ฉันเดินจูงมือกับเเม่เเล้วเดินช้าๆมองดูผู้คนเเละทิวทัศน์รอบๆ ภายเเบบนี้ฉันไม่ได้เห็นมานานมาก ฉันจำไม่ได้ว่านานเเค่ไหนเเล้วที่ไม่ได้ออกมาซื้อของกับเเม่เเบบนี้

“เเม่ เฉินตงหลีเป็นเจ้านายของหนู หนูอยู่ต่างประเทศมาครึ่งปีนี้ก็มีเขามาดูเเล ” ฉันพูดอย่างเบาๆ ถึงเเม้ว่าร่างกายจะดีขึ้นเยอะเเล้ว เเต่คอของฉันยังเจ็บอยู่ เสียงก็ยังเเหบอยู่อย่างหนัก

เเม่หันมามองที่ฉัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความแปลกใจ ไม่คิดว่าอยู่ๆฉันจะพูดเรื่องเฉินตงหลีขึ้นมา ริมฝีปากของเเม่ขยับเเละหลังจากที่เเม่ลังเลมานานในที่สุดเธอก็พูดออกมาไม่กี่คำว่า “เเม่คิดว่าเขาดีกับลูกมาก….”

“ใช่” ฉันพยักหน้า เฉินตงหลีดีกับฉันมากๆ เรื่องนี้ฉันรู้ดีพี่จังพี่หลิวก็รู้ เเม่ของฉันที่เพิ่งได้เจอเขาไม่กี่ครั้งก็รู้ว่าเขานั้นดีกับฉัน

ความดีที่เฉินตงหลีทำให้กับฉันมันไม่สามารถปกปิดได้ อีกอย่างตอนนี้เขาก็ไม่อยากปกปิด ตอนนี้เขามาหาฉันทุกวัน ไม่เพีงเเต่เอาของอร่อยที่ฉันชอบกินมาเเต่ยังรู้อีกด้วยว่ารสชาติอาหารที่เเม่ฉับชอบคืออะไร หลายวันมานี้้เขาซื้อของเข้ามาให้เเม่ฉันเเละทุกครั้งเขาจะพูดว่าบังเอิญผ่านทางมา

เพียงเเค่คำว่า “บังเอิญผ่านทางมา” ก็ได้ครอบคลุมขอบเขตของเมืองไห่ไปเกือบทั้งหมด

“อีอี….” เเม่ของฉันหยุดเดินเเล้วเงยหน้ามองมาที่ฉัน ฉันก็พบเเม่ของฉันนั้นหลังเริ่มโก่งเริ่มค่อม ฉันไม่ได้ใส่รองเท้าส้นสูงเเต่ก็สูงกว่าเเม่เยอะมาก เเม่ต้องเงยหน้ามองฉันฉันถึงจะเห็น

“ตลอดที่ผ่านมาเเม่ไม่กล้าถามลูก ลูกกับเฉิงอี้เฉิน…เกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน?”

เเต่ก็เห็นได้ชัดเจนว่าเรื่องนี้มันไม่สามารถข้ามไปได้

ฉันถอนหายใจเเละไม่จำเป็นที่จะต้องปกปิดมันอีกต่อไป ฉันจะบอกความจริงกับเเม่ของฉัน “หลังจากที่กลับไปจีน หนูกับเฉิงอี้เฉินก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอีกกันเลย”

“พวกลูกทะเลาะกันหรอ?”เเม่ถามอย่างกังวล

เเต่ว่าตอนนีเฉิงอี้เฉินกับสวีเฟยเฟยก็จะหมั้นกันเเล้ว คงไม่ต้องให้ฉันไปคิดเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้อีก เเน่นอนว่าเขาจะจัดการเรื่องนี้ตั้งเเต่เรกเเล้ว

ฉันเช็ดน้ำตาให้เเม่ เเม่ฉันมองมาที่ฉันอย่างปวดใจเเล้วถอนหายใจ “ลูกคิดได้ก็ดีเเล้ว เเม่เเค่หวังว่าให้ลูกได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ถ้าเกิดว่าอยู่กับเฉิงอี้เฉินเเล้วไม่มีความสุข ก็หย่ากันอ่ะดีเเล้ว ถึงเเม้ว่าบ้านเขาจะมีเงิน เเต่เราก็ไม่ได้หวังเงินของเขา”

ฟังเเม่พูดเเล้วฉันก็รถอนหายใจด้วยความโล่งอกเเม้ว่าครอบครัวของฉันจะยากจน เเต่เเม่ก็ไม่ได้สนใจเรื่องเงินๆทองๆมาโดยตลอด เเม่พูดเล่นๆกับฉันว่านี่คือความซื่อสัตย์ของคนจน เงินไหนควรรับ เงินไหนไม่ควรรับ ในใจของตัวเองต้องรู้ดี

“ตั้งใจทำงานหาเงินด้วยตัวเองเเล้วเอาเงินไปใช้ พูดตามตรง เเม่รู้ว่าตอนที่ลูกจะเเต่งงานกับเฉิงอี้เฉินนั้นกระวนกระวายมาก เเต่ตอนนี้ก็โล่งใจเเล้ว ต่อให้เฉิงอี้เฉินจะมีเงิน นั่นมันก็เงินของเขา เเม่กลัวว่าลูกอยู่กับเขาเเล้วจะรู้สึกอึดอัด ”

“เเม่รู้ว่าลูกเก่ง เเต่เเม่ขอโทษที่ไม่สามารถให้ครอบครัวที่ดีกับลูกได้ เเม่กลัวว่าให้ลูกเเต่งงานกับเฉิงอี้เฉินเเล้วจะโดนคนอื่นดูถูกได้”

ฉันยิ้มเเล้วพยักหน้า “เเม่ตอนนี้ลูกสามารถหาเงินได้เยอะเเล้ว หลังจากนี้เราจะใช้จ่ายเงินของตัวเองก็สามารถใช้ชีวิตที่ดีได้”

ก้อนหินก้อนใหญ่ที่อยู่ในอกตอนนี้เหมือนได้ยกมันออกมาจากอกเเล้ว ก่อนหน้านี้ฉันกังวลมาตลอดว่าจะหงายไพ่พูดกับเเม่ยังไง ตอนนี้รู้เเล้วว่าพูดความจริงของเรื่องพวกนี้มันไม่ได้ยากเหมือนกับที่คิดไว้

ฉันกับเเม่ไปที่ซุปเปอร์มาเก็ตอย่างช้าๆเเละซื้อส่วนผสมมากมาย จากนั้นฉันก็อดไม่ได้ที่จะซื้อพวกขนมด้วย ตอนที่เราสองคนถือถุงใหญ่ที่เต็มไปด้วยของกลับบ้านก็พบว่าเฉินตงหลีได้มานั่งอยู่ที่ห้องรับเเขกเเล้ว

มองมาที่ฉับกับเเม่ที่กลับมา เฉินตงหลีก็รีบลุกขึ้นมาทักทายเเล้วมาหยิบมาของที่อยู่ในมือของฉันกับเเม่ไป

“คุณป้ากับอีอี ซื้อของมาเยอะมาก” เฉินตงหลียิ้มเเล้วพูด

เเม่มองไปที่เฉินตงหลีอยู่สักพักเเล้วมองที่ฉัน “คือว่าคุณยังไม่ทานข้าวใช่ไหม? เดี๋ยวฉันไปทำอาหารเเล้วเดี๋ยวทานข้าวด้วยกัน”