มานาดวงใจรักฟาโรห์ - ตอนที่ 112 ความจริง
"ข้าตามหาท่าน แต่ท่านพ่อบอกข้าว่า ท่านกับน้องชายตายแล้ว และท่านพ่อยังทำสุุสานให้ท่านที่วังเลย แล้วนี้มันคืออะไรใครพูดความจริง ใครโกหกข้ากันนแน่ข้าต้องเชื่อใคร ความทุกข์ทรมานของข้าตลอดมามันคืออะไร พวกท่านทำแบบนี้กับข้าได้อย่างไร ท่านพ่อท่านแม่ข้าต้องแบกรับทุกๆอย่าง ทั้งๆที่ข้าอยากเป็นแค่คนธรรมดา แต่พวกท่านผลักภาระมาให้ข้า พวกท่านเอาแต่พูดว่าขอโทษตลอด และข้าไม่มีวันเข้าใจว่าทำไมต้องขอโทษข้า นี้คือเหตุผลใช่ไหม ข้าไม่เชื่อข้าไม่ยอม เอาชีวิตอิสระของข้าคืนมาท่านพ่อท่านแม่ "
"เมฆฟิส มองตามานานะ คนดีช่วยตั้งสติอย่าเพิ่งโกรธพวกท่านมีเหตุผล หากท่านคิดย้อนไปดูท่านน่าจะรู้ว่า วิธีนี้อาจเป็นวิธีที่ดีที่สุดในเวลานั้นก็เป็นได้ หากท่านไม่ยอมรับ งั้นก็ไปฟังสิ่งที่พวกท่านทั้งสองตกลงกันก็ได้ ไม่ใช่ว่าพวกท่านไม่เจ็บปวดนะ ตรงกันข้ามเจ็บปวดมากกว่าท่านเสียอีก พร้อมไหมมานาจะให้พี่ๆช่วย เอาความจำของพวกเขามาให้ท่านดูนะ"
"ข้าไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไร ทุกอย่างมันทำให้ข้ากลัว "
"มานาอยู่ตรงนี้เชื่อมานานะ ท่านต้องเข้าใจปัญหาที่เกิดขึ้น เพื่อที่ท่านจะก้าวผ่านความเจ็บปวดและความทรมานนั้นรู้ไหมว่า ถ้าท่านไม่ยอมรับแล้วน้องชายที่อยู่ตรงหน้า ก็คงเป็นแค่ความฝันสำหรับท่าน ท่านจะทำให้น้องชายท่านเจ็บอีกคนหรือไร "
"ไม่ ข้าไม่ต้องการ ให้ใครเจ็บปวดหรือสูญเสียแล้ว พอแล้วเจ้าอย่าทิ้งขาอยู่กับข้าได้ไหม"
"เราเป็นคนๆเดียวกันแล้วนี้คะ ดั้งนั้นเชื่อใจมานานะ คนดีแล้วเราไปค้นหาคำตอบกัน จากนั้นค่อยไปทักทายศพท่านแม่กันพวกเขาที่รอข้างนอก คงสงสัยที่ท่านร้องแบบสติหลุดแบบนี้นะ"
"ข้า เอ้อ ข้า ขอโทษ"
"ไม่ต้องขอโทษหรอกคะ เพราะท่านไม่ผิดนี้แค่เพียงแค่ท่านไม่รู้ความจริง ทั้งหมดเท่านั้นเราจะไปค้นหาความจริงทั้งหมดกัน พร้อมนะ"
"ถ้ามีเจ้าอยู่ด้วย ข้าไป"
" แน่นอน มานาต้องไปอยู่แล้วคะ "
จากนั้นพวกเราก็ได้พบเห็นอดีตของทั้งสองคนที่พ่อกับแม่พวกเขาตัดสินใจ ทำไปเพื่อปกป้องทั้งสองให้มีชีวิตอยู่โดยที่ตัวพวกเขาเองยอมเจ็บปวด กับการสูญเสียทุกๆอย่าง โดยเฉพาะคนรักที่ต้องทำเหมือนตายไปแล้ว ทั้งๆที่ยังอยู่แต่เพราะอยากปกป้องถึงต้องทำเช่นนั้น ทำเอาเขาพูดไม่ออกบอกไม่ถูกว่าควรทำเช่นไร หลังจากที่เขาได้พบคำตอบที่เขารอคอย จนในที่สุดเขาก็สามารถสงบใจลงได้ และมองไปรอบๆสุสานอีกครั้งหนึ่ง เพื่อดูเรื่องราวหลังจากนั้นเขาก็จับมือฉันแน่นไม่ปล่อยเลย พลางมองไปรอบๆสุสานท่านแม่ ของเขาอีกครั้งเหมือนเขาได้ทบทวน ตัวเองอีกครั้งเขารู้แล้วว่าเขาคงอยู่ไม่ได้ และทำไม่ได้เช่นท่านทั้งสองแน่ แต่ถ้าเพื่อคนที่เขารักเขาคงต้องทำได้แน่ จากนั้นเขาก็พาฉันมาหาน้องชายของเรา ที่ตอนนี้เป็นน้องชายของเขาจริงๆแล้ว เขาเลยไม่สงสัยแล้วว่าทำไม ถึงคุ้นเคยและเหมือนรู้จักกันมานาน ถ้าคนรักเขารักน้องชาย เขาคิดว่าเขาคงยอมให้ทั้งสองมีความสุข แม้เขาต้องเจ็บก็ตาม
"
น้องพี่ เจ้าคือน้องพี่จริงๆ พี่ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี เพราะตลอดมาพี่คิดว่าเจ้าตายไปแล้วยกโทษให้พี่ชายที่ไม่ได้เรื่องคนนี้ด้วย "
"ท่านพี่ อย่าได้คิดเช่นนั้นเลยคนที่ไม่ได้เรื่อง คนที่สร้างปัญหาให้คนรอบข้างเสมอคือผมต่างหากไม่เว้นแม้กระทั้งตอนนี้สร้างงานให้พี่และทุกๆคนนะครับ"
"เอ้อ ถ้าเป็นเรื่องมานาพี่ไม่ว่าเจ้าหรอกนะ เพราะนางน่ารักใครๆก็รักนางเจ้าก็เห็นว่าพวกเขารักนางขนาดไหน รวมถึงเจ้าด้วยใช่ไหม พี่รู้แล้วว่าพี่ต้องทำอย่างไร เพื่อความรักของพวกเจ้านะ"
"ท่านพี่ อย่าเพิ่งคิดเรื่องนั้นเลย ท่านมาที่นี่เพื่อพบท่านแม่ ต่อไปท่านต้องพาข้าไปพบท่านพ่อด้วยนะครับ"
"ย่อมได้ เจ้าต้องไปกับพี่ไปหาทุกคนที่วังกัน พวกเขาจะได้รู้ว่าเจ้ายังไม่ตายยังมีชีวิตอยู่นะ และพี่ขอฝากดวงใจของพี่ให้เจ้าช่วยดูแลด้วยหากเป็นเจ้าพี่ยินดี เพราะเราเป็นพี่น้องกันนี้นะ"
"เอ้อครับ มานาผมจะดูแลด้วยชีวิตผมเลยครับ เพราะนางคือทุกอย่างของผมกับพี่นี้ครับ"
"ดีมาก พี่จะได้ไม่ต้องกังวลใจห่วงนางอีก ส่วนเจ้าจะทำยังไงเมียเจ้าคนนี้ที่เจ้าพามาด้วยหละนางตกลงกับเจ้าแล้วใช่ไหมที่เจ้าจะให้นางเป็นแค่คนเคยรักนะ เพราะมานาคือราชินีของพวกเรานะ"
"ครับ นางรู้ใจข้าดี และนางเองก็คงพูดคุยกับมานาแล้วเรื่องนี้นะ นางจะไปหาท่านพ่อด้วยกันไปในฐานะคนรักคนแรกของผมนะครับ ส่วนมานานั้นก็แน่นอนอยู่แล้วว่านางคือดวงใจของผมตลอดไป"
"เอ้อ พี่เข้าใจนางดี เพราะนางคงรู้สึกแบบเดียวกันกับพี่ตอนนี้นะ จริงไหมน้องหญิงจากนี้เจ้าคือน้องสาวของข้าด้วยเช่นกัน หากเจ้ามีลูกกันก็คือหลานข้าด้วยนะ ข้าจะดูแลเจ้าแทนน้องชายเอง หากเขาไม่มีเวลาดูแลเจ้านะ ตกลงไหม"