พอมาถึงพวกเขาก็มารอกันแล้ว เพื่อพบพวกเราเพื่อชวนไปงานเลี้ยงที่พวกเขาจัดขึ้นในคืนนี้ ที่ทุกคนคงช่วยกันเตรียมงานรอพวกเรากันน่าดู เพราะนี้ก็ยังไม่ได้เย็นเท่าไร แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะพร้อมแล้วดีที่พวกเขามาพบพวกเราก่อน เพื่อแนะนำตัวเพื่อทักทาย พร้อมทำความรู้จักกับทุกคนก่อนงานคืนนี้ เพื่อจะได้เป็นกันเองในคืนนี้นะ ฉันคิดนะว่าพวกเขาคงอยากคุยกับพวกเราเร็วๆมั่ง ถึงได้เตรียมทุกอย่างเสร็จเร็วแบบนี้

"ไงไม่พบกันเสียนานพวกนายก็ยังชอบสร้างปัญหาให้เราเสมอ นี่ยังคิดจะแข่งกับเราทุกเรื่องเหมือนเดิมจริงๆเลย ไม่เหนื่อยกันบ้างหรือไงเราแหละเหนื่อยแทน"

"ก็ไม่นี่ ก็มันน่าสนุกดีที่พวกเราได้แข่งกับนายนะ พวกนายแนะนำตัวกันได้แล้ว เลิกมองมานากันได้แล้ว เดียวงานเข้าเราไม่รู้ด้วยนะ"

"เอ้อ เรา เจ้าชายอาราก้อน แห่งฮิตไทต์ "

"เราเจ้าชายเบจามิน แห่งเมือง ทาร์ซัส"

"เราเจ้าชาย ดาเนียล แห่งเมือง ปอนทัส"

"เราเจ้าชาย พีนัส แห่งเมือง อาร์เทนิส"

"เราเจ้าชายรูเบรน แห่งเมือง คานาอัน"

"เอาหละในเมื่อทุกคน แนะนำตัวแล้ว หวังว่าคงได้รู้จักกันมากขึ้นเรามาทานข้าวกันเถอะ เดียวจะเย็นก่อนจะเสียรสชาติอาหารหมดเชิญ"

"ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ มานาธิดาแห่งพระบิดาแห่งอาณาจักรไทยยินดีที่ได้รู้จัก ชื่อเมืองอาจไม่คุ้นเคย แต่ก็ขอให้รับรู้ไว้เท่านั้นคะ"

"พวกเรายินดี และเต็มใจรู้จักมานา"

"งั้นเราก็เป็นเพื่อนกันแล้ว งั้นขอให้เรารักกัน และกันช่วยเหลือกันในยามยากลำบากนะ ตกลงไหมคะ" 

"ได้หากทำให้สบายใจ และมีความสุขพวกเรายินดีเป็นพันมิตรกัน เพื่อรอยยิ้มของมานา"

"ขอบคุณขอโทษที่เรื่องเยอะไปหน่อย แค่อยากให้ทุกคนเป็นกันเองเท่านั้นค่ะ"

"ได้ พวกเราไม่คิดว่า มานาขอเยอะไปหรอกนะ"

"นี้ไม่คิดจะถามพวกเราบ้าง หรือครับเจ้าชาย พวกเราก็มาด้วยกันหมดทุกคนนะเจาะจงแค่น้องสาวแบบนี้ ไม่ผ่านนะครับ "

"ก็ทานไปด้วยแนะตัวกันไปด้วยไงครับ เพราะคนที่พวกเราไม่อาจละสายตาได้ มาอยู่ตรงหน้าใกล้ๆแบบนี้ เป็นใครก็ลืมคนรอบข้างหมดกันทุกคนอภัยให้พวกเราด้วยครับทุกคน"

"ก็ไม่ได้ว่าจะไม่อภัยให้ แค่อยากให้สนใจคนรอบตัวน้องเราด้วย หากคิดจะมารักน้องสาวเราต้องผ่านพวกเราทุกคนที่นี่ให้ได้ก่อน บรรดาเจ้าชายอาจคิดว่าพวกเราไม่สำคัญเท่าไหร่ แต่น้องเราไม่คิดเช่นนั้นแน่นอนครับ "

"พวกเราเข้าใจครับ พวกเราถึงได้พยายามที่จะรู้จักทุกคน ให้ได้หมดก่อนงานเลี้ยงคืนนี้นะ และอยากให้ทุกคน แต่งตัวให้สวยหล่อกันทุกคน เพราะที่นี่ไม่มีใครนอกจากพวกเรา เลยทำให้พวกเราสามารถเปิดเผยตัวเองได้ครับ"

"ที่พูดแบบนี้เพราะอยาก เห็นน้องสาวพวกเรา แต่งมากกว่าใช่ไหมครับ"

"รู้ทันพวกเราแบบนี้ พวกเราก็แย่สิครับ พี่เขยทั้งหลาย"

"อย่าพูดคำนั้นดีกว่าครับ คิดว่าจะได้เป็นสามี น้องสาวเรากันจริงๆแบบนี้ก็แย่นะสิ"

"พอๆกันทั้งสองฝ่าย ทานข้าวคะหรือจะให้มานาช่วยให้ท่านข้าวได้เร็วๆ ดีไหมคะ"

"ไม่ๆ พี่ๆแค่บอกพวกเขา ว่าอย่าพูดแบบนั้นเท่านั้นเอง พวกพี่ทานกันเองได้ เดียวให้เมียพวกพี่ๆป้อนจะ ส่วนเราก็ป้อนเมฆฟิสดูแลสามีของตัวเอง ไม่ต้องสนใจสายตาใครหรอกนะ "

งั้นทานกันคะ พอทานเสร็จพวกเรา จะได้มีเวลาพักเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมในงานคืนนี้นะ พวกเขาอุตสาห์จัดเพื่อพวกเราอย่าทำให้พวกเขาเสียใจ กับข้าวพวกเขาก็ช่วยเตรียมด้วยกันกับพวกเราด้วย ใจดีแบบนี้พวกเราต้องไม่ทำให้พวกเขาผิดหวังรู้ใช่ไหมคะ ว่าต้องทำยังไงกันนะ"

"ครับ/ คะ พวกเรารู้"

จากนั้นพวกเราทุกคนก็ทานอาหารและพูดคุยกัน ถึงเรื่องบ้านเมืองของตนให้ฉันฟังมันสนุกมากทุกๆเมืองมีเรื่องน่าค้นหา มีของลำค่ามีความสำคัญ ฉันเลยขอให้เขาลองเอากฎที่ฉันร่างไว้ไปลองใช้ ที่เมืองของเขาดูซึ่งทุกคนก็เต็มใจรับในสิ่งที่ฉันขอและให้ไป และคืนนี้มีงานต้อนรับพวกเราจากบรรดาเจ้าชาย และทุกคนต่างแต่งชุดเจ้าชายเต็มยศเห็นแล้วรู้สึกว่าตนเองเหมือนได้อยู่ในประวัติศาตร์ ที่มีแต่คนหล่อและเก่งในทุกด้านจริงๆ วันนี้ฉันอยู่ในชุดราตรีสีชมพูกับเครืองประดับ ที่เหล่าเทพหมอบให้ในวันมาที่นี้ มันสวยมากเข้ากับชุดราตรีนี้ ดูเข้ากับฉันอยู่บ้าง เพราะสีมันไม่สะดุดตาใคร เป็นตัวฉันที่สุดไม่ทำให้ใครต้องแสบตา แต่ดูเหมือนจะคิดผิดเพราะตอนที่ฉันเดินมาเคียงคู่กับเขาทุกคนมองตามไม่กระพริบกันเลย ตาค้างกันหมดเลย เราสองคนมีอะไรผิดปกติหรือ ฉันว่าชุดมันโอแล้วนะ ถึงฉันไม่สวยแต่พอดูได้ พอแต่งแบบนี้มันทำให้ฉันเป็นคนละคน มันคงทำให้ทุกคนคงตะลึงกันอยู่ ทั้งๆที่ไม่ค่อยได้แต่งอะไรมากเหมือนอยู่ในหวัง แค่ทำตามที่พวกพี่ๆสอนเรื่องการแต่งตัวแต่งหน้า แบบบ้านเมื่องที่นี้เท่านั้น กว่าจะได้ขนาดนี้ก็เล่นเอาเหนื่อยไม่ใช่เล่น เพราะเป็นคนที่ไม่ชอบแต่งอะไรมากมายขนาดนี้ แต่พอมาอยู่ที่นี่ คงต้องแต่งให้ดูดีตลอดเวลา เพื่อให้เกียรติหน้าตาสามีคงเป็นเพราะโดนจับขัดตัว อบผิวทำให้พอดูได้มานิดหนึ่ง เอ้อลืมไปเรากำลังอยู่ในประวัติศาสตร์ ไม่ใช่ความฝันพวกเขาคงกำลังตกใจ ที่เห็นคนตัวเล็กเหมือนตุ็กตาบาบี้เดินได้มั่ง 

"ฟาโรห์ ราชินีเสด็จ"

"เราไม่ว่า หากราชินีเราต้องการ เราก็ไม่ขัดใจนางหรอก"