ฉันน่าจะไม่ได้สู้นานขนาดนั้นนะ น่าจะแค่ประมาณ20นาที

        จำนวนที่ฉันปราบลงไปได้เกิน30ไปแล้ว น่าจะถึง40แล้วมั้ง

        เป็นเพราะSPที่ฉันมีถึงแถบสีแดงและใกล้จะหมดแล้วหรือเปล่านะ?ฉันรู้สึกถึงความแสบร้อนขึ้นมาภายในปอด

        พอฉันปราบไปได้ตัวหนึ่ง อีกตัวก็จะมาแทนที่จากด้านข้าง เพราะอย่างนั้นในตอนนี้ฉันเลยเห็นมอนสเตอร์ถึง60ตัวทั้งเป็นและตาย

 

        “อ๊ะ….”

 

        อีกครั้งที่ขว้าง[Meteor Impact –Type Zero–]และเป่ามอนสเตอร์กระเด็นไปสามตัว มีลูกบอลน้ำแข็งพุ่งตรงมาทางด้านหลังของฉัน ฉันพยายามที่จะหลบแต่ร่างกายของฉันกลับนิ่งเฉย

        เป็นเพราะSPของฉันได้หมดลงไป

        ปะทะ เป็นเพราะพลังป้องกันเวทมนตร์อันต่ำเตี้ยของฉัน HPของฉันจึงลดลงไป การโจมตีเมื่อสักครู่ทำให้HPของฉันหายไปกว่าครึ่งอย่างง่ายดาย และค่าHPของฉันก็อยู่ในขีดอันตราย

 

        ไม่เหมือนกับครั้งที่ฉันจงใจรับการโจมตี ฉันไม่สามารถรักษาท่ายืนที่มั่นคงได้ฉันจึงถูกผลักกระเด็นออกมา แต่เพราะอย่างนั้นฉันถึงรอดพ้นจากเวทมนตร์อื่นๆแต่ว่า ต้องแลกมาด้วยค่าHPที่ลดลงไปยิ่งกว่าเดิม

 

        ค่าSPจะฟื้นฟูระหว่างการต่อสู้อย่างต่อเนื่องราวกับเทน้ำลงบ่อ แต่เมื่อSPถูกใช้ไปจนหมด ดูเหมือนจะทำให้เกิดบทลงโทษขึ้นมา

        เหมือนกับระยะเวลาชะงักหลังใช้สกิล แต่ว่าบทลงโทษของการใช้SPจนหมดทำให้ขยับตัวไม่ได้ยาวนานจนน่าหัวเราะเลยเมื่อที่เทียบกับเวลาชะงักหลังใช้สกิล

 

        อ๊ะ ฉันน่าจะถอด[บทบรรเลงเดี่ยวของคาเมลเลียจันทรา]ออกก่อนนะ อย่างน้อยจะได้ลดบทลงโทษจากการตายลงได้

        ฉันคิดอย่างนั้นแต่โชคไม่ดีที่อวาตาร์ของฉันไม่ขยับเลยสักนิดทำให้กดหน้าต่างเมนูไม่ได้เลย

        เวทมนตร์หลากสีพุ่งตรงเข้ามาใกล้ฉันทุกที สถานการณืนี้เป็นจุดจบของฉันแน่

 

        ท่ามกลางเวทมนตร์พวกนั้น ได้มีกระดาษยันต์แผ่นนึ่งล่อยเข้ามาอย่างช้าๆในสายตาของฉัน

 

        “[คาถายันต์ –เขตแดนแห่งการชำระล้าง–]”

 

        กิ๊งงง….แล้วเสียงสูงเล็กดังกังวานพร้อมกับครึ่งวงกลมสีม่วงใสครอบคลุมรอบตัวฉัน

        ครึ่งวงกลมนั่นทนรับเวทมนตร์โจมตีที่พุ่งตรงเข้ามาและคอยป้องกันฉันไว้

 

        “ฟู่ว….ดีใจจังที่ฉันมาทันเวลาพอดี”

 

        คนที่พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนคือผู้หญิงในชุดกิโมโน

        เธอเป็นผู้หญิงสูงผมสีขาวและบนหน้าผากของเธอได้มีเขาสีฟ้าต่างจากฉันตั้งเด่นชันอยู่บ่งบอกว่าเธอเองก็เป็นคิจิน

 

        “ขอโทษทีนะ แต่ฉันจะรับผิดชอบจัดการพวกที่เหลือให้เอง”

 

        ผู้หญิงที่ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันได้ดึงยันต์กระดาษออกมาจากช่วงอกแล้วปรบมือเข้าด้วยกันพร้อมกับเอ่ยคำร่าย

 

        “[คาถายันต์ –กระบวนรบสายฟ้า–]”

 

        สิ่งที่สร้างเสียงดังราวฟ้าร้องไม่ใช่ท้องฟ้าแต่เป็นตัวยันต์กระดาษ ยันต์กระดาษถูกปกคลุมไปด้วยสายฟ้าและหลังจากที่เว้นระยะสักครู่ก็ระเบิดออกมา

 

        พวกมันไม่แม้แต่จะส่งเสียงร้องออกมา

        พวกมอนสเตอร์ที่เคยห้อมล้อมฉันเอาไว้ ได้ถูกสายฟ้ากลืนกินไปก่อนจะหายไปอย่างไร้วี่แวว

 

        แล้วถ้าฉันไม่ได้ตาฝาดไปเองล่ะก็ คิจินหญิงที่เปิดตัวอย่างเท่ก็ถูกสายฟ้ากลืนกินไปด้วยเช่นกัน

 

        ☆

 

        “ป-เป็นอะไรไหม?”

 

        “แค่ก แค่ก…อุ….มันเป็นคาถาที่รุนแรงก็จริงนะ แต่ถ้าไม่ได้มีบาเรียร์คลุมร่างเอาไว้มันจะกลายเป็นวิชาระเบิดตัวเองไปซะงั้น แต่ถ้าฉันช่วยเธอไว้ได้ก็ดีแล้วล่ะ”

 

        ฉันเผลอถามออกไปอย่างไม่ได้ตั้งใจและเธอก็จัดชุดของเธอใหม่พร้อมกับตอบกลับมา

        ฉันมองไปยังรูปลักษณ์ของเธออีกครั้ง ผมสีขาวและดวงตาสีแดงเข้ม และเขาสีฟ้าที่ต่างจากของฉันในบริเวณที่ต่างกันบนหัว กิโมโนที่เธอใส่ถูกย้อมไปด้วยสีดำ และดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีอะไรที่เรียกว่าอาวุธติดตัวอยู่เลย

        แล้วก็เธอไม่มีแถบHPเลยด้วย

        นั่นหมายความว่าเธอไม่ใช่ผู้เล่นแต่เป็นNPC

 

        “ฉันชื่อว่าโคฮาคุ เป็นคิจินเหมือนกับเธอ”(โคฮาคุ = อำพัน)

 

        “ฉันชื่อว่าซุคุนะค่ะ ขอบคุณที่มาช่วยนะ”

 

        “ไม่ต้องพูดจาสุภาพนักก็ได้ แล้วก็ไม่ต้องรู้สึกขอบคุณที่ฉันช่วยหรอก จริงๆแล้วฉันเห็นเธอตั้งแต่ที่ร้านน้ำชาแล้วสนใจขึ้นมาก็เลยแอบตามมาดูน่ะ”

 

        “เอ๋…..?”

 

        NPCคิจินสาวที่เรียกตัวเองว่าโคฮาคุยิ้มก่อนจะประกาศการกระทำดั่งสตอล์กเกอร์ออกมา ฉันหมดคำพูดเลยล่ะ

 

        “เธอน่ะได้รับการอวยพรจากท่านคิชินใช่ไหม? สำหรับพวกเราคิจินแล้ว นั่นถือเป็นสัญลักษณ์สำคัญของ[ความรุนแรงบริสุทธิ์]เลยนะ”(คิชิน = เทพมาร, คิจิน = เผ่ายักษ์)

 

        โคฮาคุแก้มแดงขึ้นเล็กน้อยขณะพูด ดวงตาของเธอไม่ได้ซ่อนความอยากรู้อยากเห็นไว้เลย

        เดี๋ยวสิ อุดมคติที่สำคัญที่สุดของเผ่าคือความรุนแรงบริสุทธิ์อย่างนั้นเหรอ?

        ก็นะ คงไม่แปลกหรอกเมื่อคิดถึงลักษณะพิเศษของเผ่าพันธุ์ แต่ฉันก็เผลอคิดไปจริงๆว่าเผ่านี้มีกล้ามเนื้อแทนสมองจริงๆสินะ

 

        และด้วยเหตุผลบางอย่างฉันก็เข้าใจได้ในทันทีว่าการอวยพรจากท่านคิชินที่เธอพูดถึงไม่ได้หมายถึงปิ่นปักผมแต่เป็นอาชีพ[โดวจิ]เสียมากกว่า

        ฉันลืมไปเสียสนิทเลยแต่อาชีพนี้ส่งผลเพิ่มชื่อเสียงในหมู่NPCชาวคิจินอยู่ด้วย

        และหลังจากที่ได้เจอกับชูเท็น โดวจิแล้ว ฉันกเข้าใจได้ว่าทำไมอาชีพ[โดวจิ]ถึงได้ถูกสร้างขึ้นมา

        เผ่าที่เคารพบูชาเธอก็คงจะเป็นคิจินบนโลกนี้ล่ะนะ

 

        “จริงด้วย ดื่มนี้สิ แทนคำขอโทษที่ไม่ยอมมาช่วยเธอจนถึงวินาทีสุดท้าย”

 

        “ข-ขอบใจ”

 

        ราวกับว่าพึ่งนึกขึ้นได้ เธอส่งยาบางอย่างมากให้กับฉัน ถ้าสิ่งที่ระบบบอกมาไม่ผิดไปล่ะก็ นี่คือโพชั่นระดับสูงที่เรียกว่า[ไฮโพชั่น]

        หลังจากที่ดื่มมันไป ฉันไม่ได้รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่อะไร แต่รับรู้ได้ว่าความเรวในการฟื้นฟูHPนั้นเพิ่มขึ้นมา

 

        “ซุคุนะ ถ้าเธอไม่ว่าอะไร พวกเรามาเดินทางด้วยกันไหม? ฉันอยากที่จะฟังเรื่องราวของเธอจัง”

 

        “อืม ก็ดีนะ ฉันเองก็อยากฟังเรื่องของโคฮาคุเหมือนกัน”

 

        ได้รับข้อเสนอมาระหว่างที่ฉันกำลังรอให้HPของฉันฟื้นฟู ฉันพยักหน้าตกลง

        ไหนๆก็ได้ทำความรูจักกับNPCชาวคิจินแล้ว ฉันรู้สึกเสียดายถ้าพลาดโอกาสนี้ไป

        อย่างพวก[คาถายันต์]นั่น ฉันอยากที่จะรู้เรื่องพวกนั้น

 

        “เยี่ยมไปเลย! สำหรับตอนนี้ฉันว่าพวกเราออกจากป่านี้กันก่อนเถอะ”

 

        “ฉันก็ตั้งใจที่จะทำอย่างนั้นล่ะ”

 

        “โอเค งั้นไปกันเถอะ”

 

        ครั้งแรกตั้งแต่ที่เล่นเกมนี้มา ในที่สุด

        ฉันก็ได้ทำความรู้จักกับNPCสักที

 

        “อย่างนี้นี่เอง คนที่ปราบหมาป่าแดงได้ก็คือเธอเองสินะ”

 

        “อืม เป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งมากเลยล่ะ”

 

        “ฉันตกใจมากเลยล่ะในตอนที่ฉันได้ยินว่าชิ้นส่วนของราชันหมาป่าถูกปราบลงไปน่ะแต่….ฉันว่าฉันเชื่อแล้วล่ะ”

 

        ขณะที่เดินทางผ่านป่าแห่งเวทมนตร์ พวกเราก็ได้คุยกันอย่างผ่อนคลาย

        แม้ว่าฉันจะยังไลฟ์สตรีมอยู่ ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรกับผู้ชมเลยและให้ความสำคัญกับการคุยกับโคฮาคุ

        เพราะว่าเธอเป็นหญิงสาวที่สวย ผู้ชมเองก็ตอบรับอย่างดี

 

        “ชิ้นส่วนของราชันหมาป่า?”

 

        “อ่า อาเรียหมาป่าแดงแห่งความสันโดษน่ะ จริงๆแล้วเป็นแค่ส่วนหนึ่งของมอนสเตอร์ตัวหนึ่งล่ะนะ”

 

        ขณะที่ให้เธออธิบายถึงคำศัพท์ที่ฉันไม่คุ้น โคฮาคุก็ชูนิ้วขึ้นมาประกอบการอธิบาย

 

        “[ราชันหมาป่าเคลื่อนนภา –เรเควียม–](Requiem) หนึ่งในผู้แข็งแกร่งที่ว่ากันว่าเป็นหนึ่งในเหล่าผู้ที่ใกล้เคียงพระเจ้ามากที่สุดล่ะ”

 

        สิ่งที่สะท้อนภายในนัยน์ตาของโคฮาคุขณะที่เธอเล่าสิ่งเหล่านี้ออกมาคือความหวาดเกรงและความชื่นชม

        ความรู้สึกของความกลัวในผู้ที่มีพลังท่วมล้นและความรู้สึกชื่นชมให้แก่ผู้ที่มีพลังเหล่านั้น

 

        “หมาป่าแดงแห่งความสันโดษ,หมาป่าดำแห่งการชุมนุม,หมาป่าขาวแห่งความลวงตา นั่นคือชื่อของสามมอนสเตอร์ยูนีคที่ตามตำนานว่าไว้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของราชันหมาป่า ตามตำนาน[เมื่อเหล่าชิ้นส่วนของราชันหมาป่าถูกปราบลงจนหมด หนทางสู่ราชันหมาป่าจะถูกเปิดขึ้น]ว่าเอาไว้อย่างนั้นล่ะ”

 

        “หมายความว่ามอนสเตอร์ยูนีคสามตัวนั้นคือกุญแจเปิดทางสินะ?”

 

        “ตามที่พวกเขาว่ามาล่ะนะ ก็เพราะว่าไม่เคยมีใครปราบพวกมันได้เลยจนถึงตอนนี้ ก็เลยไม่มีใครรู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปลาล่ะนะ”

 

        หมาป่าดำแห่งการชุมนุมและหมาป่าขาวแห่งความลวงตาสินะ

        คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญจริงๆสินะที่อาเรียอยู่ใกล้เมืองแห่งการเริ่มต้นน่ะ

        ได้ฟังเรื่องจากโคฮาคุแล้ว แม้ว่าฉันจะไม่คิดว่าเป็นความรู้ที่ทุกคนรู้กัน ดูเหมือนจะเป็นเรื่องราวที่แพร่หลายในหมู่NPCล่ะนะ

 

        สาเหตุที่หนึ่งในตั๋วที่จะพาไปสู่การสู้กับมอนสเตอร์ระดับสูงอย่างเรเควียมถึงถูกทิ้งไว้ใกล้เมืองแห่งการเริ่มต้น….ฉันลองคิดแล้วะแต่ก็ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

 

        “จริงๆแล้วนี่เป็นครั้งแรกของฉันด้วยซ้ำที่ได้เห็นหลักฐานนั่นน่ะ”

 

        “หลักฐานการปราบบอสยูนีคโซโล่?”

 

        “ใช่แล้ว นั่นเป็นของขวัญจากเทพเจ้าเลยนะ มีน้อยคนที่สามารถปราบมอนสเตอร์ยูนีคลงได้ และการปราบด้วยตัวคนเดียวยิ่งน้อยลงไปอีก นับด้วยมือเดียวยังได้เลย ที่ยังมีชีวิตอยู่ในตอนนี้ก็มีเพียง[เมลตี้แห่งนัยน์ตาสวรรค์]ผู้กล้าของเหล่าแวมไพร์ล่ะมั้ง”

 

        แตะไปที่หลักฐานเหนืออกของฉัน มันสะท้อนประกายสีฟ้าอ่อนออกมา

        ในโลกของNPC ฉันสงสัยจังนะว่ามีกี่คนกันที่สามารถปราบมอนสเตอร์ยูนีคลงได้?

        NPCมีชีวิตอยู่เพียงชีวิตเดียว แม้แต่โคฮาคุที่อยู่ข้างหน้าฉันเองก็มีเพียงชีวิตเดียว ต่างงจากผู้เล่นเมื่อNPCตายไปพวกเขาจะหายไปตลอดกาล

        สำหรับตัวตนที่ไม่สามารถตายแล้วกลับมาเกิดใหม่ได้ ไม่สามารถเรียนรู้จากข้อผิดพลาดของตัวเองได้….และยิ่งไปกว่านั้นยังปราบบอสยูนีคด้วยตัวคนเดียวอีก คนพวกนั้นคงจะแข็งแกร่งราวสัตว์ประหลาด ไม่ผิดแน่ที่จะถูกยกย่องให้เป็นผู้กล้า

 

        “รู้ไหมว่ามอนสเตอร์ยูนีคเองก็มีหลายประเภทนะ?”

 

        “หมายถึงเรื่องที่จำกัดจำนวนคนที่สามารถร่วมสู้ด้วยน่ะเหรอ?”

 

        “อืม ใช่แล้วล่ะ นั่นรวมถึงหมาป่าแดงแห่งความสันโดษซึ่งเป็นยูนีคแบบโซโล่ พวกเขาจะมีลักษณะพิเศษที่ว่า[ความแข็งแกร่งแปรเปลี่ยนตามคนที่สู้ด้วย]และพวกเขาก็จะไม่โจมตีผู้อ่อนแอด้วย เพราะอย่างนั้นในโลกนี้พวกเขาถึงถูกเรียกอีกอย่างว่า[ผู้ส่งสาส์นแห่งบททดสอบ]ยังไงล่ะ”

 

        เข้าใจล่ะ แม้ว่าจะมีพวกผู้เล่นฮาร์ดคอร์ที่เลเวลเกิน60ไปแล้ว นี่คือสาเหตุที่ไม่มีใครสามารถปราบอาเรียได้จนถึงตอนนี้สินะ

        เพราะพวกนั้นสามารถเปลี่ยนความแข็งแกร่งได้ตามค่าสถานะของผู้เล่น ค่อนข้างขี้โกงเลยนะพอมาคิดดูดีๆแล้ว

        แต่ว่าฉันรู้ว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้องในสิ่งที่เธอพูดออกมา

        ส่วนที่ว่าก็คือเรื่องที่ยูนีคแบบโซโล่จะไม่โจมตีผู้ที่อ่อนแอ

 

        “เอ๊ะ แต่ตอนนั้นฉันยังเลเวล14อยู่เลยนะที่อาเรียเลเวล28โจมตีฉันน่ะ…”

 

        “ฉันก็ไม่เคยได้ยินเรื่องผู้ถูกท้าทายเลเวลต่ำขนาดนั้นมาก่อนนะแต่ว่า…เหมือนว่าพวกเขาจะมีวิธีที่จะเห็นความแข็งแกร่งของแต่ละคนได้ ไหนดูสิ ยกตัวอย่างเช่น ปราบหมาป่ากว่าร้อยตัวโดยไม่บาดเจ็บเลย พอจะรู้เรื่องอะไรอย่างนั้นบางไหม?”

 

        “อุ๊….”

 

        เรื่องพวกนั้น….ก็พอจะรู้อยู่หรอก….

 

        “เดาจากที่เห็นเธอสู้ก่อนหน้านี้นะ สมกับที่เป็นผู้ที่ได้รับการอวยพรจากท่านคิชินน่ะเธอมีพรสวรรค์หายากสำหรับการต่อสู้อยู่ด้วยนะ บางทีหมาป่าแดงอาจจะเห็นจุดนั้นก็เลยมาท้าเธอก็ได้นะ?”

 

        ด้วยความซื่อตรง โคฮาคุพูดขึ้นพร้อมกับท่าทางที่มีความสุข

        ฉันรู้สึกได้ถึงบางอย่างด้วยเหตุผลบางประการ แววตาที่โคฮาคุมองมาที่ฉัน มันมีความคลั่งไคล้ซ่อนอยู่ลึกที่ไม่ได้มาจากการพบเจอกันครั้งแรกอยู่แน่

 

        เป็นเพราะว่าฉันเป็นโดวจิ ได้รับพลังมาจากชูเท็น?

        หรือเป็นเพราะฉันเป็นผู้ปราบบอสยูนีคโซโล่ได้กัน? ฉันไม่รู้เลย

 

        ––––––––––––––––––––––

 

        ผู้เขียน : เสริม

        ตอนที่เริ่มสู้กับยูนีคโซโล่ อัตราการเปลี่ยนของค่าสถานะขึ้นอยู่กับสถานะของผู้เล่น

        ถึงแม้ว่าค่าสถานะปกติจะขึ้นอยู่กับเลเวล แต่กรณีของยูนีคแล้วเลเวลไม่สำคัญเลย

        ผู้เล่นสามารถเพิ่มเลเวล เพิ่มเลเวลสกิล เตรียมอุปกรณ์สวมใส่ ในขณะที่ยูนีคสามารถเปลี่ยนค่าสถานะได้เลยทันที

        เพราะอย่านั้นการเพิ่มเลเวลและพัฒนาทักษะการต่อสู้จึงเป็นวิธีที่สั้นที่สุดในการปราบยูนีค

        แต่ถึงอย่างนนก็มีอีกสาเหตุที่อาเรียไม่เคยถูกปราบลงได้เลยจนถึงตอนนี้

        อธิบายสั้นๆเสร็จสิ้น

 

        ––––––––––––––––––––––