เยี่ยจิงเฉินกำลังจะดึงมือกลับแต่ถังซินเหยาโน้มศีรษะมากินเห็ดเข็มบนตะเกียบของเยี่ยจิงเฉินจึงเผยให้เห็นลำคอขาวผ่องบริสุทธิ์ของเธอ

เยี่ยจิงเฉินเฝ้ามองดูถังซินเหยากำลังกลืนเห็ดเข็มทองด้วยรอยยิ้มจางๆ

ป่าป๋าหว่านล้อมคนอื่นให้หลงกล

"อย่าหัวเราะสิคะ" ถังซินเหยายื่นมือไปปิดปากของเยี่ยจิงเฉิน

ถ้าป่ะป๊ายังหัวเราะต่อไม่เพียงแต่ทำหว่านล้อมเธอแล้ว แต่ยังชักจูงให้คนอื่นก่ออาชญากรรมอีกด้วย

ไม่เห็นผู้หญิงร่างสูงสองสามคนกำลังเกาเท้าที่โต๊ะข้างๆ ด้วยสีหน้าที่อยากมีเรื่องเหรอ?

ถ้าป่ะป๊ายังหัวเราะต่อไปผู้หญิงพวกนั้นอาจจะอยากฆ่าเขาก็ได้ และคาดว่าจะมีข่าวใหญ่ใน เมืองHวันพรุ่งนี้——

##อดีตประธานของเยี่ยหวงกรุ๊ปนอนเสียชีวิตข้างถนน ##

##ทายาทหนุ่มของตระกูลเยี่ยจากไปก่อนวัยอันควร ถูกฆ่าเสียชีวิตข้างถนน ##

##อดีตประธานของเยี่ยหวงกรุ๊ปถูกผู้หญิงฆ่าข่มขืนข้างถนน ##

##อดีตประธานของเยี่ยหวงกรุ๊ปถูกรุมโทรมข้างถนน##

ลองมาคิดดูพาดหัวข่าวนี้จะทำให้ผู้คนมึนงงแค่ไหน

"อย่าหัวเราะมั่วซั่วเวลาอยู่ข้างนอก"ถังซินเหยาปิดปากของเยี่ยจิงเฉินและเตือนเยี่ยจิงเฉินด้วยเสียงเบาๆ

ดวงตาของเยี่ยจิงเฉินเป็นประกายเปรียบได้กับดวงจันทร์ที่สว่างที่สุดในคืนที่มืดมิด

ถังซินเหยารีบดึงมือของเธอกลับอย่างรวดเร็วราวกับว่าถูกไฟลวกที่มือ เธอคิดในใจอยากจะที่จะตบเยี่ยจิงเฉินลงไปในหม้อชาบูหม่าล่าซะเลยทำให้เขาสุกแล้วตักกิน

ในเวลานี้ไอ้ป่ะป๊าคนสารเลวก็ยังไม่ลืมที่จะลวนลามสาว

เมื่อกี้เขา …… คาดไม่ถึง …… เขาเอาลิ้นออกมาเลียที่ฝ่ามือของเธอ ทำเอาหัวใจของเธอถึงกับเต้นจนแทบจะกระเด็นออกมา

"หลังจากนี้ไปผมจะยิ้มให้คุณคนเดียว" เยี่ยจิงเฉินมองไปที่เธอด้วยสายตาที่ลึกล้ำแล้วยิ้มออกมา

เธอคาดไม่ถึงว่าป่ะป๊าจะลวนลามเธอ เธอกำลังจะสูญเสียการควบคุมตัวเอง

เธอตบโต๊ะหันหลังเดินออกไปด้วยความโกรธ

ดวงตาที่สดใสของเยี่ยจิงเฉินมองไปที่ใบหน้าเล็กๆ ของถังซินเหยาที่กำลังโกรธเขา และสักพักเธอก็เผยรอยยิ้มออกมาอีกครั้ง

ดวงตาของหญิงสาวโต๊ะถัดไปเป็นประกายขึ้นอีกครั้ง นี่คือผู้ชายระดับเทพบุตร ดูแล้วหล่อไม่แพ้ดาราไอดอลในทีวีเลยและมีรสนิยมที่ดีกว่าด้วยซ้ำ

จีบผู้ชายต้องด้านได้อายอด

เมื่อพวกเขาเห็นถังซินเหยาออกไปก่อนแล้ว จึงมีความกล้าที่จะเดินเข้ามาคุย

"สุดหล่ออยู่คนเดียวทำไม ไปร้องเพลงด้วยกันไหม" หญิงสาวร่างสูงเดินเข้ามาพูดคุยกับเยี่ยจิงเฉินอย่างเปิดเผย

เยี่ยจิงเฉินไม่พูดอะไร แต่รอยยิ้มในดวงตาของเขาจางหายไปเล็กน้อย

"พวกเราสนุกเฮฮากันแบบพี่น้อง คนเยอะหน่อยถึงจะสนุกคุณคิดว่าไง?" หญิงสาวร่างสูงไม่สนใจความเฉยเมยของเยี่ยจิงเฉิน เธอเอื้อมมือไปวางมือบนไหล่ของเยี่ยจิงเฉิน

เขาเป็นคนที่หล่อเหลาและร้อนแรง เขามีอารมณ์ร้ายอยู่บ้างซึ่งมันก็น่าสนใจยิ่งขึ้นไปอีก

"ก็ไม่ยังไง คิดยังไงมายุ่งกับคนมีเจ้าของแล้ว?" ถังซินเหยาปัดมือของหญิงร่างสูงออกจากไหล่เยี่ยจิงเฉินและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ปรานี

หึ…… ผู้ชายคนนี้มีแฟนอยู่แล้ว เธอกำลังปกป้องเจ้านายต่างหากและการเป็นเลขานั้นเหนื่อยมาก

ปกติป่ะป๊าเคยสัมผัสแต่สิ่งที่มีความหรูหราและได้รับการทะนุถนอมมาโดยตลอด เขาอาจไม่เคยเห็นหญิงแกร่งที่แท้จริงและไม่รู้ถึงความน่ากลัวของมัน เมื่อมาสถานที่แปลกๆ เขาจึงไม่ได้ระวังตัวต่อคนแปลกหน้าเลย

จะทำยังไงดีรู้สึกกังวลจัง

เธอไม่เพียงแต่ต้องช่วยป่ะป๊าทำงาน แต่เธอยังต้องปกป้องความจงรักภักดีของเธออีกด้วย เธอยังต้องแบกรับความรับผิดชอบในการปกป้องป่ะป๊าจากการถูกคนอื่นเอาเปรียบ

"งั้นก็มาสนุกด้วยกันทั้งหมด" หญิงสาวร่างสูงมองไปที่ถังซินเหยาอย่างยั่วโมโห

ยั่วโมโห? เธอไม่เก็บสิ่งนี้มาให้รกสมองหรอก

"ไม่ล่ะ พวกเรายังต้องไปที่อื่นต่อ" ถังซินเหยาปฏิเสธอย่างไม่ไยดีเธอจับมือของเยี่ยจิงเฉินและรีบหันไปทางซ้าย

“ เฮ้อ คุณยังไม่ได้ …… ”

เมื่อได้ยินใครบางคนเรียกพวกเขาอยู่ข้างหลัง ถังซินเหยาจึงดึงมือของเยี่ยจิงเฉินให้วิ่งเหยาะๆ โดยทิ้งเสียงนั้นไว้ข้างหลัง

เมื่อเดินผ่านฝูงชนมีเสียงลมพัดผ่านหูและกลิ่นหอมของขนมในตลาดกลางคืน หัวใจของถังซินเหยาเต้นไม่เป็นจังหวะ

เมื่อทั้งสองคนวิ่งมาไกลพอสมควร ถังซินเหยาก็หยุดวิ่งแล้วหายใจเหนื่อยหอบ ก้มตัวลงและสูดอากาศให้เต็มปอด

เป็นเวลานานแล้วที่เธอไม่ได้ออกกำลังกาย ร่างกายที่บอบบางของเธอแทบรับไม่ไหว

"ทำไมพวกเราถึงต้องวิ่ง?" ถังซินเหยาแทบหมดแรง แต่เยี่ยจิงเฉินไม่ได้ดูเหนื่อยเลยเขาถามด้วยเสียงที่ชัดเจน

"หึ…… " ถังซินเหยาถอนหายใจแม้ว่าลมหายใจของเธอจะยังไม่สม่ำเสมออยู่บ้าง"ถ้าไม่วิ่งคุณก็จะถูกผู้หญิงพวกนั้นเอาเปรียบ คุณไม่เห็นว่าผู้หญิงพวกนั้นเห็นคุณแล้วตาเป็นประกาย?"

เขาฮอตและหล่อมากจนดึงดูดความสนใจจากผู้คน

ถ้ามีคนอื่นมารุมโทรมเขาจริงๆ ก็ต้องให้ป่ะป๊าเป็นคนที่ดึงดูดคนอื่นก่อน

"งั้นหรือ" เยี่ยจิงเฉินพยักหน้าเบาๆ และพูดกับถังซินเหยาว่า"ผมคิดว่าคุณต้องการกินฟรีและไม่ต้องการจ่ายเงินจึงรีบวิ่งออกมา"

ถังซินเหยา……

ฮ่าฮ่า ……เธอมีความคิดที่ซับซ้อนมาก

"พ่อค้าเพิ่งบอกว่าพวกเรายังไม่ได้จ่ายเงิน คุณก็ยิ่งวิ่งเร็วขึ้นและเร็วขึ้น"

หลังจากได้ยินคำพูดของเยี่ยจิงเฉินเธอจำได้ว่ายังไม่ได้จ่ายเงิน

พวกเขาสั่งอาหารชุดใหญ่ เอ้อ ดูเหมือนว่าจะไร้ยางอายเกินไปแล้ว ประหยัดเงินได้เยอะเลย อารมณ์ดีจัง

ถูกต้องถังซินเหยาเป็นคนที่ไม่มีศีลธรรม

เธอใช้เวลานานมากในการเดินมาที่ตลาดกลางคืนแห่งนี้ มันไม่สมเหตุสมผลที่จะกินชาบูหม่าล่า ยังกินไม่อิ่มก็ต้องกลับแล้ว

เธอตัดสินใจใช้เงินที่ไม่ได้จ่ายค่าชาบูหม่าล่าไปหาซื้อของกินอย่างอื่น

เธอหันหน้าไปมองเยี่ยจิงเฉินที่มีสีหน้าลังเลเล็กน้อย เขากำมือของเธอแน่น สะบัดยังไงก็สะบัดไม่ออก เขากำมันแน่นขึ้นและแน่นขึ้น

"เยี่ย…… จิงเฉิน ปล่อยมือฉันก่อนได้ไหม?" ถังซินเหยามองไปที่เยี่ยจิงเฉินอย่างจำนน

เยี่ยจิงเฉินส่ายหัวด้วยท่าทางที่เคร่งขรึม

"ทำไมเหรอ?" ถังซินเหยากำลังจะอกแตกตาย

"คนเยอะเกินไป พวกเราจับมือกันแบบนี้ไม่ต้องกลัวเดินหลง" เยี่ยจิงเฉินพูดอย่างเคร่งขรึมและเป็นธรรมชาติ "ยิ่งไปกว่านั้นผู้หญิงพวกนั้นน่ากลัวมาก"

ถังซินเหยา……

วิธีการออกนอกบ้านของป่ะป๊าคืนนี้มีอะไรไม่ถูกต้องหรือเปล่า?

เธอมีความรู้สึกเหมือนโดนป่ะป๊าลวนลามอีกแล้ว ควรทำยังไงดี?

เจ้านายเป็นพวกชอบลวนลามและลามกควรทำยัง?

ถังซินเหยารู้สึกจะบ้าตายแล้วมองไปที่เยี่ยจิงเฉิน "พวกเราหนีผู้หญิงพวกนั้นพ้นแล้ว ไม่ต้องกลัวแล้ว ถ้าหลงทางก็โทรหากันเอาก็ได้"