ตาเฉิงอี้เฉินได้เบิกกว้างขึ้น เขาก็ได้รีบกอดฉันลุกขึ้นจาดพื้น เสียงที่สั่นไปหมด "ผมจะไปส่งคุณที่โรงพยาบาล"

ฉันอยากจะผลักตัวเขา แต่ก็ปวดท้องอย่างแรง ฉันไม่กล้าที่จะให้ลูกมาเป็นเดิมพัน ในใจก็กลัวมาก ปล่อยให้เฉิงอี้เฉินกอดฉันไปขึ้นรถ

ฉันรู้จักขั้นตอนการทำเป็นอย่างดี ฉันได้อิงไปซบที่อกของเฉิงอี้เฉิน ความเจ็บปวดฉันก็ขมวดคิ้วแน่น ฉันได้ยินเสียงการเต้นของหัวใจผ่านร่างกายที่แข็งแรงของเฉิงอี้เฉิน เหมือนได้รับรู้อุณหภูมิร่างกายของเขา นอกจานั้นยังเห็นสีหน้าที่เย็นขรึม สายตาอย่างลึกๆได้เขียนไว้เต็บไปด้วยความกังวล

แต่ ฉันไม่รู้ว่าที่เขากังวลคือเพราะฉัน หรือเป็นเพราะลูกในท้องฉัน

เขากับผู้หญิงที่หน้าเหมือนกับฉู่เจียอี่๋ได้คลอดลูกออกมา อย่างน้อยก็อาจจะมีส่วนที่คล้ายฉู่เจียอี๋มั้ง?"

ในใจฉันเจ็บ เมื่อใส่ใจกับฉู่เจียอี๋ทำให้ความคิดของฉันได้เปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยวนิดหน่อย ตอนนี้ไม่สนเฉิงอี้เฉินทำอะไร ฉันได้คิดว่าเขาทำเพราะฉู่เจียอี๋

กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่คุ้นเคยได้เข้ามาจมูกฉัน หมอก็ได้รีบพาฉันเข้าไปห้องฉุกเฉิน ในที่สุดก็ได้ส่งฉันเข้าห้องผูป่วย

โชดดีมาก ลูกในท้องยังอยู่

มือทั้งสองก็ได้มาจับที่ท้องน้อย ร่างกายอ่อนแอจนไม่มีแรง เฉิงอี้เฉินก็ได้ยืนอยู่ที่ข้างเตียง สีหน้ายังมีความหมอง

เฉิงอี้เฉินพูด "ผมไม่ได้อย่ากับคุณ กลับบ้านเถอะ"

ฉันได้อึ่งสักพัก มองเขาแบบช็อก

คำพูดของเฉิงอี้เฉินหมายถึงอะไร?เมื่อวานเราได้เซ็นเอกสารการอย่าแล้ว ใบอย่าก็อยู่ในมือแล้ว ตอนนี้เขาบอกไม่ได้อย่ากับฉัน?เขาล้อฉันเล่นหรอ！

"เมื่อวานตอนที่ไปอำเภอทำเรื่องหย่านั้นผมให้คนไปตัดสัญญาณเน็ต ข้อมูลไม่ได้ส่งเข้าระบบ ทั้งยังทำเรื่องการอย่าให้เรานั้นก็ไม่ใช้พนักงานอำเภอ ใบหย่านั้น เป็นของปลอมใช้ไม่ได้"

สายตาของเฉิงอี้เฉินมองลงมาที่ตัวฉัน "ลั่วอีอี คุณอยากจะหย่ากับผมจริงๆหรอ?"

ฉันอยากจะแยกจากเขาที่ไหนล่ะ?ฉันไม่อยากแยกจากเขาอย่างเห็นได้ชัด

ฉันมองไปหาเฉิงอี้เฉิน รอให้เขาได้พูดอีกรอบ แต่ทำให้ฉันผิดหวัง

เขาเพียงแค่มองที่ฉัน ไม่ได้พูดอะไร หรือว่าเขารอที่จะให้ฉันพูดฉันผิดไปแล้ว ฉันเสียใจ

ฉันยิ้มฝืด ยังไงก็คนมีเงินดี แม้แต่อินเตอร์เน็ตอยากจะตัดก็ตัดได้ ยังมีอะไรที่เขาทำไม่ได้หรอ? เฉิงอี้เฉินรู้ดีฉันต้องการอะไร แต่ทำไมเขายังจะอยู่กับทัศนคติที่สูงๆล่ะ?

ถ้าเขาได้สนใจในตัวฉันหน่อย ก็คงจะไม่บอกให้ฉันทำนู้นทำนี้ตามคำสั่งหรอก

ฉันได้กัดปากแน่น บังคับตัวเองมองไปที่เขา "ใช่ ฉันอยากแยกจากคุณ"

เฉิงอี้เฉินได้ขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม ฉันคิดว่าสายตาของเขาทำให้ฉันนิ่งแข็งได้ "คุณพูดใหม่อีกที"

"พูดอีกก็เหมือนเดิม！เฉิงอี้เฉิน ฉันอยากไปจากคุณ！"ฉันตะคอกใส่เขา เหมือนได้เอาใข่ใส่ตะกร้าใบเดียวกัน

"คนป่วยเปลี่ยนยาหน่อย…."เสียงที่เขินอายก็ดังขึ้น มีน้องพยาบาลถือถาดยายืนที่หน้าประตู

เฉิงอี้เฉินเอามือไคว้หลังไม่ได้พูดอะไร น้องพยาบาลก็ได้รีบเข้ามา มือที่เปลี่ยนยามีการสั่นเล็กน้อย มุมของดวงตาฉันได้มองข้างเตียงที่ตรงหัวเตียงได้วางถาดในถาดมีกรรไกรหมอหนึ่งเล่ม ในใจ คิดดิ้นรนลุกขึ้น ก่อนที่เฉิงอี้เฉินจะเห็นกรรไกรเล่มนั้นก็ได้มาอยู่ในมือฉัน

"อ๊า….."

เสียงเล็กๆก็ได้ดังขึ้น แต่คนที่ร้องไม่ใช่ฉัน แต่คือพยาบาลที่กำลังเปลี่ยนยานั้น

"เธอบ้าไปแล้วหรอ！ "เฉิงอี้เฉินรีบดึ่งเข้ามาจับฉันมือฉันไว้ "รีบไปเรียกหมอมา！"

เขาได้ตะคอกน้องพยาบาลนั้น คนทั้งคนได้เป็นสัตว์ป่าที่ดุร้าย ฉันก็ได้มองเขานิ่งๆ ความเจ็บปวดก็ได้มา ฉันคิดว่าแก้มของตัวเองเต้นอย่างเจ็บๆ แต่ในใจก็สะใจมาก

บนหน้ารู้สึกร้อนๆคันๆ ฉันยื่นมือจะไปจับแต่ถูกเฉิงอี้เฉินได้จับเอาไว้ แต้ปลายเล็บยังไปโดนแผ่นเหนียวๆ

เลือดไหลแล้ว ไม่รู้ใบหน้านี้จะเปลี่ยนเป็นยังไง

ใจฉันตายด้าน ได้มองไปที่เฉิงอี้เฉิน "ท่านประธานเฉิง ใบหน้าฉันได้เสียโฉมไปแล้ว คุณปล่อยฉันไปได้รึยัง?"

ตั้งแต่เห็นรูปฉู่เจียอี๋วินาทีนั้นฉันก็ได้เป็นบ้าแล้วก็มีวิธีทำให้ปกติ แต่ก็คิดไม่ถึงวันนี้ฉันได้ทำไปแล้ว

เฮอๆ ฆ่าศัตรูไม่ได้แต้ต้องชนะตัวเอง ลั่วอีอี เธอนี้โง่จริงๆ

ฉันค่อนข้างมีความคิดที่ไม่เห็นคุณค่าตัวเอง เบ้าตาก็เริ่มร้อนๆ ฉันก็ได้พยายามทำตาโตเพื่อจะไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

เฉิงอี้เฉินขมวดคิ้วแน่น "ลั่วอีอี เธอเป็นบ้าไปแล้วหรอ?"

ใช่ ฉันบ้าไปแล้ว"ฉันอยากจะสะบัดมือเขาออก แต่ว่าแรงของเขามีมาก "ท่านประธานฉิง ปล่อยฉันเถอะ คุณก็แค่ชอบใบหน้านี้ ใบหน้านี้ก็ถูกทำลายไปแล้วหรือคุณคิดว่าไม่พอ?ฉันยังเพิ่มได้อีกรอยนะ"

ฉันเม้มปากมองที่เขา น้ำตาก็ไหลไม่รู้ตัว ฉันยกมือจะใช้กรรไกรไปแทงที่หน้าตัวเอง แต่ก็สู้แรงเฉิงอี้เฉินไม่ได้

"คุณจริงจังหน่อย"เฉิงอี้เฉนพูดดุๆหมอก็ได้รับเอายามาทาให้ แต่ฉันก็ไม่ยอม เฉิงอี้เฉินจับมือฉันเอาเป็นเอาตาย "ถ้ายังกล้าดิ้น เธอก็อย่าหวังจะได้เห็นหน้าแม่เธออีก"

"คุณจะทำอะไรแม่ของฉัน！"ฉันรีบ เฉิงอี้เฉินไร้ยางอายจริงๆ ใช้แม่ฉันมาคุกคามฉัน！

"เธอคิดว่าไงล่ะ?"

เขามองฉันอยากเยือกเย็นฉันแค่ถามกลับแค่นี้ แรงที่อยูในมือก็ไม่ได้ปล่อยวาง ฉันไม่กล้าขัดขืนแล้ว ปล่อยให้เฉิงอี้เฉินสั่งฉันรอหมอมาทำแผลให้

ได้เอาแอลกอฮอล์มาเช็ดที่แก้มฉัน ฉันแสบจนตัวสั่น

"แผลลึกมาก ต้องได้เย็บติด"หมอขมวดคิ้วพูด

ฉันได้นิ่งเงียบแล้ว ความเจ็บปวดของบาดแผลทำให้ฉันได้สติ ฟังที่หมอพูด ตัวฉันได้สั่นแบบไม่รู้ตัว

แผลลึกมากจริงๆหรอ?ถ้าได้เย็บติด ใบหน้าของฉันจะมีแผลเป็นไหม?

ฉันร้องไห้เสียง"ฮือ"ออกมากคิกถึงตัวเองหลังจากวันนี้มีแผลเป็นเหมือน"ตะขาบ"ติดอยู่ ใจฉันได้สับสนวุ่นวายมาก เจ็บปวดเหมือนมีเข็มมาทิ่มแทง

เฉิงอี้เฉินยุ่งกอดฉันไว้ ได้กระซิบอยู่ข้างหูไม่หยุด "ไม่เป็นไร ไม่มีปัญหาแน่ ผมจะหาหมอดีๆมาให้คุณ…."

ฉันดิ้นอยากจะหลบอ้อมกอดของเขา คำพูดเขาไม่ได้ช่วยปลอบใจแม้แต่น้อย กลับกันยิ่งเหมือนเขาอยากจะเก็บใบหน้านี้ไว้

ฉันได้ยินที่เฉิงอี้เฉินคุยกับคนของหมอว่าให้หาศัลยแพทย์ที่ดีที่สุดมา ฟังเฉิงอี้เฉินพูดแล้วทำให้ฉันไม่ต้องกลัว น้ำตาของฉันค่อยๆได้หยุด เสียงร้องก็ได้หยุดแล้ว เพียงแค่ฉันเหมือนได้ถูกดูดเอาพลังไปหมด ปล่อยให้เฉิงอี้เฉินกอดไว้ในอ้อมกอดเขา ไม่ร้อง ไม่ดื่อ ก็ไม่ดิ้น แม้ว่าจะมีเข็มด้ายแทงเข้าไปในหนังรู้สึกปวด แต่ว่าเที่ยบไม่ได้เลยกับหัวใจที่ได้ปวด

ห้องผู้ป่วยก็ได้สงบลงแล้ว ฉันเอนลงบนเตียง หน้าก็ได้ห่อด้วยผ้าพันแผล ในใจรู้สึกโมโห ก็รู้สึกเสียใจ แต่ฉันกลับนึกถึงคำที่เฉิงอี้เฉินเคยพูดไว้