เยี่ยจิงเฉนยิ้มขึ้นพร้อมกับพูดว่า : "งั้นเธอหมายความว่าเธออยากจูบตอบงั้นหรอ?"

คุณป่าปี้ ถึงแม้ว่าไอคิวคุณจะสูงมากๆ แต่ไอคิวของเธอก็ไม่ได้แย่นะโอเค๊?

คุณมาเปลี่ยนเรื่องอย่างมั่นอกมั่นใจขนาดนี้ คุณเคยคิดถึงความรู้สึกของเธอบ้างมั้ย?

"ฉันไม่ได้ความว่าอย่างนั้นนะคะ"

"แล้วคุณหมายความว่ายังไงล่ะ?"

"ฉันหมายถึงคุณจูบฉันไปตั้งหลายครั้งแล้ว ฉันเป็นฝ่ายจูบคุณก่อนแค่ครั้งเดียว ก็ถือว่าเจ๊ากันไง" ถังซินเหยาหักห้ามความรู้สึกความต้องการล้นทะลักของตัวเอง

"ขอคิดบัญชีของวันนี้ก่อน แล้วค่อยคิดบัญชีของครั้งก่อนๆ"

"อือ…….."

สิ้นสุดเสียง คำพูดของถังซินเหยาก็ถูกกลืนกลับเข้าไปในคอ

ทักษะการจูบของคุณป่าปี้ดูดดื่มมาก ราวกับการเล่นเกมส์แบบโกงๆ มันก้าวก้าไปด้วยความรวดเร็ว

อย่างน้อยที่สุดฟันของเขาก็กัดริมปากอิ่มของเธออีก

เธอเกือบจะถูกจูบที่แสนเร่าร้อนของคุณป่าปี้กำราบเสียแล้ว

เมื่อจูบเร่าร้อนอันยาวนานของพวกเขาได้จบลง ร่างของถังซินเหยาก็อ่อนระทวยไร้เรียวแรงอยู่ในอ้อมอกของเยี่ยจิงเฉินไปแล้ว

ดวงตาของคุณป่าปี้แพรวพราวราวกับแสงสว่างของดวงดาวที่สว่างพร่างพราวที่สุดในค่ำคืนที่ฟ้ามืดมิด สว่างจนทำให้ทุกคนอดไม่ได้ที่จะจ้องมอง

"โอเค วันนี้เราสองคนไม่มีใครที่เสียเปรียบแล้วนะ เรามาเคลียร์เรื่องจูบที่เธอพูดถึงกันเถอะ"

ฟังคุณป่าปี้พูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ ถังซินเหยาก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

ความจุของปอดคุณป่าปี้มันดีมากขนาดไหนกันนะ จูบก็จูบกันทั้งสองฝ่าย แต่ทำไมเวลาที่เธอโดนจูบลมหายใจเธอแทบจะหมดไปเลยอย่างงั้น คุณป่าปี้นิ่งได้ขนาดนี้เลยหรอ ราวกับมันกระทบเลยอย่างนี้น่ะนะ

มันไม่ยุติธรรมเลย…….

"อือ…..ช่างมันเถอะค่ะ ฉันไม่อะไรกับมันแล้ว" ถังซินเหยาพูดด้วยความเศร้า

ไม่ว่าจะเป็นเธอที่เป็นฝ่ายเริ่มจูบก่อน ถึงอย่างไรในด้านความแข็งแกร่งและกำลังเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณป่าปี้ ถึงตอนนั้นแล้วเธอก็โดนจูบจนจนไร้เรี่ยวแรงหายใจถี่ยิบจนหายใจไม่ออกก็เป็นตัวเธออยู่ดี

"ไม่ได้ คนเราต้องซื่อสัตย์สิ แล้วคนอย่างเยี่ยจิงเฉินไม่เคยเอาเปรียบใคร"

"ไม่ค่ะ ไม่ต้องแล้ว คุณไม่ได้เอาเปรียบฉันค่ะ"

"แค่เธอบอกว่าฉันไม่ได้เอาเปรียบงั้นหรอ?"

"ฉันเองก็มีส่วนในการกระทำนั้นเหมือนกัน ถือว่าฉันก็ไม่เสียเปรียบไม่ใช่หรอคะ?"

"แล้วทำไมผมต้องฟังคำพูดของคุณด้วยละ"

ถังซินเหยา : "………."

คุณป่าปี้นี่ประสาทจริงๆเลย หมดคำจะพูดด้วยแล้วนะ

เยี่ยจิงเฉินเมื่อเห็นว่าถังซินเหยาไม่พูดอะไรจึงถามเธไปด้วยสีหน้าจริงจังว่า : "เธอม่พูดอะไรอย่างงี้ ผมจะคิดว่าคุณยอมรับแล้วนะ?"

แม่เจ้า ที่คุณป่าปี้มีตาคู่นี้นี่เพื่อแค่จะทำให้ดูหล่อแค่นั้นเลยหรอ?

ที่เธอทำแบบนี้แสดงว่าเธอยอมรับงั้นหรอ? เธอแค่ไม่มีอะไรจะพูดต่างหาก พูดอะไรไม่ได้ด้วย

คุณป่าปี้ไม่ใช่ไอคิวสูงนะ แต่ความไร้เหตุผลของคุณป่าปี้ก็ยอดเยี่ยมมากๆเช่นกัน

"ประธานเยี่ยคะ คุณหยุดพูดเถอะค่ะ ฉันจะกลับแล้ว"

เยี่ยจิงเฉินไม่พูดอะไรพร้อมกับยื่นหน้าออกมา รวมถึงมือของเขาก็รวบเอวคอสของถังซินเหยาไว้ไม่ปล่อย

คุณป่าปี้ ถึงแม้ว่าคุณจะหล่อเหลาเอาการขนาดนี้ แต่คุณก็ไม่ควรจะไม่มีเหตุผลขนาดนี้มั้ย?

โอเค จุ๊บก็จุ๊บ ศีลธรรมมันไร้ค่ามาตั้งนานแล้วนี่

ถังซินเหยาหลับตาลงพร้อมกับกดริมฝีปากของตัวเองไปที่ปากเย็นของเยี่ยจิงเฉิน

ทักษะการจูบของคุณป่าปี้ใช้ได้เลย แต่มือของคุณป่าปี้ช่วยอยู่นิ่งๆหน่อยได้มั้ย อย่ามือปลาหมึกนะ

จุ๊บ…….จ๊วบ……..

รถหรูราคาหลายสสิบล้านคันนี้ส่งเสียงที่แสดงถึงอารมณ์อันล้นเหลือออกมา พร้อมกับทำให้คนที่ถูกกระทำรู้สึกเขินอายกับเสียงสั่นเคลือนั้น

ถังซินเหยาถูกเยี่ยจิงเฉินจูบจนตาของธอแดงก่ำ ราวกับว่ากำลังโดนรังแกเสียอย่างนั้น

สภาพของเธอตอนนี้ทำให้เยี่ยจิงเฉินเกิดอารมณ์ร้อนเร่าเกิดขึ้นในใจของเขา จนอยากจะกลืนกินร่างของหญิงสาวตรงหน้าที่ทำให้เขาสูญเสียการควบคุมตัวเอง

ถังซินเหยาจับมือของเยี่ยจิงเฉินคนที่มีอารมณ์ความใคร่ ขมวดคิ้วแล้วพูดอย่างจริงจังไปว่า : "ประธานค่ะ การร่วมรักกันบนรถแล้วรถมันสั่นกลางถนนตอนกลางวันแสกๆแบบนี้มันน่ารังเกียจนะคะ "

"ประธานเยี่ยเป็นที่รู้จักในสังคม จะทำอะไรก็ต้องคิดก่อนนะคะ" ถังซินเหยาคว้ามือของเยี่ยจิงเฉินที่อยู่ไม่สุขผ่านเสื้อเชิ้ตตัวบาง

เยี่ยจิงเฉินเมื่อเห็นว่าเธอมีท่าทีที่จริงจังจึงใช้มือของตัวเองขยำเนื้อนุ่มของเธอเบาๆก่อนจะละมือออกมา

ถังซินเหยาด่าเขาในใจ : คุณป่าปี้นี่หื่นจริงๆ

แต่สีการแสดงออกทางสีหน้าของเขากลับไร้ที่ติ ไร้ข้อบกพร่องใดๆ

เยี่ยจิงเฉินเก็บมือปลาหมึกของตัวเองกลับมาแล้วดื่มด่ำกับความรู้สึกอบอุ่นผ่านทางฝ่ามือ สัมผัสละเอียดอ่อนบนผิวเรียบเนียนของถังซินเหยายังตราตรึงอยู่ที่ปลายนิ้วของเขา ทำให้รู้สึกว่าความต้องการของเขามันยังอยู่

"ที่ค้างไว้ก็ขอให้จำไว้ซะ แล้วผมค่อยมาคิดบัญชีทีหลัง" ในที่สุดมือของเขาก็หลุดพันธนาการจากเอวของเธอ

ถังซินเหยาถึงกลับถอนหายใจพร้อมกับเร่งรีบปลดเข็มขัดนิรภัยออกด้วยความรวดเร็วก่อนจะจากรถคันหรูของเยี่ยจิงเฉินไป

"ขอบคุณนะคะประธานเยี่ย ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ" พอเธอพูดจบก็ก้าวเท้าของตัวเองแล้วกลับหลังจากไป

"หยุดก่อน" เสียงที่เย็ยชาของเยี่ยจิงเฉินที่ดังมาจากด้านหลังของเธอ

จะบ้าหรอ ใครหยุดก็บ้าแล้ว

ใครเขาจะยินดีที่จะหยุดกันล่ะ ใครอยากหยุดก็หยุดเองเถอะ ส่วนตัวเธอน่ะไม่ทำแน่ๆ

เธอรีบเร่งฝีเท้าของเธอมากขึ้น ราวกับว่ามีปีศาจตามอยู่ข้างหลังเธอยังไงอย่างงั้น

จริงๆก็ไม่ได้ต่างกันมากนักหรอก ถึงแม้คุณป่าปี้จะไม่ใช่ปีศาจแต่คุณป่าปี้น่ะยิ่งกว่าปีศาจซะอีก

เยี่ยจิงเฉินที่เห็นว่าถังซินเหยาที่เดินไปอย่างท่าทีว่าจะหยุด แต่กลับยิ่งเดินเร็วขึ้นไปอีกเรื่อยๆ เขากระพริบตาไปมา

เขาก้าวขาเรียวยาวทั้งสองข้างที่ราวกลับขาโอปป้าเกาหลีของเขานั้นตรงไปทางถังซินเหยาทันที

ก้าวยาวของคนข้างหลังยิ่งก้าวยิ่งเข้ามาใกล้เธอยยิ่งขึ้น ถังซินเหยาจึงไม่สนใจภาพลักษณ์ของตัวเองแล้วเช่นกัน

สองขาเรียวสวยของเธอวิ่งไป แต่เธอเพิ่งวิ่งปได้สองก้าวก็ถูกคนข้างหลังคว้าแขนเสียแล้ว

เธอบ่นในใจ ก็ขาเขายาวขนาดนั้น ก็ต้องดีกว่าขาสั้นของเธออยู่แล้ว

"ประธานเยี่ย มีอะไรอีกรึเปล่าคะ?" เมื่อถังซินเหยาถามจบแล้ว ใบหน้าของทาญาติรุ่นที่สิบแปดเยี่ยจิงเฉินที่ลวนลามฉันราวพันๆครั้ง ฉันยิ้มให้เขาเสมือนกับว่าเขาเป็นรอยยิ้มของรักแรกพบ

"ทำไม เธอกลัวฉันหรอ?" เยี่ยจิงเฉินถามเขาอย่างเย็นชา

แม้ว่าใบหน้าของเยี่ยจิงเฉินจะเรียบนิ่งตลอด จะมีสีหน้าเดียวตลอกทั้งวัน มีแต่ความเย็นชาแล้วก็เย็นชา

แต่ถังซินเหยาสามารถมองจากใบหน้าของเยี่ยจิงเฉินนั้นออกว่าตอนนี้อารมณ์ของเขาไม่ได้ดีมากนัก

"ไม่นี่คะ จะเป็นอย่างงั้นได้ยังไงกัน?"

แม่เจ้า ก็เล่นโผลกอดกันแล้วก็ชอบกัดตลอด

แรงก็เยอะ แถมยังไม่มีเหตุผลแบบนี้ ทำไมฉันจะไม่กลัวล่ะ ?

"ถ้าไม่ได้กลัว แล้วเธอวิ่งทำไมล่ะ?"

ก็คุณตามฉันจากข้างหลังนี่ ฉันก็ต้องวิ่งสิ ฉันไม่ได้โง่เสียหน่อย หรือจะให้ฉันยืนให้โดนลวนลามหรือไงกัน?

"เพราะฉันอยากถึงบ้านไวๆไงคะ"

"ที่ฉันเรียก เธอไม่ได้ยินหรอ?"

แล้วเธอพูดได้หรอ ว่าเธอได้ยินที่ป่าปี้พูดอะ?

นิสัยเจ้าเล่ห์แล้วก็ใจแคบอย่างคุณป่าปี้ ถ้าเธอยอมรับ ก็เหมือนกับว่าไม่เอื้อต่อความสมานฉันท์ของสังคมน่ะสิ

"คุณเรียกฉันหรอคะ? ฉันไม่เห็นจะได้ยินเลย"

เธอไม่ได้กลัวคุณป่าปี้เสียหน่อย เธอแค่อยากรักษาความสงบของสังคมเองเถอะ

"เธอหูหนวกไปแล้วหรือไง?"

หูหนวกแล้วมันยังไงอ่ะ……..

เธอเป็นคนใจกว้างเพราะฉะนั้นเธอจะไม่อะไรกับคุณป่าปี้โรคจิตคนนี้แล้ว

"ประธานเยี่ยคะ มีเรื่องอะไรอีกมั้ย?"

เยี่ยจิงเฉินถอดเสื้อสูทราคาแพงของเขาออก แล้วก็เอามันมาคลุมไว้บนไหล่ของถังซินเหยา