มานาดวงใจรักฟาโรห์ - ตอนที่ 177 กุญแจของโลกนี้
"ก็หวังเช่นนั้น แต่อย่ากังวลไป พระบิดาอยู่กับนาง ไม่เป็นไรนางได้รับการปกป้อง ที่ไม่เคยมีใครได้รับเลย ทุกสิ่งในโลกจะร่วมใจปกป้องนางพร้อมกับพระบิดา อย่ากังวลไป แค่ทำส่วนของพวกเราให้ดีก็พอที่เหลือ ระบิดากับเราจัดการเอง"
"ครับเจ้าชาย แต่คาดการว่า นางจะคลอดก่อนกำหนด เพราะร่างกายคงรับไม่ไหว ลูกๆคงรู้ว่าแม่คงเหนื่อยหละมั่ง "
"ดีแล้ว เมื่อถึงเวลานั้น พวกเราต้องช่วยกันรักษานาง ให้กลับมาสู้สภาพเดิมนางจะไม่มีวันแก่ เพราะนางได้พลังจากพวกเรา และพระบิดาเป็นครั้งแรก ที่พระบิดาทรงอนุญาติให้กินผลไม้ที่ทำให้อายุยืนยาว เพราะนางคือกุญแจของทุกสิ่ง"
"นี้คุยอะไรกันลูกๆ แม่ได้ยินว่ากุญแจจะไปหาซื้อกุญแจเตรียมไว้กันเหรอ ใกล้เสร็จแล้วนี่นะต้องไปหากุญแจมาเก็บไว้ ก่อนน่าจะดี เหมือนกันเอาแบบไหน แม่จะได้ให้ลุงไปซื้อมาให้นะ"
"ไม่เป็นไรครับ คุณแม่พวกเราเตรียมไว้หมดแล้ว ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าครับ "
"ไม่มี เห็นพวกเราคุยกันและมองไปทางมานา ก็เลยเป็นห่วงเห็นทำหน้าเครียดๆกัน มีอะไรบอกแม่ได้นะแม่ก็ห่วงน้องมากเพราะไม่อยากให้มานาต้องลำบากนะ "
"ไม่มีอะไรครับ พวกเราแค่ชื่นชมที่มานาเข้มแข็งได้ขนาดนี้ และพวกเราคาดคะเนว่ามานาน่าจะคลอดก่อนกำหนดนะครับ เลยทำให้อดห่วงไม่ได้เพราะมานาชอบทำอะไรเกินตัวตลอด และลืมว่าตัวเองท้อง "
"แม่แปลกใจอยู่อย่างหนึ่ง หมอให้ยาอะไรมานาทาน ทำไมท้องเหมือนคนท้องปกติ ทั้งๆที่ในท้องมีหลานๆตั้งสิบสามคน แม่หละอยากมียาแบบนั้นกินบ้างจะได้หุ่นเหมือนเดิมนะ"
"ท่านแม่ก้ว่าไปยาอะไรไม่มีครับ เพราะยังไม่โตมากเพิ่งสามสี่เดือนเอง ท้องแรกไม่โตหรอกครับ ท่านแม่ก็น่าจะรู้แค่มานาสบายดี ไม่เหนื่อยหรือแย่ไปกว่านี้ก็พอแล้วครับ"
"ถูกของลูกๆ แม่แค่สงสัย เพราะตอนที่แม่ท้องมานา ท้องแรกเหมือนกันแต่ท้องแม่ใหญ่กว่านี่"
"อ้อครับ เด็กๆคงไม่อยากทรมานมานา เลยไม่ค่อยโตเท่าไร ไว้มาโตข้างนอกเอานะครับ ผมว่า"
"คงจะใช่ เพราะเด็กจะรับรู้จากแม่ทุกอย่าง คงสงสารมานาที่ยอมเหนื่อยเพื่อพวกเขา อยากเห็นหน้าหลานๆเร็วๆจังเลย "
"อีกไม่นานหรอกครับ อดใจรออีกนิด คิดว่าทุกอย่างเป็นรูปเป็นร่างมากกว่านี้ ก็คงจะได้เห็นหน้าแน่ครับ แต่ท่านแม่อย่าตกใจ
ที่มานาอาจจะไม่อ้วนไปปกว่านี้ และไม่แก่เร็วอีกด้วย เพราะพวกเราจัดยาบำรุงอย่างดีให้มานานะครับ "
"แม่ไม่ว่าหรอก ขอแค่ทั้งมานาและหลานๆ แข็งแรงก็ดีใจมากแล้ว แล้วเย็นนี่จะกินอะไรกันดี"
"อะไรก็ได้ครับท่านแม่ทำทุกอย่างอร่อยที่สุดอยู่แล้ว"
"ปากหวานจังลูกๆนี่ สาวๆคงหลงแน่นอน"
"ไม่หรอกครับ พวกเราไม่มีเวลาสนใจเรื่องนั้นมากกว่าดูแลมานา เป็นเรื่องที่สำคัญมากกว่าครับ"
"ขนาดนั้นเชียว ทำไมถึงต้องดูแลขนาดนั้น มานาก็ไม่ใช่คนดัง ที่ต้องดูแลจนขนาดไม่มีเวลาให้ตัวเองแบบนี้ "
"สักวันเมื่อถึงเวลา ท่านแม่และทุกคนจะเข้าใจครับ เอาเป็นว่ามานาคือดวงใจของพวกเรานะครับ แค่นี่ก็เป็นเหตุผลที่พวกเราไม่อาจละสายตาไปมองใครได้นะครับ"
"จ้าๆ แม่เชื่อจ้า เพราะไม่เคยเห็นพวกเราห่างจากมานาเลย ถึงไม่อยู่ด้วยแต่ก็คอยมองตลอดเวลาหากเป็นคนรัก คงรักมากแน่นอน ห่วงขนาดนี่นะ"
"ไม่หรอกครับมีคนที่ห่วงมานา มากกว่าพวกเราอีกครับพวกเราแค่นำ้จิ้มนะครับ แต่สำหรับพวกเขามันยิ่งกว่าชีวิตหรือทุกสิ่งเสียอีกครับ"
"แม่ได้ยินแบบนี้ ก็หายห่วงแล้ว นึกว่าทุกคนสงสารมานา ที่เป็นแบบนี้เลยอยากดูแลมานา"
"ไม่ครับ ถ้าไม่มีมานาก็คงไม่มีพวกเราที่นี่ มานาคือคนที่พวกเราต้องปกป้องดูแลด้วยชีวิตครับ"
"จ้าๆ แม่เชื่อหมดใจไม่สงสัยแล้วหละ ฝากมานาด้วยขอบใจทุกคนที่อยู่เคียงข้างมานานะ"
"ครับพวกเรายินดีและเต็มใจครับ ว่าแต่ท่านแม่ต้องทำอาหารเยอะๆ นะครับพวกเราหิวมากๆเลยตอนนี้"
"จ้าสุดฝีมือเลยดีไหม"
" ดีครับ"
หลังจากที่สอนเด็กๆกับทุกคนที่อยากเก่งด้านภาษา กับเรื่องอื่นๆเสร็จ ว่าจะแอบมาแกล้งพวกพี่ๆเล่น เห็นทำหน้าเครียดกัน แต่พอมาเห็นพวกเขาเข้าได้กับทุกคน และแม่เองก็ดีใจที่พวกเขามาอยู่ด้วย การที่ได้เห็นทุกคนมีความสุข แม้ว่าตัวเราจะทุกข์หรือเหนื่อยขนาดไหนก็ถือว่าคุ้มค่ากับการได้เห็นรอยยิ้มที่สวยงามแบบนี้ ขอบคุณคะพ่อ ต่อให้มานาต้องแย่หรือไม่มีพวกเขาอยู่ด้วยก็ไม่เป็นไร มานายังเชื่อว่าพวกเขารักมานาเช่นกัน ขอแค่สิ่งที่พ่อขอไว้สำเร็จผ่านตัวมานาก็พอใจแล้วคะ