อีกอย่างนะ ซินเหยาเธอคิดมากเกินไปแล้วแหละ เมื่อเย่จิงเฉินจูบเสร็จก็จากไปอย่างทันที

ริมฝีปากที่เต็มไปด้วยสีแดงสด สายตาที่ทำได้เพียงจ้องมองแต่รถไมบัคที่จากไป ในใจของซินเหยาอยากจะสบถคำด่าออกมายาวสองเมตรยิ่งนัก

ป๊ะป๋าเสียมารยาทกับเธอสิ้นดี

ป๊ะป๋าอ้ายกริมฝีปากขึ้นอย่างดุดันเย่อหยิ่งหลังจูบกับเธอเสร็จ พร้อมกระซิบด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำสุดแสนจะเซ็กซี่ข้างหูเธอว่า "ในเมื่อคุณไม่โทรหาตำรวจแจ้งความ งั้นผมขอกร่างหน่อยแล้วกัน"

ซินเหยา "……"

โหดร้ายจัง…..

หลังจากนี้ต่อไปฉันไม่อยากจะเล่นสนุกแบบนี้กับป๊ะป๋าอีกแล้ว

อีกอย่างทักษะการจูบของป๊ะป๋าแย่เสียจริง หลายปีผ่านมายังไม่มีการพัฒนาแม้แต่นิดเลยนะ เมื่อกี้ฟันของเขากัดโดนริมฝีปากของเธอ เจ็บเสียจริงๆ……

ซินเหยาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า45องศา การกระทำแบบนี้เป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้น้ำตาที่มาจากความโหดร้ายของป๊ะป๋าไม่ไหลรินลง นี่เป็นเรื่องราวที่ทั้งสดใสและสุดเศร้าเสียกระไรกัน

อนิจจาเอ๋ย ความหลังที่แสนเจ็บปวดพวกนี้ คงมีแต่เธอที่สามารถจะลิ้มชิมได้คนเดียวสินะ

ด้วยเหตุนี้ เธอคงจะลืมถามป๊ะป๋าเรื่องที่สิ้นเดือนต้องส่งแบบร่าง5แผ่นนี้เป็นเรื่องล้อเล่น

ซินเหยาถูกภาพที่ต้องออกแบบพวกนั้นทรมานเจียนจะขาดใจตาย และผมของเธอก็ได้ร่วงเป็นกระจุกๆเหมือนมีคนกำลังตัดจากด้านบน

เธออยากจะซื้อแชมพูป้องกันหนังศีรษะร่วงที่เฉินหลงเป็นพรีเซ็นเตอร์มาช่วยให้ผมของเธอที่ไม่ได้ทำอะไรผิดแต่ต้องมาร่วงโรยจางหายเสียจริง

ฟางซวี่เจ๋ออยากจะเลี้ยงข้าวเธอ ไม่อยากไปหรอ?

ครั้งแล้วบอกว่าจะเป็นคนเลี้ยง แต่กลับกลายเป็นว่าเธอต้องเป็นคนจ่ายให้ทุกคนร่วมถึงลูกพี่ลูกน้องฝั่งพ่อของฟางซวี่เจ๋อ มันช่างร้ายนัก

ฟางซวี่เจ๋อเป็นบุคคลที่จะเกาะกินเพื่อนไปตลอดร้อยปีเป็นแน่

เธอคิดว่าเขาเหมาะที่จะกินข้าวหอมกรุ่นจากโรงอาหารของบริษัทมากกว่า

เธอปฏิเสธฟางซวี่เจ๋อไปแล้ว แต่ก็คาดไม่ถึงว่าฟางซวี่เจ๋อจะมาหาเธอถึงสำนักงานและกั้นคนอื่นไม่ให้ออก

ไม่ใช่ว่าเป็นคนจีนจะสงวนท่าทีหรอกหรอ?เธออุตส่าห์ปฏิเสธแบบอ้อมๆไปแล้ว ประธานฟางไม่เข้าใจหรอ?

"ไปกัน ผมเลี้ยงข้าวคุณ" ซวี่เจ๋อรั้งเธอไว้ในห้องทำงานแล้วพูด

ขอร้องล่ะอย่าเลี้ยงเลย โรงอาหารวันนี้มีกุ้งมังกรน้อย ไปสายก็จะหมด ท่าทางขอเธอตอนนี้รีบร้อนมาก เธอจะต้องกินกุ้งมังกรน้อยให้จงได้

"ไม่ต้องล่ะ กินในบริษัทก็ไม่แย่ ไม่ต้องเปลืองเงิน" ซินเหยาพูดพรางอมยิ้มไป

"ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง เลี้ยงข้าวคุณไม่กี่มื้อจะเป็นไรไป" ซวี่เจ๋อพูดด้วยถ้อยคำที่ผสมผสานไปด้วยความอบอุ่น

ฉันไม่ได้กังวลว่าคุณไม่มีเงิน ฉันแค่กลัวว่าคุณจะชิ่งหนีปล่อยให้ฉันจ่ายเหมือนครั้งก่อนนะสิ

และอีกอย่าง ประธานที่รวยล้นฟ้าอย่างคุณมาอวดร่ำอวดรวยต่อหน้าดีไซน์เนอร์ตัวน้อยๆอย่างฉัน นี่เป็นคนรวยจริงหรอ?

ถ้าคุณมีเงินจริงๆ ขอส่วนลดค่าอาหารหน่อยสิ

แต่นิสัยอย่างเธอก็เป็นแบบนี้ กล้าที่จะพูดออกมาซึ่งๆ

ซินเหยาคาดว่าตอนนี้ไม่มีกุ้งมังกรน้อยแล้ว สุดท้ายก็โดนซวี่เจ๋อลากไปกินข้าวด้วย

บางครั้งวันนี้อาจมีเซอร์ไฟรส์ อย่างเช่นประธานฟางอาจจะเลี้ยงหอยเป่าฮื้อ หูฉลาม รังนกอะไรประมานนี้กับเธอบ้าง

แต่ความเป็นจริง เธอยังไร้เดียงสาอยู่จริงๆ เธอไม่ควารจะมีความหวังเพ้อฝันพวกนี้กับประธานที่เอาแน่เอาเอานอนอย่างเขาไม่ได้

"ลองชิมสลัดผักนี่หน่อยสิ เหล่าผู้หญิงในบริษัทพวกนั้นชอบมากนะ"ซวี่เจ๋อสั่งสลัดผักหนึ่งที่ให้เธออย่างเอาใจใส่

ขอร้องอย่าแสดงความเอาใจใส่ออกมา เธอชอบกินเนื้อมากยิ่งกว่า

เธอไม่ใช่กระต่ายซักหน่อย กินของพวกนี้มันสามารถที่จะคายนกออกมาได้ตัวนึงเลยนะ

#ท่านประธานชวนฉันไปทานข้าว ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีจริงๆ#

ทำไมท่านประธานที่คนอื่นเขาเจอกันถึงสายเปย์มากกว่านี้ ไม่มีปี่มีขลุ่ยก็เซ็นเช็คให้ห้าหกล้าน ทำเหมือนกับเงินสามารถซื้อทุกอย่างได้

แต่ท่านประธานที่เธอพบ กลับเป็นประธานที่ขนาดกระเป๋าตังยังไม่พกเวลามากินข้าว

คนคนนึงที่อบอุ่น ไม่ใช่แค่ชิ่งจ่าย แต่เลี้ยงได้แค่สลัดผัก

เห้อออ……เรื่องนี้ช่างน่าเศร้าเสียจริงๆ

ซินเหยากล้ำกลืนกินหมด ครั้งหน้าเธอจะไม่ขอกินเป็นครั้งที่สองอีก

"รสชาติเป็นไงบ้าง?" ประธานฟางวางมีดซ้อมลงอย่าสง่างาม ถามด้วยความสุขุม

ฉันควรพูดความจริง ที่จริงฉันไม่ชอบกินผัก? แต่ถ้าฉันพูดแบบนี้จะไปทำให้เขาโกรธรึปล่าว?

"อร่อยมาก" ยิ้มพูดด้วยสีหน้าที่จริงใจ

"งั้นก็ดีแล้ว ถ้าเธอชอบ ครั้งหน้าเรามาอีก"

ซินเหยาในใจครุ่นคิด………

นี่เธอโยนก้อนหินใส่ขาตัวเองจริงๆ เวลาอยู่กับคนอื่นต้องจริงใจ คนโบราณเขาจริงใจไม่โกหก

ตอนนี้ถ้าเธอได้เปลี่ยนคนพูดว่าจริงๆเธอชอบกินเนื้อจะยังทันไหมนะ?

โธ่เอ้ย ครั้งหน้าเธอตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ออกมากินข้าวกับเขาอีก

ซินเหยากลับถึงบ้านก็หิวไส้จะขาด เธอได้ทรุดตัวลงนอนกับโซฟาและไม่อยากขยับไปไหนอีก

"ที่รัก มีอะไรอร่อยๆกินบ้าง ? หม่าม๊าหิวจะตายอยู่แล้ว" ซินเหยาพูดด้วยความเพลีย

เข่อหลานนำช็อกโกแลตของตัวเองที่ซ่อนไว้เป็นอย่างดีให้ซินเหยากิน กินหมดก็มีแรงขึ้นมาบ้างเล็กน้อย

"หม่าม๊าอยู่ที่บริษัทกินไม่อื่มหรอ" ลั่วหลิงถามตอนกำลังกินข้าว

"อืมมม….. ไม่นะ แค่เจอประธานสองคนที่แปลกมากยิ่งกว่าในทีวี" ซินเหยากลืนเนื้อไก่ของเธอและถอนหายใจ พูดมากไปเดี๋ยวน้ำตาจะไหลเอา

"ใช่เหมือนในทีวีที่ชอบให้ผู้หญิงสวยๆซักห้าหกล้านรึปล่าว?"

ซินเหยา"……"

ลูกรักลั่วหลิงของเขาดูอะไรอยู่นะช่วงนี้?

"งั้นประธานของแม่ได้ให้เช็กห้าล้านแม่รึปล่าว แล้วแม่ได้ฉีกเช็กแล้วโยนต่อหน้าเขารึปล่าว?"

ซินเหยา "……."

"เมื่อหนูโตขึ้นนะ หนูก็จะหาท่านประธานที่ให้เช็กห้าล้านกับหนู แล้วหนูจะฉีกมันต่อหน้าแล้วโยนใส่หน้ามันเลยคอยดู"

"คนอื่นให้หนูห้าล้านทำไมต้องฉีกทิ้ง ให้แล้วมันก็คือของของหนู เจ้าโง่……นี่ไม่ใช่สิ่งสำคัญ หลานหลานต่อไปไม่ต้องดูทีวีแล้วนะ"

แม่เจ้าโว้ย หลานหลานตอนเด็กฉลาดมากถึงขั้นไม่มีเพื่อน ขอเถอะอย่าดูทีวีแล้วกลายเป็นตัวละครหญิงรองไร้สมองเหมือนในหนัง ถ้าเป็นเช่นนี้มันจะทำให้ฉันร้องไห้อยู่หน้าบ้านคนเขียนบท

ซินเหยาตอนที่รับโทรศัพท์ของป๊ะป๋า(เย่จิงเฉิน)เธอกำลังนอนฝันดีอยู่

ในฝันเธอได้รับต้นไม้ผลิตเงิน ข้างบนต้นเต็มไปด้วยธนบัตรที่ใช้อย่างไรก็ไม่มีทางหมด ในขณะที่เธอกำลังเก็บธนบัตรใต้ต้นไม้อยู่นั้น ใครทำให้เธอโกรธ เธอก็สามารถใช้ธนบัตรนี้ทุบคนนั้นให้ตายคามือเธอได้

นั่งอยู่ในกลุ่มชายมากหน้าหล่อเหลา วันนึงเรียกมาใช้บริการสักหนึ่งคน เรียกมาปีหนึ่งก็ไม่ซ้ำหน้ากันซักวัน

ในคืนที่เงียบสงัด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ช่างเป็นเสียงที่บาดหูจริงๆ

"ฉันรูสึกว่าแบบร่างของเธอมีปัญหา ตอนนี้เธอมาหาฉันแล้วมาแก้หน่อย" ในคืนราตรี เสียงของป๊ะป๋าดังขึ้น มันช่างเย้ายวนใจเสียจริงๆ

แต่ถึงจะเย้ายวนใจเท่าไหน ก็ลบล้างภาพลักษณ์อันโหดร้ายออกไปไม่ได้อยู่ดี

ซินเหยามองดูนาฬิกาด้วยความสลึมสลือ เป็นเวลาตีสามนี่เอง

เธอเพียงแค่อยากทักทายบรรพบุรุษแปดชั่วโคตรของตระกูลเย่

"แต่ว่าตอนนี้มันตีสามยี่สิบหกแล้ว"

"ถ้าตอนนี้เธอไม่มา พรุ่งนี้แบบร่างทั้งหมดส่งกลับทำใหม่"

มันจะเกินไปแล้วนะคุณ ทำใหม่ก็ทำใหม่ แต่ว่า……

"ได้ค่ะประธานเย่ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้"

"ฉันอยากกินทาร์ตไข่กับกาแฟของร้านหนึ่งที่เฉิงซี คุณไปซื้อมาให้ผมหน่อย"

ฉันอยู่เฉิงหนานนะ คุณไม่รู้หรอว่ามันห่างกันไกลมาก?

"ให้เวลาคุณภายในหนึ่งชั่วโมง ไม่เช่นนั้นก็รับผิดชอบผลที่จะตามมา" เสียงทางนั้นดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ในฤดูร้อนอบอ้าวเช่นนี้กลับทำให้ซินเหยาสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือก

ปีที่แล้วฉันซื้อนาฬิกาให้ ป๊ะป๋ายังกล้าที่จะโกรธอีกหรอ?

นั่งอยู่บนรถแท็กซี่ มองดูถนนที่เต็มไปด้วยความโดดเดี่ยวเย็นยะเยือก ซินเหยาสัมผัสรู้ซึ้งได้ถึงความชั่วร้ายที่มาจากโลกใบนี้ที่มีต่อเธอ

เธอตัดสินใจแล้วว่าก่อนนอนจะต้องปิดมือถือ

เธอเสียเงินไปเกือบหนึ่งพันเพื่อไปถึงร้านที่เขาบอก

เห็นร้านที่สวยงามตระการตา คฤหาสน์ที่ออกแบบได้อย่างสวยงามปราณีต เธอสัมผัสได้ถึงความชั่วเหล่านี้ที่มาจากความรวย เธอตัดสินใจว่าต่อไปเธอจะเกลียดความรวย ทัศนคติเกี่ยวกับเงินจะเปลี่ยนไป

ยืนอยู่หน้าประตูบ้านของป๊ะป๋า เขาเหมือนจะทำให้เธอลืมซื้อเชือกหนึ่งเส้นมาเพื่อใช้แขวนคอ

ป๊ะป๋าพาดผ้าเช็ดตัวสีขาวในระดับเอวเพียงเท่านั้น เขาพึ่งอาบน้ำเสร็จ ผมยังเปียกโชกอยู่เลย

ผมที่หยุ่งเหยิงประกอบกับน้ำที่กระเซ็นออกมาจากหัวของป๊ะป๋า ไหลย้อยไปที่ซิกแพคส่วนล่าง สุดท้ายไม่ได้ไหลเข้าผ้าเช็ดตัวสีขาว เธอเหมือนเห็นนายเงือกที่สุดแสนจะเซ็กซี่เย้ายวนเข้าแล้วสินะ

โอ้ยยย……. หุ่นดีจริงๆ