"กลับไปเถอะ วันนี้นอนพักอยู่ที่บ้านไปเลย ไม่ต้องเข้าบริษัท"

ความอบอุ่นและกลิ่นของเยี่ยจิงเฉินยังคงอยู่บนเสื้อสูทของเขาทำให้ถังซิเหยาหัวใจเต้นแรงไปชั่วขณะ

เสื้อแขนยาวยาวไปถึงสามส่วนสองของต้นขาของเธอ อย่างน้อยก็ปลอดภัยกว่าใส่เสื้อที่คลุมถึงแค่สะโพกก็แล้วกัน

อืม……ถือว่าคุณป่าปี้ก็เป็นคนจิตสำนึกอยู่เหมือนกัน เกิดความรู้สึกประทับใจขึ้นในหัวของเธอ

เธอดึงเสื้อตัวโคร่งตัวใหญ่ที่เธอสวมใส่อยู่อย่างไม่สบายตัวพร้อมกับพูดว่า : "ขอบคุณค่ะ งั้นฉันกลับก่อนนะคะ"

"เดี๋ยวก่อน"

"มีอะไรอีกหรอคะ?"

"จำไว้นะ ที่ผมเอาเปรียบคุณผมยังไม่ได้คืนให้คุณหมดเลย ครั้งหน้ามาต่อกัน"

ถังซินเหยา "…….."

เธอคิดเมื่อกี้นี้เธอกำลังคิดว่าจริงๆแล้วคุณป่าปี้ก็ไม่ได้แย่อะไร มันไม่น่าเชื่อยิ่งกว่าเรื่องที่ว่าคุณป่าปี้ไปดาวอังคารเพื่อไปกอบกู้โลกซะอีก เห้อ…….เกิดเปลวไฟลุกขึ้นในใจของเธอ แต่มันอยู่ได้สักพักก็ดับลงไป

คุณป่าปี้ไม่ใช่คนที่เจ้าเล่ห์ที่สุด แต่นับวันยิ่งเจ้าเล่ห์ต่างหาก

………

ถังซินเหยาเปิดโทรศัพท์ที่แบตไม่เต็มขึ้นมา หน่วยความจำโทรศัพท์ของเธอแทบจะเต็มเพราะสายที่ไม่ได้รับกับข้อความ

อีกทั้งสายที่ไม่ได้รับกับข้อความเหล่านั้นมาจากคนคนเดียวเท่านั้น —- ก็คือฟางซี่เจ๋อ

เธอโทรกลับไป แต่ไม่มีใครรับ

เธอกังวลว่าฟางซวี่เจ๋อจะตามหาเธอเพราะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอจังรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ตรงไปบริษัททันที

เมื่อฟางซวี่เจ๋อเจอถังซินเหยาเขาตกใจมากๆแต่ในขณะเดียวกันเขาก็ประหลาดใจเช่นกัน

"คุณซินเหยา คุณมาทำอะไรครับ?"

"คุณไม่ได้ตามหาฉันอยู่หรอคะ?"

แม่เจ้า โทรหาฉันตั้งหลายสาย ส่งข้อความอีกตั้งเยอะ ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องที่บริษัทกำลังจะล้มละลายล่ะก็เธอคงจะไม่เชื่อ

"คุณซินเหยาครับ คุณไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย?" ฟางซวี่เจ๋อถามเธอด้วยความกังวล

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรค่ะ" ถังซินเหยาแปลกใจหน่อยๆ แต่เธอกลับอุ่นใจขึ้นมา : "ฉันเห็นว่าคุณโทรมาหาฉันหลายสายน่ะค่ะ เลยกลัวว่ามีเรื่องอะไรเร่งรีบมั้ย ฉันโทรกลับก็ไม่มีใครรับก็เลยมาที่ดูที่บริษัทน่ะค่ะ"

รู้สึกว่าคำพูดของฟางซวี่เจ๋อแปลกๆ เธอจะมีเรื่องอะไรล่ะ?

คุณสิน่าจะมีเรื่องเร่งด่วนหรือไม่ก็ที่บริษัทมีอะไรถึงจะถูกสิใช่มั้ย?

"อ๋อ เมื่อกี้ผมไปเข้าประชุมน่ะครับ ผมปิดเสียงโทรศัพท์ไว้เลยไม่ได้ยิน" ฟางซวี่เจ๋อหยิบโทรศัพท์จากลิ้นชักมาดูพร้อมกับพูดด้วยความรู้สึกผิด : "เมื่อวานคุณเยี่ยจิงเฉินเขาไม่ได้ทำให้คุณอึดอัดใจใช่มั้ยครับ?"

ถังซินเหยาร้อนตัวจนแทบบ้า

ทำไมเจ้านายของเธอถึงรู้ล่ะว่าเมื่อวานเธออยู่กับเยี่งจิงเฉิน?

แม่เจ้า ขนาดเธอยังไม่รู้เลย

แล้วตื่นเช้าวันนี้ก็โดนออร่าความหล่อเหลาของคุณป่าปี้แยงตาแล้ว เธอถึงรู้ว่าเมื่อคืนเธอกับคุณป่าปี้อยู่ด้วยกันทั้งคืน

"ก็โอเคค่ะ" เธอตอบด้วยความลำบากใจ

แค่ที่เธอสามารถลืมตาขึ้นมาพูดเรื่องไร้สาระได้ กับการที่ป่าปี้ทำเรื่องอย่างว่า (ไม่สิ) เธอก็พูดไม่ออกเหมือนกัน คำพูดโกหกเหล่านั้นที่คุณป่าปี้พูดกับเธอ

พูดโกหกอย่างงี้ จะโดนฟ้าผ่ามั้ยนะ?

"งั้นก็ดีแล้วครับ" เขาถอนหายใจ

ทำไมฟวงซี่เจ๋อถึงเชื่อเธอขนาดนี้ล่ะ ฉันพูดอะไรก็เชื่ออย่างนั้น คำพูดของเธอมันดูจริงใจขนาดนั้นเลยหรอ?

คุณมองฉันสิ มองฉันเดี๋ยวนี้ ใบหน้าของฉันก็แสดงให้เห็นได้ชัดอยู่แล้วว่าสิ่งที่ฉันพูดมันเป็นเรื่องโกหก เมื่อวานคุณป่าปี้ทำให้ฉันอึดอัดใจ จริงๆนะ คุณดูไม่ออกเลยหรอ?

คุณเชื่อฉันขนาดนี้ ฉันคงทำได้แค่ปล่อยให้คุณเชื่อไปอย่างนั้นเลย ต้องขอโทษคุณด้วยนะคะ

"คุณซวี่เจ๋อคะ ทำไมคุณถึงรู้ล่ะคะว่าเมื่อวานฉันอยู่กับคุณเยี่ยจิงเฉิน?" เธอถามด้วยความรู้สึกไม่ดี

"เมื่อวานผมก็ไปที่ร้านซูชินั่นเหมือนกันครับ จริงๆอยากจะพาคุณกลับมาด้วยกัน แต่คุณเยี่ยจิงเฉินเขา……." ฟางซวี่เจ๋อยิ้มด้วยความรู้สึกผิด

ฟางซวี่เจ๋อไม่พูดต่อแต่ก็ไม่พูดอะไรต่ออีกเลย

คุณป่าปี้เป็นประธานจอมเผด็จการคนนึง

ถังซินเหยาเม้มปากราวกับจะร้องไห้ออกมา ถึงแม้ว่าคุณป่าปี้เป็นประธานจอมเผด็จการแต่ฟางซวี่เจ๋อก็คงไม่ต่างกัน?

แล้วคุณก็ยังเป็ยพี่ของศรีภรรยาของคุณป่าปี้อีก คิดไม่ถึงเลยว่าจะยอมแพ้ให้กับคุณป่าปี้

แล้วยังทำผู้หญิงอ่อนแออย่างเธอแพ้ให้กับคณป่าปี้อีก

ชายโสดกับหญิงหม้ายอยู่ในห้องด้วยกันตามลำพัง คุณไม่กังวลว่าคุณป่าปี้จะจะนอกใจลูกพี่ลูกน้องของคุณเลยหรอ

"ตอนนี้เยี่ยจิงเฉินเขายังอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่ ป้าสะใภ้เยี่ยเป็นคนแข็งๆ คุณไปเล่นเยี่ยจิงซิงแบบนั้น ผมแค่กลัวว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ หรือไม่ถ้าคุณกลับมาอยู่กับตระกูลเยี่ย ผมเป็นห่วงคุณครับ" ฟางซวี่พูดอย่างมีนัยย์

เป็นคนแข็งๆอะไรกันล่ะ พูดว่าเธอเป็นคนปากร้ายสิ้นเรื่อง

โอ้โห สิ่งที่ประธานพูดเมื่อวานนี้ไม่ผิดเลย

แม้แต่ที่เธอเล่นเยี่ยจิงซิงคนหื่นนั่นเขายังรู้เลย?

"ไม่ต้องห่วงฉันหรอกค่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด" ถังซินเหยาพูดอย่างไม่ยอมรับ : "ถ้าฉันออกไปง่ายๆแบบนี้ก็เท่ากับว่าฉันรู้สึกผิดสิคะ"

โอเค จริงๆแล้วเธอเองก็กังวลเหมือนกันถ้าเธอจะจากไปแบบนี้

น่าเสียดายที่ป่าปี้ยังต้องหาข้ออ้างหักเงินเดือนของเธออีก

อย่าคิดว่าสองปีมานี้ที่เธอเลิกไปแล้วจะเธอจะคนดี จริงๆแล้วในใจของเธอก็ฮึดสู้เหมือนผู้ชายนะ

ถึงบริษัทแล้วก็แน่นอนสิว่าต้องทานข้าวกับเยี่ยจิงเฉิน

"คุณซินเหยาครับ ผมชอบคุณ เป็นแฟนกับผมมั้ยครับ ผมจะปกป้องคุณเอง ต่อไปจะได้ไม่มีคนมารังแกคุณอีก ผมจะไม่ยอมให้คนอื่นมาทำร้ายคุณเลย"

ถังซินเหยาเมื่อได้ยินคำพูดของฟางซวี่เจ๋อ ตะเกียบของเธอที่คีบเนื้อตุ๋นอยู่นั้นกลับตกลงบนโต๊ะไปเสียแล้ว

ชิ้นเนื้อตุ๋นชิ้นนั้นยังกระเด็นลงบนโต๊ะไปอีกทีจากนั้นก็ตกลงมาใส่กระโปรงของเธอ

กระโปรงสีขาวของเธอเลอะคราบน้ำมัน

เป็นเพราะเมื่อคืนเธอหลับไม่เต็มอิ่มแน่ๆ ถึงได้เห็นภาพหลอนอย่างนี้ ไม่อย่างงั้นแค่การมากินข้าวถึงได้มีการเปิดเผยคววามรู้สึกกระทันหันอย่างนี้ล่ะ?

เธอกระพริบตาปริบๆ ในระหว่างที่เธอกำลังเห็นภาพหลอนเป็นตอนที่ฟางซวี่เจ๋อสารภาพรักกับเธอเธอเลือกที่เหม่อต่อ

"อะไรนะคะ?" ถังซินเหยาปัดชิ้นเนื้อตุ๋นออกจากกระโปรงของเธอพร้อมกับถาม

"คุณซินเหยา ผมชอบคุณ เป็นแฟนกับผมนะครับ ผมอยากอยู่ข้างๆคุณแล้วก็ปกป้องทะนุถนอมคุณตลอดไปครับ" ฟางซวี่เจ๋อพูดอีกครั้งด้วยสายตาที่มีรอยยิ้มของเขา

โอเค เธออคงไม่ได้หลอนไปเองแล้วล่ะ ฟางซวี่เจ๋อสารภาพรักกับเธอจริงๆ

เธอถึงกับไปไม่เป็น รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอกลับเจื่อนลง

เธอพูดไปออก ฟางซวี่เจ๋อสารภาพรักเธอ บอกว่าชอบเธงั้นหรอ?

"คุณแน่ใจนะคะว่าวันนี้ไม่ใช่วันโกหก?" ถังซินเหยาพยายามปกปิดหัวใจที่เต้นแรงของเธอพร้อมกับถาม

"คุณซินเหยา คุณเป็นคนฉลาดมีเซ้นส์ขนาดนี้ คุณต้องดูออกสิครับว่าผมตั้งใจ ผมอยากดูแลคุณจริงๆนะครับ อยากปกป้องคุณตลอดไป ไม่ให้ใครมีรังแกคุณ"

ฟางซวี่เจ๋อใช้สายตาอันอบอุ่นคู่นั้นของเขา ดวงตาสีเต็มไปด้วยความรักคู่นั้นจับจ้องไปที่ถังซินเหยาพร้อมกับพูดว่า : "เมื่อวานตอนที่ผมรู้ว่าคุณเยี่ยจิงเฉินเขาจะรังแกคุณ คุณรู้มั้ยครับว่าตอนนั้นหัวใจผมมันเจ็บปวดขนาดไหน? ผมควรจะบอกคุณให้เร็วกว่านี้ ว่าผมชอบคุณ อยากปกป้องคุณ อย่างนี้ผมก็สามารถปกป้องคุณไว้ในอ้อมกอดของผมแล้ว ไม่ให้คุณต้องมาเผชิญเรื่องหน้ากับความลำบากใจนี้อีก คุณแค่ออกแบบงานของคุณไปเงียบๆ ออกแบบจิวเวลรี่ให้เต็มที่ตามความรักและจิตวิญญาณของคุณก็พอแล้ว รับปากผมมั้ยครับ? ให้ผมอยู่ข้างๆแล้วก็ปกป้งคุณ"