จิงเฉินทำตัวสูงสง่าและนำผ้าเช็ดปากออกมาเช็ดไปที่ปากของตัวเองอย่างผู้ดี และบีบไปที่จมูกของเธอพร้อมกับพูดว่า : “วันนี้คุณเป็นเด็กดีเอามาก”

เขาหยิกได้ไม่เจ็บ แต่ว่ากิริยาต่างๆนั้นมันดูกุ๊กกิ๊กมากเกินไป

ซินเหยาโดนบีบจนเธอรู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ จึงได้ถอยออกไปสองก้าว พร้อมกับพูดว่า : “ฉันเป็นเด็กดีขนาดนี้ ถ้าเกิดวันไหนคุณตายไป คุณจะเหลือทรัพย์สมบัติตกทอดให้ฉันไหมคะ?”

“ที่แท้ก็ทำเพื่อทรัพย์สมบัติของผมนี่เอง” จิงเฉินโยนผ้าเช็ดปากทิ้งไปบนโต๊ะข้างๆและมองไปที่เธอ

เธอเบี่ยงสายตามองไปทางอื่น พร้อมกับพูดว่า : “ไม่ได้หรอคะ ฉันเห็นว่าช่วงนี้ดวงชะตาของคุณค่อนข้างจะตก คุณมีเงินเยอะขนาดนี้ ตายไปก็เอาไปไม่ได้ ยกให้ฉันดีกว่ายกให้ไอ้จิงซิงนั่นเป็นไหนๆ นะคะ ฉันสามารถไปทำความสะอาดสุสานคุณในวันเช็งเม้งได้ เผากระดาษไปให้คุณได้ และทำให้คุณเป็นคนรวยในชาติหน้าได้”

จิงเฉินไม่ได้โกรธ เขาคิดอย่างจริงจังและพูดออกมาว่า : “ที่คุณพูดมามันก็ดูมีเหตุผลนะ ถ้าเกิดวันไหนผมตายไปจริงๆ ทรัพย์สินของผมที่ผมก็ไม่รู้ว่าเหลือเท่าไหร่จะให้คุณไปก็ไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องที่ทำไม่ได้ แต่ต้องดูว่าคุณสามารถให้อะไรกับผมได้”

“คุณอยากได้อะไรล่ะคะ” ซินเหยาเก็บถ้วยข้าวใส่ในถุงและถามออกมา

จิงเฉินยื่นมือไปจับมือเธอที่อยู่บนโต๊ะและลูบไปบนหลังมือของเธอ

“ข้าน้อยขายความสามารถแต่ไม่ขายตัวนะเจ้าคะ” เธอชักมือของตัวเองออกมา

จิงเฉินใช้แรงในการดึงเธอลงมาที่เตียง เขาทับเธอไว้ทั้งตัว จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกมาและสัมผัสไปบนใบหน้าอันนวลลออของเธอและพูดออกมาว่า : “เป็นเด็กดีสิ”

แม่เจ้า ซินเหยากลัวมาก

นิสัยอย่างป๊ะป๋าแบบนี้ป่วยเล็กป่วยน้อยคงไม่ต้องถึงกับนอนอยู่โรงพยาบาลหรอก แต่ตอนนี้เขานอนอยู่โรงพยาบาล คงน่าจะป่วยหนักน่าดู เพราะงั้นเขาคงจะไม่ค่อยมีแรงอะไรมากมาย เธอจึงไม่ค่อยรู้สึกกลัวและจึงได้แสดงความหยิ่งผยองออกมา

มือของเขามันค่อยๆขยับไปบนเอวอันบางเรียวของเธอ เกือบทำใหเธอครางออกมาแล้ว

“งั้นคุณหมายถึงทำตอนกลางคืนก็ได้ใช่ไหม?” มือจิงเฉินชะงักลง และมองไปที่ซินเหยาอย่างจริงจัง

แม่เจ้า เธอหมายความว่าแบบนี้หรอ?

วิชาภาษาจีนของป๊ะป๋าอ่อนจริงๆ ความเข้าใจในการสื่อสารช่างต่ำเหลือเกิน

“คุณวางใจได้ ตอนนี้ผมแค่ลูบๆจับๆ สาบานว่าจะไม่ทำอะไรเกินกว่านี้” มือของจิงเฉินตอนนี้มันอยู่ในเสื้อเธอแล้ว

อุณหภูมิมือของเขามันต่ำกว่าเธอมาก ตอนที่ล้วงเข้าไปมันเย็นๆ เมื่อสัมผัสโดนกับผิวเธอเกือบทำให้เธอร้องออกมาแล้ว ผิวของเธอละเอียดขาวแวววาว ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือป่าว ตอนนี้เหมือนสัมผัสได้ถึงลายมือของเขาและความหยาบบางๆที่อยู่บนมือเขาได้

แม่เจ้า แค่ลูบๆจับๆไม่ทำอย่างอื่นงั้นหรอ

เมื่อได้ยินคำนี้ ขนซินเหยาก็ลุกทั้งตัว สัมผัสได้ถึงความชั่วร้ายที่ส่งออกมาจากป่าใหญ่อันมืดมิด

ซินเหยาตอนนี้ถึงคิดได้ เธอจึงไม่สนใจมือที่จะล้วงเข้าไปในตัวเธอแล้ว จึงพูดออกมาอย่างแจ่มแจ้งว่า : “อ๋อ ฉันรู้แล้ว ที่แท้ที่คุณมาอยู่ที่นี่ก็เพราะไม่อยากสนใจกับเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นที่บริษัทใช่ไหมคะ? คุณกำลังหนี?”

เมื่อพูดถึงบริษัท จิงเฉินก็หมดอารมณ์ทันที

จิงเฉินไม่ได้พูดอะไร มือก็หยุดแล้ว เพียงแค่ทับอยู่บนตัวเธอ หน้าเขานิ่งเงียบเอามาก

ซินเหยารู้สึกว่าจึงเฉินหยุดแล้ว วันนี้เธอก็รอดเพราะปากตัวเองอีกแล้วสินะ เธอจึงหายใจออกมาได้อย่างโล่งอก

เธออยากปรบมือให้กับความฉลาดของตัวเองดังๆจริงๆ