มานาดวงใจรักฟาโรห์ - ตอนที่ 192 วันแห่งความรัก
เป็นวันแห่งความรักจริงๆ ทุกๆคนต่างเรียกว่าวันวาเลนไทน์ เพื่อระลึกถึงนักบุญที่ชื่อว่าเลนไทน์ ที่ยอมตายเพื่อปกป้องคนรัก และสละดวงตาของตนเพื่อคนที่ตนรัก และยังเขียนจดหมายรักถึงนางที่ลงชื่อ ของเขาว่าจากวาเลนไทน์ของเธอ ช่างเป็นความรักที่บริสุทธิ์และยิ่งใหญ่มากเลยเพราะเขาใช้ชีวิตของตัวเขาเพื่อช่วยคนที่รัก ฉันเองก็อยากใช้ชีวิตของฉันช่วยพวกเขาและลูกๆเช่นกัน ฉันจะปกป้องทุกสิ่งให้ได้แม้ใครไม่เข้าใจว่า เหตุใดฉันถึงมีสามีมากขนาดนี้ สักวันพวกเขาจะเข้าใจเมื่อพวกเขาต้องการปกป้องใครสักคนหรือรักใครสักคนจริงๆ คนที่ฉันยกหัวใจให้มีเพียงแค่เขาคนเดียวเมฆฟิส แต่พวกเขาอีกสิบสองคนนั้น ฉันรักในความรักที่พวกเขามีให้ฉันทำให้มันผูกพันธ์กัน จนทำให้ฉันยอมเป็นภรรยาพวกเขาตามที่พระบิดาบอก เพื่อรักษาพงศ์พันธ์ของพวกเขาไว้ ให้เป็นพี่น้องกันเหมือนที่บรรพบุรุษ ราสืบเชื่อสายมาจากคนเดียวๆกัน นี้ถือเป็นความรักที่อยากปกป้องพวกเขาอย่างหนึ่ง
"คิดอะไรอยู่คนเดียว พร้อมไหมเจ็บท้องไหมพี่เป็นห่วงรู้ไหม"
"ไม่คะ พี่ราฟาเอล พร้อมเสมอคะ แค่คิดถึงเรื่องความหมายของวันวาเลนไทน์คะ "
"เรานี้นะ ตลอดเลยคิดอะไร ให้เหมือนคนอื่นบ้างนะ "
"แค่คิดว่า วันนี้เกิดขึ้นเพราะนักบุญที่ชื่อวาเลนไทน์ คิดถึงการเสียสละของเขาไม่ได้หรือไงคะ ออกจะน่าชื่นชมในความรักของเขาที่มีต่อหญิ่งคนรักนะ"
"มันก็ดี แต่เราจะคิดมากไปถึงเรื่องตัวเองด้วยนะสิ พี่พูดถูกใช่ไหมหละ"
"คะพี่นี่รู้ใจมานาจริงๆ "
"ก็พวกเรารู้ความคิดหรือทุกๆอย่างของเรา เพราะพวกเราอยู่กับมานาตลอดเวลานี่นะ ดั้งนั้นอย่าคิดมากหรือกังวลอีกรู้ไหม ไปทานข้าวเช้าได้แล้ว และต้องตรวจร่างกายก่อนผ่าคลอดด้วยนะ"
"รับทาบคะ พี่ชายจอมห่วงเกินไป"
"เพราะใครหละ ทำให้พี่ต้องห่วงมากขนาดนี้ "
"ก็น้องสาวคนนี้ไงคะไปกินข้าวดีกว่า หิวมากๆต้องกินตุนไว้ก่อน หลังคลอดจะกินอะไรตามใจตัวเองไม่ได้แล้ว เพราะลูกๆจะไม่สบายเอานะ"
"รู้ดีนี่ แต่ก็ยังหาเรื่องให้พวกพี่ๆ ปวดหัวได้เสมอนะ ดีแล้วใช่ไหมที่ไม่ให้พวกเขามาหาเราตอนคลอดนะ พี่ว่าพวกเขาต้องมาเห็นว่าเรารักพวกเขาและลูกขนาดไหนนะ"
"คงไม่ดีคะ เพราะมันคงทำให้ทุกคน เป็นห่วงมานามากว่าเดิมนะ"
"แล้วเจ้าชายเห็นด้วยใช่ไหม ที่จะไม่ให้พวกเขามาพบเรานะ"
"คะพี่มิคาเอลเห็นด้วย เพื่อช่วยพวกเขาและปกป้องลูกๆนะ"
"ตามใจเราเลย พี่แค่อยากเห็นเรามีความสุขพร้อมๆกับพวกเขานะ เพราะการที่มีพวกเขาอยู่ด้วยตอนคลอดลูก มันคือสิ่งที่เราอยากให้เป็นแบบนั้นมากที่สุด แต่พี่รู้ว่ามันยากที่จะให้พวกเขามา"
"อย่าทำให้น้องสาว คิดมากสิหมอนายนี้นะตลอดเลย ชอบทำให้มานาคิดถึงพวกเขาอีกแล้ว"
"ทั้งๆที่น้องไม่คิดแล้ว ยังจะพยายามให้น้องคิดอีกนะ"
"พี่กาบรีเอล ก็มาตามอีกคนหรือคะ"
"ก็เราช้ากันนี้ทุกคนรออยู่ วันนี้วันดีวันที่เราแต่งงวันเกิดเราวันเกิดลูกอีกทุกคนดีใจสุดๆ ที่จะได้เห็นหน้าหลานชายแล้วนะ รอวันนี้มากันนานแล้ว เราตั้งชื่อไว้หรือยังแล้วคิดว่าจะทำยังไงเวลาให้นมลูกๆ จะไหวไหม เด็กผู้ชายกินนมเก่งด้วยแล้วดูตัวแม่สิตัวเล็ก และยังคลอดลูกสิบสามคนแบบนี้ไหวแน่นะ พี่ชักเป็นห่วงแล้วสิ"
"พี่ก็จะคลอดแล้ว กังวลไปก็เท่านั้น คิดว่าต้องเลี้ยงพวกเขาได้ เพราะน้องมีพี่ๆช่วยนี้ใช่ไหมคะ"
"ไม่เถียง พวกพี่ต้องช่วยเลี้ยงดู พวกเขาและเป็นครูของพวกเขานี้นะ "
"รู้แล้วยังจะถามกันอีกนะ"
"ไงนี้คุยอะไรกัน ได้ยินไปไกลเลย ขอร่วมวงด้วยสิ "
"พอกันได้แล้ว ให้มาตามไม่ได้ให้มาหาเรื่องคุยแบบนี้ ไปกันได้แล้วทุกคนรอกินข้าว รู้แบบนี้เรามาตามเองน่าจะไวกว่า "
"เจ้าชาย พวกเราแค่แสดงความคิดเห็น เท่านั้นพวกเราไม่ได้ จะหาเรื่องทำให้น้องคิดมากนะครับ"
"ใช่แน่หรือ เอาเป็นว่าอย่าให้มีเรื่องแบบนี้อีก คนจะเป็นแม่คนจริงๆวันนี้แล้ว น้องเรามีเรื่องที่ต้องคิดมากพอแล้ว อย่าหาเรื่องให้น้องอีกเลย"
"ครับ พวกเรารับทราบครับ"