รสชาติของซาลาเปามันดีจริงๆ อารมณ์ของจิงเฉินก็ดีตามไปด้วย

ซินเหยากินซาลาเปาไปสองสามคำก็หมดแล้ว เธอหยิบไข่ต้มใบชาขึ้นมาหนึ่งใบ จากนั้นก็นวดไปที่เปลือกไข่ไปมา ไม่นานเปลือกไข่ก็แตกออก เธอค่อยๆปลอกเปลือกไข่ออกอย่างช้าๆ ไข่กลมๆที่เฟอร์เฟคลูกหนึ่งตอนนี้ก็ได้อยู่ในมือเธอแล้ว

เธอแบ่งไข่ออก ไข่แดงค่อยๆกลิ้งออกมาอยู่ในมือขาวๆของเธอ ตอนนี้มันยิ่งทำให้มือที่ดูขาวใสของเธอจากที่ขาวอยู่แล้วก็ขาวขึ้นไปอีก

เธอนำไข่ขาวเข้าปากตัวเอง และป้อนไข่แดงเข้าไปให้จิงเฉินอย่างเป็นธรรมชาติ

จิงเฉินเมื่อเห็นไข่แดงก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่อ้าปากขึ้นและรับไข่แดงนั้นเข้าไปในปากตัวเอง ซินเหยานำน้ำเต้าหู้ออกมา รอให้จิงเฉินเคี้ยวและกลืนไข่แดงนั้นลงไปเสร็จ เธอก็เสียบหลอดไปที่น้ำเต้าหูจากนั้นก็เอาให้จิงเฉินดูด จิงเฉินดื่มไปหนึ่งกึกเพื่อล้างเศษไข่แดงที่ติดอยู่ที่ลำคอของตัวเอง

"คุณนี่มันฉลาดจริงๆนะ ของที่ไม่อยากกินก็โยนเข้าปากผมหมด" หลังจากที่จิงเฉินดื่มน้ำเต้าหูไปหนึ่งอึกก็หันมาหาซินเหยาและพูดขึ้น

ซินเหยาตอนนี้กำลังปลอกไข่อยู่ หลังจากที่ได้ยินจิงเฉินพูดแล้วมือที่กำลังปลอกเปลือกไข่ก็ชะงักขึ้น พร้อมมองไปที่จิงเฉินด้วยความมึนงงและถามว่า : "คุณอย่ามาเข้าใจฉันผิดนะ เป็นเพราะว่าคุณชอบกินไข่แดงต่างหากฉันเลยป้อนให้คุณไป ทำไมตอนนี้กลับกลายเป็นว่าฉันเอาของที่ฉันไม่ชอบกินโยนเข้าปากคุณซะงั้น ฉันไม่ได้เป็นเหมือนคนบางคนที่ชอบเลือกกินนะ"

เมื่อพูดจบ ก็พูดขึ้นต่อด้วยความโกรธหน่อยๆอีกว่า : "คุณไม่อยากกินก็ไม่เป็นไร ฉันกินเองก็ได้"

เมื่อพูดจบ ก็นำไข่ที่ปลอกเสร็จกัดไปหนึ่งครึ่ง จากนั้นก็ดูดน้ำเต้าหู้เข้าไปอีกหนึ่งอึก จิงเฉินมองไปที่น้ำเต้าหู้แก้วนั้น นี่มันเป็นแก้วเดียวกับที่เขาดื่มไปเมื่อกี้นี่นา ดื่มแก้วเดียวกันมันก็ดูทำให้สนิทวี๊ดวิ้วมากเกินไปหรือป่าว

"คุณรู้ได้ไงว่าผมชอบกินไข่แดง" จิงเฉินเหล่ตาไปถามเธอ

ซินเหยากินไข่นั้นไปทำให้ติดคอตัวเอง จึงดื่มน้ำเต้าหูไปอีกหนึ่งอึก เกือบจะติดคอตายแล้วไหมหล่ะ

เธอรู้แน่นอนสิว่าป๊ะป๋าชอบกินไข่แดง เพราะลั่วหลิงและเข่อหลานก็ชอบกิน

"เพราะว่า……"

จิงเฉินพูดกับซินเหยาอีกว่า : "อย่าบอกผมว่าหลี่เวยเป็นคนบอกคุณ เพราะเรื่องนี้หลี่เวยก็ไม่รู้"

ซินเหยา : ……

คุณพูดแบบนี้แล้วจะให้เธอไปต่อยังไงหล่ะ

จะให้เธอบอกว่า เป็นเพราะว่าลูกของเราได้รับการถ่ายทอดลักษณะหน้าตากับรสชาติมาจากคุณ อย่างนั้นนะหรอ?

"เออ ที่จริงคือฉันไม่ชอบกินไข่แดงเองแหละจึงให้คุณกิน เมื่อกี้ฉันแค่พูดมั่วๆหน่ะ" ซินเหยานิ่งคิดไปสักพัก จากนั้นจึงพูดอธิบายให้จิงเฉินด้วยสีหน้าที่จริงจัง

ถ้าเมื่อกี้ซินเหยาพูดว่าเธอชอบกินไข่แดงด้วยน้ำเสียงที่จริงจังตั้งแต่แรกแล้วเขาอาจจะเชื่อเธออยู่หรอก

ตอนนี้เขาเพียงแต่มองไปที่ซินเหยาด้วยตาที่ไม่กระพริบ ขมวดคิ้วขึ้นและพูดว่า : "พูดต่อสิ สร้างเรื่องออกมาอีก"

ซินเหยา : ……

นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่มีคนไม่ไว้หน้าเธอในการสร้างเรื่อง มันแย่มากจริงๆ

เธอดื่มน้ำเต้าหู้จนหมด เหลือบไปเห็นร้านข้างๆที่ขายเนื้อ จึงพูดขึ้นว่า : "หูย เราไปซื้อเนื้อกันหน่อยดีกว่า ผักสามารถไปเก็บที่คุณยายเฟยได้ และยังสามารถเพิ่มเติมให้ย่าหลานสองคนอีก เพราะบ้านเขาไม่มีเนื้อมากเท่าไหร่ พวกเราก็จะกินผักอย่างเดียวก็ไม่ได้ ถ้าไม่กินเนื้อด้วยใครมันจะไปทนไหว ยังไงฉันก็ชอบกินเนื้อ"

เธอวิ่งไปที่ร้านนั้นและซื้อหมูสามชั้นมา5โล ซี่โครงหมูและขาหมูก็ซื้อมาด้วยเหมือนกัน

จิงเฉินยืนอยู่ข้างหลังซินเหยา เห็นเธอแบบนี้ก็ทำให้เขารู้สึกว่ามีความเลือนลางเกี่ยวกับเรื่องอะไรสักอย่าง แต่ก็จำเรื่องอะไรไม่ได้เลย รู้สึกเหมือนว่าเคยรู้จักเธอมาก่อนยังไงยังงั้น

ถ้าเกิดว่าสามารถหาคำตอบเรื่องนี้ได้ เรื่องต่างๆก็คงจะกระจ่างขึ้นเหมือนกัน

หลังจากที่เธอซื้อเนื้อเสร็จก็มองไปที่จิงเฉินด้วยความหวั่นระแวงนิดๆ เห็นจิงเฉินไม่ได้ถามเรื่องนั้นกับเธอแล้ว เธอก็โล่งอกไปมาก

ถ้าเกิดว่าจิงเฉินถามขึ้นอีก เธอก็จะบอกว่ามีคนเข้าฝันและบอกเธอเอง

ข้าวมื้อเช้านี้สำหรับพวกเขาแล้วมันก็เพียงพอเอามาก อีกอย่างยังเหมือนจะซื้อเยอะเกินไปด้วยซ้ำ ทั้งสองคนกินไม่หมดแน่ๆ จะทิ้งก็เสียดายของแย่

จะให้จิงเฉินกินอีกเขาก็ไม่ขยับเขยือนอะไรอีกแล้ว เพราะงั้นซินเหยาเพื่อไม่ให้เป็นการเสียดายของเธอจึงยัดทั้งหมดเข้าไปในท้องเธอ สุดท้ายนั่งพุงกางอยู่บนโซฟาจนไม่สามารถขยับได้ แค่ขยับก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาทันที

นี่มันเป็นการเสียเงินแต่ได้เรื่องกลับมาจริงๆ นั่งอยู่บนโซฟาครวญครางว่าตัวเองเจ็บ

จิงเฉินออกไปซื้อยาย่อยอาหารมาให้เธอโดยเฉพาะ เมื่อคิดถึงเรื่องกิน ก็รู้สึกว่าตัวเองต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ

"นี่คืออะไร? ฉันจะตายอยู่แล้ว ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น" ซินเหยาพูดอย่างผะอืดผะอม

"นี่คือยาย่อยอาหาร กินแล้วจะรู้สึกดีขึ้น" จิงเฉินป้อนยาให้ซินเหยาถึงในปาก

"แหวะ……ฉันไม่อยากกิน ทรมาน" ซินเหยาใช้แรงทั้งหมดเบี่ยงหน้าออก เธอไม่อยากกินยาจริงๆ

"กินลงไป" จิงเฉินมองดูเธออย่างไม่ละสายตา มันดูโหดเอามา

ซินเหยาเมื่อเห็นหน้านั้นของจิงเฉินเธอก็กลัวขึ้นมา และกินยานั้นลงไปอย่างทุลักทุเล น้ำก็ยังไม่ได้ดื่มตามลงไปด้วย

กินไปสักพักก็ไม่ได้ช่วยอะไร เธอทรมานจนหน้าซีดไปหมดแล้ว

จิงเฉินนั่งลงข้างเธอ ยกหัวของเธอขึ้นและนำมาหนุนไว้บนขาที่แข็งแรงเรียวยาวของตัวเอง

ซินเหยาตอนแรกรู้สึกไม่สะดวกเอามากๆ อยากบิดตัวออกหนี แต่ติดอยู่ที่ว่าเธอเจ็บจนพูดอะไรออกมาไม่ได้ ทำให้เพียงให้จิงเฉินใช้มือไล่ลมในท้องเธอออกอย่างเจ็บปวดทรมานเท่านั้น แต่ผ่านไปสักพักก็ดีขึ้นมาหน่อย อุณหภูมิความร้อนที่มือของจิงเฉินเหมือนแทรกผ่านเข้าไปยังกระเพาะของเธอ ทำให้กระเพาะตอนแรกที่เจ็บอยู่ก็ได้รับความอบอุ่นแทรกซึมเข้าไปจึงทำให้ค่อยๆสงบลง

หัวของซินเหยาหนุนไปที่ขาของจิงเฉิน ความเจ็บในกระเพาะไม่นานก็โดนจิงเฉินบีบออกมาหมดแล้ว

ตอนนี้ท้องรู้สึกอุ่นๆ ไม่เพียงแต่ไม่เจ็บ แต่มันยังรู้สึกสบายเอามาก สามารถที่จะได้รับความอบอุ่นปกป้องแบบนี้จากจิงเฉินเป็นเรื่องที่หายากเอามาก เพราะงั้นซินเหยาสะลึมสะลืมก็ผล็อยหลับไป

ตอนที่ตื่นมาอีกครั้ง เธอยังหนุนอยู่ตรงขาของจิงเฉินอยู่ เขายืดหลังตรง เอานิตยสารเล่มหนึ่งจากไหนมาไม่รู้วางไปบนตัวเธอ มือข้างหนึ่งเปิดดูนิตยสารไป ส่วนมืออีกข้างก็นวดไปที่ท้องของซินเหยา

ตอนนี้ซินเหยาไม่ได้ปวดท้องแล้ว เธอรู้สึกว่าตัวเองสามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้อีก500ปี

ตอนที่เธอตื่นขึ้นเธอไม่ได้ลืมตา เพียงแต่เปิดตาออกมาเล็กๆและมองดูจิงเฉินอย่างเงียบๆ

คางของจิงเฉินมันเซ็กซี่ จมูกก็โด่ง เบ้าตาก็มีเสน่ห์ เบ้าหน้าเปรียบเหมือนโดนจิตกรแกะสลักอย่างปราณีตออกมายังงั้น มันหาจุดเสียบกพร่องไม่ได้จริงๆ เป็นเทพบุตรที่จุติลงมายังโลกมนุษย์ของจริงสินะ ตอนนี้เธอหนุนอยู่ที่ขาของเขาและมองขึ้นไปดู รู้สึกว่าคางของเขามันดูเย้ายวนใจเอามากจริงๆ

ส่วนคอของเขาก็เพอร์เฟคไปหมด มันมีลูกกระเดือกลูกใหญ่ปูดโปนออกมา มันทำให้คนอยากจะกัดไปคำหนึ่งจริงๆ และใช้ฟันแทะไปเบาๆ

เธอมองดูเขาจนสติล่องลอยไปยังสวรรค์ชั้นดาวดึงส์แล้ว มันทำให้คนหลงมากจริงๆ