“ค่ะ” ซินเหยาพยักหน้า ใช่……มีคนส่งมาให้เธอ

“ใครส่งมาให้ล่ะ” นิ้วมือที่เป็นสัดส่วนเรียวยาวสวยของจินเฉินได้ลูบใล้ผ่านดอกกุหลาบพวกนั้นแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะไม่พอใจ

เห็นฉันเป็นนักโทษหรืออย่างไรกัน? ฉันก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะ

คุณซักถามเธอเหมือนเธอเป็นนักโทษอย่างนั้นแหละไม่กลัวเธอชักสีหน้าใส่หรอ

“ใช่” เธอพยักหน้า

ป๋ะป๋าไม่ได้รู้จักคนนั้นเลย ไม่รู้มั้งงง!

แต่ถ้าบอกป๊ะป๋าว่าฟางซวี่เจ๋อเป็นคนส่งมาให้ นิสัยเอาแต่ใจอย่างป๊ะป๋าคงจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟไปแน่สำหรับที่บอกว่าทำไมป่ะป๊าถึงโกรธน่ะหรอ เพราะป๊ะป๋าเป็นประธานที่รวย ประธานที่รวยถ้าจะโกรธไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล

นิสัยชอบอารมณ์เสียใส่ของป๊าป๋ามันมาถึงจุดสุดท้ายแล้ว อะไรก็ช่วยไม่ได้จริงๆ

“ฉันก็ไม่รู้หรอก ข้างบนไม่ได้เขียนชื่อคนส่งไว้” ซินเหยาหยิบการ์ดที่ตกอยู่ข้างข้างนั้นขึ้นมาและใช้สองมือส่งให้จิงเฉินดู เป็นการบอกว่า เธอไม่ได้พูดโกหก เธอไม่รู้เรื่องจริงๆ

เธอพยายามเบิกตาให้กว้างที่สุดและมองไปที่จิงเฉินเพื่อให้จิงเฉินรู้สึกว่าเธอมีความจริงใจมากเพียงใด

จิงเฉินเด็ดดอกจากในนั้นออกมาหนึ่งดอก และนำมาดมที่จมูกของตัวเองแล้วพูดว่า ”ก็สวยอยู่นะ กลิ่นก็หอมดี”

ถ้าประธานเยี่ยชอบแล้วหล่ะก็….เอาไปกี่ดอกก็ได้นะคะ” ซินเหยาพูดด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มกลบเกลื่อน

ก่อนที่เสียงพูดของเธอจะหายไปนั้น เธอก็เห็นกับตาจังจังว่าเยี่ยจิงเฉินบีบบี้ดอกกุหลาบนั้นในกำมือของเขาอย่างรุนแรงและได้โยนดอกกุหลาบที่สุดแสนจะอ่อนโยนนั้นลงไปกองไว้ที่พื้น สุดท้ายเหยียบเศษดอกกุหลาบนั้นอย่างไร้ซึ่งความปราณี

คุณคิดว่ามันเป็นเศษกระดาษเปล่าหรืออย่างไรกัน ถึงแม้จะเป็นเศษกระดาษเปล่าก็เอาไปรีไซเคิลได้

คุณรู้มั้ยว่าดอกพวกนี้แพงขนาดไหน ถูกบี้ไปซะขนาดนี้ถึงจะเอาไปให้คนอื่นก็ไม่มีใครอยากได้อยู่ดี

เจ็บใจแสนสุดเศร้า น้ำตาไหลหลั่งริน

ตอนนี้ป๊ะป๋าเหมือนแปลงร่างจากท่านประธานที่สุดแสนจะเย็นชามาเป็นท่านประธานที่มีนิสัยดุจดังปีศาจร้ายในความมืดมิด

ซินเหยาถึงแม้จะไม่พอใจเพียงใดก็ไม่สามารถที่จะสบถคำด่าออกมาได้เลย

เมื่อกี้ที่ป๊ะป๋าบี้ดอกไม้พวกนั้น จนถึงตอนนี้ในความทรงจำของเธอมันยังวนเวียนไปด้วยเรื่องพวกนี้ โหดร้ายอำมหิตเสียจริงๆเลยนะป๊ะป๋า

“ฉันไม่ชอบดอก” จิงเฉินหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวออกมาจากกระเป๋าอกด้านซ้ายของตัวเอง แล้วเอามาเช็ดมือ

เช็ดเสร็จก็โยนไปที่โต๊ะของซินเหยาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เอาแต่ใจเย็นชาโหดร้ายว่า “ซักให้สะอาดด้วยล่ะ”

“ซักกับผีเองล่ะสิ” ซินเหยาด่าออกมาตอนจิงเฉินเดินออกไปและปิดประตูแล้ว

ถามว่าทำไมเธอถึงไม่กล้าด่าต่อหน้าของไอ้หมอนั่นหรอ ก็เพราะว่า……

ถึงจะโง่หรืออย่างไร การที่ด่าแล้วก็ทำให้เขาไม่พอใจขึ้นมา ทำให้คนอย่างเขาที่สุดแสนจะหล่อ มีเงิน หล่อมีความสามารถ หล่อ มีเงินไม่พอใจมันไม่ได้จริงๆ

โลกใบนี้ดูเพียงใบหน้าและรูปลักษณ์ภายนอกสินะ

ลืมบอกทุกคนไป ซินเหยาของเรานอกจากที่จะชอบกินแล้ว ยังชอบมีนิสัยที่ ”แค้นนี้ต้องชำระ” หลี่เวยเห็นสภาพของเธอแล้วตั้งใจเอาดอกพวกนี้ไปไว้ที่หน้าโต๊ะของเธอ

ถ้าเธอไม่แก้แค้นแล้วล่ะก็ คืนนี้คงนอนไม่หลับเป็นแน่

เพราะฉะนั้นวันที่สองตอนที่เอาปิ่นโตมาให้หลี่เวยก็ถือว่าเป็นการแก้แค้นแล้ว

หลี่เวยความจริงเป็นผู้หญิงที่ชอบกินนะ แต่ทำไมตอนนี้ปากของเธออมเนื้ออยู่แต่ก็ไม่ได้กลืนลงไปซักที เนื้อชิ้นนั้นที่ตุ๋นมาอย่างดีพอเข้าปากก็ละลายแล้ว

ในตอนที่หลี่เวยยังไม่ทันคิดว่าตัวเองจะคายออกมาหรือว่าจะฝืนใจกลืนลงไปนั้น เนื้อชิ้นนั้นก็ได้ละลายลงคอเธอไปแล้ว

สีหน้าของเธอตอนนี้ของเธอมันดูไม่ได้เลยจริงๆ

“ซินเหยา เนื้อเมื่อกี้มันคืออะไรอ่ะ?” หลี่เวยถาม

ซินเหยามองดูด้วยความสะใจ ตอนนี้ตาเธอแล้วหละสิ

ในใจของเธอน่ะเต็มไปด้วยปีศาจที่พร้อมจะแก้แค้น ปากนุ่มนิ่มของเธอได้โค้งงอขึ้นแสดงถึงรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาออกมาแล้วพูดว่า “อ๋อ!นั่นมันคือเนื้อแมว รสชาติเป็นอย่างไรบ้าง?”

หลี่เวยตุยเย่มารูโก๊ะตอนอายุ27

ในฐานะที่เธอเป็นผู้หญิงที่ชอบแมวและได้รู้ว่าตัวเองกินเนื้อแมวลงไป มันเหมือนฟ้าผ่าไปที่กลางศีรษะของเธอ

หลี่เวย: …..

ซินเหยา เธอเป็นอะไรไปนะ ทำไมถึงร้ายเหมือนปีศาจขนาดนี้ แล้วซินเหยาที่น่ารักใจดีคนนั้นล่ะหายไปไหน?

ซินเหยากินเนื้อชิ้นหนึ่งเข้าไป ความจริงเนื้อนี้ตุ่นได้ดีมากนะ นี่เป็นสูตรลับเฉพาะเลยเชียวล่ะ

รสชาติมันก็เปรี้ยวเปรี้ยวเหม็นคาวเหมือนรสชาติที่เขาร่ำลือมาจริงๆ

ค่อยค่อยกล้ำกลืนฝืนทนในการกลืนเนื้อชิ้นนั้นลงไปและยิ้มออกมา ลักยิ้มข้างแก้มของเธอโผล่ขึ้นแล้วพูดว่า “หลี่เวย เมื่อกี้ฉันแค่ล้อเล่นหน่า ความจริงฉันก็ชอบแมวเหมือนกัน เมื่อกี้มันไม่ใช่เนื้อแมว”

“จริงหรอ!?” หลี่เวยรู้สึกตัวเองฟื้นจากความตายอีกครั้ง

ซินเหยาพยักหน้าแล้วบอกว่า “จริง”

“จริงสิเมื่อวานฉันซื้อตุ๊กตาฮัลโหลคิตตี้รุ่นอะลิมิเต็ดอีดีชั่นที่วางขายเมื่อแปดปีก่อนบนอินเตอร์เน็ตน่ะ มันน่ารักเว่อร์ ฉันขาดไปแค่สิ่งนี้แหล่ะ ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าชีวิตของตัวเองมันสมบูรณ์มากแล้ว" หลี่เวยพรางหยิบมือถือของตัวเองออกมาด้วยสีหน้าที่อยากจะแบ่งปันผสมไปด้วยความอยากอวด

เลขาที่ฉลาดและมีความสามารถขนาดนี้ความจริงก็ซ่อนความเป็นผู้หญิงอยู่อีกมุมหนึ่งไว้สินะ

ซินเหยามองไปที่ตุ๊กตานั้นและเอามือขยายให้มันใหญ่ขึ้น

“อ๋อ” แล้วพูดต่อว่า "เธอรู้ไหมความจริงฮัลโหลคิตตี้น่ะมันไม่ใช่แมว”

“เธอพูดมั่ว” ตอนนี้หลี่เวยรู้สึกตัวเองโกรธขึ้นมาทันที

“จริงนะ คนรับผิดชอบบริษัทนี้เป็นคนบอกฉันกับปากเองแหละ” ซินเหยาพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“ฮัลโหลคิตตี้ใช้ขาสองข้างในการเดิน มันเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น”

“สนูปปี้ก็ใช้ขาสองข้างเดิน”หลี่เวยรีบตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “งั้นก็แปลว่าสนูปปี้ไม่ใช่หมานะสิ”

“งั้นก็ต้องถามบริษัทผู้ผลิตตุ๊กตานี้แล้วแหละ” ซินเหยาพยักไหล่ปนความไม่รู้

ปล่อยระเบิดลูกใหญ่ขนาดนี้ใส่ เธอยังกินข้าวอย่างสบายใจเฉิ่มได้ได้

หลี่เวยตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองไม่ไหวแล้วจริงๆ

หลี่เวยตอนนี้รู้สึกว่าอกเธอจะแตกออกมาเสียจริง หลี่เวยเธอคิดมาตลอดว่าฮัลโหลคิตตี้ก็คือแมว เธอชอบมานานหลายปีขนาดนี้แล้ว สุดท้ายมาบอกว่าเฮลโลคิตตี้ไม่ใช่แมว

หลี่เวยVSซินเหยา

เลือดของหลี่เวยก็ถูกซินยาล้างโดนทันทีอย่างสะอาด

ถูกซินเหยาเอาชนะเป็นที่เรียบร้อย

ซินเหยาแสดงสีหน้าออกมาว่าเธอตั้งใจ สิ่งที่เธอต้องการก็คือแก้แค้นหลี่เวย เพราะวันนั้นหลี่เวยตั้งใจเอาดอกไปวางไว้ที่หน้าโต๊ะทำงานของเธอทำให้เธอโดนเรื่องพวกนั้น

ซินเหยาดีใจเร็วไปหน่อย คนส่งดอกไม้ได้มาถึงบริษัทเยี่ยหวงอีกครั้งแล้ว

แม่เจ้า ทำไมส่งมาอีกแล้ว?!

เธอไม่ใช่บอกฟางซวี่เจ๋อไปแล้วหรอว่าเธอแพ้ดอก ต่อจากนี้ไม่ต้องส่งมาแล้ว ซวี่เจ๋อก็ตอบตกลงแล้วนะ แล้วตอนนี้คืออะไรกันล่ะ?!

“คุนซินเหยาครับ เซ็นรับหน่อยครับ”

“ฉันแพ้ดอกค่ะ ไม่เซ็น” เธอส่ายหัวปฏิเสธ

“วางใจได้เลยครับคุณซินเหยา ดอกไม้นี้ถูกจัดการมาอย่างพิเศษแล้ว คุณไม่ต้องกังวลครับ”

แบบนี้มันทำให้เธอกังวลขึ้นนะ

แต่ว่าสิ่งที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น สุดท้ายเธอก็เซ็นรับดอกไป