นางขยับตัวไปข้างหน้าหยุดยืนอยู่ที่หน้าเตียงของไท่ซั่งหวง

เพียงสองวันเท่านั้น ร่างกายของเขากลับดูผ่ายผอมลงไปมาก สีหน้าเหลืองคล้ำ ริมฝีปากเขียวคล้ำ ขนคิ้วยุ่งเหยิงดุร้าย นี่เป็นเพียงความน่าเกรงขามสุดท้ายที่เหลืออยู่แล้ว

นี่คือบุรุษที่เคยเป็นผู้เก่งกล้าสามารถที่สุดของแคว้นเป่ยถัง

ตอนนี้แม้แต่ความเป็นและความตายก็ไม่อาจควบคุมได้

หยวนชิงหลิงวางมือของนางไว้บนหน้าอกของเขาเพื่อสัมผัสหัวใจที่เต้นอย่างเชื่องช้าและลมหายใจอันไร้จังหวะ

"เป็นอย่างไรบ้าง?" รุ่ยชินอ๋องนึกว่านางกำลังตรวจร่างกายด้วยการฟังเสียงจึงเข้ามาถาม

หยวนชิงหลิงส่ายหน้าเล็กน้อย "ยังไม่ทราบแน่ชัดเพคะ"

รุ่ยชินอ๋องมีท่าทางผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้กลับมีสีหน้าราวกับปกติ เขามองไปทางหมอหลวงที่กำลังทดสอบยา

หมอหลวงโล่งอกแล้วจึงหันมาทูลรายงาน "ฝ่าบาท เป็นผงชาดผสมกับพิษของจื่อเถิงพ่ะย่ะค่ะ"

"รักษายากหรือไม่?" รุ่ยชินอ๋องถาม

"ไม่ยากพ่ะย่ะค่ะ เมื่อรู้แล้วว่าเป็นพิษอะไรก็สามารถใช้ยารักษาได้ตามอาการ ใช้ยาแก้พิษเดิมที่เคยใช้ไม่ได้ผลกับผงชาและจื่อเถิง ต้องเปลี่ยนตำรับยาพ่ะย่ะค่ะ" หมอหลวงกล่าว

ในเมื่อหมอหลวงสามารถแก้พิษได้จึงไม่มีเรื่องอะไรสำหรับหยวนชิงหลิงอีก จักรพรรดิหมิงหยวนตี้จึงให้นางกลับไปดูแลอวี่เหวินฮ่าว

ยามที่ทูลลา จักรพรรดิหมิงหยวนตี้มองนางและกล่าวว่า "เย็นนี้อยู่กินอาหารเย็นเป็นเพื่อนเจิ้นเถอะ"

หยวนชิงหลิงไม่รู้ว่านี่เป็นความกรุณาอันยิ่งใหญ่ เพียงคิดไปว่าคงเป็นการรับประทานอาหารตามปกติเท่านั้น อย่างไรก็ถือได้ว่าเป็นครอบครัวเดียวกันจึงได้รับปากแล้วจึงออกไป

รุ่ยชินอ๋องมองท่าทางไม่สะทกสะท้านของนางนั้นก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชม

ที่จริงแล้วในใจของหยวนชิงหลิงยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ยังเป็นกังวล นั่นก็คือส่วนนั้นของอวี่เหวินฮ่าว

แผลบาดเจ็บตรงส่วนนั้นของเขาเพิ่งจะเย็บไป ไม่รู้ว่าไหมจะขาดหรือไม่ อย่างไรตลอดทางที่เข้าวังมาก็กระทบกระเทือนยิ่งนัก อีกทั้งยังเดินอีกหลายร้อยก้าว บาดแผลนั้นใกล้กับส่วนนั้นของเขา หากบาดแผลฉีกขาดจะเจ็บปวดจนถึงขั้นทำให้คนคลุ้มคลั่งไปได้

คนผู้นี้มีความสามารถในการอดทนเป็นเลิศ

ก่อนหน้านี้ในตำหนักมีคนมากเกินไป อีกทั้งสถานการณ์ก็ยังค่อนข้างร้ายแรง นางไม่อาจคำนึงถึงสิ่งอื่น ตอนนี้ในตำหนักคงมีทังหยางและซวีอีคอยดูแลอยู่ เช่นนั้นก็คงไม่เป็นไร

เมื่อเข้าไปในตำหนักด้านข้างก็เห็นซวีอีและทังหยางเฝ้าอยู่ตามที่คาด เมื่อเห็นหยวนชิงหลิงกลับมา ทังหยางก็รีบกล่าวว่า "พระชายา ไท่ซั่งหวงอาการเป็นอย่างไรบ้าง?"

หยวนชิงหลิงเหลือบมองอวี่เหวินฮ่าว เขาก็เงยหน้าขึ้นมองนาง นัยน์ตาแฝงไปด้วยคำถาม

"หาทางรักษาได้แล้ว" หยวนชิงหลิงตอบ

อวี่เหวินฮ่าวมีท่าทางโล่งอกอย่างชัดเจน ศีรษะและไหล่ของเขาต่างก็ตกลง

ในตำหนักแห่งนี้ไม่ใช่ที่สนทนาที่ดีนัก ทุกคนต่างก็กล่าวว่าดีนักสองสามประโยคแล้วก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก

หยวนชิงหลิงกล่าวกับซวีอีและทังหยางวา "พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะ ข้าจะดูแผลให้ท่านอ๋อง"

อวี่เหวินฮ่าวเบิกตากว้างถลึงตามองหยวนชิงหลิงทันที "บาดแผลไม่เป็นไร ไม่ต้องดู"

"ต้องดู!" หยวนชิงหลิงพูดอย่างใส่ใจ

ทังหยางดึงซวีอีออกไปอย่างรู้งาน "กระหม่อมรออยู่ด้านนอก ท่านอ๋องมีอะไรก็ตะโกนเรียกได้เลยพ่ะย่ะค่ะ"

อวี่เหวินฮ่าวหน้าบึ้ง จะให้เขาตะโกนเรียกอะไรเล่า ไม่ใช่สตรีเสียหน่อย

หยวนชิงหลิงเปิดกล่องยาออกมาเตรียมจะให้น้ำเกลือและฉีดยาระงับปวดแก้อักเสบ เรื่องการให้น้ำเกลือนั้นในใจอวี่เหวินฮ่าวยังคงปฏิเสธ การมองสิ่งของอะไรก็ไม่รู้ไหลเข้าสู่ร่างกายนั้นช่างเป็นเรื่องที่น่าหวาดกลัวยิ่งนัก

แต่ที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือการได้เห็นหยวนชิงหลิงใช้สายตาที่แฝงแววเยาะเย้ยมองมายังเขาและได้ยินนางกล่าวว่า "อ้าขาออก!"

ในตำหนักมีเสียงทักทายบรรพบุรุษสิบแปดเหง้าของหยวนชิงหลิงดังออกมา

ที่จริงแล้วหยวนชิงหลิงอยากจะให้ความรู้เรื่องหลักการเป็นมนุษย์แก่อวี่เหวินฮ่าว เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่ตนเองอ่อนแอกว่าผู้อื่นและยังไม่ผิดหลักการนั้น ไม่ต่อต้านดีที่สุด จงเชื่อฟังทุกสิ่ง เช่นนี้จะทำให้อีกฝ่ายมีประสิทธิภาพมากขึ้นและทำให้ตนเองเจ็บตัวน้อยลง

บาดแผลไม่ได้มีปัญหานัก เพียงจัดการเล็กน้อยก็พอแล้ว

หยวนชิงหลิงพูดอย่างเหนื่อยอ่อน "เขยิบไปข้างในหน่อย ให้ข้านอนบ้าง"

"ขยับไม่ไหว" อวี่เหวินฮ่าวกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ แต่เมื่อเห็นสีหน้าอ่อนล้าของนางก็ขยับตัวอย่างเชื่องช้าและเว้นที่ว่างให้นาง

หยวนชิงหลิงล้มตัวลงนอนคว่ำอยู่ข้างกายเขา มือสองข้างของนางประสานรองอยู่ตรงหน้าผากและกล่าวออกมาอย่างอัดอั้น "หวังว่าทุกอย่างจะราบรื่น ให้ข้าได้อยู่อย่างสงบไปอีกหลายวัน"

"หากไท่ซั่งหวงไม่เป็นอะไรแล้ว เจ้าก็ขอพระราชโองการออกจากวังกลับจวนเถอะ" อวี่เหวินฮ่าวกล่าว

"รับประทานอาหารแล้วก็จะไป" หยวนชิงหลิงตอบ

เขากล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ "ในจวนไม่มีข้าวให้เจ้ากินหรือไง? อาหารในวังมีอะไรอร่อยนัก?"

"ฝ่าบาทให้ข้าอยู่รับประทานมื้อเย็นกับพระองค์" หยวนชิงหลิงกล่าว

อวี่เหวินฮ่าวตะลึง "เสด็จพ่อให้เจ้าไปรับประทานอาหารด้วย? ให้เจ้ารับประทานอาหารเสร็จแล้วค่อยไปงั้นหรือ?"

เสด็จพ่อโปรดการเสวยคนเดียว แม้แต่จะเสด็จไปที่วังของฮองเฮาก็ยังต้องเสวยเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงจะเสด็จไป

เขาโตขนาดนี้แล้ว นอกจากงานเลี้ยงแล้วก็ไม่เคยรับประทานอาหารกับเสด็จพ่อมาก่อน

หยวนชิงหลิงยังคงพูดอย่างอึดอัด "ไม่รู้ ฝ่าบาทกล่าวเช่นนี้ก็คงจะเพราะเกรงใจกระมัง"

อวี่เหวินฮ่าวกลับรู้ดีว่าเสด็จพ่อของเขาย่อมไม่เกรงใจผู้ใดแน่ ในสายตาของเสด็จพ่อนั้น การเลี้ยงอาหารนับว่าเป็นเรื่องที่เข้มงวดเป็นอย่างมาก

หากจะพูดไปแล้ว หลังที่เสด็จพ่อขึ้นครองราชย์ ผู้ที่เคยเสวยพระกระยาหารร่วมกับเสด็จพ่อก็คงมีแต่เสด็จปู่เพียงคนเดียวเท่านั้น

"รับประทานอาหารกับฝ่าบาทต้องระวังอะไรไหม?" หยวนชิงหลิงกล่าวถาม

อวี่เหวินฮ่าวมีสีหน้าไม่ดีนัก "ใครจะไปรู้?"

หยวนชิงหลิงยกศีรษะขึ้นมาเล็กน้อย "ไม่รู้หรือ?"

นึกว่าเขาไม่ยอมบอกนาง นางจึงกล่าวว่า "หากข้าทำขายหน้าก็นับว่าเป็นการทำจวนฉู่อ๋องขายหน้าไปด้วย"

อวี่เหวินฮ่าวเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ "ข้าไม่เคยได้รับประทานอาหารเป็นการส่วนตัวกับเสด็จพ่อมาก่อน"

หยวนชิงหลิงหัวเราะขึ้น "ในครอบครัวมีคนมากมายเช่นนั้นย่อมไม่ได้รับประทานอาหารเป็นการส่วนตัวแน่ ข้าก็ไม่ได้รับประทานอาหารเป็นการส่วนตัวกับฝ่าบาทเช่นกัน"

"ไม่ใช่เจ้ากับเสด็จพ่องั้นหรือ? เช่นนั้นยังมีใครอีก?" อวี่เหวินฮ่าวข้องใจเล็กน้อย

"ไม่รู้สิ ปกติแล้วฝ่าบาทเสวยกับใครบ้าง?" หยวนชิงหลิงหันหน้ามามองอวี่เหวินฮ่าว สีหน้าค่อยๆ เคร่งขรึมลง "คงไม่ใช่ว่ามีเพียงข้าและฝ่าบาทเท่านั้นหรอกนะ?"

อวี่เหวินฮ่าวตอบว่า "เสด็จพ่อไม่เคยเสวยกับผู้ใดเป็นการส่วนตัวมาก่อน"

หยวนชิงหลิงอึ้งงั้น "เช่นนั้นยามปกติแล้วฝ่าบาทเสวยเพียงคนเดียวหรือ?"

"อืม!"

"ทำไมหรือ?" หยวนชิงหลิงไม่เข้าใจจริงๆ นางสนมในวังมีมากมาย อีกทั้งยังมีองค์ชายที่ยังไม่ได้แต่งตั้งขึ้นเป็นอ๋องและธิดาที่ยังไม่ได้แต่งงานต่างก็สามารถร่วมโต๊ะเสวยได้ เหตุใดเขาจึงได้เสวยพระกระยาหารเพียงลำพัง?

ศีรษะของหยวนชิงหลิงแนบอยู่กับหมอน อึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก นางไม่อยากร่วมโต๊ะเสวยกับฝ่าบาทเป็นการส่วนตัว

"เจ้าอย่าได้กลัวไปเลย เสด็จพ่อไม่ได้จะกินเจ้าเสียหน่อย"

หยวนชิงหลิงพูดอย่างอึดอัด "ข้าไม่ได้กลัว เพียงแต่ไม่คุ้นเคยการรับประทานอาหารเพียงสองคน คงจะน่าอึดอัดนัก ไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไร"

"จะพูดอะไรได้เล่า? เขาถามอะไรเจ้าก็ตอบไปเช่นนั้นก็พอแล้ว ไม่ต้องพูดให้มากแม้เพียงประโยคเดียว" เสียงของเขาบ่งบอกถึงความรำคาญ

หยวนชิงหลิงฟังออกถึงอารมณ์ของเขาจากน้ำเสียง นางไม่อยากยั่วโมโหเขาอีกจึงได้หลับตาลง

แต่ในใจของท่านอ๋องผู้นี้กลับเงียบเหงาลง เสด็จพ่อต้องการเสวยพระกระยาหารกับหยวนชิงหลิง เขาคิดว่ามีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้นก็คือต้องการรู้จากปากนางว่าจวนฉู่อ๋องมีความเคลื่อนไหวเช่นไร อย่างไรเสด็จพ่อก็ไม่เชื่อเขา

มือสังหารกินยาพิษฆ่าตัวตายไปแล้ว เรื่องนี้จึงทำได้เพียงจบไปทั้งอย่างนี้ เขาไม่อาจลบล้างความน่าสงสัยในการใช้อุบายทุกข์กายไปได้