ก่อนที่โรงเรียนที่ลูกๆซินเหยาจะเลิกในตอนเย็นนั้น เธอได้จัดการแต่งหน้าแบบใสๆออกไปรับลูกน้อยทั้งสองของเธอ หลังจากที่กลับมาจากเมืองB โอกาสที่จะได้ไปรับลูกแบบนี้มันช่างน้อยสะเหลือเกิน เพราะงั้นเธอจึงได้รู้สึกเห็นคุณค่าในครั้งนี้มาก

รถที่จอดเรียงรายอยู่หน้าโรงเรียนส่วนใหญ่เป็นรถที่ค่อนข้างมียี้ห้อกันทั้งนั้น คนที่สามารถที่จะเข้าโรงเรียนนี้ได้ไม่ใช่ลูกเศรษฐีระดับโลกก็ต้องพอมีเงินในระดับหนึ่งเชียวล่ะ

ยังไงก็รวยกว่าซินเหยาก็พอ

ไม่เห็นหรืออย่างไรเธอนั่งรถเมย์สาย11มารับลูกนะ

ตอนที่เธอไปถึงหน้าโรงเรียนนั้นโรงเรียนยังไม่เลิก จึงหยิบมือถือขึ้นมาไถเวยป๋อสักหน่อย

เห็นประโยคหนึ่งที่ขำเวอร์

ผู้หญิง : คุณไม่รักฉัน

ผู้ชาย : ผมไม่รักคุณตรงไหน?

ผู้หญิง : พรุ่งนี้ฉันจะไม่กินข้าวเที่ยง จะไปตบสั่งสอนเลขาพวกคุณสักหน่อย

ผู้ชาย : ทำไมคุณต้องมาตบสั่งสอนเลขาพวกผมด้วย

ผู้หญิง : เห็นไหม! คุณไม่ได้รักฉันเลย คุณไม่ได้ถามฉันเลยสักคำว่าทำไมพรุ่งนี้ฉันไม่กินข้าว

ผู้ชาย : ……

นี่กำลังปั่นฉันอยู่หรอ?

ซินเหยารู้สึกผู้หญิงคนนี้พูดมีหลักการเอามาก อยากจะกดไลก์ให้กับความคิดเธอสามสิบสองนิ้ว

เธอยืนอยู่ที่มุมๆหนึ่งและหัวเราะออกมาคนเดียว

ผู้ชายอายุราวสี่สิบท่าทางดูสุขุมบวกกับบุหรี่ที่ยังคาไว้ที่ปากเดินมาหาเธอและพูดว่า "คุณผู้หญิง คุณมารับลูกหรอครับ"

เป็นใครกัน? เธอจะมารับลูกของเธอมันเกี่ยวอะไรกับคุณ

ไร้สาระ มาโรงเรียนไม่มารับลูกจะให้มาเปิดห้องหรืออย่างไรกัน

"ใช่ค่ะ" ซินเหยาผงกหัวและยิ้มออกมาเล็กน้อย

"ผมก็เหมือนกัน" พร้อมยิ้มออกมาอ่อนๆและพูดว่า "ผมนามสกุลเฉิน นี่คือนามบัตรของผม"

บนนามบัตรเขียนว่า 'เฉินเฟิงสิง ประธานบริษัทเฟิงสิง'

"หึหึ" จะพูดอะไรต่อไม่ได้เลยเพราะไม่เคยได้ยินชื่อบริษัทเฟิงสิงนี้มาก่อน แต่ว่าชื่อและฐานะของเขามันดูไม่ธรรมดาเลย : "ฉันนามสกุลถังค่ะ แต่ว่าฉันไม่มีนามบัตรนะคะ"

"ดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้รู้สึกคุณถัง แต่จะว่าไปคุณว่ารับลูกของเพื่อนคุณหรอครับ?"

"ไม่ใช่ค่ะ ลูกฉันเอง" ซินเหยาพูด

เฟิงสิงตกตะลึกไปหนึ่งช็อตและพูดขึ้นว่า : "ไม่ใช่หรอกมั้งครับ คุณถังออกจะดูอ่อนเยาว์สะสวยขนาดนี้ ไม่เหมือนคนมีลูกเลยนะครับ"

"พวกเขา6ขวบแล้ว"

"พวกเขา?"

"ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง"

หลังจากที่เฟิงสิงได้ยินซินเหยาพูดจบก็มองไปที่เธอด้วยความประหลาดใจ

"คุณผู้หญิงถังวันนี้ว่างหรือป่าวครับผมจะชวนคุณไปกินข้าวสักหน่อย" เฟิงสิงตั้งใจเอากุญแจรถมาออกให้เห็นว่าเป็นรถหรู และพูดว่า : "คุณถังสวยอ่อนเยาว์ขนาดนี้ คงจะไม่ต้องใช้ชีวิตลำบาก ผมเชื่อเลยครับว่าจะมีผู้ชายหลายคนที่พร้อมจะดูแลคุณแน่"

ตาของซินเหยาประกายขึ้น นี่มันเป็นขั้นตอนจังหวะของการนัดเยกันงั้นหรอกหรอ?

คำพูดของเฟิงสิงคือ : คุณผู้หญิง นัดไหม?

ซินเหยากำลังโดนนัดเยยังงั้นนะหรือ?

เธอสวยสะหรั่ง สวยดั่งนางฟ้า ซวดทรงงามตา กิริยาอ่อนช้อย ใครเห็นเป็นต้องรัก ชิชักหวานใจ ซินเหยานั้นไซร้ ลุ่มไหลงามตา

ผู้ชายสมัยนี้มันชอบอะไรแบบนี้แหละ

ตอนแรกเฟิงสิงอยากจะใช้แผนการอ่อนนุ่มในการได้เธอมาอยู่หรอก แต่ว่าหลังจากที่ได้ยินว่าเธอมีลูกสองแล้วก็ต้องเปลี่ยนแผนทันที

ซินเหยาใบหน้าที่ดูอ่อนนุ่มงามใส อีกอย่างอายุเธอก็ยังไม่ได้มากขนาดนั้น ถ้าดูดีๆก็เหมือนกับเด็กมหาลัยที่เพิ่งจบใหม่นั้นแหละ

ผู้หญิงแบบนี้ที่ช่ำชองโลกมานาน รู้ว่าสิ่งไหนที่ตนเองอยากได้ ผู้หญิงแบบนี้สามารถที่จะตรงไปตรงมาได้

"ถ้าคุณอยากล่ะก็ รถคันนี้ก็จะเป็นของคุณ" เฟิงสิงนำกุญแจใส่ไปในมือของซินเหยา และพูดขึ้นอย่างป๋าเปย์มากเวอร์

พระเจ้า วิธีนัดเยครั้งนี้มันช่างไม่อ้อมค้อม รุนแรงเสียจริงๆ

การจะนัดเยไม่รู้จักใช้วิธีที่มันอ่อนนุ่มกว่านี้เลยรึไง? ใช้แค่เงินมันดูโบราณเกินไปแล้วหรือป่าว?

เธอยิ้มมุมปากขึ้น BMWที่ค่อนข้างจะเกรดต่ำหน่อยก็ไม่กี่แสน (หยวน) ยังไม่ถึงล้านเลย อีกอย่างมันยังมือสอง มันจะถึงสักสองแสนหรือ

นัดเยครั้งนึงให้แค่นี้? มันจะขี้เหนียวไปหรือป่าว?

แค่นี้ก็อยากจะนัดเธอ ไปไกลๆเลยจ่ะ

ตอนนี้โรงเรียนเลิกแล้ว เข่อหลานและลั่วหลิงเมื่อออกมาก็เห็นหม่ามี๊ของตัวเองทันที……และเห็นชายแก่อีกคนที่กำลังพัวพันอยู่กับเธอด้วย

ลั่วหลิงถอนหายใจหนึ่งเฮือก หม่ามี๊ของเธอยังคงฮอตเสียจริงๆ

"หม่ามี๊ขาหนูคิดถึงหม่ามี๊จะตายอยู่แล้ววว" เข่อหลานพุ่งเข้ามาและกอดไปที่ขาอันเรียวยาวของซินเหยาและอ้อนขึ้น

"หม่ามี๊" มือสองข้างของลั่วหลิงที่ยังสอดไปที่กระเป๋ากางเกงมันช่างดูคูลจริงๆ

หลังจากที่ได้เห็นลูกน้อยของเธอ รอยยิ้มของเธอก็ดูมีความสุขและจริงใจขึ้นมาเป็นหลายเท่า มันยิ่งทำให้ใบหน้าของเธอสวยสะพรึงขึ้นไปอีกหลายขุม

เฟิงสิงหลักจากที่ได้เห็นก็กลืนน้ำลายไปหลายอึก และมองไปที่ซินเหยาคิดว่าควรจะลองดูสักตั้ง

"ลูกๆของหม่ามี๊ หม่ามี๊ก็คิดถึงพวกหนูเหมือนกัน" ซินเหยานำกุญแกรถโยนกลับไปที่อกของเฟิงสิง และจูงมือลูกของเธอและพูดว่า "เอาล่ะ เรากลับกันเถอะ"

"คุณผู้หญิงถังครับ ให้ผมไปส่งคุณเถอะ" เฟิงสิงขับรถตามซินเหยาพยายามยื้มให้เธอหยุด และทำท่าทีอวดคูลออกมา

ซินเหยามองไปที่รถBMWคันนี้ เธอก็รู้สึกอิ้วมากเวอร์

อาจจะเป็นเพราะว่าเธอได้สัมผัมกับรถหรูมานับไม่ถ้วน เห็นรถเก่าๆคันนี้เข้ามันเลยไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านเธอเลย เธอกลับรู้สึกว่านอกจากจะโบราณคร่ำครึก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว ขับรถประเภทนี้มาก็อย่ามาทำกิริยาโอ้อวดดีไหม

"ไม่เป็นไรค่ะ บ้านฉันอยู่ไม่ไกลจากนี้" ซินเหยามองไปที่เฟิงสิงแล้วพูดขึ้น

"ผมขอเดาว่าคุณกำลังจะไปกินข้าวกับเด็กๆสินะ" เฟิงสิงยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

"คุณเฉินคะ คุณอยู่ที่นี่เดี๋ยวลูกของคุณจะหาคุณไม่เจอนะคะ" ซินเหยาพูด

แม่เจ้า นี่มันเป็นหมาป่าบ้ากามบ้านใครเนี่ย เอากลับไปเร็วเข้า! เธอจะทนกับไอ้บ้ากามนี้ไม่ไหวแล้วนะ!

"คนขับรถมารับเขาครับ" เฟิงสิงพูดแบบไม่แยแสลูกของตัวเอง

เพราะงั้น วันนี้ที่คุณมาคือ…..มานัดเยอย่างเดียวใช่ไหม?

ถุย……ไอ้ผู้ชายเลว

"หม่ามี๊ขา คุณปู่คนนี้หม่ามี๊รู้จักหรอคะ" เข่อหลานเงยหัวอันกลมๆของตัวเองขึ้นและมองขึ้นไปถามซินเหยาอย่างหน้าซื่อตาใส

ลั่วหลิงมองไปที่เข่อหลานและยิ้มมุมปากขึ้น บอกเป็นนัยๆว่าเธอทำถูกต้อง

อิ้ววว……คุณปู่…….

ลูกสาวของเธอฉลาดเสียจริงๆ กดไลก์ให้สามสิบสามนิ้ว

ตอนนี้หน้าของเฟิงสิงซืดเซียวขึ้นมาทันที และใช้สายตาที่เย็นชามองไปทีเข่อหลาน

"อืม ไม่รู้จักค่ะ" และพูดขึ้นอย่างไม่ไว้หน้าว่า : "คุณเฉินอย่าถือสาคำพูดของเด็กเลยนะคะ เด็กมันพูดไม่เป็น อย่าโกรธไปเลยนะคะ"