มานาดวงใจรักฟาโรห์ - ตอนที่ 97 แผนรักลวงใจ
"ไม่ใช่ เพราะรักจนงมงายนะ แต่นางสอนพวกเราว่าต้องรักยังไง การเชื่อใจมันเป็นยังไงการอภัยและอดทนเป็นอย่างไร การดูแลใส่ใจประชาชนทำอย่างไร นางทำให้พวกเราเป็นตัวเองในแบบที่พวกเราอยากเป็นมาตลอด นางชนะใจพวกเราทุกคน เช่นที่ชนะใจชายที่กอดนางตอนนี้"
"ทั้งๆที่ตลอดทางพวกเราไม่มีสิทธิ์ใกล้ตัวนาง หรือกอดนางได้เลยแต่ชายคนนี่กลับกอดได้"
"มันเจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากมองดูด้วยหัวใจที่แตกสลายจากใจข้างใน มันไม่สามารถอธิบายได้เลยตอนนี้"
"มันคงเป็นชะตาฟ้าลิขิต พวกเราก็ได้ทำตามที่เห็นรอนางตื่นแล้วค่อยถามเอา ความจริงก็เท่านั้น"
จากนั้นทุกคนก็ทานข้าวและรอนางตื่น ซึ่งก็ไม่นานเกินรอช่วงที่เราท่านผลไม้รอนั้น นางก็ออกมาพร้อมกันกับเขาคนนั้นโอบกอดกันมาอย่างสนิทสนม ทำเอาหัวใจของพวกเขาสลายต่อภาพที่เห็นเลย แค่นี้พวกเขาก็จะตายแล้ว ถ้าต้องเห็นนางแแต่งงานจริงๆ พวกเขาคงเหมือนตายทั้งเป็นแน่นอนไม่ต้องคิดเลย
"เอ้าทุกคนมากันแล้วสินะ เมนาฟิส เห็นไหมว่ามานาพูดถูก"
"ครับๆ ใครจะกล้าขัดใจว่าที่ภรรยาได้หละ ขอหอมที"
"เอ้อ ช่วยเกรงใจพวกเราบ้างก็ยังดีนะ เมฆฟิสนายจะไม่พูดอะไร หน่อยเหรอนายมีสิทธิ์ในตัวนางก่อนพวกเรานะ"
"ก็ถ้านางรักเขาเราเป็นสามีก็ต้องอยากให้นางมีความสุข แม้เราจะเจ็บปวดแค่ไหนเรายอมได้เพื่อนาง"
"หม่อมฉันต้องขอโทษที่หลงรักว่าที่ราชินีของฝ่าบาท แต่พวกเรามีอะไรที่เหมือนกันเลยเข้าใจกันดี บวกกับพวกเราเคยฝันถึงกันเลยทำให้พวกเรารักกันมากเหมือนที่พวกท่านรักนางนะครับ"
"ไม่เป็นไรพวกเรารู้ดีว่า นางนั้นสามารถทำให้ใครๆรักได้ง่าย เพราะนางน่ารักและพวกเราหลงรักเพียงพบรอยยิ้มนาง และเพียงสบตาพวกเราก็ไม่สามารถลบภาพนางจากสายตาได้เลย "
"นั้นคือเหตุผลที่พวกเราต้องมาอยู่ที่นี่ แม้นางจะไม่ได้อยู่ในอ้อมกอดพวกเรา แค่ได้ใกล้ชิดก็ดีแล้วสำหรับพวกเรา"
"แต่คนที่เป็นหนักกว่าเราคงเป็นเมฆฟิสที่นางเป็นของเขาแล้ว แต่เขาต้องมาเห็นนางในดวงใจ อยู่ในอ้อมกอดของชายอื่นเหมือนจะมีความสุขกว่าตอนอยู่ในอ้อมกอดเขาอีกนะสิ"
"แสดงว่าพวกท่านแอบดู พวกเราตอนนอนใช่ไหมไม่เชื่อใจกันเลยใช่ไหม"
"เปล่าๆ ไม่ใช่ พวกเราแค่อยากยื่นยันตัวตนว่าเป็นมานาหรือเปล่าก็เท่านั้น หากไม่ใช่พวกเราก็จะรีบออกเดินทางไปตามเรานะ"
"อ้อ งั้นก็อภัยให้ว่าแต่ทุกคนไม่โกรธที่มานามีเมนาฟิส เป็นว่าที่สามีอีกคนใช่ไหมคะ "
"พวกเราทำอะไรไม่ได้หรอก ห้ามไม่ได้ต่อให้รักมากขนาดไหน ก็ไม่อยากให้มานาต้องร้องให้ เพราะพวกเราอีกแล้วหากมานามีความสุข พวกเราก็มีความสุขใช่ไหมเมฆฟิส พูดบ้างสิ "
"เราไม่มีอะไรจะพูด พวกเจ้าพูดแทนหมดแล้ว เราขอตัวสักครู่นะ"
"หม่อมฉันก็ขอตัวเช่นกันเชิญทั้งสองพระองค์ ท่านอาหารเถอะ พวกเราเตรียมอาหารที่พวกท่านชอบไว้แล้ว ไม่นึกว่าขนาดอาหารก็ยังชอบเหมือนกัน พวกเราคงสู้ว่าที่ภรรยาของนายท่านไม่ได้"
"งั้นขอตัวทานก่อนนะ ใครมีอะไรอยากถามพวกเราไหมคะ "
"มานาพี่ว่าเราเปลี่ยนไปนะ ไม่ไปตามเมฆฟิสจะดีเหรอ "
"ไม่เป็นไรขอทานก่อนคะ เดียวพวกเราไปตามพร้อมกันกัน ใช่ไหมเมนาฟิส "
"ครับที่รัก มาพี่ป้อน"
"เรานี่นิสัยเหมือนกันเกินไปไหม "
"มันก็ดีนี่คะ ทำให้พวกเราเข้าใจกันง่าย แค่มองตาก็รู้ว่าใครคิดอะไร ไม่มีใครรู้เหมือนที่พวกเราด้วย ขนาดเมฆฟิสยังไม่เชื่อใจและเข้าใจมานาเหมือนเมนาฟิสเลย "
"อย่าว่าท่านพี่เลย เพราะเขาก็เป็นแบบนี้แต่ไหนแต่ไรแล้ว "
"เอะ ท่านพี่ มันหมายความว่าอย่างไร พวกเราไม่เข้าใจ"
"พวกท่าน อย่าได้ใส่ใจเลยเมนาฟิสนะ เขาคิดว่าเมฆฟิสเหมือนพี่ชาย เพราะเขามาที่หลังย่อมเป็นน้องชายที่มีแฟนคนเดียวนะ เขาน่ารักให้เกรียติคนที่มานารักทุกคน เขาเชื่อใจมานาไม่ทำให้มานาเสียใจ หรือหักหน้ามานาเลยคะ"
"นี่น้องพี่เราเพิ่งพบกันก่อนพวกพี่แค่ไม่นาน ทำไมถึงเหมือนรู้จักเขามานานขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าเราใช่สายตานั้นอีกแล้วนะ"
"เปล่าคะ พวกเราคุยกันทั้งคืนจนเหนื่อยเลย จนเพลอหลับกันไปนะ "
"แต่เขาก็มีว่าที่ภรรยาอยู่ก่อนมานาด้วย พวกเราเหมือนกันเลยคิดว่าจะคุยกับพวกเขาทั้งสองเป็นการส่วนตัว และอยากให้พวกเขาอนุญาตพวกเราเกี่ยวกับงานแต่งงานนี้ พวกเราจะให้พวกเขาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวคะ"