หยวนชิงหลิงสามารถดูออกได้จากการแสดงออกของเขา

"จุดประสงค์ของอีกฝ่ายคือเจ้า? เจ้าเคยขึ้นไปบนเจดีย์เหวินชาง?"

อวี่เหวินฮ่าวไม่ตอบและนั่งลงช้าๆ มองดูท่าทางน่าสังเวชของฝูเป่า ความโกรธพุ่งขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

"อีกฝ่ายต้องการฆ่านกสองตัวด้วยหินก้อนเดียว ฆ่าเสด็จปู่แล้วลากข้าเข้าไปเกี่ยวด้วย" อวี่เหวินฮ่าวยิ้มเย็น

หยวนชิงหลิงเงียบไปครู่หนึ่ง มองไปที่เขาและพูดว่า "แม้ว่าจะไม่สามารถทำร้ายอดีตจักรพรรดิได้ แต่ก็อาจจะโยงท่านอ๋องไปเกี่ยวด้วยแน่นอน เรื่องนี้ไม่ปกติ ฮ่องเต้จะต้องทำการสอบสวนแน่ เมื่อถึงเวลานั้นเกรงว่าท่านอ๋องคงจะถอนตัวออกมาไม่ได้ง่ายๆ หากยอมถอยออกไปหมื่นก้าว แม้ว่าฮ่องเต้จะไม่โทษท่านอ๋อง แต่อดีตจักรพรรดิจะต้องผิดหวังในตัวท่านอ๋องแน่"

หยวนชิงหลิงไม่ได้กล่าวประโยคสุดท้ายออกมา

นั่นก็คือเขาจะไม่มีโอกาสได้ตำแหน่งรัชทายาทอีกต่อไป

อวี่เหวินฮ่าวยังคงเงียบอยู่เป็นเวลานาน คิ้วของเขาขมวดมุ่นและดวงตาก็เย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง

ท่าทางของเขาน่ากลัวมาก หยวนชิงหลิงจึงไม่กล้าไปยั่วยุเขา

เรื่องแผนชั่วร้ายต่ำทรามเหล่านี้ นางก็ไม่อยากรับรู้เช่นกัน

แต่สุดท้ายเรื่องนี้จะส่งผลต่อนางที่เป็นชายาฉู่อ๋อง ดังนั้นนางจึงอดไม่ได้ที่จะถาม "นอกจากเจ้าแล้ว มีใครอยู่บนเจดีย์เหวินชางอีก?"

อวี่เหวินฮ่าวเงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหันและตวาดว่า "เจ้าต้องการจะพูดอะไร?"

"ฉู่หมิงฉุ่ย!" หยวนชิงหลิงโพล่งออกมา

"หุบปาก!" ความโกรธลุกขึ้นในดวงตาของเขา "ใครบอกให้เจ้าเดาเหลวไหล?"

หยวนชิงหลิงไม่เผชิญต่อความโกรธของเขาซึ่งๆหน้า นางนั่งลงข้างฝูเป่า เอื้อมมือไปลูบขนของมันและพูดเบาๆ "ท่านอ๋องควรรีบไปเฝ้าอดีตจักรพรรดิเถอะ พอพระองค์ฟื้นขึ้นมาแล้ว ฮ่องเต้จะต้องให้ทำการสอบสวนอย่างละเอียดแน่ ท่านควรจะอยู่ที่นั่นด้วย"

อวี่เหวินฮ่าวหันหลังและเดินออกไปด้วยใบหน้าเย็นชา

หยวนชิงหลิงมองฝูเป่าและถอนหายใจออกมาเบาๆ ในเมื่อมีคนต้องการทำร้ายฝูเป่า หากนางไม่คอยดูแลให้ดีถูกคนล่อไปอีก อีกฝ่ายก็จะลงมือสำเร็จ ฝูเป่าต้องรอดจากภัยครั้งนี้และต้องคอยอยู่ข้างกายของอดีตจักรพรรดิ

นางห่มผ้าให้ฝูเป่า แล้วอุ้มมันไปที่วังเฉียนคุน

การตรวจสอบเรื่องฝูเป่าเป็นคำสั่งจากอดีตจักรพรรดิ

อดีตจักรพรรดิรู้จักนิสัยของฝูเป่าดี ฝูเป่ากลัวความสูง มันขาสั่นแม้กระทั่งตอนที่ลงบันไดหิน เป็นไปไม่ได้เลยที่มันจะขึ้นไปบนเจดีย์เหวินชางและมันจะไม่มีวันกระโดดจากเจดีย์เหวินชาง

ดังนั้นหลังจากที่อดีตจักรพรรดิสูงสุดฟื้นขึ้นเขาจึงมีราชโองการให้สอบสวนอย่างละเอียด เมื่อฮ่องเต้หมิงหยวนตี้มาถึง ก็ถามเกียวกับสถานการณ์ให้ชัดเจนและโกรธมากจึงสั่งให้โบยขันทีที่ดูแลสุนัขยี่สิบที

ผู้รับผิดชอบในการสอบสวนครั้งนี้ก็คือกู้ซือรองหัวหน้าหน่วยองครักษ์ประจำพระองค์

ในวังเฉียนคุนมีผู้คนไม่มากนัก เมื่อเริ่มการซักถามก็ทำเสร็จในไม่ช้า

คำสารภาพชี้ตรงไปที่ฉู่อ๋องอวี่เหวินฮ่าว

มีคนเห็นว่าอวี่เหวินฮ่าวอุ้มฝูเป่าขึ้นไปที่เจดีย์เหวินชาง

"ไปตามฉู่อ๋องมา!" สีหน้าของจักรพรรดิหมิงหยวนบึ้งตึง

ทันทีที่อวี่เหวินฮ่าวมาถึงตำหนักใน เขาก็ได้ยินอันโกรธเคืองของจักรพรรดิหมิงหยวน

หัวใจของเขากระตุกวูบ ไม่รอให้กู้ซือมา เขาก็ก้าวเข้าไปในตำหนักอย่างรวดเร็ว

ภายในตำหนัก รุ่ยชินอ๋อง ฉีอ๋อง จี้อ๋องและองค์ชายองค์อื่นๆต่างก็มากันพร้อมแล้ว ฮองเฮาและฉู่หมิงฉุ่ยยืนอยู่ข้างไทเฮา อดีตจักรพรรดิเอนกายกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง สีหน้ามองไม่ออกว่าดีหรือร้าย ฉางกงกงยกชามารับใช้อยู่ข้างเตียง

"ฉู่อ๋อง!" กู้ซือก้าวมาข้างหน้า ดวงตาของเขามีแววซับซ้อนเล็กน้อย "วันนี้ท่านพาฝูเป่าไปที่เจดีย์เหวินชางใช่หรือไม่?"

อวี่เหวินฮ่าวเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าช้าๆ "ใช่!"

ใบหน้าของจักรพรรดิหมิงหยวนตี้บึ้งลงทันที "เจ้าพาฝูเป่าไปที่เจดีย์เหวินชางทำไม?"

อวี่เหวินฮ่าวเงียบไปครู่หนึ่ง "ลูกเพียงแค่เบื่อและต้องการสูดอากาศจากด้านบนเจดีย์ ฝูเป่าตามลูกมา ลูกจึงอุ้มมันขึ้นมา"

"แล้วเมื่อองค์ชายออกมาจากเจดีย์เหวินชาง ฝูเป่าตามมาด้วยหรือไม่?" กู้ซือถาม

อวี่เหวินฮ่าวส่ายหัวเล็กน้อย "ตอนนั้นข้าไม่ได้สนใจ"

"เจ้าเป็นคนฉลาดอยู่เสมอและรู้ว่าฝูเป่าเป็นแก้วตาดวงใจของเสด็จปู่ของเจ้า แต่เจ้ากลับไม่ได้สนใจหรือ?"

คำพูดของจักรพรรดิหมิงหยวนตี้สื่อเฉียบคมมาก เขาหมายความว่าแต่ก่อนอวี่เหวินฮ่าวไปให้อาหารสุนัขเพื่อเอาใจอดีตจักรพรรดิ บรรยากาศภายในตำหนักหนักอึ้งเป็นอย่างมาก

แม้แต่ไทเฮาก็ยังตกใจ

นางกล่าวว่า "เอาล่ะ เจ้าจะโมโหลูกชายของเขาเพราะสุนัขตัวเดียวไปทำไมกัน? แม่องค์ชายห้าจะพามันขึ้นไป แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเป็นคนโยนมันลงมา องค์ชายห้ากับฝูเป่าก็ผูกพันธ์กันดี"

ไทเฮาไม่ได้รับรู้ว่าในใจของจักรพรรดิหมิงหยวนตี้มีความคิดอื่นอยู่ด้วย? นางเพียงแค่คิดว่าหมิงหยวนตี้กำลังทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ มันเป็นเพียงแค่สุนัขตัวเดียวเท่านั้น ตรวจสอบให้อดีตจักรพรรดิเล็กน้อยก็พอแล้ว จะหักหน้าองค์ชายห้าต่อหน้าทุกคนไปทำไม?

เมื่อไทเฮาเห็นว่าหมิงหยวนตี้ไม่พูดอะไรแต่ก็ยังมีสีหน้าบึ้งตึง นางจึงหันไปหาอดีตจักรพรรดิและกล่าวว่า "ท่านก็พูดอะไรหน่อยสิ ฝูเป่าไม่อยู่แล้ว คงจะไม่ลงโทษองค์ชายเพราะมันหรอกนะเพคะ"

แต่อดีตจักรพรรดิกลับมองอวี่เหวินฮ่าว "หลังเจ้าจากไปแล้ว ยังมีใครอีกที่อยู่บนเจดีย์เหวินชาง?"

แววตาของอวี่เหวินฮ่าวปรากฏความลังเลออกมาชั่วพริบตา "ตอบเสด็จปู่ ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ"

ตอนที่หยวนชิงหลิงเข้ามาก็ได้ยินจักรพรรดิถามอวี่เหวินฮ่าวเข้าพอดีและหลังจากได้ยินคำตอบของเขา นางก็เกือบจะแน่ใจว่ายังมีคนอยู่บนเจดีย์นั่น

แต่คนๆนี้เป็นคนที่เขาต้องการปกป้อง

หยวนชิงหลิงเหลือบมองฉู่หมิงฉุ่ย นางยืนอยู่ด้านข้างของฮองเฮา ดวงตาของนางเปล่งประกายอย่างชัดเจนเมื่อได้ยินคำตอบของเขา

สายตาของฉางกงกงเฉียบแหลม เขาเห็นหยวนชิงหลิงถือผ้าห่มมา ในผ้าห่มคือฝูเป่า ตอนนี้ตัวมันเต็มไปด้วยเลือด ในใจเขาจึงไม่ยินดีนัก พระชายาฉู่อ๋องต้องการทำอะไรกัน? รู้ทั้งรู้ว่าอดีตจักรพรรดิเสียใจกับเรื่องฝูเป่า นางก็ยังนำผ้าห่มเปื้อนเลือดของฝูเป่าเข้ามาอีก นี่ไม่ใช่อยากจะยั่วโมโหอดีตจักรพรรดิหรือ?

เขารีบเข้าไปขวางหยวนชิงหลิงไว้ แต่หยวนชิงหลิงได้เข้ามาในตำหนักแล้ว

ทุกคนเห็นนางและผ้าห่มที่นางอุ้มอยู่

สีหน้าของหมิงหยวนตี้บึ้งลง เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หยวนชิงหลิงย่อกายลงถวายพระพรเสียก่อน "อดีตจักรพรรดิ เสด็จพ่อ หม่อมฉันได้รักษาฝูเป่าแล้ว มันยังไม่ฟื้น ข้าเกรงว่าอดีตจักรพรรดิจะกังวลข้าจึงอุ้มมันมาให้ดูก่อน"

อดีตจักรพรรดิลืมตาและรีบพูดว่า "อุ้มมาเร็วเข้า!"

หยวนชิงหลิงเดินไปที่เตียงและวางฝูเป่าพร้อมผ้าห่มลงบนพื้น ฝูเป่ายังไม่ตื่นแต่ก็ยังหายใจ

อดีตจักรพรรดิโน้มตัวไปข้างหน้า มองดูมันแล้วถามนางว่า "อาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง? มันผล็อยหลับไปได้อย่างไร?"

"น่าจะไม่เป็นไรแล้ว หลานเพิ่งให้มันกินยารักษาอาการช้ำใน เมื่อครู่เพิ่งขอมาจากท่านอ๋องเพคะ" นางพูดพลางหันกลับมามองอวี่เหวินฮ่าว

เสียงของฉู่หมิงฉุ่ยดังขึ้น "ไม่รู้ว่าให้ยาอะไรถึงได้ชุบชีวิตฝูเป่าที่กำลังจะตายให้กลับมาได้"

หยวนชิงหลิงหันกลับไปมองฉู่หมิงฉุ่ยและกล่าวว่า "ยาเม็ดจื่อจิน ท่านอ๋องบอกว่าฝูเป่าเป็นที่รักของเสด็จปู่ กลัวว่าหากฝูเป่าไม่อยู่แล้วอาจส่งผลกระทบต่อร่างกายล้ำค่าของเสด็จปู่ ดังนั้นจึงให้ฝูเป่ากินยาเม็ดจื่อจินลงไปเพื่อดูว่าจะช่วยชีวิตฝูเป่าได้หรือไม่"

ไทเฮาอุทานออกมาและบ่นอวี่เหวินฮ่าว "ทำไมเจ้าจึงเหลวไหลอย่างนี้? เจ้ามียาเม็ดจื่อจินเพียงเม็ดเดียว ตัวเจ้าเองยังเสียดายไม่ยอมกินมัน ทำไมเจ้าถึงได้ให้ฝูเป่ากินล่ะ?"

อวี่เหวินฮ่าวเหลือบมองหยวนชิงหลิงที่ยืนอย่างสงบนิ่ง แววตากระจ่างใส

เขาพูดเสียงเบา "หลานเห็นว่าเสด็จปู่อาการกำเริบเพราะฝูเป่า ข้าไม่ได้คิดมากจึง… "

เขายอมเสียสละยาเม็ดจื่อจินให้ฝูเป่า เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้เป็นคนทำร้ายฝูเป่า

สีหน้าของหยวนหมิงตี้จึงผ่อนคลายลง รุ่ยชินอ๋องเห็นดังนั้นจึงกล่าวว่า "บางทีอาจเป็นเพราะฝูเป่าขึ้นไปที่เจดีย์เหวินชาง ซุกซนเกินไปจึงหล่นออกมาจากราวกั้น คิดไม่ถึงว่าจะตกลงมา คงเป็นอุบัติเหตุ"ก

หยวนหวิงตี้ก็ยอมรับคำอธิบายนี้เช่นกัน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาได้เห็นแววตาของอดีตจักรพรรดิแล้ว

อดีตจักรพรรดิตั้งใจที่จะให้เรื่องสงบลง

เขาพูดว่า "กู้ซือ ยังไม่รีบอุ้มฝูเป่าไปอีก?"

อดีตจักรพรรดิยื่นมือออกมากด "ไม่จำเป็น ปล่อยให้เขาพักฟื้นข้างๆข้านี่แหล่ะ ข้าเหนื่อยแล้ว ชายาฉู่อ๋อง เจ้าคอยอยู่รับใช้ในตำหนัก พวกเจ้าทั้งหมดออกไปเถอะ!"