วันนี้ หลังจากนั้นฉันก็ยังร้องไห้อย่างปวดใจ เพียงแค่เหมือนฉันกับฉินจวิ้นเฟยอย่ากันตอนนั้นฉันได้สาบานว่าจะไม่ให้น้ำตาไหลแม้แต่หยดเดียว ตอนนี้ฉันก็ได้บอกตัวเองในใจ ต่อไปจะไม่ร้องไห้อีก

ฉันต้องแข็งแกร่งให้ได้ ฉันยังต้องดูแลแม่ของฉัน ยังต้องจะให้คนที่ดูถูกฉันได้รับรู้รสชาติการถูก "ตบหน้า"

เริ่มตั้งแต่คืนนั้นมาฉันก็ได้รับข่าวเรื่องหนึ่งทำให้ฉันพึ่งจะนิ่งได้ใจก็ได้กลับมาวุ่นวายอีกครั้ง

ในคืนนั้นฉันกับหลินปิงชิงได้นั่งที่โซฟากำลังช่วยกันคิดหาางจะเอายังไงต่อ แต่กระเพาะฉันได้วิ่งพร่าน

ฉันรับไปห้องน้ำอาเจียนออกมาอย่างหน้ามืด เมื่อกี้บังคับให้ตัวเองกินของเข้าไปก็ได้อาเจียนออกมาหมดสิ้น

"เป็นยังไง?กระเพาไม่สบายหรอ? "หลินปิงชิงได้เอาน้ำมาให้ฉันบ้วนปาก "อาจจะเมื้อกี้ได้กินเร็วเกินไป?หรือตอนนี้เธออารมณ์ไม่ดี….."

พวกนี้อาจจะเป็นเหตุที่ทำให้กระเพาไม่สบายจนต้องอาเจียนออกมา แต่ใจได้เต้น "กูตุง" ทันทีคิดถึงข้อที่อาจจะเป็นไปได้

"รีบ รับพาฉันไปโรงพยาบาล"ฉันจับแขนหลินปิงชิง ไม่ได้สนใจความเปรี้ยวในปากตอนนี้

ตอนนี้ฉันได้คิดว่าหัวใจเต้นเร็วมาก ไม่รู้ควรจะกังวลหรือว่าดีใจ

หลินปิงชิงมองฉันอย่างกังวล "เป็นยังไงบ้าง?เธอไม่สบายมากหรอ?"

ฉันส่ายหน้า พูดชัดเจน "ฉันอาจจะ ท้องแล้ว"

"ท้อง…." หลินปิงชิงตกใจ ไม่ได้ชักช้ารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าขับรถพาฉันมาที่โรงพยาบาล

ฉันไม่ได้ใช้แท่งตรวจครรภ์ ไปตรวจเลือดโดยตรง เห็นผลตรวจ ฉันก็ได้ขมวดคิ้ว ฉันท้องจริงๆหรอ ท้องได้5สัปดาห์แล้ว นับมาแล้วก็คงเป็นตอนที่เฉิงอีเฉินได้ไปหาฉันเจอที่อำเภอเล่อเมื่อไม่นานนี้แน่

สวรรค์ได้เล่นตลกกับฉันจริงๆ ถ้าหากรู้ว่าท้องล่วงหน้าก่อนวันหนึ่งฉันคงไม่ต้องได้โกรธจนได้อย่ากับเฉิงอี้เฉิน อย่างน้อย ฉันคงได้พิจารณากับการอยู่การไปของเด็กคนนี้

แต่ว่าตอนนี้ ฉันกับเฉิงอี้เฉินได้จดทะเบียนหย่าแล้ว เด็กคนนี้จำทำยังไงดีล่ะ?

ฉันได้จับผลตรวจแน่ๆ กระเพราได้วิ่งพร่านอีก ได้จับท้องตัวเองลงไปนั่งยองๆ อาเจียนสองสามครั้งก็ไม่มีอะไรออกมา

ฉันกับหลินปิงชิงก็ได้กลับบ้าน เพียงแต่คิดว่าเรื่องราวเริ่มยุ่งเยิงไปหมด

หลินปิงชิงอยากโทรหาเฉิงอี้เฉิน บอกข่าวนี้กับเขา ฉันก็ได้ห้ามเขาโดยไม่รู้ตัว

จะติดต่อเฉิงอี้เฉินตอนนี้ไม่ได้ ถึงแม้ว่าฉันท้องจะเป็นเรื่องจริง แต้บอกเขาในเวลานี้ อาจจะทำให้เขาคิดว่าเป็นข้ออ้างที่จะดึงเขาไว้ ฉันไม่รู้เฉิงอี้เฉินจะตัดสินใจยังไง แต่ว่าฉันรู้ดีตัวเองจะกลับไปอยู่กับเฉิงอี้เฉินแบบนี้ไม่ได้ แบบนั้นก็เป็นวันที่ยัง"พึ่งคนอื่นอยู่" ฉันพอแล้วจริงๆ

ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน พิจารณาว่าจะทำอะไรต่อไป จะทำอะไรได้ ในที่สุด ฉันก็ได้คิดถึงคนคนนึง

หรือว่า เขาอาจจะช่วยฉันได้

เมื่อคืนหลินปิงชิงก็ได้นอนห้องเดียวกับฉัน เพียงแคเธอนอนหลับแล้ว ฉันไม่อยากรอให้เธอตื่นขึ้นมา เรื่องนี้จะทำฉันต้องปิดปังหลินปิงชิง

ฉันได้ลงจากเตียงเบาๆ ก็ได้ออกจาบ้านของเธอ วันนี้พึ่งจะมีหมอก ฉันพึ่งเดินออกจากประตูได้ไม่นานก็หนาวสั่น ทั้งยังทำให้ในหัวฉันได้สติมากขึ้น

เวลานี้ยังไม่มีรถบัส ฉันได้เหมารถไปที่อำเภอเล่อ ฉันยังมีซ่งเสวี่ยเหม่ยให้ยี่สิบล้านกับฉัน บางครั้งก็ไม่จำเป็นจะต้องประหยัด

แต่ว่า ยืนอยู่ที่ห้องของแม่ฉันยังไม่เข้าไปข้างใน แต่ยังมองเห็นเขาผ่านกระจก

โรงพยาบาลนี้ยังมีบ้านพักคนชรา แม่ฉันตอนนี้ไม่ใจเป็นต้องรักษาแล้ว ดังนั้นก็จัดหาห้องให้เขาสักห้องที่นี้ ตอนนี้เขาได้ตื่นขึ้นมาแล้ว กำลังจัดเก็บที่นอน หลังจากนั้นไปห้องน้ำล้างหน้าแปลงฟัน

ฉันมองเขานาน เบ้าตาเริ่มร้อน หลังจากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไป ได้ออกไปก่อนเขาจะเห็น

ถึงแม้จะคิดถึง แต่ฉันก็ไม่สามารถให้เชาเห็นฉันในสภาพนี้ไม่ได้ ทั้งยังไม่รู้จะอธิบายการเปลี่ยนแปลงนี้ยังไง

หาแล้วธนาคารที่อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลมาก ฉันได้เอาเช็คยี่สิบล้ายหยวนไปขึ้นเงินโอนเข้าบัตรตัวเอง มองสมุดธนาคารมีเลขยาวเป็นพวง ในใจยังมีความคิดว่าไม่ใช่เรื่องจริง

ฉันไม่เคยที่จะจ่ายเงินที่มากแบบนี้ แต่งห่างไกลจากสิ่งที่ฉันประสบความสำเร็จ พวกนี้ยังอีกยาวไกล

ได้หายใจอย่างลึกๆ ในที่สุดฉันก็ได้โทรไปหาเฉินตงหลีติด

ใช่ คนที่ฉันหาคือเฉินตงหลี

เขาทำธุระกิจ ทั้งยังมีความสัมพันธ์ระหว่างมิตรภาพต่อกันอยู่ ฉันรู้ว่าธุระกิจเขาอยู่ต่างประเทศ

ฉันต้องการเขาช่วนเหลือ ก็เหมือนซ่งเสวี่ยเหม่ยได้พูดไว้ ตอนนี้ฉั้นมียี่สิบล้าน ฉันถือเอาเงินนี้แล้ว ก็ต้องใช้ชีวิตให้ดีขึ้น

"คุณหมอลั่ว?"ได้รับสายฉันแล้ว เฉิงตงหลีสงสัย

ฉันสืบจมูก พยายามทำให้เสียงตัวเองนิ่งขึ้น ยังมีเสียงแหบอยู่บ้าง "อึม คุณอยู่อำเภอเล่อไหม?สะดวกเจอไหม?ฉันมีเรื่องจะให้คุณช่วย"

"ผมไม่ได้อยู่ที่อำเภอเล่อ…."

ได้ยินคำนี้แล้ว ใจตกไปที่ข้างล่าง ความหวังก่อนหน้าเหมือนได้ถูกทำลายลงทันที

ตอนนี้ฉันได้อ่อนแอเกินไป ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ทำให้พังทลายลงได้

แต่ยังดีที่เฉินตงหลีรีบพูด "ผมคืนนี้จะกลับให้เร็วที่สุด เจอกันตอนค่ำได้ไหม?"

"ได้！"ฉันรีบตอบ ในใจรู้สึกตื่นเต้น

"ได้ งั้นผมจะโทรหาตอนเย็นนะ"เฉิงตงหลีตอบกลับ เขาขออภัยว่า "ต้องขอโทษด้วย ตอนนี้ผมยุ่งนิดหน่อย ต้องวางสายก่อน อีกแปบนึงจะโทรหานะ"

"ตกลง"

วางสายแล้วฉันก็ได้ทั้งตื่นเต้นทั้งกังวลในเวลาเดียวกัน ฉันกำลังคิดว่าเจอกับเฉินตงหลีแล้วจะพูดยังไงกับเขา ก็เป็นกังวลว่าเฉินตงหลีจะตกลงที่เขาขอไหม

ในมือฉันมียี่สิบล้าน ถ้าหากลงทุนกับบริษัทของเฉินตงหลี จะได้หุ้นเท่าไหร่?ทั้งยังเขาจะยอมตกลงไหม?

อีกด้าน ฉันก็เป็นห่วงระหว่าฉันกับเฉินตงหลีความสัมพันธ์ก็ไม่ได้มีมาก แล้วเงินยี่สิบล้านนี้จะไม่ได้ลอยไปกับน้ำ

ฉันทบทวนอยู่ทั้งวัน ข้าวเที่ยงก็ไม่ถูกปาก แต่คิดถึงลูกในท้องของฉันก็ได้บังคับตัวเองให้กินอะไรสักหน่อย แต่ไม่นานก็ได้อาเจียนออกมาอย่างมาก

ติดตามเฉิงอี้เฉินไปทำงานแต่ล่ะวันก็ใช้ประโยนช์ได้ ฉันได้เอาประสบการณ์ความสำเร็จจากหัวข้อGuangMingDing ทำให้ได้รู้ว่าตัวเองมีความบกพร่องตรงไหน

ฉันได้คิดทบทวนตั้งนาน รู้สึกว่าไม่สามารถเอาไข่ไปวางไว้ในตะกร้าเดียวกันได้ ยี่สิบล้านก็ไม่น้อย ฉันไม่รู้เฉินตงหลีฐานะทางสังคมเท่าไหร่ ยิ่งไม่แน่ชัดว่าเงินนี้จะสามารถมีหุ้นในบริษัทเขาเท่าไหร่ ดังนั้นการลงทุนกับเขาอาจจะไม่ใช่ทางเลือกที่ดี

ฉันต้องเรียนรู้เพิ่ม จนกว่าจะสามารถระบุแก้ปัญหาทางธุระกิจ ถึงจะเปิดบริษัทได้ แล้วเงินยี่สิบล้านนี้ก็คือเงินทุนที่ฉันมีอยู่ในบัญชี

ฟ้าพึ่งจะมืดก็ได้รับโทรศัพท์จากเฉินตงหลี เขาบอกฉันตอนนี้เขากำลังเดินทางมาอำเภอเล่อ ให้ฉันแจ้งที่นัดเจอ

ห้องที่เช่าก่อนหน้านั้นก็ได้คืนห้องแล้ว ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้อยากอำเภออยู่เล่อนาน ก็ไปหาโรงแรมดีๆเปิดสักห้อง นัดเจอกับเฉินตงหลีที่ร้านกาแฟของโรงแรม

นึกถึงเฉิงอี้เฉินบอกว่าลักษณะฉันเหมือนเป็นตัวแทนของบริษัท ฉันก็ได้จัดการตัวเองให้ดี ก็ได้ซื้อชุดใหม่หนึ่งชุด ค่อยมานั่งรอที่ร้านกาแฟ เฉินตงหลีก็ได้เดินเข้ามา