< < 63 Sec1 > >

เกิดเสียงระเบิดขึ้นภายในตัวเมือง ผู้คนรับรู้ถึงภัยอันตรายที่กำลังเผชิญตอนนี้ได้ดีเลยวิ่งหนีกันอลหม่าน

ผมวิ่งตามเสียงระเบิดไป เพียงพริบตาเดียวก็ได้พบเข้ากับอาร์คเดม่อนที่กำลังร่ายเวทมนตร์

อาร์คเดม่อนมีรูปร่างที่เหมือนกับมนุษย์จะต่างกันก็แค่ผิวที่ออกไปทางสีม่วงกับดวงตาที่เลือนแสงตลอดเวลา อีกทั้งพวกอาร์คเดม่อนยังมีปีกที่เหมือนค้างคาวอีก 

อาจผิดจากตำนานหรือนิทานไปบ้างที่อาร์คเดม่อนมีรูปโฉมที่น่ารังเกียจ แต่นอกจากใบหน้าแล้วอย่างอื่นก็ตรงตามเรื่องราวปรณัมเป๊ะๆ

พลังเวทย์ที่มหาศาล พละกำลังเหนือมนุษย์ ปีกที่บินเหนือก้อนเมฆและเคลื่อนที่ด้วยความเร็วประหนึ่งสายลม–ทั้งหมดที่มาว่าทำให้อาร์คเดม่อนคือหนึ่งในตัวตนระดับสูงเอาเรื่องของโลกเลย

เป็นศัตรูที่ค่อนข้างแกร่งสำหรับมนุษย์

ผมกระโดดขึ้นกลางอากาศและยื่นมือรวบรวมมานาเข้ากลางฝ่ามือ อาร์คเดม่อนนั้นมีสายตาที่เฉียบแหลมมันรับรู้ถึงกระแสมานาได้หน่อยนึงทำให้จับสัมผัสผมได้

“– [ไฟเยอร์บอล]”

ผมเอ่ยขึ้นพร้อมกับบอลเพลิงที่พุ่งออกไป อาร์คเดม่อนร่ายเวทย์สวนกลับผมด้วยความเร็วสูง

“[วอเธอร์โวเธ็ต]”

เวทมนตร์กระแสน้ำวน มีคุณสมบัติในการดูดกลืนและสวนกลับ จัดว่าเป็นเวทมนตร์ขั้นสูงชั้นยอดชนิดหนึ่งเลย

ตามทฤษฎีแล้วบอลเพลิงของผมจะถูกกระแสน้ำวนของอาร์คเดม่อนดูดกลืนและสวนกลับมา ทว่า—ทฤษฎีนั้นถูกหักล้างด้วยการติดมิติ

“[สะบั้น].. [ระยะทาง]”

บอลเพลิงวาร์ปหายไป และอัดเข้าที่ปีกของอาร์คเดม่อน—ปีกที่ทำให้อาร์คเดม่อนบินเหนือสิ่งมีชีวิตทั่วไปได้ถูกเผาไหม้จนเหี้ยม

“บะ บ้าน่า ทำไมกัน” อาร์มเดม่อนร้องลั่น

ผมไม่รีรอใช้งานเวทย์ลมอ่อนๆมาเป็นที่รองการอากาศให้ตัวเอง และกระโดดอีกต่อพุ่งไปหาอาร์คเดม่อน

อาร์คเดม่อนไม่ยอมให้ผมเข้าใกล้ จึงได้เริ่มร่ายเวทย์บทต่อไป

“[แอลโลว์เฟรม(ศรเพลิง)]”

กระสุนเพลิงพุ่งออกจากปลายนิ้วของอาร์คเดม่อนนับสิบๆลูก เป็นหนึ่งในเวทย์ขั้นสูงที่มีพลังทำลายน้อยแต่รวดเร็ว

“[วอเธอร์โวเธ็ต(กระแสน้ำวน)]”

ทั้งหมดถูกโอบไว้ด้วยกระแสน้ำวน ผมทุ่มพลังของอาร์คเดม่อนกลับคืนโดยง่าย

ร่างของอาร์คเดม่อนถูกกระแสน้ำและเพลิงอัดเข้าใส่จนลงไปดิ้นกับพื้น ทั้งปีกและร่างกายได้รับความเสียหายหนักเอาเรื่อง

ผมพุ่งลงพื้นและยืนอยู่ตรงหน้าอาร์คเดม่อนผู้ถูกโค่น

“เอาล่ะ คุณอาร์คเดม่อนช่วยบอกความเป็นมา–อ๊ะ”

ไม่ทันที่จะพูดจบอาร์คเดม่อนก็จ้วงหัวใจตัวเอง 

“เพื่อท่านจอมมาร..ทั้งหมดเพื่อท่านจอมมาร!…..”

และตายไปทั้งอย่างนั้น ..สมกับเป็นอาร์คเดม่อน สมุนผู้จงรักภัคดีต่อจอมมาร สำหรับพวกเขาการตายไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอะไรเลย

เป็นเรื่องที่น่าชื่นชมในฐานะลูกน้อง

“โทษทีนะ”

กล่าวขอโทษจบผมก็ใช้มือสัมผัสเรื่องของอาร์คเดม่อน และเปิดใช้งานเวทมนตร์ตามติดเลือด

บนฝ่ามือของผมเกิดนกพิราบสีกระจกขึ้นมาราว 9 ตัว

“ตามหาคนที่มีกลิ่นเลือดแบบเดียวกันซะ”

นกพิราบรับคำสั่งเสร็จก็บินออกจากฝ่ามือ โดยมีเป้าหมายเป็นอาร์คเดม่อนอีก 9 ตัว

เท่านี้ก็สามารถระบุตำแหน่งอาร์คเดม่อนทั้งหมดได้

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ และกะจะวิ่งตรงไปวิทยาลัยเวทมนตร์ก่อน แต่จังหวะนั้นแองเจลิน่าและเซบาสเตียนก็วิ่งมาหาผมพอดี

“เรเซอร์ ศพมนุษย์ผู้นั้นคือ..”

“ศัตรูครับ”

แองเจลิน่ามองที่ศพและวินิจฉัยทั้งหมดเพียงเชี่ยววิเดียว

“แบบนี้นี่เอง อาร์คเดม่อนสินะ”

แองเจลิน่ารู้จักด้วยสินะ ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ เพราะเธอน่าจะได้ภูมิความรู้ลับจากท่านพ่อมาเยอะในฐาะนะว่าที่ผู้นำตระกูลคน่ตอไป

แม้จะเกิดกึ่งสงครามขึ้นกลางเมือง แต่แองเจลิน่าไม่ได้มีท่าทีตกใจแต่อย่างไรเลย เธอเรียบเฉยและครุ่นคิดทุกเหตุการณ์อย่างชาญฉลาด ยังไงเสียเธอก็เป็นคนที่ผลักผมจากตำแหน่งผู้นำตระกูลได้ด้วยสติปัญญา

“ผมร่ายเวทมนตร์ตามติดใส่พวกอาร์คเดม่อนที่เหลือแล้วครับ คาดว่าอีกไม่นานน่าจะได้ข้อมูลมาครบ แต่ถึงผมได้ไปก็ไม่น่าได้ใช้”

เพราะผมต้องรีบไปดูสถานการณ์และอาการของคนในโรงเรียนโดยเร็ว

“เข้าใจแล้ว จะให้เซบาสเตียนแทนสินะ”

“ประมาณนั้นครับ”

แองเจลิน่ายกมือขึ้นและออกคำสั่งเซบาสเตียน

“หน้าที่ของคุณคือปราบอาร์คเดม่อนทั้งหมดให้เร็วที่สุด ทำไหวรึเปล่าคะ?”

ทำไหว? สู้ถามไปว่าช่วยทำให้ไม่ไหวได้มั้ยดูจะตอบยากกว่าเลยมั้ง

เซบาสเตียนคือหนึ่งในนักดาบขั้นบรรลุเชียวนะ ต่อให้มีอาร์คเดม่อนรุมเขาทีเดียวเป็นสิบยังชนะได้ยากเลย แม้แต่ในหมู่นักดาบขั้นบรรลุเขาก็เป็นนักดาบที่เก่งมากคนหนึ่ง

“แน่นอนครับ กระผมจะทำให้บรรลุโดยเร็ว”

“ดีมากค่ะ ถ้านั้นก็”

ผมส่งมาร์คติดตามให้เซบาสเตียนแทน เซบาสเตียนรับไว้และโค้งศรีษะให้พวกผมทั้งสอง-และเขาก็หายไปอย่างรวดเร็ว

“เรเซอร์ก็ตามพี่มา เดี่ยวพี่จะเริ่มประสาสัมพันธ์รวมคนไว้”

“โทษทีนะพี่ ผมขอตัวไปวิทยาลัยเวทมนตร์ก่อน”

“..น้องจะไม่เป็นอะไรแน่นะ?”

เธอไม่มีทีท่าจะห้ามซะทีเดียว ในใจเธอคงไว้ใจในพลังของผมพอตัวเลย

“แน่นอนครับ”

ผมกล่าวอย่างมั่นใจ—แองเจลิน่ายิ้มให้

“เข้าใจแล้ว อย่าฝืนทำอะไรเกินตัวล่ะน้องรัก”

ผมโบกมือให้แองเจลิน่า และรีบมุ่งหน้าไปวิทยาลัยเวทมนตร์ทันที

 

****

ตัดมาที่เด็กหนุ่มผู้ไว้ผมมุดจุกไว้อาลัยพี่ตัวเอง .. ‘เรย์’ ได้เข้าปะทะกับอาร์คเดม่อนโดยบังเอิญ

“เวรเอ้ย! ทางนี้แค่จะแวะซื้อของไปทำวิจัยดาบเองนะเว้ย ทำไมจู่ๆถึงมีพวกสัตว์ประหลาดโผล่มาได้เนี่ย!—ฮึย”

เรย์ประดาบกับอาร์คเดม่อนโดยที่เสียเปรียบเล็กน้อย เขาเกือบจะถูกดาบเฉือนคอไปนัดต่อนัดแล้ว

“สำหรับมนุษย์แล้วถือว่าไม่เลว!”

“ขะ ขอบคุณที่ชมละกัน!!”

ดาบเชี่ยวคอเรย์ไปอีกแล้ว ทุกจังหวะการต่อสู้นี้ทำให้เรย์ใจคอไม่ดีแทบตลอดเลย ..เพราะยังไงเสียอาร์คเดม่อนก็เป็นตัวตนขั้นสูงตนหนึ่งของโลก

เรย์กัดฟันกรามแน่น—

“[ดาบประกายแสง]”

“[เค้าเตอร์]”

—ซวยแล้ว!!

ท่าเค้าเตอร์คือหนึ่งในวิชาดาบขั้นสูง มีคุณสมบัติในการรับการโจมตีและสวนกลับไปเท่าตัว เป็นทักษะที่ใช้ได้ยากเพราะเงื่อนไขและสถานการณ์เยอะ แต่ถ้าทำได้มันเป็นหนึ่งในท่าที่ใช้พลิกเกมเลยล่ะ-ดังเช่นที่เรย์จะโดนตอนนี้

ดาบประกายแสงของเรย์ถูกสะท้อนกลับมา อีกไม่นานมันจะเฉือนร่างเรย์จนเกิดเป็นแผลฉกรรจ์ถึงตายได้—-ทว่าก่อนจะถึงเวลานั้นร่างของอาร์คเดม่อนก็ถูกเพลิงอัดเข้าใส่จนเป็นผุยเสียก่อน

ผู้ที่ช่วยเรย์ไว้คือแองเจลิน่าที่ข้างหลังมีเมดสาวสองคนตามมาด้วย ..เรย์อึ้งหน่อยๆแต่ก็ตั้งสติได้เพราะเขาจำได้ว่าแองเจลิน่าเป็นพี่สาวของเรเซอร์

แองเจลิน่าเดินขึ้นไปยืนบนแท่นประชาสัมพันธ์ และเริ่มการกระจายเสียง

“ประชาชนที่เคราพรักแห่งอาณาจักรฟัฟนิร์เอ๋ย โปรดฟัง ตอนนี้อาณาจักรฟัฟนิร์ได้ถูกศัตรูไร้นามจู่โจมเข้า โปรดเกาะกลุ่มกันและรีบเดินทางมายังจุดทำงานของทหารและอัศวินผู้ทรงเกียรติโดยเร็ว เพื่อความปลอดภัยโปรดระวังมนุษย์ตัวสีม่วงที่มีปีกเหมือนค้างคาว ย้ำ ตอนนี้อาณาจักรฟัฟนิร์ได้ถูกศัตรูไร้นามจู่โจมเข้า โปรดเกาะกลุ่มกันและรีบเดินทางมายังจุดทำงานของทหารและอัศวินผู้ทรงเกียรติโดยเร็ว เพื่อความปลอดภัยโปรดระวังมนุษย์ตัวสีม่วงที่มีปีกเหมือนค้างคาว”

กล่าวจบแองเจลิน่าก็ปิดไมค์ และยกมือออกคำสั่ง

“ฉันแองเจลิน่า บุตรสาวคนโตของดยุคดราแคล์ ขอให้ทุกคนที่อยู่ที่แห่งนี้ตามฉันมาและอย่าแตกแถวโดยเด็ดขาด”

ผู้คนที่เมื่อสักครู่วิ่งหนีตายกันพากันหยุดเดินเมื่อได้ฟังเสียงของแองเจลิน่า ทุกคนทำตามที่แองเจลิน่าสั่งทุกอย่างโดยง่าย ..เรย์ยืนจ้องแองเจลิน่าโดยความทึ่ง

“สุดยอดทั้งพี่ทั้งน้องเลยแฮะ”

เรย์บ่นพึมพำคนเดียว ระหว่างนั้นแองเจลิน่าก็เดินมาหาเรย์ตรงๆ

“ขอยืมแรงเธอหน่อยนะ”

เมื่อครู่นี้แองเจลิน่าได้เห็นฝีดาบของเรย์แล้วเลยรู้ดีว่าเรย์เป็นประโยชน์

“..ขอโทษนะครับ ผมต้องรีบไปหาเพื่อนน่ะ”

เรย์ตอบปฎิเสธทันที แองเจลิน่าพยักหน้ารับ

“เข้าใจแล้ว ไม่ได้บังคับอะไรหรอก”

“ขอโทษด้วยนะคุณพี่สาวเรเซอร์ ขอตัวก่อน”

เรย์โค้งศรีษะให้ด้วยความเคราพโดยไม่รู้ตัว และรีบวิ่งตรงไปวิทยาลัยเวทมนตร์

แองเจลิน่าแหงนหน้ามองฟ้าและบ่นอุบอิบ

“เด็กวัยนี้เนี่ยติดเพื่อนจังเลยนะ”

 

****

ยูจิลงไปคลุกกับพื้นอย่างหมดรูป ..ทั้งหมดเกิดเพียงการสวนหมัดกันครั้งเดียวเท่านั้น

เบลลามีตะลึงเธอจ้องการ์ปไม่วางตา

“..เมื่อกี้นี้..คืออะไร”

“–เห็นด้วยเหรอ?”

เบลามีพยักหน้าตอบโดยที่มีสีหน้าไม่สู้ดีนักในสถานการณ์วิกฤต

“คนธรรมดาไม่มีทางเห็นวิญญาณระดับเทพได้ ..แกเป็นใครกันแน่ ผู้แข็งแกร่ง? ผู้ถูกเลือด? หรือข้อยกเว้น? ไหนพล่ามอธิบายมาซะ”

“..ไม่ใช่ทั้งสาม”

“ถ้าแกไม่ใช่ทั้งสามสิ่งก็ไม่มีทางเห็นมันได้ ถ้าอย่างนั้นก็–ข้อผิดพลาด? รึเปล่านะ ยังไงก็ช่าง ฉันไม่คิดจะหาไขปริศนาจากคนตายอย่างพวกแกหรอก”

ว่าอีกอย่างคือ คนที่จะต้องตายในอนาคตดั่งเบลลามีน่ะ รู้ความลับไปก็เท่านั้น

“ระวังตัวด้วยครับคุณเบลลามี”

ยูจิเร่งพยุงร่างตัวเองขึ้นมาช้าๆ

“ก่อนจะบอกให้คนอื่นระวังตัว เอาตัวเองให้รอดก่อนดีมั้ยหะ?”

“ย๊ากกกกก!!!”

ยูจิไม่สนทนากับการ์ป เขาพุ่งตัวและเหวี่ยงหมัดสุดแรงเกิด การ์ปปัดหมัดยูจิออกง่ายๆ–ยูจิไม่รอช้าม้วนตัวและปล่อยเวทมนตร์ที่รวบรวมมานาไว้เมื่อสักครู่

“[ไฟเยอร์บอล]”

บอลเพลิงที่ทั้งรุนแรงและใหญ่กว่าปกติพุ่งเข้าใส่การ์ป เป็นการยากที่จะรับมันไว้..ควรเป็นอย่างนั้นน่ะนะ

การ์ปใช้นิ้วชี้แตะบอลเพลิงและยกมันขึ้นเหนือหัว

“มีแค่นี้?”

“..ไม่จริงน่า—-คะ คุณเบลลามีรีบหนีไป!!”

ยูจิรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าอันตราย ต่อให้สู้ยังไงก็ไม่มีทางชนะการ์ปได้ เขาจึงรีบบอกให้เบลลามี และกะจะถ่วงเวลาไม่ให้การ์ปตามได้ทัน แต่ทั้งหมดก็ผิดแผนไปหมดเพราะอำนาจของการ์ปในตอนนี้

“..เราขยับตัวไม่ได้” 

เบลลามีไม่สามารถขยับร่างตัวเองได้ ตอนนี้สิทธิ์ในการควบคุมร่างกายได้ถูกชิงไปเรียบร้อย

“…การ์ป..คุณทำอะไร..น่ะ”

ยูจิมองทางการ์ปด้วยแววตาที่สิ้นหวัง—-พร้อมกันนั้นการ์ปก็ปล่อยเสียงระเบิดหัวเราะออกมา เขาหัวเราะไม่หยุด แลดูจะมีความสุขมากกว่าครั้งไหนๆในชีวิต

“การ์ป!!!!”

“หุบปาก”

ร่างของยูจิลงไปทรุดกับพื้นเช่นเดียวกับเบลลามี แขนขาไร้แรงเสมือนถูกช่วงชิง การควบคุมของยูจิถูกชิงไปแล้วเช่นเดียวกัน ..ในหัวของทั้งสองผุดเครื่องหมายคำถามมาเป็นสิบๆ

“ไม่อยากเชื่อเลยว่าคราวก่อนฉันจะแพ้แก แพ้ให้ไอ้กากอย่างแกเนี่ยนะ ขอทีเถอะ …ยังไงซะ อดีตก็เป็นได้แค่อดีต”

การ์ปนำเท้ามาวางไว้บนหัวของยูจิ เขาขยี้หัวของยูจิด้วยฝ่าเท้าอย่างมีความสุข

“คนแบบแกน่าจะตายๆไปซะให้จบ เพราะแกเลยทำให้ชีวิตของฉันมันพังไม่เป็นท่า ..ไม่ใช่แค่แกคนเดียวด้วย พวกเพื่อนของแกทุกคน ไอ้สารเลวทุกคนฉันจะฆ่าทิ้งให้หมดเลยคอยดู! รู้มั้ยว่าเพราะแกครอบครัวของฉันเลยโดนกวาดล้าง ทั้งหมดมันเริ่มมาจากการเสแสร้งเป็นคนดีของแกที่ทำให้ฉันหมันไส้ มันเป็นเพราะแก เป็นความผิดของแกทุกคน!!!”

การ์ประบายเรื่องในหัวออกมาโดยการด่าถอด้อยค่า และใช้ความรุนแรง

“รู้มั้ยไอ้ไร้ค่า ฉันน่ะคือผู้ใช้วิญญาณระดับเทพล่ะ รูปแบบพลังที่แข็งแกร่งที่สุดบนโลก พลังที่อย่างมากก็มีแค่ 18 คนได้ครอบครองในแต่ล่ะยุคสมัย พลังของผู้ถูกเลือกไงเล่า!…ด้วยพลังนี้ฉันจะอยู่บนจุดสูงสุด จะสามารถมีชีวิตที่ดีได้เหมือนแต่ก่อน-ไม่สิ ยิ่งกว่าแต่ก่อนอีก ฉันสามารถมีความสุขได้มากกว่าสมัยก่อน จะกดหัวใครก็ได้ อยากได้อะไรก็จะได้ ทุกอย่างหมุนรอบตัวฉันคนนี้ ..โลกใบนี้หมุนรอบผู้แข็งแกร่งอย่างฉัน”

..วิญญาณระดับเทพ..คำพูดของเรเซอร์ลอยเข้ามาในหัวยูจิอีกแล้ว

เกี่ยวกับวิญญาณระดับเทพ บางที อาจมีความเกี่ยวข้องกับยูจิก็เป็นได้

“พวกแกเป็นแค่เศษสวะสามัญชนก็อยู่แบบสามัญชน อย่าริอาจยกตัวมาเทียบกับขุนนาง และฉันที่เป็นผู้แข็งแกร่ง..สถานะของแกน่ะไม่ต่างจากสัตว์เลี้ยงหรอก คุณค่าของแกไม่แค่นี้ไม่มีทางขึ้นมาสูงได้ จำใส่สมองไว้แล้วตายซะ ..ตายไปซะ!”

การ์ปเวลานี้ไม่ต่างอะไรกับคนเสียสติโดยไร้เหตุผล ..มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ?

“..ไม่…หยุดนะ”

เบลลามีร้องห้าม ยูจิข่มตาหลับลง

“หยุด? สั่งกัน? ..แกเองก็เป็นสามัญชนนี่นา เบลลามี แกก็ด้วย ชีวิตฉันมันพีงเพราะแกด้วยเหมือนกัน”

เบลลามีไม่เข้าใจว่าการ์ปพล่ามอะไร เธอได้แต่ส่ายหัวไปมา

“เริ่มจากแกคนแรกละกันเบลลามี ถ้าแกตายไอ้บ้านั่นคนโกรธน่าดู ..อยากจะเห็นรีแอ็คชั่นแล้วสิ แค่คิดก็ตัวสั่นแล้วสิ”

การ์ปเปลี่ยนเหยื่อรายแรกจากยูจิมาเป็นเบลลามีแทน

“เอาล่ะ 3 2 1 ตายซ—-”

การ์ปถูกเชยคางจนเสียสติวูบไปกระแทกพื้น

“ประมาทไปแล้ว”

ลูซี่คือผู้ที่เชยคางการ์ปจนสลบ เขาโผล่มาโดยไร้เสียง และส่งการ์ปลงไปคลุกพื้นโดยง่าย 

“ปลอดภัยดีนะครับ ตอนนี้การควบคุมน่าจะถูกคลายแล้ว”

“ครับ..เอ่อ คุณรู้หรือครับว่าเมื่อตะกี้มัน”

ยูจินึกสงสัยในคำว่า ‘วิญญาณระดับเทพ’ เขาจึงเอ่ยถาม ลูซี่ลูบคางพลางแหงนหน้ามองฟ้า เหมือนจะคิดว่าอธิบายยังไงดีอยู่

“เรื่องมันยาวครับ เอาเป็นว่ามันคือพลังที่มากพอจะฆ่าจอมมารหรือมหามังกรละกันครับท่าน”

มากพอจะโค่นจอมมารหรือมหามังกร?

“แน่นอน ตัวผู้ใช้ส่วนใหญ่สเป็คจะต่ำเกินกว่าพลังนั้นเพราะความยะโสในพลัง ดั่งเช่นท่านผู้นั้นที่นอนสลบ”

ยูจิลุกขึ้นพร้อมกันกับเบลลามี พวกเขาส่งสายตาระแวงมาทางการ์ปที่นอนสลบในท่าโก่งตูด

“เอาล่ะ ท่านทั้งสองโปรดวิ่งออกไปทางซ้ายซะ ข้าเห็นว่ามีสหายของพวกท่านเรียกรวมพลอยู่ รู้สึกจะชื่อไอริส รีบไปเถอะครับ ไม่นานคู่ต่อสู้ของทางผมน่าจะตื่นมาเริ่มยกสองกันแล้ว”

ไอริสหรือหัวหน้าคณะกรรมการนักเรียนคนปัจจุบัน

“เข้าใจแล้ว ..นายล่ะลูซี่”

“ผมต้องเคลียร์กับชายที่นอนสลบก่อนครับ ..ไม่ต้องห่วงไปครับท่าน เห็นแบบนี้แต่ครั้งหนึ่งผมเคยเป็นหนึ่งในสิ่งมีชีวิตที่แกร่งที่สุดเชียวนะครับ”

แกร่งที่สุด? ลูซี่น่ะหรือ? แกร่งที่สุดที่ว่าหมายถึงทัดเทียมจอมมารเหรอ?

“รับทราบความจริงแล้วก็ไปเถิด ที่เหลือข้าจัดการเอง”

“อือ ..ฝากด้วยนะ”

‘ฝากด้วยนะ’ รึ

ลูซี่ถูคางพลางหวนนึกถึงนายเหนือหัวของตนเอง ..ฝากด้วยนะ เป็นหนึ่งในประโยคที่ท่านนายเหนือหัวพูดมาทุกครั้งเวลามอบงานให้ใคร แน่นอนมันเป็นเพียงคำพูดธรรมดา แต่–ใบหน้าของเบลลามีที่พูดคำๆนี้ออกมามันทำให้เขาหวนนึกถึงนายเหนือหัวอย่างเลี่ยงไม่ได้

คล้ายกันจนน่าขนลุกเลย

“รับทราบ”

ยูจิและเบลลามีออกวิ่ง ส่วนลูซี่ก็หันหลังกลับมาเผชิญหน้าการ์ปที่ลุกขึ้นมาต่อ

“..ทำได้แสบจริงนะแก ..ทำฉันผู้ถือครองวิญญาณระดับเทพได้แบบนี้เนี่ย ต้องขอชม” 

“ว่าตามเนื้อผ้า ข้าแค่เดินไปเชยคางท่านเองนะ เล่นเปิดส่องโหว่ซะขนาดนั้น ข้าไม่กระโดดถีบคอก็บุญแล้วนะท่าน”

“หนวกหู!! แกเก่งพอตัวนี่ สักเชี่ยวหนึ่งของฉันละกัน ต้องเอาจริฝซะแล้ว หึๆ พอเอาจริงแล้วแกก็จะแพ้ ไม่มีทางแม้แต่จะจับตัวฉันได้!!!!”

“ขี้คุยจริงนะท่านน่ะ ทางนี้ขอยอมรับเหมือนกันที่ทำถึงขนาดให้วิญญาณระดับเทพยอมรับได้ เพียงแต่–ภายใต้ความสำเร็จนี้คงมีอุบายน่าละอายใจอยู่แน่นอน เพราะคนเช่นท่านมันไร้คุณสมบัติที่เหล่าวิญญาณสุดแกร่งจะยอมรับ หาใช่พลังหรืออำนาจ หากแต่เป็นจิตใจที่มิได้สอดคล้องไปกับวิญญาณคู่หู”

“อย่ามาพล่ามไร้สาระให้มันมาก ไม่ว่าจะด้วยวิธีอะไรฉันก็ได้พลังมาครอง ..พวกคนแก่ที่ยืดแต่ขนบธรรมเนียมหรือจิตวิญญาณไร้สาระน่ะโคตรจะโลกสวย”

“จิตใจที่กล่าวไม่ใช่คุณงามความดีนะท่าน ข้าหมายถึงจิตวิญญาณแรงปารถนาเช่นเดียวกับวิญญาณระดับเทพ ..บางท่านในอดีตต้องการจะไปให้ไกลยิ่งกว่าใคร บางท่านในอดีตต้องการความรักยิ่งกว่าใคร บางท่านในอดีตต้องการทำลายยิ่งกว่าใคร กลับกัน ทางท่านน่ะว่างเปล่า ความปารถนาในอกเวลานี้เป็นเพียงสิ่งจอมปลอมที่ใช้ปลอบใจตัวเอง ..อย่างท่านน่ะมากสุดก็เป็นได้แค่ตัวหมากในเกมกระดานของใครสักคน”

“หนวกหู”

การ์ปไม่คิดฟังอะไรต่อแล้ว เขาถ่ายมานาไปให้วิญญาณระดับเทพของตัวเอง และระเบิดพลังออกมา รอบๆตัวมีออร่าคลื่นพลังที่มหาศาลคล้ายแรงกดอากาศ

“เอาล่ะ!!!! พร้อมแล้ว! ทางนี้ขอจัดเต็ม! ในเมื่อพร้อมแล้วก็ตา—”

ลูซี่พุ่งมาขยี้หน้าการ์ปหนึ่งที ตามด้วยแทงเข่าใส่จนต้องลงไปจูบพื้นอีกรอบ

“..บ้าน่า..ไม่จริง..ทำไมแกถึงฝ่าเขตุแดนของฉันคนนี้มาได้กัน..เมื่อตะกี้มันพลังของวิญญาณระดับเทพเชียวนะ”

“บอกรายละเอียดพลังมาสิครับ ข้าจะได้ช่วยอธิบายให้ฟัง”

“อย่ามาพูดบ้าๆนะ ใครจะเผยความลับให้ศัตรูรู้กัน”

ลูซี่หยักไหล่ให้ การ์ปใช้จังหวะนั้นลุกขึ้นมาอีกครั้ง

“..ฉันคนนี้คือผู้ใช้วิญญาณระดับเทพ เป็นหนึ่งในคนที่อยู่จุดสูงสุดของโลก ..ไม่มีทางแพ้ให้กับแกหรอก”

“จุดสูงสุดของโลก? น่าขัน”

“ไม่จริง ฉันคือผู้ถูกเลือก ..ฉันถูกวิญญาณระดับเทพเลือก!”

การ์ปพยายามพูดปลอบใจตัวเอง พยายามสุดความสามารถเพื่อเพิ่มความมั่นใจในตัวเองให้มากพอจะเข้าไปซัดกับลูซี่อีกครั้ง

“ฮึ ฮึ ทั้งวิญญาณระดับเทพเอย ทั้งจุดสูงสุดของโลกสิเอย ..น่าขันอยู่ดี”

“หมายความว่ายังไง”

“..ผู้ที่อยู่จุดสูงสุดของโลกคือจอมมารต่างหากล่ะ ท่านอย่าบังอาจเอาตัวเองมาทัดเทียมกับจอมมารเด็ดขาด ถ้าหากว่าไม่ล่ะก็ ข้าคนนี้ ‘ลูซิเฟอร์’ ความเย่อหยิ่งแห่งจอมมารจะเป็นส่งท่านกลับคืนสู่วัฐจักรธรรมชาติเอง”

จิตสังหารพวยพุ่งออกมาจากลูซิเฟอร์ เวลานี้การ์ปรับรู้ได้ถึงความตายดีกว่าใครๆ

“ลูซิเฟอร์? ..จอมมาร? ..ละ แล้วมันจะทำไมวะ! ทั้งจอมมารและปีศาจแห่งความเย่อหยิ่งก็เถอะ แล้วมันจะทำไม!!? ฉันคือผู้ครอบครองพลังที่แข็งแกร่งที่สุด พลังที่ครั้งหนึ่งอยู่บนจุดสูงสุดของโลกเชียวนะเฟ้ย!!”

“ไม่ว่าจะยุคสมัยใด จอมมารคือจุดสูงสุดของความชั่วร้าย ท่านคือจุดสูงสุดที่แท้จริง การวิวัฒนาการณ์ขั้นสูงสุดของสิ่งมีชีวิตทั้งปวง ตัวตนที่เป็นข้อผิดพลาดประการแรกของโลก ตัวตนที่เกิดมาเพื่อสะบั้นกฎของโลก—ท่านคือผู้ที่จะทำลายโลกใบนี้ และสร้างโลกใบใหม่ อย่าบังอาจยกตัวเองเหนือกว่าท่านผู้นั้นเด็ดขาด—ไอ้หนู”

ลูซิเฟอร์เปลี่ยนคำแทนการ์ป เขาสบถออกมาด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดและแววตาที่อยากจะฆ่าคนเต็มแก่ สำหรับเขาแล้วเรื่องที่ทำให้โกรธที่สุดไม่ใช่เรื่องโดนดูถูกแต่อย่างไร แต่เป็นเรื่องที่มีเด็กเปรตคนหนึ่งคิดยกตัวเองมาทาบกับจอมมารผู้เป็นนาย

“จะฆ่าแก—-ฉันจะฆ่าแก!!!” การ์ปตะโกนแหกปากอย่างเสียสติ

การ์ปและลูซิเฟอร์วิ่งเข้าใส่กันและออกหมัดออกพร้อมๆกัน ตามปกติการ์ปไม่ควรจะแลกหมัดกับลูซิเฟอร์ไหว ทว่าการ์ปสามารถหักล้างได้ด้วยพลังวิญญาณระดับเทพของเขา ..พลังที่มีชื่อว่า ‘—–’ น่ะ

หมัดทั้งสองปะทะกันและทำให้ตึกถึงกับถล่มลงมา—ทั้งสองแลกหมัดกันไม่หยุด ทุกจังหวะหมัดทำให้เกิดคลื่นสะท้อนทำลายพื้นที่โดยรอบ

การ์ปเวลานี้เองก็ใช่ว่าจะอ่อนแอถึงขนาดที่เป็นคู่มือให้ปีศาจแห่งความเย่อหยิ่งที่มีพลังเหลือเพียง 1/10 ไม่ไหว—-ว่าง่ายๆคือ การต่อสู้นี้สูสีได้ด้วยพลังของวิญญาณระดับเทพ

 ….