ป่ะป๊าจ๋า หนูมาแล้ว - ตอนที่ 144 : มองทะลุแผนการชั่วร้ายของท่านประธาน
"ผักโขมผัดนานเกินไป ยังเค็มอีก ไม่ผ่าน !" จิงเฉินชิมไปที่ผักโขมและพูดขึ้น
ซินเหยา : ……
ก็ได้ บางครั้งผักโขมอาจจะผัดนานเกินไปและก็อาจจะใส่เกลือเยอะไปจริงๆ เพราะว่าเธอก็ไม่ได้เข้าครัวนานมากแล้ว ฝีมือปลายจวักของเธอจะถดถอยก็เป็นเรื่องที่ไม่แปลก ไม่เป็นไรค่ะ ความผิดเธอเอง
"หมูสามชั้นผัดซอสแดงก็ใส่น้ำตาลเยอะไป เวลาที่ใช้ตุ๋นก็น้อยด้วย ดูก็รู้ว่าคุณทำออกมาแบบลวกๆ" จิงเฉินหลังจากที่ชิมก็พูดอย่างไม่ไว้หน้าเธอเลย
ซินเหยา : ……
ไม่เป็นไร ไม่ใช่รสมือเธอไม่ดี แต่เพราะป๊ะป๋าเป็นคนรวยต่างหาก คนรวยก็กินอาหารหรูๆจนเคยชิน พอมากินกับข้าวบ้านๆแบบนี้แล้วเรื่องมากก็ไม่แปลกอะไร ไม่เป็นไร เธอเข้าใจดี!
"ซี่โครงหมูไม่เปื่อย ซุปก็มันเกินไป ไม่ผ่าน" จิงเฉินดื่มไปที่ซุปและพูด
ซินเหยา : ……
ซินเหยาไม่รู้ว่าจะล้างสมองหลอกตัวเองอย่างไรแล้ว เธอตัดสินใจที่จะไม่พูด ไม่เป็นไร ยังมีมะเขือเทศผัดไข่อีกจานหนึ่งอยู่ จานนี้ต้องอร่อยแน่ๆ ถ้ามะเขือเทศผัดไข่จานง่ายๆแบบนี้เธอยังไม่ผ่านก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรแล้ว ไปตายซะเถอะ
"มะเขือเทศเปรี้ยวเกินไป ไข่ก็ผัดนานเกิน ไม่ผ่าน ! " จิงเฉินวางตะเกียบลง ขมวดคิ้วขึ้น และพูดต่อว่า : "น้ำที่เอามาต้มข้าวใส่น้อยไป เพราะงั้นข้าวจึงแข็งไปมาก ไม่ผ่านของไม่ผ่าน ! "
ไอ้บ้าเอ้ย
แม่เจ้า ตอนนี้เธออุตส่าห์เป็นแม่ลูกสองแล้วนะ เป็นครั้งแรกที่รู้ว่าตัวเองทำกับข้าวไม่เป็น ซินเหยาอยากจะลงไม้ลงมือจริงๆ !
"กับข้าวที่คุณทำมันกินไม่ได้เลย กลับไปก็อย่าลืมลงครอสทำอาหารหล่ะ ฝึกให้มันดีๆหน่อย" จิงเฉินพูดต่อ
จิงเฉินวิจารย์ฝีมือการทำอาหารของซินเหยาไปจนหมดเปลือก ซินเหยารู้สึกอกจะแตกตายอยู่แล้ว
แม่เจ้า เรื่องที่ตอนเที่ยงที่บอกเธอว่าหื่นกระหายบ้ากามเธอยังไม่ได้คิดบัญชีเลยนะ
ตอนนี้ยังมาเลือกมากกับอาหารของเธออีก หึ
"คุณไม่อยากกินก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องกิน คุณคิดว่าฉันชอบทำกับข้าวให้คุณกินหรือไง" ซินเหยาวางตะเกียบและถ้วยในมือลง รู้สึกความดันขึ้นมากะทันหัน ในตอนที่จิงเฉินกำลังหยิบถ้วยและตะเกียบขึ้นมา เธอมีความหวังเล็กๆว่าเธอน่าจะได้รับคำชมที่บอกว่าอาหารเธอผ่านจากปากจิงเฉินสักคำ
แต่ว่า……
เธออยากข่มขืนจิงเฉินจากเมืองBไปเมืองHจริงๆ ไม่ไว้หน้าเธอเป็นไหนๆ
ลูกน้อยของเธอกว่าจะมีโอกาสได้กินฝีมือของเธอก็ยากมากแล้ว
แต่ว่าป๊ะป๋ากลับมาอยู่นี่เลือกมากว่าอย่างโน้นไม่ผ่านอย่างนี้ไม่ผ่าน โกรธเอามากจริงๆ
จิงเฉินหยิบเนื้อสามชั้นผัดซอสแดงมาอีกหนึ่งช้ิน สายตาเหมือนกับดูเด็กประสีประสาอยู่พร้อมพูดว่า : "ผมแค่แสดงความคิดเห็นของผม ไม่ได้รึไง?"
ซินเหยาเพียงแค่รู้ว่าอกจะแตกพร้อมพูดกลับว่า : "ได้ ไม่อร่อยก็ไม่ต้องกิน ฉันกินเองก็ได้"
จิงเฉินไม่ได้สนใจที่ซินเหยาพูดนัก ก้มหน้ากินต่อไป
ซินเหยารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้นอกจากมีเงินแล้ว หล่อแล้ว ฉลาดแล้ว เรื่องอื่นก็ไม่มีเลย
เห็นจิงเฉินจะเอาตะเกียบคีบไปที่ไข่ เธอก็เอาตะเกียบคีบไปชิ้นที่จิงเฉินจะหยิบทันที และพูดว่า : "ไข่นี้มันผัดนานเกินไป คุณอย่ากินเลย เดี๋ยวท้องจะเสียเอาแล้วฉันจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้คุณไม่ไหว"
จิงเฉินไม่ได้มองหรือสนใจซินเหยา เขาละทิ้งไข่ชิ้นนั้น และกำลังจะหันไปหยิบผักโขม
ซินเหยาใช้ตะเกียบของตัวเองตีไปที่ตะเกียบของจิงเฉินและพูดว่า : "อันนี้เค็มเกินไป คุณกินให้มันน้อยๆหน่อย กินเกลือเยอะมันไม่ดีต่อสุขภาพรู้ไหม ร่างกายของคุณมันแพงนัก เกิดเป็นอะไรขึ้นมาฉันจะรับผิดชอบยังไง"
หลังจากนั้นไม่ว่าจิงเฉินจะคีบผักจานไหน ซินเหยาก็พูดข้ออ้างออกมาจนทำให้เขากินไม่ลง
ข้าวมื้อเดียวก็ไม่สามารถที่จะกินอย่างสงบๆได้
"อย่าโวยวายไปหน่อยเลย กินดีๆ" จิงเฉินทำหน้าเย็นชาใส่ซินเหยา
"เป็นฉันที่โวยวายหรอ? เห็นชัดๆว่าคุณรังเกียจกับข้าวที่ฉันทำมา ฉันกลัวว่าคุณจะฝืนใจกินอาการพวกนี้ลงไปเพื่อฉัน เพราะงั้นฉันถึงได้หยุดคุณไว้" หน้าชองซินเหยาที่ไม่ยอมแพ้ง่ายๆพูดกลับ
"คุณไม่ต้องเป็นห่วงไป คุณยังไม่มีสิทธิที่จะสามารถทำให้ผมฝืนใจได้" จากนั้นจิงเฉินจึงคีบหมูสามฉันนั้นใส่ถ้วยตัวเองอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร และพูดขึ้นว่า : "เรื่องต่างๆผมก็แค่ไม่ค่อยเรื่องมากเท่าไหร่ สบายๆอยู่แล้ว"
ซินเหยา : ……
ทำไงดี ตอนแรกเธอยังอยากจะสวนกลับจิงเฉินอยู่ แต่ตอนนี้กลายเป็นอกเธอที่จะแตกออกมาอยู่แล้ว
"งั้นคุณก็กินไปอย่างช้าๆนะ ฉันไม่กินแล้ว" ซินเหยาวางตะเกียบลง ลุกขึ้นเดินจากไป
สีหน้าของจิงเฉินไม่ได้สนใจอะไรเลย สามารถกินต่อได้อย่างสะบายใจเฉิ่ม
ซินเหยานั่งอยู่บนโซฟา กอดอกและโกรธอย่างเงียบๆ
จิงเฉินไม่ได้มองซินเหยาเลย จากนั้นท้องก็ร้องขึ้น เธอจึงพึ่งนึกได้ว่าเมื่อกี้ตอนที่จิงเฉินกินข้าวเธอก็แกล้งวุ่นวายเขา ตัวเองก็ไม่ได้กินข้าวไปเลยสักคำ
ข้าวที่อยู่ในถ้วยของเธอ มันยังไม่ลดลงจากเดิมเลย
เธอคิดไปคิดมา แบบนี้ไม่ได้
เธอยุ่งตลอดทั้งบ่าย กับข้าวทั้งหมดเธอก็เป็นคนทำเอง ทำไมเธอต้องไม่กินข้าวเพราะคำพูดไม่กี่คำของป๊ะป๋าด้วยหล่ะ สุดท้ายกับข้าวทั้งหมดก็ให้ป๊ะป๋ากินงั้นหรอ ฝันไปเถอะ
เธอคิดไปคิดว่า นี่คงต้องเป็นแผนการชั่วร้ายของเขาแน่ๆ เป็นเพราะกับข้าวที่เธอทำมามันอร่อยเกินไป ป๊ะป๋าจึงตั้งใจพูดคำพวกนี้ออกมาเพื่อให้เธอโมโห สุดท้ายกับข้าวพวกนั้นก็จะได้เสร็จเขาคนเดียว
ถึงตอนนี้เธอพึ่งรู้ว่าเธอใช้แผนการรบที่ผิดวิธี หึหึ
เมื่อซินเหยาคิดได้เช่นนี้จึงกลับไปที่โต๊ะอาหาร และนั่งกินอีกครั้ง
"ไม่ใช่ไม่กินแล้วหรอ?" จิงเฉินกินเนื้อชิ้นนั้นลงไปอย่างสง่า และถามซินเหยาขึ้นอย่างช้าๆ
"หึ……" ซินเหยาก็หยิบเนื้อมากินหนึ่งคำ รสชาติมันดีมาก เพราะงั้นนี่มันก็เป็นแผนการชั่วร้ายของป๊ะป๋าสินะ เธอยักคิ้วขึ้นอย่างได้ใจและพูดว่า : "ตอนนี้ฉันเปลี่ยนความคิดแล้ว กับข้าวที่ฉันทำมันอร่อยมาก คุณก็ยังบอกว่าคุณเป็นคนที่ไม่ชอบฝืนใจตัวเอง ถ้าเกิดฉันทำได้ไม่อร่อย งั้นคุณก็คงไม่กินมันแล้วสิ"
"คุณนี่มันมองโลกในแง่ดี ให้กำลังใจตัวเองเก่งจริงๆนะ" จิงเฉินพูด
"หึ……" ซินเหยาถอนหายใจออกมาและพูดว่า : "คุณก็พูดความจริงมาเถอะ มันไม่ได้ดูเสียหายอะไรมากมาย"
จิงเฉินไม่ได้พูดอะไรต่อ กินข้าวไปอย่างเงียบๆ
ซินเหยาไม่ได้เป็นคนที่จะเงียบตอนกินข้าวและตอนนอนนะ เพราะงั้นจึงพูดว่า : "คุณมันก็เก่งแต่พูดนั่นแหละ มาบอกว่าฉันทำกับข้าวไม่อร่อย เหมือนกับว่าตัวเองทำอร่อยเอามาก"
จิงเฉินวางตะเกียบลง เช็ดไปที่ปากของตัวเองอย่างสง่า และพูดอย่างช้าๆออกมาว่า : "คุณกล้ามากขึ้นทุกวันเลยนะ กล้าพูดแบบนี้กับผม ไม่อยากมีชีวิตแล้วใช่ไหม?"
"คุณขู่ทำให้ฉันกลัว" ซินเหยาพูด
"อื่ม" จิงเฉินพูดยอมรับ