เช้าวันต่อมา ซินเหยารู้สึกว่าข้อมือของเธอมันเมื่อยและชาเอามากเนื่องจากการใช้งานที่หนักเกินไป

ลืมตาตื่นขึ้น จิงเฉินก็ไม่อยู่บนเตียงแล้ว

ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองรึปล่าว? รู้สึกว่าตัวของเธอยังมีกลิ่นคาวติดอยู่ แต่เมื่อคืนตอนทำเสร็จก็ไปอาบน้ำล้างตัวในห้องน้ำแล้วนะ

เธอหยิบไว้เสื้อผ้าของตัวเองตั้งใจจะไปอาบน้ำอีกครั้ง

เธอขัดถูสบู่ไปบนตัวเธอ ปากก็ฮัมเพลงออกมาด้วย

จิงเฉินเดินเข้ามาจากข้างนอกก็ได้ยินเสียงอาบน้ำและเสียงฮัมเพลงของซินเหยา มุมปากของเขาจึงยิ้มขึ้น

เขาเดินเข้าไปและเปิดประตูห้องน้ำออก เห็นซินเหยาที่หันหลังไปทางทิศเหนือและยืนอาบน้ำอยู่ล่างฝักบัว

ผิวพรรณของเธอมันอ่อนนุ่มใสสว่างเหมือนเด็กแรกเกิด ไหล่สองข้างที่กระจ่างใสเหมือนแสงพระจันทร์คืนวันเพ็ญ ขาสองข้างที่ขาวนวลละอ่อนเหมือนหิมะแรกตกของฤดูหนาว เอวของเธอบางเรียวพริ้วไสวเหมือนต้นหลิวที่ออกใบเขียวขจีในฤดูไบไม้ผลิ

เมื่อเห็นเบื่องหน้าของเธอที่ไม่มีอะไรปกปิดไว้ แววตาของจิงเฉินก็ดูลึกลับขึ้นเหมือนคิดอะไรสักอย่างอยู่ในใจ

ซินเหยาล้างฟองสบู่บนตัวออกหมด หันหลังกลับไปหยิบเสื้อผ้า แต่กลับเห็นป๊ะป๋าที่สุดแสนจะหล่อเหลากำลังยืนพิงไว้ที่ประตูและมองดูเธออยู่

"ระวังจะเป็นตากุ้งยิงเอานะคะ" ซินเหยาปิดฝักบัวอย่างนิ่มๆ และหยิบไปที่ผ้าเช็ดตัวที่วางอยู่บนอ่างล่างหน้าและเอามาพันตัวเธอไว้

เมื่อคืนยังชักให้เขาอยู่ เพราะงั้นเธอจึงสามารถทำแบบจิงเฉินที่หน้านิ่งๆถึงแม้จะมีอะไรทะลักถล่มลงต่อหน้าตัวเองได้แล้ว

หูของจิงเฉินมันแดงขึ้นหน่อยๆ ยักคิ้วขึ้นและมองไปที่ซินเหยาพร้อมพูดว่า : "ก็ไม่ได้จะมีอะไรน่าดูเลย ดูครั้งเดียวก็ดูหมดแล้ว"

"หึ……" ซินเหยาเอาผ้าเช็ดตัวมาพันไว้ ยืดหน้าอกตัวเองออกมาแและพูดว่า : "ของจริงไม่พูดมากค่ะ คุณมันเป็นไอ้หมาป่าโรคจิต แอบดูคนอื่นอาบน้ำ"

จิงเฉินยิ้มออกมาหน้าระรื่นสุดหล่อเหลา ทำเอาล่มบ้านล่มเมืองได้จริงๆ

ถึงแม้ว่าซินเหยาจะเห็นจิงเฉินบ่อยขนาดนี้ แต่เธอก็ยังไม่สามารถมีภูมิคุ้มกันต้านทานความหล่อนี้ของเขาสักนิด เห็นเขาทุกครั้งเป็นต้องทำให้เข่าเธอทรุดตลอด

นี่มันแหกกฎกันนี่นา ถ้ายังจะยิ้มออกมาแบบเมื่อกี้อีกล่ะก็ จะกินลงไปจริงๆด้วย

"ผมแค่จะมาบอกคุณว่าให้เก็บของได้แล้ว วันนี้ก็สามารถกลับไปเมืองBได้แล้ว ใครมันจะไปรู้ว่าคุณกำลังอาบน้ำอยู่" จิงเฉินมองดูซินเหยาและยิ้มออกมาด้วยหน้าระรื่น

เขาเห็นสายตาของพวกผู้หญิงที่เจ้าชู้เหล่านั้นจนลำคาญเอามาก แต่เขากลับชอบสายตาของซินเหยาที่หลงเขาหัวปักหัวปำเสียจริง และชอบแกล้งเธออีกด้วย

จริงหรอ……กลับเมืองBได้จริงๆแล้วหรอ?

"กลับเมืองBได้แล้ว?" ซินเหยาถามขึ้นอีกว่า : "กลับยังไง? เดินกลับหรอ? รถของพวกเขาก็ยังซ่อมไม่เสร็จเลย"

"มีคนมารับเราแล้ว" จิงเฉินตอบกลับและพูดต่อว่า : "คุณไม่ได้เป็นคนบอกเองหรอว่าวันนี้จะกลับเมืองB? ผมทำตามคำขอของคุณ"

คุณไม่ได้แกล้งฉันอยู่ใช่ไหม?

เธอใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็วและวิ่งออกไปดู ก็ไม่ได้เห็นคนที่จะมารับเลย

"คุณโกหกฉัน ไหนล่ะคนที่บอกจะมารับ?" ซินเหยามองไปที่จิงเฉินด้วยสีหน้าที่สิ้นหวัง จากนั้นจิงเฉินจึงยื่นมือออกมาและหยิกไปที่แก้มของเธอจนแดงถึงจะชักมือออกพร้อมพูดว่า : "ผมเหลือเวลาไว้ให้เก็บของ"

ที่จริงก็ไม่ได้มีของอะไรให้เก็บหรอก ตอนที่พวกเขามาก็จับไว้แค่กระเป๋าถือมาใบเดียว

เหลือแค่ไปบอกลาคุณยายเฟยเท่านั้น ซินเหยาจับไปที่หน้าผากของตัวเองและมองไปที่จิงเฉินแว๊บหนึ่ง ถึงรู้ว่าที่เขาเหลือเวลาไว้เพื่อที่จะให้เธอไปบอกลาคุณยายเฟยและหนูซูหยวน

เมื่อย่าหลานทั้งสองได้ทราบว่าพวกเขาจะไปแล้ว ต่างก็ทำใจไม่ได้จริงๆ

คุณยายเฟยเอาของท้องถิ่นที่นี้ให้พวกเขาเป็นของฝากนำกลับไปด้วย เป็นของที่คุณยายทำกันเอง ซินเหยาจึงไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้ เธอยิ้มหัวเราะและรับมันไว้

ค่าเช่าที่พวกเขาจ่ายไปเป็นค่าเช่าหนึ่งเดือน แต่พวกเขาอยู่ไปแค่หนึ่งอาทิตย์เท่านั้น เงินที่เหลือพวกเขาก็ควรจะได้คืน

"ไม่ต้องแล้วค่ะคุณยาย เงินที่เหลือก็คิดว่าให้เป็นของขวัญกับซูหยวนเถอะค่ะ พวกหนูไม่ได้ขันสนเงินจริงๆ น้ำใจเล็กๆน้อยๆนี้คุณยายก็รับไว้เถอะค่ะ ไม่งั้นของพื้นบ้านเหล่านั้นที่คุณยายเอามาให้หนูคงจะไม่กล้ารับเอาไว้จริงๆ" ซินเหยาพูดอย่างจริงจังที่จะไม่รับเงินที่คุณยายเฟยเอามาคืน

ออกมาจากบ้านของคุณยายเฟย ซินเหยาก็ยังไม่เห็นวี่แววของคนที่จะมารับ

"คนที่จะมารับเราหล่ะ?" ซินเหยาถามขึ้น

"มาแล้ว" จิงเฉินตอบ

เมื่อเขาพูดจบ ซินเหยาก็ได้ยินเสียงครึกโครมอึกทึกเสียงดังไม่เหมือนเสียงรถเอาซะเลย

เธอรู้สึกว่าเสียงนี้มันกำลังอยู่บนหัวของเธอ เธอจึงเงยหัวขึ้น…..แม่เจ้า เฮลิคอปเตอร์!?

ที่แท้ยานพาหนะที่จะมารับพวกเขาคือเฮลิคอปเตอร์หรอกหรอ?! โลกของคนรวยแบบนี้เธอไม่มีวันเข้าใจจริงๆ

"ไปกันเถอะ" จิงเฉินเดินนำไปข้างหน้าและพูดกับซินเหยา

ซินเหยาหลังจากที่ตื่นเต้นเสร็จ จึงรู้ว่าที่ตรงนี้ไม่มีพื้นที่ว่างที่จะสามารถให้เฮลิคอปเตอร์ลงจอดได้

"เราจะขึ้นไปยังไง?" เธอดึงไปที่ชายเสื้อของจิงเฉิน และหันหัวขึ้นไปมองเฮลิคอปเตอร์ที่อยู่บนหัวของพวกเขา

จิงเฉินออกแรงกอดเธออย่างแน่นในตอนที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว บนเฮลิคอปเตอร์มีเชือกเส้นหนึ่งห้อยลงมา มือข้างหนึ่งของจิงเฉินโอบเธอไว้ ส่วนมืออีกข้างก็จับไปที่เชือก ทั้งสองโดนดึงขึ้นไปจากบนพื้นขึ้นสู่เฮลิคอปเตอร์ที่อยู่ข้างบน

เมื่อขาสองข้างลอยขึ้นจากพื้น ซินเหยาก็กอดไปที่จิงเฉินแน่นกว่าเดิม และมุดหน้าเข้าไปในอ้อมอกของจิงเฉิน

มุดหน้าอยู่ที่อ้อมอกของจิงเฉินทำให้ซินเหยารู้สึกปลอดภัยเอามาก เธอไม่กลัวเลยว่าจิงเฉินจะปล่อยมือเธอออกและให้เธอตกลงไปข้างล่าง

"วิวบรรยากาศที่นี่มันดีจริงๆ" จิงเฉินโอบไปที่เอวของเธอและก้มหัวพูดไปที่ข้างหูเธอ

ซินเหยากอดไปที่จิงเฉินอย่างแน่น และเอาหน้ามุดออกมาดู

ยืนอยู่ในจุดที่สูงแบบนี้มองดูลงไปมันสวยมากจริงๆ มันไม่ได้มีโรงงานอุตสาหกรรมที่เยอะแบบนั้น แต่มันกลับมีความงามของธรรมชาติที่เพิ่มเข้ามา สวยมากจริงๆ เป็นเพราะเสียงเฮลิคอปเตอร์ที่อึกทึกแบบนี้ จึงทำให้ชาวบ้านคนอื่นออกมายืนดูเยอะมาก

ซินเหยาตอนนี้โอบไปที่จิงเฉินอย่างแน่น ชื่นชมกับบรรยากาศทิวทัศน์โดยรอบ ในใจก็เปิดกว้างออกและยิ้มออกมาอย่างหวานๆ มันสวยมากจริงๆ

"ฉันไม่รู้ว่าครั้งก่อนที่จะไปอำเภอเซียงถานนั้นสวยเพียงใด แต่บรรยากาศวิวทิวทัศน์ที่นี่มันก็ทำให้คนตกตะลึงได้ไม่แพ้กันเลย ถ้าเกิดว่าคุณจะสร้างที่นี่ให้เป็นหมู่บ้านพักร้อนมันก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเลยจริงๆ" ซินเหยาเอาคางเกยไปที่ไหล่ของจิงเฉินพร้อมพูดขึ้น

"อื่ม สามารถนำไปพิจารณาได้" จิงเฉินตอบกลับอย่างจริงจัง

จิงเฉินโอบไว้ซินเหยาและใช้แรงโยนเชือกนั้นขึ้น ตอนนี้พวกเขาก็นั่งอยู่บนเฮลิคอปเตอร์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ซินเหยาเห็นเฮลิคอปเตอร์เป็นๆแบบนี้ ว้าว……ราคาของเฮลิคอปเตอร์นี้ขั้นต่ำก็ต้องร้อยล้านแล้วมั้ง อีกอย่างยังมีสนามบินส่วนตัวของตัวเองอีก เฮ้อออ

ในยุคที่ที่ดินแพงแบบนี้ แค่มีที่เป็นของตัวเองสักผืนเดียวก็ยากมากแล้ว แต่นี่คืออะไร สนามบินส่วนตัว? เฮ้ออออ

เธอนั่งอยู่บนนี้ด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น จับๆไปโน่น ลูบๆไปนี่ รู้สึกว่าตัวเองก็สูงสง่าขึ้นมาด้วย