ตอนกลางคืนก่อนนอน เข่อหลานยังลืมตาปริ่มปริ่มอยู่และรู้สึกเหมือนว่าอยากถามเรื่องราวเกี่ยวกับป๊าป๋าเป็นอย่างมาก

ซินเหยาอยากจะถกกางเกงนอนของลูกคนนี้ลงมาและตบไปสักป๊าบจริงๆ

“ป๊าป๋ามีดีตรงไหน ถึงได้เห็นดีเห็นงามไปกว่าหม่าม๊าและพี่” ซินเหยาถาม

ตั้งแต่ตกอยู่ในน้ำมือของป๊าป๋า เธอไม่ได้เปิดอกคุยกับลูกแบบดีๆเลยสักครั้ง มันทำให้เธอตอนนี้ดูเหมือนเป็นแม่บุญธรรมเข้าไปทุกวัน

“เมื่อมีป๊ะป๋าแล้ว เขาก็สามารถที่จะดูแลเราได้ หม่าม๊าก็ไม่ต้องทำงานหนักแบบนี้อีก” เข่อหลานพูด

“หม่าม๊าครับ ถ้ามีคนที่เหมาะสมและพร้อมจะดูแลหม่าม๊า พวกเรายินดีนะครับ” ลั่วหลิงพูด

ซินเหยา : ……

ลูกชายของฉันเป็นอะไรไปหน่ะ? ทำไมถึงได้เห็นดีเห็นงามไปกับหลานหลานแบบนี้ ความจริงสมองหนูมันฉลาดกว่านี้นะ

ทำไมเลียนแบบวิธีการพูดของน้องแบบนี้ นี่มันทำผิดกฎนะ

“ถ้าเกิดว่าได้ป๊ะป๋าใหม่มาแล้วเขาทำตัวไม่ดีกับลูกหล่ะ” ซินเหยาถาม

“เขาดีกับแม่ก็พอแล้วค่ะ” เข่อหลานพูด

แม่เจ้า! เป็นคำพูดที่ดูอบอุ่นแต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกคิดมากมากกว่าเดิมอีก

ลูกทั้งสองอบอุ่นขนาดนี้ ถ้าเกิดว่าครั้งหน้าหาป๊ะป๋าใหม่มาแล้วเขาทำตัวไม่ดีกับพวกลูกๆหล่ะ?

เพื่อความสุขของลูกทั้งสอง เธอตัดสินใจแล้วว่าเธอจะไม่แต่งงานแล้ว

แต่ชาตินี้จะอยู่เป็นโสดไปตลอดเลยหรอ? ลำไย!

ตอนนี้ในใจของซินเหยาวิ่งวนไปด้วยความสับสนก่อนที่เธอจะให้จูบฝันดีกับลูกและเดินจากไป

“พี่คะ ที่เราพูดแบบนี้มันสามารถที่จะไม่มีพ่อใหม่ได้จริงใช่ไหมคะ”

“อืม”

“ความจริงหนูมีป๊ะป๋าแล้ว ไม่เห็นอยากจะหาป๊ะป๋าคนใหม่เลย” เข่อหลานพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากที่ซินเหยาเดินเข้าเยี่ยหวงไป เธอก็รู้สึกถึงสายตาเหล่านั้นที่จับจ้องมาที่เธอด้วยความแปลกๆเหมือนมีอะไรเกิดขึ้น

เธอหยิบกระจกขึ้นมาดู เครื่องสำอางยังอยู่แน่นนี่นา ผมก็ไม่ได้ยุ่ง สีเสื้อผ้าวันนี้ก็ดูเข้ากัน มันก็เหมือนปกติประจำวัน ไม่มีอะไรแปลกแตกต่างไปเลย

หรือจะเป็นเพราะว่าวันนี้สวยอีกแล้ว?

เมื่อถึงห้องทำงานของเธอเธอจึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แม่เจ้า นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

พื้นที่โรยเต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีแดงสดมันช่างสวยงามเผ็ดร้อนบาดตาจริงๆ มันทำให้ไม่สามารถที่จะสบตากับดอกกุหลาบเหล่านั้นได้เลย เยี่ยหวงเปลี่ยนเป็นบริษัทขายดอกไม้แล้วหรอเนี่ย?

“ซินเหยารับสารภาพมาโดยดี เธอไปแอบแซ่บมาใช่ไหม?” หลี่เวยถามด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น

แอบแซ่บ?

คุณเลขาหลี่คะ คุณแน่ใจนะว่าคุณใช้คำถูก?

ภาษาจีนของคุณคือครูพละและครูชีวะพลัดกันสอนหรือเปล่านี่?

เธอใช้คำผิดแบบนี้ บอสใหญ่ของเธอไม่รู้เลยรึไง!?

“อะไรนะ?! ฉันไม่รู้เรื่อง” ซินเหยาเอากระเป๋าของเธอวางไว้บนโต๊ะ เธอไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

หรือเป็นเพราะว่าตอนเช้านี้มีเธอคนเดียวที่กินยาเขย่าขวดมา ถึงรู้สึกว่าคนทั้งบริษัทไม่ปกติ

“อย่าปฏิเสธฉันเลย ดอกไม้พวกนี้มันถูกส่งมาที่นี่ขนาดนี้แล้ว ฉันจะบอกให้นะ ดอกไม้ผูกพวกนี้เนี่ยถูกส่งมาจากประเทศเบาแกเลียทางอากาศเลยเชียวหล่ะ เธอดูบนดอกสิ ยังมีน้ำค้างเกาะอยู่เลย แค่ดอกเดียวราคาก็แพงหูฉี่อยู่แล้ว แต่นี่มัน 99 ดอกเลยนะ” หลี่เวยพูดด้วยสีหน้าที่ดูอิจฉาตาร้อน “พวกเรามันก็แค่ชนชั้นกลาง เงินเดือนเดือนหนึ่งก็ไม่มากไม่น้อย แต่จะว่าไปเงินเดือนครึ่งปีของเราก็ไม่สามารถที่จะซื้อดอกพวกนี้ได้เลยนะ คนที่ส่งดอกพวกนี้มานะต้องรวยมากแน่แน่เธอไปจิกมาจากไหนล่ะ?”

ซินเหยาหน้าเจื่อนนิ่งไปชั่วขณะ

เงินเดือนของหลี่เวยเธอไม่รู้หรอกว่าเยอะขนาดไหน แต่รับประกันได้เลยว่าเดือนหนึ่งไม่ต่ำกว่าเลขห้าหลัก พอครึ่งเดือนมาก็หกหลักแล้ว

แม่เจ้าโว้ย นี่มันไม่ใช่โปรยไปด้วยดอกกุหลาบหรอกนะ แต่มันโปรยไปด้วยเงินต่างหาก

ไม่ต้องพูดหรอกว่าหลี่เวยรู้สึกอิจฉามากเพียงใด แต่ให้ดูที่ซินเหยาตอนนี้ที่รู้สึกอิจฉาและอยากเปลี่ยนพวกนี้ให้กลายเป็นเงินมากกว่า

“ฉันรู้สึกตกใจนะ แต่นี้มันเกี่ยวอะไรกับฉันหล่ะ?” ซินเหยามองไปที่ดอกแว๊บหนึง “อ๋อ…..ไม่ใช่ดอกกุหลาบสีแดง” หลี่เวยไม่รู้หยิบการ์ดใบหนึ่งขึ้นมาจากไหนและยื่นไปที่อกของซินเหยาแล้วบอกว่า “อย่ามาทำเป็นไขสือเลย ดอกพวกนี้มีคนส่งมาให้เธอ” ซินเหยาหยิบการ์ดขึ้นมาดู ชื่อในนั้นเป็นชื่อของเธอจริงๆ

เฮ้อ…..พื้นที่โปรยไปด้วยเงิน……ไม่ใช่สิ กุหลาบที่เปี่ยมล้นไปด้วยความรักอันเล่าร้อนนี้ก็เป็นของเธอสินะ

ตกลงใครส่งมากันนะ?

ในเมื่ออยากส่งของพวกนี้มาให้ ทำไมไม่ส่งเป็นเงินสดแทนล่ะ นี่มันเงินหกหลักเชียวนะ มันไม่ใช่เงินสิบยี่สิบบาท เงินพวกนี้สามารถทำให้เธอไม่ไปขายไตในตลาดมืดมาซื้อมือถือรุ่นท็อปได้เลยเชียวล่ะ

เครื่องหนึ่งโทร เครื่องหนึ่งรับ เครื่องหนึ่งส่งข้อความ เครื่องหนึ่งเล่นQQ เครื่องหนึ่งพิมพ์ WeChat เครื่องนึงไถWEIBO งือออ….

“ใครส่งมาให้อ่ะ?” หลี่เวยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ความจริงบนการ์ดนั้นไม่ได้เขียนชื่อคนส่ง แต่สายเปย์ขนาดนี้แถมโง่ขนาดนี้มันเป็นใครไปไม่ได้หรอก

ท่านประธานฟางถึงแม้จะหล่อเอาการมากแต่ก็ยังบ้องแบ๊วโง่เง่าอยู่ดี

“อืม…..” ซินเหยาเงียบไปสักพักแล้วส่ายหัวบอกว่า”ไม่รู้สิ”

หลี่เวยมองซินเหยาด้วยสายตาที่สงสัย ซินเหยาก็มองกลับด้วยสายตาที่มั่นคงไม่เหลิกหลัก

หึ…..ฉันโกหกเธอ ถ้ามีปัญญาจริงก็มากัดฉันสิ

“เซอร์ไพรส์วันนี้ที่ส่งไปให้ได้หรือยังครับ?” ตอนเปิดมือถือมาก็เห็นข้อความของฟางซวี่เจ๋อแล้ว

เธอตอบกลับ: หึๆ

แม่เจ้าโว้ย ก็ยังคงเป็นฟางซวี่เจ๋อสายเปย์คนเดิมคนนี้นี่เองสินะ

เธอเหมือนกับพูดว่า: คุณคนรวย เราเป็นเพื่อนกันเถอะ

เซอร์ไพรส์? ความจริงมันก็เซอร์ไพรส์แหละ แต่มันก็รู้สึกเจ็บใจเหมือนกัน

ซินเหยาได้รับบิ๊กเซอร์ไพรส์ขนาดนี้ นอกจากจะรู้สึก เซอร์ไพรส์แล้วก็รู้สึกเจ็บใจด้วย

เธอเป็นคนโง่เง่าธรรมดาคนหนึ่ง โลกของท่านประธานพวกนั้นที่รวยนักรวยหนาเธอไม่เข้าใจหรอก

เยี่ยจิงเฉินมาสายหน่อยวันนี้ โต๊ะของซินเหยาที่เต็มไปด้วยกุหลาบสีแดงเร้าร้อน แต่รูปร่างผอมเพียวอย่างเธอก็รายล้อมไปด้วยดอกไม้โดยรอบ ถ้าไม่ตั้งใจสังเกตก็ยากที่จะรู้ว่าในทุ่งดอกกุหลาบแดงนี้ยังมีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในนั้น

ในทุ่งดอกกุหลาบแดงนี้สีผิวของซินเหยาเปล่งประกายออกมาเป็นสีเขาดุจดั่งแสงเพชร มันกระทบไปที่ใบสีแดงอันเร่าร้อนของดอกกุหลาบเปล่งแสงระยิบระยับ ตอนนี้เธอเปรียบเสมือนนางฟ้าที่อยู่กลางสวนบนสรวงสวรรค์ ใบหน้าที่ดูสวยสดงดงามของเธอมันสวยกว่าดอกกุหลาบบนสวรรค์เสียอีก

ดอกกุหลาบสวยรื่นชื่นกลิ่นหอม แต่ยังต้องตรอมจิตแพ้ซินเหยา

แต่ที่มาของดอกนี้สิ

เยี่ยจิงเฉินเดินมาด้วยน้ำหนักเท้าที่เบาและมั่นคง สายตามองทอดลงต่ำไปที่ดอกกุหลาบสีแดงเหล่านั้น พูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้ซึ่งความรู้สึกว่า : ดอกพวกนี้มาจากไหนกัน

หลังจากที่ได้ยินเสียงของปะป๋า ซินเหยาก็รู้สึกกระสับกระส่ายไปชั่วขณะ

“เออออ….” เธอเหลือกตาไปมองหลี่เวยที่อยู่ข้างๆ แต่หลี่เวยกลับทำตัวยุ่ง ทำเป็นไม่สนใจเธอ

แม่เจ้า คุณเลขา นี่บอสของคุณมาเลยนะ แต่คุณยังกลับทำเป็นไม่เห็นอีกหรอ?

“มีคนส่งมาให้ค่ะ” ซินเหยาวางงานในมือลงพร้อมตอบกลับด้วยความหนักแน่น

“อ้อ”เยี่ยจิงเฉินตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ลากยาวและหนักแน่นเช่นเดียวกัน

“อ้อ”คำเดียวก็ทำให้ใจของซินเหยาเต้นรัวขึ้นมา ป๊ะป๋าไม่ใช่ปีศาจร้ายธรรมดาสินะ

“มีคนส่งให้เธอหรอ?” เยี่ยจิงเฉินถาม