เสียงพูดหยุดขึ้น เขาก็ลากไว้มือของซินเหยาขึ้นรถคันหนึ่งไป เขานั่งอยู่ตรงข้างคันขับและให้ซินเหยาเป็นคนขับรถ จากนั้นจึงเลื่อนกระจกลงและพูดกับคนข้างนอกว่า : "ผลกับเลขาถังไปก่อน พวกคุณตามมาทีหลังนะ"

"ขับรถไป" เขาหันหัวไปปบอกซินเหยา

มือของซินเหยาที่โดนเขาจับรู้สึกเจ็บมาก ในใจก็รู้สึกเคืองอยู่หน่อยๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จากนั้นก็เหยียบคันเร่งและขับรถออกไป

จิงเฉินไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย รถขับซิ่งกระตุกไปข้างหน้า หัวของเขาก็กระแทกไปโดนกระจกหน้ารถที่อยู่ข้างหน้า โป๊ะ! แค่ได้ยินเสียงก็เจ็บแทน

ได้ยินแค่เสียงนี้ ซินเหยาก็รู้สึกดีขึ้นมาแล้ว

ซินเหยายิ้มเบาๆ และเหล่ตาไปมองจิงเฉินและพูดขึ้นว่า : "โอ๊ะ! ท่านประธานระวังหน่อยนะคะ หัวของท่านมันแข็ง อย่าทำกระจกหน้ารถของคนอื่นแตกเชียวนะคะ เพราะนี่มันก็คือเงินทั้งนั้น"

จิงเฉินลูบไปบนหน้าผากที่ชนโดน แต่หลังจากที่ได้ยินซินเหยาพูดแบบนั้นก็รู้สึกเจ็บกว่าเดิมขึ้นมาอีกยังไงยังงั้น

"หึ….." เขาถอนหายใจออกมาเบาๆและพูดด้วยหน้าที่บึ้งตึงว่า : "พูดให้มันดีๆหน่อย ถ้าฟังไม่เข้าหูโยนคุณลงจากรถจริงนะ"

ซินเหยาเบะปากทำเป็นไม่สนใจไอ้บ้าจิงเฉิน

จากนั้นจิงเฉินจึงรัดเข็มขัดนิรภัยของตนให้เรียบร้อย และหันไปหาซินเหยาที่กำลังขับรถอยู่พร้อมพูดว่า : "ทำไม? เจ็บใจหรอ? ผมไม่น่าไปขัดฤกธิ์ยามงามดีของคุณเลยสินะ"

เป็นเพราะซินเหยาต้องตั้งใจขับรถ จึงไม่ได้หันไปดูสีหน้าของจิงเฉิน แต่เมื่อหลังจากได้ยินที่จิงเฉินพูดเมื่อตะกี้จึงได้พูดตอบกลับไปว่า : "คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่"

"ไม่รู้? คุณลืมเรื่องที่กลางวันแสกๆเมื่อกี้เกือบจะโดนผู้ชายคนหนึ่งกดไว้บนรถและใกล้จะจูบคุณเร็วขนาดนี้เลยหรอ "จิงเฉินแซะถาม

"คุณช่วยพูดให้ดีกว่านี้จะได้หรือป่าว?"

"ผมพูดไม่ดีตรงไหน? ผมพูดหรอว่าตั้งแต่ที่คุณมาถึงเมืองHก็ทำให้ผู้ชายคนอื่นต่างหัวปักหัวปำไปหมด?" คำพูดคำนี้ของจิงเฉินมันเจ็บจี๊ดจริงๆ

ทันใดนั้นซินเหยาก็หันหัวไปมองจิงเฉินด้วยความแปลกประหลาดในคำพูดของเขา เห็นเพียงแต่ใบหน้าที่บึ้งตึงของเขาเท่านั้น

"ฮึๆ……" ซินเหยาตอนนี้รู้สึกชาไปหมดรับรสอะไรไม่ได้เลย เพียงแต่พูดกับจิงเฉินว่า : "ดูที่ท่านประธานพูดมาสินะ กลิ่นหึ่งของความงอนลอยมาแต่ไกล เห็นผู้ชายคนอื่นสารภาพรักกับฉันแล้วงอนหรอคะ? ท่านประธานตกหลุมรักฉันแล้วหรอคะ?"

หลังจากที่จิงเฉินได้ยินที่ซินเหยาพูดก็รู้เหมือนโดนผึ้งต่อยจริงๆ ความชามันแผ่ซ่าไปทั้งตัวและแทรกซึมไปทั้งใจ

"พูดบ้าอะไรของคุณ? ผมจะไปตกหลุมรักคุณได้ไงกัน ผมไม่ชอบผู้หญิงที่โง่" จิงเฉินไม่สนว่าภายในใจของเขาตอนนี้จะวิ่งวนไปด้วยความตื่นเต้นหรือกระวนกระวายมากเพียงใด เขายังสามารถที่จะตอบกลับซินเหยาด้วยใบหน้าที่เย็นชาไร้ความรู้สึกออกมาได้อย่างแนบเนียน สมกับเป็นท่านประธานเยี่ยจริงๆ

"ฉันIQ150นะคะ" ซินเหยาตอบกลับอย่างไม่พอใจ

"อ๋อหรอ ให้ผ่านแบบหยวนๆก็ได้" จิงเฉินพูด

ป๊ะป๋าความต้องการของคุณนี่มันสูงจริงๆนะ IQ150ของเธอก็เพียงพอต่อตอนที่เธอยังเรียนหนังสืออยู่เป็นไหนๆ อันดับรายชื่อเธออยู่แถวหน้าโดนเด่นมากว่าใครเลยนะ

"ไม่ได้งอนแล้วคุณโกรธอะไร? ผู้ชายคนอื่นที่หลงฉันหัวปักหัวปำก็แสดงให้เห็นแล้วว่าฉันมีเสน่ห์ คุณที่เป็นเจ้านายฉันก็พลอยได้หน้าไปด้วย ไม่ดีหรอคะ?" ซินเหยาพูด

"เลขาที่ผมต้องการคือเลขาที่ทำงานเป็น ไม่ใช่เป็นได้แค่แจกันทรงสวยและสามารถยั่วยวนคนอื่นได้"

"อ๋อ! งั้นก็มีความสามารถที่เพิ่มขึ้นนะสิ เกิดมาสวยไม่ใช่จะดีมากหรอกหรอคะ ฉันไม่ใช่คนประเภทนี้หรอ?"

"คุณรู้จักตัวเองซะบ้างนะ" จิงเฉินพูดแซะอีกรอบ

"ขอบคุณที่ชมนะคะ เพราะงั้นท่านประธานยอมรับแล้วว่าชอบฉันใช่ไหมคะ? เรื่องนี้มันก็ไม่ได้ขายหน้าอะไรมากมาย ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่บอกคนอื่นค่ะ"

"ฝันไปเถอะ ถึงแม้ผมจะชอบผู้ชายผมก็ไม่มีวันมาชอบคุณหรอก"

"ว้าวซ่า ที่เมื่อกี้โกรธคือไม่ได้งอนฉันใช่ไหมคะ แต่กลับกลายเป็นว่างอนซือชิง คุณชอบซือชิง? ที่แท้คุณชายรองของตระกูลเยี่ย ประธานบริษัทเยี่ยหวงคนก่อนชอบผู้ชายหรอคะ? นี่เป็นข่าวดังในรอบ50ปีในประวัติศาสตร์เลยนะคะ ถ้าเกิดขายข่าวพวกนี้ให้พวกนักข่าวแล้วล่ะก็ ฉันคิดว่าฉันต้องรวยเละแน่ๆ" ซินเหยาพูดแกล้งจิงเฉิน

"เหมือนคุณจะลืมเรื่องที่ผมมีแฟนเป็นผู้หญิงนะครับ เวลาผมจะคบกับใครไม่ใช่ใครที่ไหนก็ได้นะครับ" จิงเฉินเน้นหนักไปที่คำว่า 'มีแฟนเป็นผู้หญิง'

ซินเหยา : …….

ความสนุกที่ได้แกล้งจิงเฉินเมื่อกี้เหมือนมันจะหายไปหมดแล้ว ซินเหยารู้สึกเจ็บที่ใจเหมือนมีเข็มกำลังทิ่มแทงอยู่

เธอไม่อยากพูดอะไรออกมาสักคำทันที แค่อยากจะตั้งใจขับรถอย่างเงียบๆแค่นั้น

เมื่อจิงเฉินพูดจบก็ยังรอให้ซินเหยามาพูดโต้กลับอยู่ เพียงแต่รอมาจะครึ่งวันแล้วยังเห็นซินเหยาเงียบปากและต้ังใจขับรถมองไปบนทางข้างหน้าอย่างเดียว ท่าทางไม่ค่อยอยากจะพูดอะไรสักเท่าไหร่

เขารู้สึกผิดที่ตัวเองพูดคำเมื่อกี้ออกมามาก ในใจแค่อยากจะพูดคำที่มันดีๆออกมา แต่นิสัยของเขาอย่างนั้นมันพูดออกมาไม่ได้จริงๆ

เพราะงั้นทั้งสองก็นิ่งเงียบไปชั่วขณะ บนรถตอนนี้มันเงียบสงัดมาก แตกต่างจากก่อนหน้านั้นโดยสิ้นเชิง

เมื่อซินเหยาเลี้ยวเขาโค้งเป็นครั้งที่เจ็ด สัมผัสที่6ของเธอก็รู้สึกว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีแน่ ต้องเกิดเรื่องไม่ดีแน่ๆ

"ท่านประธานคะ……." ซินเหยาค่อยๆชะลอความเร็วของรถและเรียกจิงเฉินขึ้น

ตอนนี้จิงเฉินยังกำลังหาวิธีคิดอยู่ว่าจะทำลายความเงียบสงัดระหว่างตัวเองกับซินเหยาตอนนี้อย่างไง แต่ซินเหยากลับเรียกชื่อเขาออกมา ตอนแรกยังรู้สึกว่าตัวเองเพียงแค่คิดไปเองหรือป่าว จึงแค่มองไปที่ซินเหยาอย่างมึนๆ

ซินเหยาตอนนี้ได้ผ่านเวลาของการรักษามาแล้ว กลับมาเป็นปกติดังเดิม

เห็นป๊ะป๋ามึนๆเอ๋อๆแบบนี้ก็น่ารักเอามากๆ ซินเหยารู้สึกอยากจะสลบไปนอนกับพื้นจริงๆ

"ท่านประธานคะ ตรงนี้ยังห่างจากจุดหมายเราอีกไกลไหมคะ?" ซินเหยาถาม

"น่าจะประมาณอีก2ชั่วโมง" จิงเฉินตอบกลับ

แม่เจ้า สองชั่วโมง?

แม่เจ้า ทำไมตอนนี้เธอรู้สึกแปลกๆตะหงิดๆอยู่ภายในใจ

พวกเขาออกจากที่นั่นตอน9โมงเช้า และขับไปประมาณเกือบ1ชั่วโมงครึ่ง ก็ประมาณ10โมงครึ่ง สุดท้ายยางรถแตก เพราะงั้นเธอกับป๊ะป๋าจึงมาก่อน ตอนนั้นน่าจะประมาณ11โมง ระหว่างทางก็ไม่จอดแวะพักที่ไหนเลย แต่ตอนนี้มันบ่าย3แล้วนะ

ถ้าเธอคำนวณไม่ผิดนั้น พวกเขาขับมา1ชั่วโมงครึ่ง บวกกับอีก3ชั่วโมง พวกเขาก็ขับมา4ชั่วโมงครึ่งแล้ว

ถ้าเกิดคำนวณตามที่ป๊ะป๋าบอก เวลาที่ใช้ไปคงจะไป-กลับได้แล้วมั้ง

หึหึ…….

"แต่เราขับมา4ชั่วโมงครึ่งแล้วนะคะ ยังจะขับต่อไปอีกหรอคะ" ซินเหยาชะลอความเร็วรถลงและพูดขึ้น

"เหมือนเราจะมาทางผิดแล้ว" จิงเฉินตอบกลับด้วยสีหน้านิ่งๆ

เธอก็รู้แล้วไหมว่ามาทางผิด แต่ปัญหาคือจะเอาไงต่อ?

"งั้นเราทำยังไงต่อดีคะ? ซินเหยาขมวดคิ้วถาม"

"หันหัวรถขับย้อนกลับไปทางเดิม"

"หึหึ…….แต่ว่าเราไม่มีน้ำมันแล้ว"