ฟีนิกซ์นิพพาน-ตำนานหยวนชิงหลิง - ตอนที่ 46 โกรธมาก
หลินห้าวร้องและล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด
รั่วชูเธอเดินโซเซไปที่ประตู เธอก้าวไปไม่ถึงสองก้าวก็ถูกหลินห้าววิ่งตามมาข้างหลังของเธอทัน
"นางฟ้าตัวน้อย เธอนี่รุนแรงจริงๆเลยนะ เพิ่มความกระหายของกูจริงๆ!"
พูดได้ว่าหลินห้าวในตอนนี้เหมือนกับคนโรคจิต รั่วชูต่อสู้และต่อต้านเขาอย่างรุนแรง แต่มันกลับทำให้เขาสนใจรั่วชูมากยิ่งกว่าเดิม
รั่วชูล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรงและอาการวิงเวียนศีรษะของเธอยิ่งแย่ลงไปกว่าเดิม ความร้อนในร่างกายที่อธิบายไม่ได้ก็เริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นหลินห้าวก็พุ่งเข้ามาหาเธออีกครั้ง
"คุณปล่อยฉันนะ!"
รั่วชูกำลังดิ้นรนอย่างหนัก แต่ความอ่อนแอก็ค่อยๆแผ่กระจายไปทั่วร่างกายของเธอ
"ปล่อยเธออย่างนั้นเหรอ?"
หลินห้าวคว้าขาของรั่วชูและพูดอย่างป่าเถื่อนว่า: "เมื่อกี้เธอไม่ได้กินเสต๊กชั้นเยี่ยมและลาฟิเต้ที่ฉันสั่งมาให้เธอหรอกเหรอ? ตอนนี้ฉันจะให้สิ่งที่ดีกว่าแก่เธอ และเธอจะต้องชอบมันอย่างแน่นอน! "
รั่วชูถูกหลินห้าวทับอย่างสมบูรณ์ เขาหอบหนักและมือที่สัมผัสเธออย่างบ้าคลั่งนั้นทำให้ท้องของเธอเต็มไปด้วยอาการคลื่นไส้
"แอวะ~"
รั่วชูผลักหลินห้าวล้มลงไปที่พื้นด้วยแรงที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าไปเอามันมาจากไหน เธอพลิกตัวและอาเจียนอย่างรุนแรง
"บ้าเอ๊ย ยัยบ้าเธอทำอะไรเนี่ย!"
หลินห้าวคำราม ราวกับว่าเขากำลังสัมผัสกับสิ่งสกปรกอยู่ เขาเขยิบห่างออกจากรั่วชูทันที
รั่วชูกัดฟันแน่น เธอใช้โอกาสนี้รีบออกจากประตูอีกครั้ง
"ตายซะเถอะยัยบ้า!"
หลินห้าวก่นด่า เขากังวลว่าถ้ารั่วชูวิ่งออกไปแล้วจะทำให้เกิดความโกลาหลขึ้น เขาจึงรีบไล่ตามเธอออกไป
ในตอนนี้ยาเริ่มออกฤทธิ์อีกแล้ว เพราะเธอเพียงแค่วิ่งไปไม่กี่ก้าวก็ล้มลงอีกครั้งทันที หลินห้าวไล่ตามมาจากด้านหลังมาจนทันและกอดเอวของรั่วชูไว้
เขาถามอย่างใจเย็น: "ที่รัก เธอดื่มไปตั้งเยอะทำไมถึงเดินวนไปวนมาอยู่นั่น"
"คุณ……ปล่อยฉัน…."
รั่วชูดิ้นรนด้วยความสิ้นหวังที่กำลังค่อยๆจางหายไป
ในขณะที่เธอกำลังหมดหวัง เงาสีดำก็แวบผ่านเข้ามาในดวงตาของเธอ
"อ๊าก!"
หลินห้าวร้องครวญ จากนั้นเขาก็ปล่อยมือที่จับรั่วชู เขากัดฟันแน่นและจ้องไปยังบางอย่างที่จู่ๆก็โผล่ออกมา: "ไอ้สัตว์ตัวไหนมันกล้าจับกูวะ!"
"เมี้ยว~"
เสียงเตือนต่ำๆดังมาจากเสี่ยวไป่ราวกับอัศวินที่เข้ามาปกป้องเจ้าหญิง เสี่ยงไป่เข้ามาขวางระหว่างหลินห้าวและรั่วชู
รั่วชูไถลลงกับพื้น น้ำตาของเธอร่วงไหลริน: "เสี่ยวไป่…"
"ไอ้สัตว์ กล้าขวางทางกูเหรอ!"
หลินห้าวทั้งโกรธทั้งอับอาย เขาเตะเสี่ยวไป่อย่างรุนแรง
"อย่านะ!"
รั่วชูขู่ เธอพยายามที่จะปกป้องเสี่ยวไป่แต่เธอก็ไม่เหลือแรงใดๆเลย และจากนั้นก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น
และจู่ๆหลินห้าวก็ปลิวออกไป และเขาก็ตกลงบนพื้นด้วยความตกใจ
"ใครวะ….."
หลินห้าวจ้องมอง และทันทีที่เขากำลังจะอ้าปากด่า จู่ๆเขาก็ตกใจจนพูดไม่ออก
ตายเยี่ยนก้มลงและอุ้มเสี่ยวไป่ด้วยมือๆเดียว
ร่างของเขาเหมือนภาพวาดภูเขาขนาดใหญ่ที่ปกคลุมรั่วชูที่กำลังโซซัดโซเซอยู่บนพื้น บวกกับความหนาวเย็นที่แผ่กระจายออกมา
ใบหน้าของหลินห้าวซีดและเขาก็พูดตะกุกตะกัก: "ชะ…ชายสี่…"
ตายเยี่ยนสัมผัสหัวของเสี่ยวไป่ ดวงตาที่เย็นชาของเขาจับจ้องไปที่รั่วชู และความรู้สึกที่ต่างออกไปก็เข้ามาในหัวใจของเขา
"เมี้ยว~เมี้ยว~"
เสียงร้องของเสี่ยวไป่ดึงดูดความสนใจของตานเยี่ยน ตานเยี่ยนขมวดคิ้วเพราะคิดว่าเสี่ยวไป่ตกใจเพราะหลินห้าว และแววตาของเขาก็ส่องประกายความกระหายที่จะฆ่าออกมา
"ขานั่นหักแล้ว!"
หลินห้าวหน้าซีดและขอร้องให้ยกโทษให้เขา ก่อนที่เขาจะพูดออกมาเขาก็ถูกผลักออกมาจากด้านหลังและทำให้เขาล้มลงกับพื้น
"เมี้ยว~"
เสี่ยวไป่ยังคงดิ้นรนที่จะกลับไปหารั่วชู และนั่นมันทำให้ตานเยี่ยนรู้สึกงงงวย เขาทำได้เพียงแค่จ้องไปยังใบหน้าที่ซีดเซียวของรั่วชูเท่านั้น
"เจ้าลิงน้อย ถ้าครั้งต่อไปวิ่งหนีอีก เขาจะเป็นจุดจบของเจ้า"
น้ำเสียงเยือกเย็นมาจากด้านบนหัว ร่างของแมวขาวตัวน้อยสั่นเทา เขาเงยหน้าขึ้นพบกับดวงตาสีเข้มของตานเยี่ยนและรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว
อยู่มาหลายร้อยปีจะถูกมนุษย์ขู่ๆจริงๆเหรอ?