่อเอามากอยู่ดี ยังเย้ายวนน่ารับประทาน

ซินเหยา : ……

ป๊ะป๋า……คุณ…….

คุณนี่มันเลวจริงๆ เมื่อกี้ใครเป็นคนพูดเองว่าชาไปทั้งตัวลุกไม่ขึ้น เมื่อกี้เธอเกือบโดนคุณทับตายแล้วรู้รึปล่าว?

แต่ว่าดูท่าทางที่ลุกขึ้นมาได้อย่างสบายแล้ว ถึงแม้จะหน้าตาดีก็ซ่อนความใจดำอำมหิตของตัวเองไว้ไม่ได้นะ หึหึ ป๊ะป๋านะป๊ะป๋า

ท่าทางของจิงเฉินไม่ใช่ไม่รู้สึกไม่ชาแล้ว แต่ยังสามารถช่วยดึงเธอขึ้นมาได้อีก เพราะงั้นเมื่อกี้คุณแอ๊บหรอ?

ใช้แรงนิดเดียวก็ดึงเธอขึ้นมาได้แล้ว หึหี……

เมื่อคุณยายเฟยมาถึงก็เห็นจิงเฉินและซินเหยายืนอยู่ข้างกันเป็นธรรมดาปกติ เหมือนมันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลย

เพียงแต่ซินเหยาแค่หันไปดูจิงเฉินด้วยสีหน้าที่เหมือนกับว่าเธอเป็นฝ่ายเสียหาย

เยี่ยจิงเฉินเป็นคนแสนเย็นชา ทุกเวลาต่างก็ไร้เหตุผล

เช้าสายบ่ายเย็นค่ำชอบแกล้งคน สุดจะทนกับนิสัยนายจริงๆ