เกิดใหม่เป็นตัวร้ายโหลยๆแล้วทำไม? ผมจะช่วยน้องนางเอก(อวย)ของผมเอง!! - ตอนที่ 224
< < 143 Sec3 > >
ฉันนั่งคุยกับเรเซอร์จนถึงตอนที่หนิงตื่น ตามอย่างที่หนิงเป็น เธอลุกขึ้นมาด่าฉันก่อนที่พวกเราจะเก็บข้าวของกัน
ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้อยู่ดี ..
เมื่อเตรียมการณ์ทั้งหมดเสร็จแล้วพวกเราก็ออกเดินทางไปต่อ
****
ออกเดินได้กว่าสามชั่วโมงแล้ว แต่ไม่มีทีท่าว่าจะหลุดจากที่ที่เดิมได้เลย ราวกับว่าทุกๆห้านาทีจะถูกส่งมาเดิน ณ จุดๆเดิมอย่างไรอย่างนั้น
ไม่สิ คาดว่าน่าจะเป็นอย่างที่คิดนั่นแหละ เพราะที่นี่คือป่าอาถรรพ์ ตอนนี้ทั้งฉันและอีกสองคนจึงได้แต่เดินอย่างไร้ความหมายนับชั่วโมง ถึงอย่างนั้นทั้งสองคนก็ไม่ได้บ่นอะไรออกมา อย่างหนิงที่ขี้บ่นเป็นพิเศาเธอก็เงียบและใจเย็นเหมือนว่ากำลังวิเคราะห์สถานกาณณ์อยู่
ในที่นี้ เหมือนจะมีแค่ฉันที่รู้สึกใจร้อนขึ้นมา เพราะเป้าหมายนั้นอยู่ใกล้ขึ้นเรื่อยๆแล้ว
แต่ ทำไมกัน ทำไมถึงไปถึงไม่ได้สักที
จำได้ลางๆ ฉันจำได้ว่าสถานที่แห่งนั้นที่ฉันกับครอบครัวอาศัยอยู่เต็มไปด้วยดอกไม้และต้นไม้นานาชนิด ไม่ใช่แค่นั้น ยังมีน้ำตกที่แสนสวยงาม มีเหล่าสัตว์ตัวเล็กน่ารักมากมาย แล้วก็มีบ้านหลังเล็กๆที่แสนอบอุ่นอยู่ แม้ที่แห่งนั้นจะอยู่ภายในป่าอาถรรพ์อย่างที่เรเซอร์บอก แต่มันไม่มีทางเป็นสถานที่ที่เดินอยู่ตอนนี้แน่ๆ
หรือว่าสถานที่อันอบอุ่นของฉันจะเป็นที่นี่จริงๆ? พอคิดอย่างนั้นแล้วก็รู้สึกร้อนตรงหน้าอกขึ้นมา หายใจลำบากขึ้นเล็กน้อย หน้าชาขึ้นหน่อยๆ หลายความรู้สึกปะปนกันจนทำให้ไม่มีสมาธิพอจะคิดวิเคราะห์อะไรได้เลย
…
…
“เป็นอะไรไปเวฟ”
“…”
ฉันเผอิญเห็นตัวเองที่สะท้อนอยู่ในแอ่งน้ำ ..ฉันเห็นตัวเอง และ–อีกคนที่กำลังเกาะแขนของฉันอยู่
เด็กผู้หญิงที่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล มีเครื่องในบางส่วนไหลออกจากหน้าท้อง ผิวสีเขียวซีดมีรอยกัดตามร่างกาย ดวงตาสีแดงและฟันสีดำที่อ้าค้างไว้คล้ายว่าไร้ซึ่งกราม ร่างเอียงประหนึ่งไร้ขันสันหลัง ขาหายไปข้างหนึ่ง ขัดกับภาพลักษณ์ เด็กสาวนั้นสวมชุดวันพีซสีขาวอยู่ ..น่ากลัว นี่คือความรู้สึกที่ได้พบเห็นกับเด็กสาว
ในหัวของฉันมึนขึ้นมา–เพียงพริบตาเดียวฉันก็อ้วกออกมา
“อะไรเนี่ย”
รู้ดี ฉันรู้ดี แม้จะไม่เหมือนกัน แต่ฉันรู้ดีว่าเด็กผู้หญิงคนนี้คือใคร
“..อา…อา..ไม่จริงใช่มั้ย”
ความทรงจำใหลเข้าสู่หัวสมอง สิ่งที่หายไปได้รับกลับมาแล้ว แต่บางที มันอาจจะมากเกินไป
ฉันอ้วกออกอย่างหนัก น้ำตาและน้ำมูกไหลออกมาอย่างไม่น่าดู สภาพตอนนี้ไม่ต่างกับเด็กน้อยที่ควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้-ฉันสัมผัสหน้าอกตัวเอง ข่มกลั้นน้ำตาของตัวเองไว้ และมองสิ่งที่อ้วกออกมา–นั่นคือขาที่หายไปของเด็กสาว และไขสันหลังของเธอ
“…”
“..แบบนี้นี่เอง สงสัยอยู่หรอก แต่เกินคาดเลยแฮะ ไม่คิดว่ามันจะบิดเบี้ยวได้ขนาดนี้เลย ..สมชื่อจิตวิญญาณเทพที่ตกต่ำเลยแฮะ ‘อานิม่า(เทพแห่งจิตวิญญาณ)’ นี่คือสิ่งที่เธอมอบให้กับเด็กหนุ่มที่เธอเลือกนั้นสินะ”
เรเซอร์เดินมาจากข้างหลัง เขายืนมองฉันด้วยใบหน้าที่ดูหดหู่นิดหน่อย
“..ครอบครัวของนาย ไม่ได้หายไปไหนหรอกนะ เวฟ”
….
“ทุกคนอยู่กับนายตลอดนั่นแหละ ..ภายในร่างกายของนาย”
…ใช่แล้ว
ทุกคนอยู่กับฉัน …อยู่ข้างกาย ไม่สิ อยู่ข้างในร่างกายของฉันมาโดยตลอดต่างหาก
“วิญญาณระดับเทพที่ออกมาสื่อสารกับผู้ใช้งานไม่ได้ ดาบโลหิตที่จู่ๆก็เกิดขึ้นมา ทั้งๆที่มันเป็นพลังของราชาแวมไพร์ ไม่ใช่พลังของดาบ ทุกอย่างมันชวนน่าสงสัยไปหมด บนหน้าประวัติศาสตร์ที่แท้จริง มันมีจุดให้ฉุกคิดหลายอย่าง” เรเซอร์หรี่ตามอง และพูดต่อ “เหมือนว่านายจะกินเยอะเกินไปหน่อยนะ เวฟ ..ไม่สิ ต้องบอกว่า อานิม่า รึเปล่านะ ไม่ใช่ความผิดของนายซะทีเดียวหรอกนะ”
กล่าวจบเปลวเพลิงก็พวยพุ่งออกจากร่างของเรเซอร์ เกิดการรวบรวมมานาจำนวนมหาศาลขึ้นภายในพริบตาเดียว พร้อมกับเปลวเพลิงนั้นก็มีรอยกระจกแตกขึ้นรอบๆ ทั่วทั้งป่าอาถรรพ์สั่นสะเทือนด้วยน้ำมือของชายตรงหน้า
เรเซอร์หันมามองหน้าฉัน หนิงหลบหน้าฉันด้วยสีหน้าที่กำลังฝืนใจตัวเอง ..
“โทษทีนะ”
ไม่ทันจะได้ตอบโต้อะไร เรเซอร์ยื่นมือออกมาทางฉัน และเปลวเพลิงก็พุ่งอัดใส่ฉัน จำนวนมหาศาล ความสามารถของวิญญาณระดับเทพถูกหักล้างด้วยน้ำมือของเรเซอร์—ร่างของฉันเละจากการโจมตีครั้งเดียว ไร้ทางตอบโต้ เป็นได้เพียงก้อนเนื้อไร้วิญญาณ
ทว่า
“…”
อะไรบางอย่างกำลังกลืนกินร่างกายของฉัน—ความมืดโผล่ออกมาจากร่างกายของฉัน
‘วิญญาณร้าย’ ปรากฏตัวออกมา พร้อมกับการหายไปของน้องสาวของฉัน—น้องสาวของฉันก็คือวิญญาณร้าย เป็นวิญญาณร้ายที่จะทำร้ายทุกคนที่ทำร้ายฉัน เป็นคนที่เห็นฉันสำคัญที่สุด เพราะอย่างนั้นเธอจะไม่ให้อภัยคนที่ทำร้ายฉันอย่างแน่นอน
เพราะพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน
‘ฆ่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!’
เรเซอร์แสยะยิ้ม หนิงรวบรวมมานาเช่นเดียวกับเรเซอร์ ทั้งสองเตรียมเข้าต่อสู้กับน้องสาวของฉัน
“แบบนี้แหละที่ต้องการ!!”
ในห้วงเวลานั้น ความทรงจำทั้งหมดก็ทำการฉายให้เห็นถึงชีวิตของตัวฉัน และครอบครัวที่แสนจะอบอุ่น …อา ..
****
ชีวิตช่างเลวร้าย ฉันถือกำเนิดขึ้นในอาณาจักรที่ล่มสลายจากสงคราม ..พ่อและแม่ทิ้งฉันอย่างไร้เยื่อใย พวกเขาทิ้งฉันไว้กับกลุ่มโจรชั่วที่ก่อนหน้านี้เป็นเพียงคนธรรมดา แต่เพราะการล่มสลายของอาณาจักรทำให้ต้องทำแบบนี้เพื่อความอยู่รอดของตัวเอง ..
เมื่ออายุมากขึ้นพอจะเข้าใจอะไรได้ ฉันก็ต้องทำงานให้กับพวกโจร แม้จะเลี้ยงฉันมา แต่พวกนั้นไม่ได้รักฉัน แค่ใช้งานฉันก็เท่านั้น อาหารการกินสุดจะเลวร้าย ที่รอดมาจนโตได้นั้นคือปาฏิหารย์ เพราะฉันมีพรสวรรค์ทางร่างกายที่แปลกจากคนอื่น ทำให้พอมีประโยชน์อยู่บ้างเลยไม่ได้ถูกเขี่ยทิ้งไป
ตอนที่อายุแปดขวบ ..ฉันก็ได้พบกับ ‘น้องสาว’ เธอเป็นเด็กที่ใสซื่อท่ามกลางหมู่คนบาปที่แปดเปื้อน การมีอยู่ของเธอเป็นเรื่องน่าแปลกสำหรับที่แห่งนี้ แต่สำหรับฉัน ..เธอเปรียบได้ดั่งเหตุผลในการมีชีวิต มีแค่เธอนี่แหละที่รักฉันได้จากใจจริง ไม่เคยคิดจะใช้ประโยชน์จากฉัน เป็นคนๆเดียวที่สำคัญที่สุด
ถึงอย่างนั้น …โลกใบนี้มันก็เลวร้ายเกินไป
ผ่านไปได้สี่ปี น้องสาวฉันก็ถูกฆ่าตายโดยพวกทหารจากอาณาจักรข้างเคียง ระหว่างที่กองโจรที่ฉันอยู่ออกไปขโมยของผู้คนในอาณาจักร น้องสาวก็พลาดถูกธนูหนึ่งดอกปักเข้าที่กลางอกและตายไปอย่างช้าๆ เพราะกลุ่มโจรของพวกเราไม่มีคนที่ใช้เวทมนตร์รักษาได้ ..เธอจึงตาย
ไม่ใช่ความผิดของทหารเลย ..แต่ว่าเกลียดที่สุด บังอาจมาพรากน้องสาวไปจากฉัน พรากคนที่ไม่ควรจะตายที่สุดไปเนี่ยนะ อย่ามาล้อเล่นนะ คนที่ควรตายคือหัวหน้าโจรไม่ก็โจรอย่างฉันต่างหาก แล้วทำไมถึงต้องเล็งน้องสาวฉันด้วย
ฉันที่จมปลักอยู่กับความทุกข์ก็ได้พบเข้ากับศาสตร์ประหลาดอย่างการคืนชีพคนตาย วิญญาณระดับเทพที่สามารถเข้าถึงความเป็มอมตะได้ ..ใช่แล้ว ถ้าพึ่งพาวิญญาณระดับเทพในตำนาน ต้องได้ผลแน่ เพราะคิดอย่างนั้นฉันจึงตัดสินใจเด็ดขาด ขโมยเงินทุนทั้งหมดของกองโจร และทำการหนีจากสถานที่แห่งนั้นทันที
แม้จะถูกตามล่าอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ฉันก็รอดมาได้ มาถึงป่าอาถรรพ์ที่ว่ากันว่าเป็นที่อาศัยอยู่ของวิญญาณระดับเทพที่ฉันตามหา ฉันเดินเข้าไปในป่าพร้อมกับแบกร่างที่เน่าเหม็นของน้องสาวไปด้วย ..ตัวเธอที่แสนบริสุทธิ์ ตอนนี้กลายเป็นสิ่งที่ไม่บริสุทธิ์ไปแล้ว เพื่อที่จะเรียกคืนเธอที่แสนบริสุทธิ์กลับมา ฉันจะต้องทำทุกวิธี ฉันจะต้อง—ทำให้ได้
เข้าไปในป่าอาถรรพ์แล้ว สำเร็จแล้ว ในที่สุด ในที่สุดก็ ..
….
…
ในที่สุด…
…
ก็?
ไม่เจออะไรเลย
ว่างเปล่าไปหมด
หิว …หิวเหลือเกิน ..หิว—ป่าอาถรรพ์จะทำให้จิตใจของผู้คนดำดิ่งสู่ความมืด ความมืดของที่แห่งนี้ทำให้ฉัน
“..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ”
ตัดสินใจกินร่างของเธอคนที่อยากจะปกป้องที่สุด
สติกระเจิงไปหมด ควบคุมสัญชาตญาณไว้ไม่ได้อีกแล้ว ความเป็นมนุษย์? หล่นหายไปหมด เหลือเพียงแค่เปลือกนอกของสัตว์ร้ายก็เท่านั้น ร่างกายทำตามที่ใจยากทั้งหมด ไร้ซึ่งการควบคุม เป็นเพียงสัตว์เดรัจฉานชั้นต่ำ ตัวน่ารังเกียจที่กล้าพอจะกลืนกินคนด้วยกันเอง
ฉันกลายเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ ไม่สามารถเข้าใจได้แล้วว่าตัวเองกำลังกลายเป็นอะไร แต่ที่แน่ๆนั้น–ดูไม่ได้เลย
จากนั้นก็..อ่า…..สุดท้ายผ่านไปได้ไม่กี่วัน ฉันก็นอนหมดแรงอยู่ภายในป่าอาถรรพ์ นอนอย่างไร้ค่า พร้อมกับร่างที่ถูกกัดจนเละของน้องสาว ….น้ำตาไหลออกจากดวงตา เรื่องที่ตัวเองทำก่อนหน้านี้ถูกรับรู้โดยตัวเองที่มีสติครบ ฉันตะโกนออกสุดเสียง แต่ไร้ซึ่งเสียงใดๆทั้งสิ้น ร่างกายตอนนี้ไม่ต่างกับคนตายแล้ว ได้แต่อ้าปากเพราะอยากจะส่งเสียงร้อง
ความทรงจำในชีวิตทั้งหมดไหลเข้ามา มีแต่เรื่องแย่ๆในชีวิต ชีวิตของตัวเองนั้นไม่เคยมีอะไรที่ดีเลย
ในวินาทีก่อนที่สติจะหายไป
…..
….
แสงสีขาวปรากฏขึ้นตรงหน้า ฉันจ้องแสงนั้นในวินาทีก่อนที่ชีวิตจะดับสิ้นไป แสงนั้นค่อยๆปรากฏรูปร่างของ ‘น้องสาว’ ฉันในชุดวันพีซสีขาว ร่างของเธอก่อนที่จะแปดเปื้อน
“..พี่ชาย”
****
ทำสำเร็จแล้ว
ฉันช่วยน้องสาวไว้ได้ เธอที่ตายไปฟื้นกลับมาแล้ว หลังจากที่เธอกับเธอ ฉันและเธอแม้จะลำบากหน่อย แต่พวกเราก็หาวิธีออกจากป่าอาถรรพ์ได้แล้ว แต่ดันหลงมาที่อื่นแทนเนี่ยสิ แต่ว่าตามตรง เป็นสถานที่ที่เหมาะแก่การอยู่อาศัยจริงๆ
โดยรอบอุดมไปด้วยพืชนานาชนิด มีสัตว์มากมายหลายชนิด ทุกชีวิตล้วนเป็นมิตรกับฉันและน้องสาว ต่างกับโลกภายนอกที่ทุกคนคือศัตรู ที่แห่งนี้นั้นไร้ซึ่งศัตรู
ผืนหญ้าเขียวขจีนำทางพวกเราไปสู่น้ำตกที่สวยงาม และสวนดอกไม้ที่งดงาม แล้วก็บ้านไม้หลังเล็กที่ดูน่าอยู่
“พี่ชาย”
“อะไรเหรอ?”
“..พวกเราอยู่ที่นี่กันดีมั้ย”
“…”
“อยู่ที่นี่กันตลอดไป ถ้าเป็นที่นี่จะไม่มีใครทำร้ายพวกเราได้ พวกเราจะเป็นอิสระ ไม่จำเป็นต้องอดมื้อกินมื้อ ไม่จำเป็นต้องกินน้ำสกปรกที่เหลือจากคนอื่น ไม่จำเป็นต้องขุ้ยขยะเพื่อกินเศษอาหาร ไม่จำเป็นต้องขดของมีค่าจากศพคนที่ตัวเองฆ่า ..ไม่จำเป็นต้องแบกรับบาปที่ก่อเอาไว้ทั้งหมด รวมถึงเรื่องเลวๆที่ตัวเองทำก็ไม่จำเป็นต้องทำมันอีกแล้ว พี่น่ะไม่เคยอยากทำเลยไม่ใช่เหรอ?”
…น้องสาวหันมายิ้มให้ฉันอย่างสดใสร่าเริง
“ไม่คิดแบบนั้นบ้างเหรอ?”
..คิดสิ ..คิดมาโดยตลอดนั่นแหละ
ฉันสวมกอดน้องสาวของตัวเอง ยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน
“อยู่ที่นี่กันเถอะนะ ..ตลอดไป”
****
โอ๊ะ โอ แย่เหลือเกิน เหมือนว่าบ้านที่พวกเราอยากจะอยู่จะมีคนอาศัยอยู่ก่อนแล้วละ
พี่สาว แล้วก็คุณลุงอยู่มาก่อนละ
ฉันและน้องสาวขอร้องพวกเขาว่าขออยู่ด้วย พวกเขาใจดีมาก พวกเขาให้ฉันอยู่ด้วย แต่โดนพี่สาวบ่นนิดหน่อย แต่ แต่ คุณลุงใจดีมาก เขาไม่บ่นอะไรเลย เขาต้อนรับฉันกับน้องสาวด้วยรอยยิ้ม แต่..พี่สาวก็ดูน่ากลัวอยู่ดี
****
จริงๆแล้วพี่สาวไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด เธอใจดีมาก แค่เธอปากเสียไปหน่อย เธอชอบบ่นถึงหลายๆเรื่องที่เธอเจอ เธอเป็นคนหงุดหงิดง่าย แต่ใจจริงแล้วก็ดูแลฉันกับน้องสาวดี ต่างกับที่พวกโจรทำกับพวกฉันเลย
ใจดีที่สุดเลย
****
คุณลุงสอนศิลปะการต่อสู้ให้ฉันด้วย ลุงใช้อาวุธทุกประเภทได้เก่งมาก สุดยอดเลย ถ้าเรียกกับลุงละก็–ฉันจะต้องกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งพอจะปกป้องน้องสาวได้แน่
เอ๊ะ ไม่ใช่แค่ลุงที่เก่ง พี่สาวเองก็เก่งมากเหมือนกัน สุดยอดเลยทั้งสองคน อยากจะเรียกกับทั้งสองคนอีกเยอะๆจังเลย
****
วันนี้ฉันกับน้องสาวโดนพี่สาวลากมาปลูกดอกไม้แหละ ถึงจะงงๆแล้วโดนพี่สาวว่าบ่อยก็เถอะ แต่สนุกมาก สนุกกว่าตอนที่ใช้ชีวิตในกองโจรเยอะเลย น้องสาวเองก็มีความสุขมากๆเหมือนกัน
****
ลุงกับพี่สาวเซอร์ไพรส์วันเกิดฉันกับน้องสาว ถึงจะไม่รู้วันเกิดของพวกฉัน แต่พวกเขาก็นับวันเอาตามที่วันที่เจอกันครั้งแรก
ฉันได้รองเท้าคู่ใหม่! น้องสาวได้ชุดวันพีซโทนสีไข่
****
คุณลุงบอกว่าระดับฝีมือของฉันเทียบเท่านักดาบขั้นสูงแล้ว เขาบอกว่าถ้าพยายามอีกหน่อยจะขึ้นไปถึงขั้นบรรลุได้แน่ๆ สุดยอดเลย ชักมีไฟแล้วสิ
อ๊ะ น้องสาวเองก็เก่งเหมือนกัน ตอนนี้เธอกลายเป็นนักเวทย์ขั้นสูงแล้ว อีกไม่นานอาจขึ้นเป็นสูงพิเศษ ..ปล่อยไว้ไม่ได้ จะไม่ยอมโดนนำเด็ดขาด
****
วันนี้พวกเราทุกคนไปปิคนิคที่พวกกระต่ายอยู่กันละ อ่า กระต่ายอร่อยสุดๆไปเลยละ ไล่ฆ่าพวกกระต่ายมันสนุกโคตรๆเลย น้องสาวเองก็ดีใจด้วยที่ได้กินเนื้อกระต่ายสดๆ
****
สวนดอกไม้พังหมดแล้ว น้องสาวและฉันเป็นคำทำลายมันเอง พี่สาวมาบ่นนิดหน่อยแต่ฉันก็ไม่สนใจ–กินพี่สาวซะเลย เท่านี้ก็ไม่มีใครมาบ่นฉันกับน้องสาวได้อีกแล้ว
น้องสาวดีใจใหญ่เลย ดีจังเลยนะ แค่เธอดีใจ พี่ชายก็รู้สึกอิ่มท้องไปด้วยแล้วละ
****
ไม่จริงใช่มั้ย อยู่ๆท่าทีของคุณลุงก็แปลกไป ปกติเขาใจดีแท้ๆแต่จู่ๆลุงก็ด่าฉันอย่างรุนแรง ทำไมละ ฉันทำอะไรผิดตรงไหน ฉันกับน้องสาวไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ ..อา น่ารำคาญ
กินมันซะเลย จะได้จบๆกัน
****
ทุกคนหายไปไหน ..ทุกคนหายไป ..ทุกคนหายไปแล้ว..น้องสาวเองก็ด้วย ..พี่สาว คุณลุง หายไปไหนหมด ..หายไปไหนกัน–หมด
****
ต้องออกตามหา ฉันจะตามหาทุกคนให้เจอให้ได้ สักวัน พวกเราจะต้องกลับมาพบกันอีกครั้ง และเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบเหมือนกับก่อนหน้านี้ให้ได้
รอก่อนนะทุกคน
****
…อ๊ะ จู่ๆก็รู้สึกหิวขึ้นมา น้องสาวเองก็หิวด้วย
หาอะไรกินดีกว่า
****
(มุมมองเรเซอร์)
“…อึก..ฮือ..ฮึก”
ตรงหน้าผมมีวิญญาณร้ายและมนุษย์ ไม่สิ ตรงหน้ามีแค่วิญญาณร้ายกับสัตว์เดรัจฉานตนนั้น หมอนั่นคดตัวนอนกับพื้นและปล่อยให้วิญญาณร้ายอาละวาด มันส่งเสียงร้องออกมาอย่างน่าสังเวช
สัตว์เดรัจฉาน หรือว่า–เวฟ เงยหน้าขึ้น มันมองผมด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา และฟันที่ขบกันสุดแรงจนเลือดไหลออกจากปาก
สภาพตอนนี้ดูน่ากลัวไม่ต่างกับวิญญาณร้ายเลย
“ทุกอย่างเป็นแค่ของปลอมใช่มั้ย ครอบครัวที่สุขสันต์ทั้งหมดเป็นแค่ของปลอมที่ถูกฉันสร้างขึ้นใช่มั้ย แต่เดิมมันไม่เคยมีอยู่เลยใช่มั้ย ทุกอย่างมันถูกสร้างขึ้นและถูกทำลายโดยฉันเองใช่มั้ย ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทุกคนไม่เคยทิ้งฉันไปไหนเลย ทุกคนอยู่กับฉันตลอดเวลา ภายในท้องของฉันใช่มั้ย!!!!?”
เวฟทั้งร้องไห้และหัวเราะในเวลาเดียวกับ จิตใจถูกทำลายอย่างย่อยยับ ..
“ไม่หรอก ..ทุกอย่างนายไม่ใช่คนสร้าง”
“…”
“คนที่สร้างครอบครัวให้กับนายก็คือ น้องสาว พี่สาว แล้วก็คุณลุง ไม่ใช่รึไง”
“…”
ผมยิ้มให้เวฟ
“นายแค่ทำลายทั้งหมดทิ้งไปแล้วก็แค่นั้นแหละ”
….
…
“เสียใจด้วย”