ขณะที่ต้านแรงลมที่พัดหวน พวกเราได้แต่ตะลึงไปกับมังกรขนาดใหญ่ที่โผล่มา

        แสงสว่างจ้าส่องประกาย

        ชั่ววินาทีที่ฉันคิดอย่างนั้น ก็ได้มีรูขนาดใหญ่อยู่บนด้านข้างลำตัวของฉันแล้ว

 

        “….เอ๋?”

 

        ไม่มีแม้แต่เวลาเพื่อหยุดคิด ฉันขยับตัวตามสัญชาตญาณแล้วกระโดดออกไปทางขวาทันที ลูกแก้วไฟขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณสองเมตรก็ได้ผ่านไปยังจุดที่ฉันเคยยืนอยู่

 

        “นั่นมัน-…บ้าเกินไปแล้ว”

 

        “คย๊าาาาาา”

 

        “โรว-….ชิ”

 

        ณ จุดที่ลูกบอลไฟได้สัมผัสกับพื้นแผ่นดินได้เกิดแรงระเบิดขนาดเล็กขึ้นซึ่งฉันก็ได้ลดแรงกระแทกจากการร่วงสู่พื้นไป ฉันก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของโรวเข้า

        มีความเป็นไปได้สูงว่าโรวจะได้รับการโจมตีแบบเดียวกันไป

        หรือเพราะการโจมตีแรกที่เล็งเป้ามาที่ฉันจะทำให้เธอเสียสมาธิไปกันนะ? เพราะว่าแม้แต่โรวที่มีค่าสถานะมากกว่าฉันตั้งเยอะยังรับมือกับการโจมตีนี้ไปไม่ได้และถูกเป่ากระเด็นไป

        ดูเหมือนว่าโรวจะไม่ตายนะแต่ไม่เหมือนกับฉันที่ลงพื้นมาได้ปลอดภัย โรวถูกเป่ากระเด็นออกไปไกลจากแรงกระแทกของการโจมตีและกลิ้งห่างออกไปเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าเธอคงจะไม่กลับมาในเร็วๆนี้แน่

 

        หรือมังกรที่ชื่ออโพคาลิพส์จะมาถึงข้อสรุปเดียวกันหรือเปล่านะ? ดวงตาสีทองของมันส่องประกายขณะที่หันมองมาทางฉัน

        มังกรบริสุทธ์แห่งสัจธรรม ฉันก็ไม่แน่ใจว่าชื่อจะสื่อถึงอะไรหรอกนะแต่แรงกดดันที่ฉันได้รับจากมันมานั้นยิ่งใหญ่มาก ถ้ามองผ่านๆฉันคงจะคิดว่าเจ้าตัวตรงหน้านี้คือบอสยูนีคไปแล้ว แต่ว่าสิ่งมีชีวิตนี้จะเป็นเพียงแค่นั้นจริงเหรอ?

 

        เพราะว่าฉันมองไม่เห็นเลเวลของมันด้วยซ้ำ มันไม่ควรจะมีเครื่องหมาย???แทนที่ตัวเลขของเลเวลสิ หรืออย่างน้อย นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้ถึงเรื่องการไม่สามารถเห็นเลเวลของมอนสเตอร์ได้ มันก็มีความเป็นไปได้ที่ว่าฉันเลเวลห่างจากมันมากเกินไปจนไม่สามารถดูเลเวลของมันได้ หรือความเป็นไปได้ที่ว่ามันคือส่วนหนึ่งของอีเวนท์บางอย่าง

 

        ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด สถานการณ์ตอนนี้ก็สิ้นหวังสุดๆเลยอยู่ดี เพราะยังไงแถบHPของมังกรข้างหน้าฉันก็มีเกินกว่า10แถบด้วยซ้ำ

 

        “เมื่อกี้เสียไปประมาณหนึ่งนาทีได้สินะ…?”

 

        ดูเหมือนว่าการโจมตีเมื่อสักครู่จะไม่ได้ทำความเสียหายมากนัก เหลือบมองไปที่แถบHPของฉันที่เหลืออยู่พอประมาณสองนาทีให้กับสกิล[หมาป่าผู้หิวโหย]

        โชคดีที่ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดมากนัก แต่ฉันก็ยังรู้สึกได้ถึงช่องโหวงในจุดที่เป็นรูโหว่บนตัว ปัญหาหลักจากการสูญเสียส่วนหนึ่งของท้องฉันไปทำให้ฉันเลือดไหล ทำให้เกิดความเสียหายตามระยะเวลาขึ้น

        ตั้งแต่แรกเลยฉันก็สูญเสียHPไปบ้างแล้ว แต่เพราะผลของหมาป่าผู้หิวโหยทำให้ความเสียหายตามระยะเวลาเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า ฉันรู้ตัวดีว่าฉันเหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว

 

        เอาล่ะ สำหรับตอนนี้มาวิเคราะห์สถานการณ์กันก่อนดีกว่า

        ไม่มีหนทางที่จะชนะศึกนี้

        เวลาที่เหลืออยู่ของฉันน้อยลงไปทุกที

        ฉันไม่มีพรรคพวกอยู่ด้วยเลย

        และมีศัตรูอยู่แค่ตัวเดียว

 

        “อย่าคิดว่าฉันจะยอมตายง่ายๆละกันนะ”

 

        ฉันชี้ตะบองเหล็กไปยังมังกรบริสุทธิ์สีดำทมิฬที่กำลังก้มมองฉันราวกับกำลังทดสอบฉันอยู่แล้วพึมพำออกมาอย่างหมดหนทาง

 

        ☆

 

        สองวินาทีหลังจากที่เริ่มสู้ ฉันก็ได้รับรู้บางอย่าง

        ฉัน…แพ้ทางเจ้านี้สุดๆไปเลย

        จะบอกว่าเป็นศัตรูประเภทที่แทบจะเลวร้ายที่สุดสำหรับฉันเลยก็ว่าได้

        พูดสั้นๆก็คือ

        เจ้า[มังกรบริสุทธิ์แห่งสัจธรรม -อโพคาลิพส์-]เป็นมังกรประเภทเวทมนตร์

 

        “ให้ตายสิ ไม่แฟร์เลย!”

 

        เสียงระเบิดสั่นสะท้อนดังเมื่อลูกไฟพุ่งตรงออกมาจากวงแหวนเวทของมังกรราวกับปืนกลแล้วกวาดพื้นไปเมื่อเกิดการปะทะ ฉันได้ใช้ทั้งอุปกรณ์สวมใส่และสกิลเพื่อฝืนเพิ่มความว่องไวและฉันพึ่งพาสิ่งเหล่านั่นเพื่อช่วยในการหลบ

 

        อัตราการยิงของมังกรคือห้าครั้งต่อหนึ่งวินาที แต่ละลูกเล็งอย่างแม่นยำเพื่อปิดกั้นหนทางของฉัน และฉันก็หลบหลีกด้วยการเคลื่อนที่ไปตามใจนึก

        ด้วยHPที่ยังเหลืออยู่ของฉัน เพียงแค่เฉียวๆก็ทำให้ฉันถึงตายได้เลย เมื่อรู้อย่างนั้นแล้วสมาธิของฉันก็เพิ่มขึ้น

 

        เพราะว่าการมาถึงของอโพคาลิพส์นั้นดูองอาจ มันไม่ได้ขยับออกจากตำแหน่งที่ลงจอดแล้วก็นิ่งอยู่อย่างนั้น มันไม่ได้ใช้แสงประหลาดเหมือนในตอนแรกอีกครั้งแต่บางครั้งมันจะปล่อยลูกแก้วไฟปนมากับลูไฟด้วยซึ่งก็น่ารำคาญสุดๆไปเลย ราวกับว่ามันกำลังเยาะเย้ยฉันที่ได้แต่ดิ้นรนไปมาหลบเลี่ยงการโจมตีของมัน

 

        เห็นได้ชัดเลยว่ามันทำกับฉันราวกับเป็นของเล่น ฉันไม่ชอบเลยแต่ใช่ว่าฉันจะมีเวลามาบ่น สิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือวิ่งต่อไปเรื่อยๆ

 

        “…..? อะไร-….อุโว้ววว!?”

 

        หลังจากที่หลบหลีกไปได้ราวๆยี่สิบวินาที วงแหวนเวทมนตร์ที่ผลิตลูกไฟก็ได้เปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ไป

        สิ่งที่ปรากฏขึ้นมาในครั้งนี้คือหอกแห่งแสง ทันทีที่ฉันเห็นมันเล็งมา ฉันก็ทิ้งตัวไปทางด้านขวา

 

        วินาทีนั้น–ควิ้งง– เสียงที่ดังขึ้นมาอย่างนั้น หอกแห่งแสงก็พุ่งผ่านหน้าฉันไป อ๊ะ แสดงว่าแสงประหลาดก่อนหน้านี้เกิดขึ้นจากหอกความเร็วสูงพวกนี้สินะ

 

        “บ้าเอ้ย นี่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องพวกนั้นสักหน่อย!”

 

        มีกี่อันกันน่ะ? สิบ นั่นคือจำนวนหอกี่อโพคาลิพส์ได้ชี้มาทางฉัน ที่หลบหอกแรกไปได้นั้นเป็นเพียงเรื่องบังเอิญล้วนๆ

 

        “บ้าาาาาาเอ้ยยยยย!”

 

        ฉันหลบพวกมันทั้งหมดไม่ได้แน่ ฉันไม่รอดแน่นอน

        ขณะที่สบถออกมาฉันก็คิดขึ้นมา ฉันจะแพ้ไปอย่างนี้ทั้งที่อดทนมาจนถึงที่สุดแล้วอย่างนั้นเหรอ? ความคิดนั้นมันน่าอึดอัดจนฉันต้องตะโกนออกมา

 

        ในตอนนั้นเอง

        สีของโลกทั้งใบก็ได้เปลี่ยนไป

 

        เมื่อสมาธิของคุณถึงขีดสุด ความเร็วในการคิดของคุณที่เพิ่มมากขึ้นมาทำให้สัมผัสเวลาของร่างกายจะถูกยืดออกไป มันรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบช้าลง ความรู้สึกทรงพลังไหลเวียนไปทั่วทั้งร่าง เมื่อใดทีฉันถึงจุดนี้แล้ว ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนฉันก็หยุดมันไม่ให้เกิดขึ้นไม่ได้แล้ว

 

        นี่อาจจะเป็นปรากฏการณ์ที่เรียกว่าโซนในกีฬาหรืออะไรทำนองนั้น หรืออาจจะเป็นอีกอย่างไปเลยก็ได้ แต่ว่าฉันก็ไม่ได้สนใจนักหรอก สิ่งที่สำคัญจริงๆมีเพียงสิ่งเดียว

 

        “อ๊ะ…”

 

        เส้นทางของใบมีดสังหารทั้งเก้าที่พุ่งตรงมา จิตสำนึกของฉันเห็นมันอย่างชัดเจน

 

        หอกทุกอันถูกปล่อยออกมาไม่พร้อมกัน ราวกับจะอุ่นเครื่อง หอกแรกพุ่งตรงมาเดี่ยวๆ

 

        แรกเริ่ม มีหอกแห่งแสงพุ่งตรงมาทางฉันซึ่งๆหน้า และฉันก็ปัดมันออกไปด้วยตะบองเหล็กของฉัน

        หลังจากนั้น กลุ่มก้อนของหอกก็ถูกปล่อยออกมา หอกที่สองเล็งมาที่หัวของฉันเพื่อให้ฉันก้มลง หอกที่สามถูกเล็งเพื่อแทงฉันที่ก้มหลบหอกที่สอง ยิ่งไปกว่านั้นยังมีหอกที่สี่ที่ควรจะแทงทะลุบริเวณระหว่างหอกที่สองและสาม

        ฉันหลบไปด้านข้างก็ไม่ได้ หอกที่ห้าและหกขวางเส้นทางของฉันทั้งด้านซ้ายและขวา

        จากหอกทั้งหกฉันจัดการได้แค่อันเดียว

 

        ฉันขว้างตะบองเหล็กไปยังหอกที่สี่เพื่อขวางเส้นทางของมันและตีลังการะหว่างหอกที่สองและสามปล่อยให้มันพุ่งผ่านตัวฉันไป

        หอกที่เจ็ดเล็งจุดที่ฉันจะร่วงลงไปและฉันก็ใช้มือทั้งสองเพื่อกระโดดแล้วบิดตัวเพื่อหลบมัน แต่ราวกับจะไม่ยอมให้ฉันได้หลบหลีกอีกต่อไปก็มีหอกที่แปด ฉันมองมตรงๆขณะที่ฉันอยู่กลางอากาศ โดยที่ไม่อาจหลบได้อีก ฉันได้แต่มองขณะที่หอกพุ่งตรงจะเสียบแทงฉัน–––ก่อนที่จะเกิดขึ้นนั้น

 

        เรเปียร์พุ่งเข้ามากระแทกหอกแห่งแสงออกไปทำให้ฉันร่วงลงสู่พื้นได้อย่างปลอดภัย แล้วในขณะที่หอกสุดท้ายพุ่งตรงเข้ามาใส่ฉัน ฉันก็เปิดหน้าเมนูขึ้นมาและเมินมันไป

 

        อย่างที่คาดไว้ ก่อนที่หอกจะได้เสียบทะลุตัวของฉัน โรวพุ่งตัวเข้ามารวดเร็วราวกับสายลมและเสียสละแขนของเธอซึ่งถูกเป่ากระเด็นออกไปด้วยหอกแห่งแสง

        ในตอนที่มันเกิดขึ้น ฉันสังเกตเห็นอโพคาลิพส์มีสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย

 

        “ไปสิ”

 

        อืม รู้แล้วน่า

        เพราะอย่างนั้นฉันถึงได้เตรียมตัวยังไงล่ะ

        เชื่อว่าโรวจะต้องช่วยฉัน ฉันเลยใช้เวลาไม่กี่วินาทีนั้นเปลี่ยนอุปกรณ์สวมใส่ของตัวเอง

        ใช้แรงทั้งหมดที่มี ฉันกระโดดขึ้น

 

        ใช้ตะบองเหล็กที่ถูกเป่ากระเด็นเป็นฐานเหยียบ ฉันเปลี่ยนทิศทางแล้วพุ่งทะยานขึ้นฟ้าราวกระสุนสีแดงฉาน ก็นะ ฉันไม่มีสกิลอะไรที่ทำให้วิ่งบนฟ้าได้หรอกเพราะงั้นเมื่อกี้ก็แค่พูดเปรียบเปรยน่ะ

 

        คว้าจับตะบองสองมือด้วยมือทั้งสองข้างของฉัน ฉันหมุนควงมันรอบตัวหนึ่งครั้ง

 

        ‘ขอโทษทีนะฮารูรุ หวังว่าจะให้อภัยฉันนะ’

 

        ภายในห้วงความคิดที่ถูกยืดออกจนถึงขีดสุด ฉันเลือกหนึ่งในสกิลของฉันพร้อมกับความรู้สึกผิด ตะโกนออกมาอย่างหมดหนทาง ฉันได้ใช้หนึ่งในสกิลที่แข็งแกร่งที่สุดที่มี

 

        “ปิดดดดดฉากกกก!!!”

 

        การหวดเต็มแรงจนถึงขั้นทำลายอาวุธของตัวเอง เป็นการหวด[ปิดฉาก]ที่รุนแรงสุดๆ

        รวมไปถึงแรงที่เกิดจากการหมุน ฉันทุ่มเทจิตวิญญาณให้กับการหวดตะบองสองมือที่สร้างโดยฮารูรุไปยังเขาของอโพคาลิพส์

 

        ☆

 

        กิ๊งงงงงง!! เสียงดังกังวานราวท้องฟ้าร้องคำราม แล้วร่างทั้งร่างของมังกรบริสุทธิ์ก็สั่นสะท้าน

        เพียงแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์ ไม่สิ ไม่ถึงหนึ่งด้วยซ้ำแต่ว่ามันมีช่องว่างเล็กจิ๋วอยู่ในแถบHPของอโพคาลิพส์อยู่

        ในจังหวะที่ฉันได้ยืนยันสิ่งนั้น ฉันก็สูญเสียสมาธิไปพร้อมๆกับแรงภายในร่างกาย ในช่วงไม่กี่วินาทีของการรุกและรับนั่น ฉันได้ใช้แรงทั้งหมดที่มีไปแล้ว

 

        มีทั้งจุดอ่อนของหมาป่าผู้หิวโหยซึ่งก็คือความเสียหายตามระยะเวลา

        ยิ่งไปกว่านั้นยังมีความเสียหายเมื่อตกจากที่สูงที่ฉันกำลังจะได้รับอีก

        ในเมื่อฉันจะตายไม่ทางไหนก็ทางหนึ่งอยู่แล้ว ฉันพอใจแล้วล่ะที่ได้ฟาดใส่มังกรนั่นสักครั้งหนึ่ง

 

        มาร่วงสู่พื้นอย่างภาคภูมิกันเถอะ ขณะที่คิดอย่างนั้นฉันก็ถึงได้รู้สึกตัวขึ้นว่ามันไม่มีความรู้สึกของการร่วงหล่นอยู่เลย หรือ จะบอกว่า[ฉันได้หยุดลง]ก็ได้

        ทั้งโรวและฉัน…ไม่สิ ราวกับโลกทั้งใบได้หยุดนิ่งลงไป พอฉันพยายามขยับตัวฉันก็ได้รู้ว่าฉันถูกหยุดนิ่งอยู่กับที่ราวกับกำลังโดนผีอำ และในขณะที่เกิดเรื่องน่าตกใจขึ้นก็ได้มีเรื่องที่น่าตกใจยิ่งกว่าเกิดขึ้นกับพวกเรา

 

        “ข้าได้หยุดยั้งกระแสของเวลาเอาไว้ ในตอนนี้ร่างกายของพวกเจ้าได้ถูกปลดปล่อยจากอิทธิพลของเวลาแล้ว”

 

        มังกรข้างหน้าเราได้พูดขึ้นมา

        ก็นะมังกรจะมีAIควบคุมเหมือนกับมอนสเตอร์อื่นอย่างหมาป่าแดงก็ไม่แปลกหรอก แต่ถึงขั้นพูดได้เลยเหรอ? นั่นมันคนละระดับกันเลยนะ ฉันน่ะประหลาดใจสุดๆไปเลยแต่ก็แสดงออกมาไม่ได้ในมิติที่นิ่งไม่เคลื่อนไหวนี้

        ในโลกที่ทุกสิ่งหยุดนิ่งไป มีเพียงอโพคาลิพส์ที่เคลื่อนไหวอยู่ เสียงของมันไม่ได้เกิดจากการสั่นของอากาศมาสู่หูของพวกเราแต่เป็นเสียงลึกลับที่ได้ยินภายในหัวแทน

        ต่างจากมังกรบริสุทธิ์ก่อนหน้านี้ มันมองมาทางพวกเราด้วยสายตาอ่อนโยน และเมื่อกี้นี้พึ่งจะสร้างวงแหวนเวทมนตร์สีดำขึ้นบนฟากฟ้า

 

        “โอ บุตรีแห่งมนุษย์และบุตรีแห่งยักษ์ นี่คือรางวัลที่สามารถทำให้เศษเสี้ยวหนึ่งของเขาข้าร้าวได้ ข้าจักแสดงให้พวกเจ้าได้เห็นถึงเสี้ยวหนึ่งของเวทมนตร์แห่งสัจธรรมเอง [เวทมนตร์แห่งสัจธรรม]”

 

        วงแหวนเวทมนตร์สีดำบนฟ้าค่อยๆขยายและเพิ่มจำนวน และในขณะที่วงแหวนซ้อนทับกันก็ได้สร้างวงแหวนขนาดใหญ่ไปในตัว ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว วงแหวนทับซ้อนกันจนกว้างหลายร้อยเมตรครอบคลุมไปทั่วทั้งฟ้า ขณะที่วงแหวนเวทมนตร์ปริแตกออกในตอนที่ขยายตัว อโพคาลิพส์ก็ได้ปลดปล่อยมันออกมาเบาๆ

 

        “F a l l  D o w n”

 

        ตามคำบัญชาของมังกร กาลเวลาก็ได้เคลื่อนตัวอีกครั้ง

        ถ้าจะให้ฉันบรรยายเวทมนตร์นั่นภายในหนึ่งบรรทัดล่ะก็ ฉันจะพูดว่า

 

        ท้องฟ้าได้ร่วงลงมา