คุณบอกไม่ให้ไปไหนมาไหนกับเขาก็ไม่ให้ไปไหนมาไหนกับเขางั้นหรอ? หึหึ……

“อืม ได้” ซินเหยาตอบกลับอย่างเป็นธรรมชาติ

ถึงยังไงเธอก็ไม่ใช่คนที่จะทำตามสัญญาอยู่แล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่โอนเอียงได้ง่ายนะ

หลังจากที่ได้ยินคำตอบที่พึงพอใจเป็นอย่างมาก จิงเฉินก็ซบไปที่ไหล่ของเธออีกครั้ง

QAQ ที่ป๊ะป๋าเรียกเธอมาเพื่อให้เธอมาเป็นหมอนหนุนนี่นะ?

เธอรู้สึกโกรธมาก ป๊ะป๋าเห็นเธอเป็นแค่หมอนใบเดียวงั้นหรอ ตอนนี้เธอรู้สึกไร้ค่ามากกว่าฐานะกิ๊กเสียอีก

“ประธานเยี่ยคะ ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว เรากลับกันก่อนเถอะ ” เธอเขย่าไปที่ตัวของเขาที่กำลังซบอยู่ที่ไหล่ของเธอ

จิงเฉินขยับตัวเล็กน้อย ตอนนี้ซินเหยารู้สึกเหมือนมีน้ำร้อนๆกำลังไหลผ่านจากคอของเธอลงไป

ตอนนี้ตัวเธอสั่นไปหมด มันทำให้กระแสไฟฟ้าในตัวเธอไหลไปทั่วร่างกาย ตอนนี้เธอรู้สึกชาไปหมด

“อื่ม รสชาติไม่เลว หวานดี สามารถเป็นของหวานหลังอาหารได้เลย” จิงเฉินพูด

ซินเหยาเงียบไป และหันไปมองหน้าอันหล่อเหลาของป๊ะป๋า

เธอเพียงแต่อยากพูดว่า……

ไอ้บ้า อย่าเลียไปเรื่อยนะ!

เขาเห็นตัวเองเป็นหมาหรือไง แต่ซินเหยาเธอไม่ใช่เป็นกระดูกหมาให้แทะเล่นนะ

ความบริสุทธิ์ของเธอจะเสียหมด (เธอแน่ใจนะว่าซินเหยายังเหลือความบริสุทธิ์อยู่)

แล้วที่บอกว่าของหวานหลังมื้ออาหารนี่หมายความว่าไง? อย่าคิดว่าเธอไม่รู้นะว่าป๊ะป๋าไมได้กินของหวานหลังมื้ออาหารน่ะ

สำหรับที่ป๊ะป๋าแต๊ะอั๋งเธอเมื่อกี้ ซินเหยาอยากเอาฝ่าพนมของเธอตบไปที่หน้าของป๊ะป๋าแรงๆเข้าให้

แต่เธอก็คิดดีๆอีกครั้งว่าระหว่างการแก้แค้นหรือเงินอันไหนมันจะสำคัญกว่ากัน เมื่อคิดได้ เธอก็รู้สึกใจเย็นขึ้นมาทันที

ตอนนี้เธอยังดูไม่ออกว่าป๊ะป๋าเมาจริง หรือแค่แกล้งเมาเพื่อที่จะสามารถแต๊ะอั๋งเธอได้ (ซินเหยาจ๋า ถ้าป๊ะป๋าอยากแต๊ะอั๋งเธอไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอก)

"ดื่มสักสองแก้วเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ"จิงเฉินซบอยู่ที่ไหล่ของเธอแล้วพูด

คำพูดของเขามันไม่ได้เป็นการขอร้องนะ แต่มันเหมือนกับคำสั่งมากกว่า

ป๊ะป๋า คุณเอาแต่ใจตัวเองไม่เปลี่ยนจริงๆ

ดื่มอะไรกันเนี่ย!?

ถึงแม้ว่าจะดื่มอยู่สถานที่ที่เริสหรูเช่นนี้ เเต่ว่าหลังจากดื่มเสร็จมันก็รู้สึกปวดหัวไม่สบายตัวอยู่ดีนั่นแหละ

"พรุ่งนี้ฉันต้องทำงาน" ใครจะดื่มกับคุณล่ะคะ?

"พรุ่งนี้ผมอนุญาติให้คุณลา"

คิดไม่ถึงจริงๆว่าวันหยุดมันจะได้มาง่ายขนาดนี้

"แต่ว่าเดี๋ยวฉันต้องขับรถไปส่งคุณอยู่ ถ้าฉันเมาขึ้นมาใครจะไปส่งล่ะทีนี้"

"โทรเรียกคนขับรถก็จบแล้ว"

ซินเหยา : ……

ในเมื่อจะมีคนขับรถมารับ แล้วให้เธอมานี่มันหมายความว่ายังไง?

คนที่โทรเรียกเธอมาตอนนี้มุดหัวอยู่ที่ไหน แม่จะตีให้หลังหักเลยคอยดู

จิงเฉินหยิบเช็คใบหนึ่งขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อของตัวเอง และพูดว่า "ถ้าเธอดื่มเป็นเพื่อนฉัน เช็คใบนี้ก็จะเป็นของเธอ"

ซินเหยา : …..

หน่วย สิบ ร้อย พัน หมื่น แสน ล้าน……

ห๊ะ!? หนึ่งล้าน?!

เช็กที่ป๊ะป๋าจับอยู่เป็นเช็คหนึ่งล้านหรอ ใช่ หนึ่งล้าน เธอไม่ได้ตาฝาด

เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าป๊ะป๋าความจริงเป็นคนรวยจริงๆสินะ

ไอ้คนรวย มารับเลี้ยงฉันหน่อยเถอะ

"แน่ใจนะ?" ซินเหยาเห็นเงินเยอะขนาดนี้เธอรู้สึกสั่นไปหมด

"ผมไม่เคยพูดโกหก"

อิ้ววว…… ป๊ะป๋าหน้าหนาขนาดนี้เลยหรอ คำพูดปลอมๆพวกนี้ก็พูดออกมาได้

"คุณรับประกันนะ?"

หม่าม๊าเอ๋ยหม่าม๊า แค่ดื่มเหล้าเป็นเพื่อนก็ได้เงินเยอะขนาดนี้ ครั้งหน้าถ้าดื่มอีกอย่าลืมเรียกเธอล่ะ

สำหรับความแคลงใจของซินเหยา จิงเฉินก็ได้ขมวดคิ้วขึ้น

"เห้อ ได้ดื่มเหล้าเป็นเพื่อนท่านประธานมันเป็นเกียรติอันสูงสุดของฉันจริงๆ ถึงแม้ว่าไม่มีเงินล้านหนึ่งนี้ ฉันก็เต็มใจที่จะดื่มค่ะ" สายตาของซินเหยาที่เต็มไปด้วยไฟโชกโชนที่กำลังจ้องไปที่เช็คบนมือของจิงเฉิน

จิงเฉินยิ้มขึ้น รอยยิ้มนี้มันน่ากลัวซะจริงๆ

"นี่ค่ะ" ซินเหยาเอาเหล้าป้อนเข้าปากจิงเฉิน

แต่ปากอันบางเรียวของจิงเฉินกลับไม่เปิดออก

ซินเหยาขยับตัวเข้าใกล้จิงเฉินอีกนิด เพื่อที่แก้วเหล้าสามารถเข้าไปชิดริมฝีปากของจิงเฉินได้

ไอ่ห่า อยากดื่มก็ให้ความร่วมมืออ้าปากออกหน่อยสิ หรือจะให้ดื่มทางรูจมูกซะเลย

อย่าเลยจะดีกว่า

แต่ถ้าจิงเฉินยอม เธอก็จะคิดซะว่าจำใจทำแล้วกัน อิๆ

จิงเฉินเบี่ยงหน้าออก หรี่ตาเล็กลงและพูดว่า "เธอแน่ใจหรอว่าจะให้ฉันดื่มแบบนี้"

หรือจะให้เข้าทางรูจมูกล่ะ

"ท่านประธานหมายความว่า….?" ซินเหยาถาม

อย่างน้อยเธอก็เป็นคนฉลาด เธอไม่อยากทำให้เกิดอะไรผิดพลาดจึงถามขึ้น

"ใช้ปากป้อน" จิงเฉินพูดอย่างหาญอวด

QAQ ซินเหยารู้สึกว่าเธอกับน้องสาวของเธอตอนนี้ไปไม่เป็นแล้ว

ซินเหยารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลย

เธอรู้สึกเหมือนตัวเองทำเรื่องโง่อีกแล้ว เมื่อกี้น่าจะเอาเหล้ากรอกลงจมูกของป๊ะป๋าไปก็จบเรื่อง

"เป็นอะไรไปล่ะ? ไม่เต็มใจหรอ?" จิงเฉินทำตาบึ้งใส่แล้วถาม

ดูแล้วเหมือนกับจิงเฉินจะไม่พอใจเอาซะแล้ว แต่คนที่ไม่พอใจควรเป็นซินเหยาไหม?

เพราะฉะนั้น ป๊ะป๋าถูกเอาแต่ใจเกินไปจนเสียคนแล้ว

"เธอคิดว่าเงินล้านหนึ่งมันจะได้มาง่ายๆงั้นหรอ นี่มันหนึ่งล้านนะ ไม่ใช่หนึ่งร้อย บางคนใช้เวลาเป็นสิบปีก็อาจจะหาไม่ได้เยอะขนาดนี้ก็มี แต่ตอนนี้มันกำลังจะตกไปอยู่ในปากเธอแล้ว เธอคงไม่คายเนื้ออันโอชะนี้ออกมาสินะ" จิงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงโทนต่ำเซ็กซี่และกำลังหว่านล้อมเธออยู่

แม่เจ้า คุณทำแบบน้ีมันผิดกฎนะ

อย่าคิดว่าซินเหยาเธอเป็นคนที่บูชาเงินนะ (ไม่เป็นสิแปลก)

นักกวีเถายวนหมิงไม่เคยก้มหัวให้กับกิเลศฉันใด คนอย่างซินเหยาก็ไม่ตกเป็นทาสของอำนาจเงินฉันนั้น (มั้ง)

เพราะฉะนั้นนะป๊ะป๋า อย่าฝันไปเลย เธอไม่ขายตัวเองเพื่อเงินหรอก

เห็นเธอนิ่งไป จิงเฉินก็รู้สึกสงสารหน่อยๆ

"น่าเสียดายจริงๆนะ นี่มันเป็นของเธอแท้ๆ ในเมื่อเธอไม่เอา งั้นฉันก็ฉีกทิ้งแล้วนะ" จิงเฉินใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้ทั้งสองข้างจับไว้ แค่เขาออกแรงนิดเดียวเท่านั้น เงินล้านหนึ่งนี้ก็จะหายไปในพริบตา

หึ……มนุษย์ที่โง่เขลายิ่งนัก

อย่าเสียใจไปเลย

กวีเถายวนหมิงมีศักดิ์ศรีในด้านนี้ เธอก็ไม่ต่างจากเขา

"งั้นผมฉีกจริงแล้วนะ!" จิงเฉินพูดด้วยสีหน้าที่อยากท้าให้เธอลอง