ป่ะป๊าจ๋า หนูมาแล้ว - ตอนที่ 150 : ปล่อยฉันไปเถอะนะ
ทั้งสองตอนนี้ยืนอยู่ข้างกันและกำลังแปรงฟันอยู่หน้าอ่างล่างหน้า ปากของซินเหยาคาบไว้แปรงสีฟัน และเป่าลมหายใจออกมาทดสอบว่าในปากยังมีกลิ่นของกระเทียมหรือป่าว จึงได้รู้ว่ามันแปรงไม่ออกจริงๆ
เธอแปรงไปอีกสามรอบ ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือป่าว แต่แปรงยังไงก็แปรงไม่ออก
เธอแปรงจนเลือดที่เหงื่อจะออกมาอยู่แล้ว เธอหันหน้าไปถามจิงเฉินที่ยืนอยู่ข้างๆว่า : "คุณดมดูหน่อยซิ ปากของฉันยังมีกลิ่นกระเทียมอยู่รึปล่าว?"
พูดเสร็จ เธอก็เป่าลมออกมาให้จิงเฉินดม
จิงเฉินเมื่อดมเสร็จก็พูดว่า : "ไม่มีแล้ว"
เธอขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ จากนั้นเธอจึงเป่าลมออกมาใส่มือของเธออีกครั้งเพื่อดม ทำไมมันยังได้กลิ่นของกระเทียมอยู่?
"คุณหลอกฉัน ยังได้กลิ่นอยู่เลย" เธอยื่นมือไปหยิบแปรงฟันเพื่อทำการแปรงมันอีกรอบ
จิงเฉินยื่นมือไปจับที่มือของเธอและหันเธอมาตรงกับหน้าของเขา และพูดว่า : "มันไม่มีแล้วจริงๆ"
"แต่ฉันยังได้กลิ่นอยู่เลย" ซินเหยาพูด
จิงเฉินกัดไปที่ริมฝีปากของเธอ จากนั้นจึงละเลงลิ้นเข้าไปในปากของเธอทุกซอกทุกมุมไม่มีที่เหลือ เขากวาดไปตั้งแต่เหงือกของเธอจรดฟันซี่สุดท้าย ก่อนที่จูบนี้จะลง เขายังกัดไปที่ลิ้นของซินเหยาเบาๆ
จิงเฉินเอาปากออกจากเธอ แววตาของซินเหยาตอนนี้มันมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาด้วยสติที่ลอยไปบนชั้นฟ้า
"คิดอะไรอยู่หน่ะ?" จิงเฉินยื่นมือออกไปหยิกแก้มเธอ
ซินเหยาจึงได้สติกลับมา โกรธจนยื่นมือไปหยิกแก้มของจิงเฉินคืน แต่หัวของจิงเฉินแค่หลบไปข้างหลังหน่อยๆซินเหยาก็หยิกไม่โดนเสียแล้ว
แม่เจ้า คิดว่าสูง ขายาวแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นหรอ?
เธอเขย่งขาขึ้น แต่ก็ยังสูงไม่เท่ากับหน้าของจิงเฉินอยู่ดี แต่ว่าแก้มของซินเหยา จิงเฉินก็ยังไม่ได้ปล่อยมือออก
"เจ็บจัง โอ้ยย……ฉันไม่เล่นแล้ว ยอมแพ้แล้ว" ซินเหยาในที่สุดก็ยอมแพ้ในการแก้แค้นของเธอแล้วสินะ ยกธงขาวให้จิงเฉินไปเลยหนึ่ง
จิงเฉินปล่อยมือที่หยิกอยู่บนแก้มของซินเหยาออก เธอจึงหันไปส่องหน้าของตัวเองที่กระจก
คนในกระจกตอนนี้นัยตาแดงไปหมด มีน้ำตาเล็กน้อย มันดูน่าสงสารเอาอยู่หน่อยๆ ริมฝีปากเธอแดงช้ำ แก้มสองข้างก็แดงชมพูเข้ม เห็นได้เลยว่าโดนไอ้บ้าที่ไหนแกล้งมาแน่ๆ แต่ดูไปดูมาแล้วเธอเหมือนจะต้องโดนเขาแกล้งให้หนักกว่านี้ให้ได้
ซินเหยารู้สึกขนลุกซู่ขึ้น จิงเฉินถามเธอว่า : "ปากยังมีกลิ่นเหม็นอยู่รึปล่าว?"
เธอเป่าลมออกมา ตอนนี้ปากไม่มีกลิ่นเหม็นแล้ว แต่มันกลับถูกแทนที่ด้วยกลิ่นหอมเย็นของจิงเฉินแทน
ตัวเธอเกร็งไปหมด ตอนนี้เธอกำลังชิมอะไรอยู่?
เหมือนเธอกำลังหวนรำพึงถึงจูบเมื่อกี้ยังไงยังงั้น ดูแล้วมันยิ่งหื่นกระหายมากจริงๆ
"ไม่มีแล้ว" มือของซินเหยาที่ขาวซีดจับไปที่ริมฝีปากของตัวเอง ส่ายหัวไปมาพร้อมพูดขึ้น
ตอนนี้ในปากของเธอเต็มไปด้วยกลิ่นหอมเย็นของจิงเฉิน กลิ่นนั้นมันไหลคงคอเธอ ส่งผ่านไปยังทางเดินอาหาร และส่งไปถึงหัวใจห้องขวาบนตามลำดับ ทำให้หัวใจทั้งดวงของเธอตอนนี้ต่างเต็มไปด้วยกลิ่นและรสชาติหอมเย็นของจิงเฉิน
"ถ้าไม่มีแล้วก็คงถึงเวลามาสะสางบัญชีเก่าของเราแล้วหล่ะ" จิงเฉินจับไปที่ไหล่ของเธอ และกดเธอติดไว้ที่ฝาผนังห้องน้ำ ร่างกายของเขามันแนบชิดติดไปกับร่างกายของเธอเป็นอย่างมาก
ทั้งสองแนบกันสนิทมาก เหมือนแค่เข็มและด้ายเส้นเดียวก็ไม่อาจจะทะลุผ่านไปได้
"บัญชีเก่าอะไร" ซินเหยาไม่เข้าใจที่จิงเฉินพูด จึงถามออกมาอย่างเจ๋อๆ
จิงเฉินไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแค่ใช้การกระทำบอกให้ซินเหยารับรู้เท่านั้น
ร่างกายของทั้งสองแนบสนิทกัน จิงเฉินตั้งใจถูๆไปที่ตัวของซินหยา ร่างกายของพวกเขาตอนนี้มันแนบปานจะเป็นคนเดียวกันไปเสียแล้ว
ซินเหยาสามารถสัมผัสได้ถึงก้อนเนื้อแข็งๆที่กำลังแนบชิดอยู่ที่น้องสาวใต้สะดือของเธอ ไม่นานหน้าเธอก็แดงขึ้นดั่งลูกพีชสีชมพู
"อันธพาน" ซินเหยารู้สึกว่าลิ้นของตัวเองมันจะผูกเงื่อนได้แล้วยังไงยังงั้น
หลายวันที่ผ่านมาจิงเฉินเป็นพ่อพระเอามาก ถึงแม้ว่าจะนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน แต่มากสุดเขาก็แค่จูบเธอเพียงเท่านั้น ไม่ได้เกินเลยอะไรกว่านั้นเลย นี่ทำให้ซินเหยาวางใจและไม่ได้ป้องกันอะไรมาก แต่จู่ๆวันนี้เขาก็เกิดกำเริบขึ้น ทำให้ซินเหยาไปไม่ถูกจริงๆ
"คุณเองนะที่เป็นคนยั่วยวนผมก่อน" จิงเฉินตั้งใจโถมแรงเข้าหาซินเหยาอีก ก้อนเนื้อแข็งๆแท่งนั้นมันก็ชนเข้ากับน้องสาวใต้สะดือของซินเหยาเข้าอย่างจัง
"ฉัน…………ฉัน……ไม่ได้นะคะ" ซินเหยาตื่นเต้นจนลิ้นเธอจะผูกเป็นเงื่อนได้อยู่แล้ว
เธอเป็นถึงอันธพาลหญิงเชียวนะ เมื่อก่อนไม่เคยกลัว นับภาษาอะไรจะมากลัวเอาป่านนี้?
"ฮึ?" จิงเฉินจับไปที่มือของซินเหยา พร้อมกับลูบไล้ไปบนหลังมือของเธอ จากนั้นจึงลากมึงเธอลงมาจับไปที่ก้อนเนื้อแข็งโป๊กใต้สะดือของเขาพร้อมกับพูดว่า "อยากให้เรื่องนี้มันฉายซ้ำรึปล่าว?"
ซินเหยา : ……
แม่เจ้า เธอต้องตายแน่ๆ
ป๊ะป๋าเป็นคนจำฝังแค้นขนาดนี้เชียวหรอ ตอนนี้ยังจำเรื่องที่เกิดขึ้นตอนกินข้าวครั้งก่อนได้อีกอยู่หรอ?
"ฉัน……" ซินเหยาชักมือของตัวเองกลับ รู้สึกว่ามือนี้มันไม่ใช่ของเธอแล้วยังไงยังงั้น เพราะเหมือนมันโดนบางสิ่งบางอย่างเข้าสิง
"ในเมื่อคุณเป็นคนจุดไฟนี้ขึ้นมาเองคุณก็ต้องดับมันเอง" จิงเฉินก้มตัวลง มือข้างหนึ่งโอบไปที่เอวของซินเหยา ส่วนอีกข้างช้อนตักไปที่ขาอันเรียวเล็กของเธอและอุ้มขึ้นมา
"โอ้ย……ปล่อยฉันลงไปเดี๋ยวนี้นะ ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วยยยย……" ซินเหยาไม่ยอมร่วมมือทำตามจิงเฉิน ดื้อดึงอยู่ที่หน้าอกของเขาอย่างเกรี้ยวกราด
แต่มือสองข้างของจิงเฉินมันแข็งเหมือนเหล็กยังไงยังงั้น ไม่ว่าเธอจะตีขัดขืนไปเท่านั้นไม่ก็ไม่ขยับเลย
เขาอุ้มไว้ซินเหยาเข้าห้องไป เดินถึงระยะห่าง5ก้าวก่อนที่จะถึงเตียง จิงเฉินก็โยนเธอลงไปบนเตียง
ซินเหยาโดนโยนลงบนเตียงด้วยเส้นโคงอย่างสวยงาม เตียงมันยืดหยุ่นมาก บุ๋มลงไปเกือบครึ่ง จึงไม่ค่อยรู้สึกเจ็บเท่าไหร่ที่โดนโยนลงมา เธอเด้งไปบนเตียงอยู่สองรอบ ยังไม่ทันที่จะมีโอกาสนั่งดีๆและวิ่งหนีไป จึงเฉินก็เหมือนเสื้อดาวตัวหนึ่งที่จับเหยื่อของตัวเองได้และกระโจมเข้าไปหาอย่างหื่นกระหายทับไปบนตัวของเธอ
อากาศของเมืองHเหมือนฤดูใบไม้ผลิตลอดกาล มันไม่ร้อนไม่หนาวมากเกินไป ซินเหยาจึงใส่แค่ชุดนอนฤดูใบไม้ผลิบางๆ ตอนนี้เธอโดนจิงเฉินทับไปทับตัว เสื้อผ้าดูเหวอะหวะไปหมด จึงทำให้เห็นกระดูกภายในที่สวยใสของเธอ เนินบนหน้าอกของเธอก็แว๊บๆขึ้นมาเป็นระยะๆ
จิงเฉินทับไปบนตัวเธอและใช้ขาข้างหนึ่งที่สุดแสนจะเรียวยาวและแข็งแกร่งของเขาสอดแทรกไปอยู่ระหว่างขาสองข้างของเธอ ทำให้เธอขยับดุ๊กดิ๊กไม่ได้แม้แต่น้อยนิด
เขาเริ่มโดยการค่อยๆเลียไปที่ติ่งหูของเธอ เลียจนทำให้ตัวเธอกระตุกตัวขึ้น แรงทั้งหมดในร่างกายเธอเหมือนอ่อนระโรยไปหมด และยังมีความชาที่ค่อยๆแผ่ขยายไปทั่วเรือนร่าง ทำให้เธอต้องจิกขาของตัวเองขึ้นอย่างเสียวซ่า
"อย่า……" ซินเหยาใช้มือปัดไปที่ริมฝีปากที่กำลังระเรงลิ้นเลียที่ติ่งหูของเธออยู่อย่างเผ็ดเดือด
จิงเฉินแค่ใช้มือข้างเดียวของเขาก็สามารถกดมือทั้งสองของเธอลงไปได้
เขาอ้าปากขึ้นและใช้ฟันกัดไปที่ติ่งหูของซินเหยา ค่อยๆใช้ฟันในการกัดแทะไปที่จุดนั้น ไม่แรงไม่เบา ไม่เจ็บไม่คัน ระดับการกัดที่ไม่ได้แรงไม่ได้แบาแบบนี้ก็ทำให้กระแสไฟฟ้าของซินเหยาไหลซ่าไปทั่วตัวของเธอ
"หึ(เสียงหายใจ)" ซินเหยารู้สึกเสียวซ่าไปทั้งตัว ไม่สามารถหยุดยั้งอดกลั้นเสียงหายใจที่สุดแสนจะเสียวซ่าแบบนี้ได้