ก่อนอื่นก็ต้องตัดสินใจก่อนว่าหลังจากนี้จะเคลื่อนไหวยังไง

ผลสุดท้ายแล้ว กิฟท์ของฉันก็คือ【ผู้ที่ไร้ความสามารถที่สุดในโลก】ยังไงก็ตาม จนถึงเมื่อกี้ฉันก็มั่นใจว่าตัวเองเป็นผู้แข็งแกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย แต่พอได้ความทรงจำของ ไค ไฮเนมัน กลับคืนมา ทำให้รู้ว่าความแข็งแกร่งที่ตัวเองมีอยู่นั้นเป็นเพียงแค่ภาพลวงตาเท่านั้น

อย่างแรกเลย ไอ้คนที่หนีตายหัวซุกหัวซุนอย่างกับกบในกะลาแบบนั้นจะไปเอาชนะนักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกในจินตนาการได้ยังไง แล้วก็【บททดสอบของเหล่าทวยเทพ】อะไรนั่น ตั้งชื่อซะใหญ่โต แต่พอลองมองย้อนกับไปดูแล้วก็คงไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรขนาดนั้น เพราะไม่ว่ายังไง ขนาดคนไร้ความสามารถอย่างฉันยังเคลียร์ได้ ในหมู่ของดันเจี้ยนด้วยกันแล้วระดับความยากคงน้อยที่สุดเลยล่ะมั้ง

อืมๆ โลกนี้ไม่ได้หวานหมูเหมือนกับดันเจี้ยนนั่นหรอก มีทั้งสี่มหาจอมมาร ผู้กล้ามังกร โลกนี้ยังเต็มไปด้วยผู้แข็งแกร่ง ถ้าเป็นฉันก่อนที่จะได้ความทรงจำกลับมาล่ะก็คงคิดว่าอยากจะลองสู้ด้วยอยู่หรอก แต่ว่าโชคร้ายหน่อย ไม่มีอารมณ์ทำแบบนั้นแล้ว จะว่าไปไอ้ความรู้สึกเลวร้ายที่เหมือนอยากจะสู้ให้ตายกันไปข้างหนึ่งก่อนหน้านี้นี่มันยังไงกันนะ？ไม่ไม่ หยะแหยง！ หยะแหยงสุดๆ！

เอาเป็นว่า ยังไงก็ต้องเคลื่อนไหวอย่างรอบคอบไว้ก่อน พยายามไม่เรียกพวกอสูรในหนังสือภาพออกมาเป็นการดีที่สุด ผู้ที่มีความแข็งแกร่งในระดับหนึ่งอย่างฟาฟก็ว่าไปอย่าง แต่ เฟนกับเก้าหางยังอ่อนประสบการณ์อยู่ ถึงจะว่าอย่างนั้น ก็อยากจะให้เคลื่อนไหวไปด้วยกันอยู่เหมือนกัน ในช่วงนี้ต้องออกคำสั่งพวกที่อาศัยอยู่ในหนังสือภาพอย่างเคร่งครัด จนกว่าจะกำหนดทิศทางได้แล้วว่าหลังจากนี้จะเคลื่อนไหวยังไง เอาเป็น ลองออกเที่ยวรอบโลกเพื่อให้ได้เป็นฮันเตอร์ที่เป็นที่ยอมรับเหมือนอย่างที่เคยไผ่ฝันไว้ดูดีไหมนะ？ไม่สิ สิ่งที่ควรทำที่สุดในตอนนี้ก็คือจะทำยังไงกับสถาณการณ์อันตรายที่อยู่ตรงหน้านี้ต่างหาก พอหันไปมองรอบๆก็มีฝูงสัตว์ร้ายกำลังล้อมพวกเราสามคน(？)อยู่

“เลิกหนีแล้วรึ เอาเถอะ สำหรับปลาซิวปลาสร้อยอย่างแกแล้วก็ทำได้ไม่เลว ตอนที่หมอกลงก็ทำให้ฉันร้อนรนได้นิดหน่อยเลยล่ะนะ”

ชายที่ดูท่าทางใจดี(？)สวมชุดคลุมสีดำเดินออกมาจากหลังต้นไม้พร้อมกับเหล่าสัตว์ร้ายที่เหมือนพยายามปกป้องผู้เป็นนาย

หืม？ดูไม่เห็นจะแข็งแกร่งตรงไหนเลยแฮะ ในความทรงจำของไค ไฮเนมัน น่าจะเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งนี่นา เอาเถอะ เดี๋ยวสู้ดูก็รู้เอง

“หืม？มีเพื่อนอยู่ด้วยรึ？ผู้หญิงตรงนั้นถึงจะเด็กไปหน่อยแต่ก็น่ารักใช่ย่อยนิ น่าจะเป็นที่ชื่นชอบของพวกโรคจิตที่มีรสนิยมเล่นกับสาวน้อยมากเลยล่ะ ขายให้พ่อค้าทาสคงจะได้ราคาสูงน่าดู”

ชายผมแดงมองฟาฟด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการ

“นายท่าน ฟาฟ– เจ้านั่นน่าขยะแขยงเจ้าค่ะ อยากฆ่าเจ้าค่ะ!”

ฟาฟพูดออกมาโดยไม่ซ่อนสีหน้ารังเกียจเลยซักนิด

“เดี๋ยวก่อนๆ พอดีมีเรื่องที่อยากถามเจ้านี้อยู่น่ะ”

ฉันพูดออกมาพร้อมกับลูบหัวฟาฟเหมือนอย่างเคยเพื่อให้เธอสงบสติอารมณ์

จะว่าไป เหมือนเคยได้ยินชายคนนี้พูดถึงแผนการอะไรซักอย่างนี่แหละ จะพยายามถามเท่าที่ทำได้ดูน่ะนะ แล้วอีกอย่างฟาฟกับฉันก็เหมือนกับมีสายเลือดเดียวกัน ใครจะยอมให้ทำเรื่องอันตรายแบบนั้นกัน

“ถ้าอย่างนั้นข้าน้อยทำเอง เป็นแค่มนุษย์แท้ๆกลับอวดดีขนาดนั้น —อะไรล่ะ หรือจะให้ปล่อยไป？”

ปีศาจปอดแหก——แอสทารอส พูดออกมาและก้าวขาไปข้างหน้าพร้อมกับมือสองข้างใส่ถึงมือสีขาวบริสุทธ์

แกนี่นะ อ่อนแอแท้ๆยังจะเคลื่อนไหวไม่ดูตาม้าตาเรืออีก

“ไม่หรอก ฉันทำเอง พอดีมีเรื่องอยากรู้จากเจ้านี่นิดหน่อยน่ะ”

“มีเรื่องอยากรู้นิดหน่อย เจ้านายเนี้ยนะ——จากปลาซิวปลาสร้อยแบบนี้น่ะนะ？”

แอสทารอสถามออกมาพร้อมกับเหลียวมองฉันราวกับมองตัวอะไรซักอย่างที่น่ากลัวเอามากๆ

เสียมารยาทจังนะเจ้านี่ ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ปลาซิวปลาสร้อยเหรอ ก็จริง ถ้าให้เทียบกับพวกอสูรในดันเจี้ยนแล้ว ไม่รู้สึกถึงภายคุกคามเลยซักนิด

เพื่อที่จะพัฒนาความสามารถของตัวเอง ฉันก็เลยฝึกโดยจำกัดพลังของตัวเองโดยใช้【ถุงมือผนึกเทพ】ตลอดเวลา แล้วก็ใช้ชีวิตแบบนั้นมาเป็นหมื่นๆปีแล้วด้วย อีกอย่างถ้าให้เทียบกับก่อนหน้านี้แล้วความสามารถในการวัดความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้ดูเหมือนจะลดลงไปพอสมควร แน่นอนว่าถึงจะลางๆแต่ก็มีการกำหนดเกณฑ์ความแข็งแกร่งไว้อยู่เหมือนกัน น่าจะมี อ่อนแอ อ่อนแอนิดหน่อย อ่อนแอมาก อ่อนแอจนหมดคำจะพูด แล้วก็ อ่อนแอพอๆกับหนอนแมลง จัดอันดับไว้ประมาณนี้ แต่ว่า คู่ต่อสู้ในครั้งไม่ใช่อสูรแต่เป็นมนุษย์ ทำให้การคาดคะเนเกิดความคลาดเคลื่อน ถามว่าเพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะว่า100000ปีมานี้ ไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับมนุษย์เลยยังไงล่ะ สิ่งที่ไม่รู้ย่อมประเมินไม่ได้

ไม่ว่าจะยังไง  ที่หมอก็เป็นคู่ต่อสู้ที่ประมาทไม่ได้ก็คือความจริง เพราะงั้นเรามาใส่ให้เต็มแรงกันเถอะ

พร้อมกับดึง【ฝ่าอัสนี】ออกจากฝักในไอเทมบ็อก

“พวกแก เข้าใจสถาณะการณ์ของตัวเองในตอนนี้รึเปล่า？ หรือว่ากลัวจนสมองเพี้ยนไปหมดแล้ว？”

มีเสือดำล้อมรอบพวกเราประมาณ40ตัว ถ้าจากความทรงจำของฉันก่อนที่จะเข้าดันเจี้ยนแล้วล่ะก็นี่คงเป็นสถาณการณ์หน้าสิ้นหวังเลยมากเลยทีเดียว แต่ว่า ว่าแล้วเชียวสัมผัสถึงความเป็นภัยไม่ได้เลยซักนิด เอาเถอะ เดี๋ยวลองตรวจสอบดูก็รู้เอง

“【วิชาดาบไคริวที่แท้จริงรูปแบบดาบเดียว】กระบวนท่าที่หนึ่ง——เส้นมรณะ”

นี่คือ ท่าพื้นฐานที่สำหรับฉันแล้วถือว่าคุ้นชินที่สุดแล้ว

พร้อมกับคำพูดที่แฝงไปด้วยพลัง เส้นมรณะก็วิ่งเข้าหาพวกสัตว์ร้ายสีดำ ชั่วพริบตา พวกมันก็ได้กลายเป็นเศษเนื้อและตกลงสู่ผืนดิน

“เอ๊ะ？”

ชายผมแดงเบิกตากว้างอย่างตะลึงหลังจากได้เห็นพวกสัตว์ร้ายสีดำกลายเป็นเศษเนื้อต่อหน้าต่อตา

ตามที่แอสทารอสบอก เป็นพวกปลาซิวปลาสร้อยจริงๆสินะ เดิมทีแล้วโลกใบนี้ ล้วนเต็มไปด้วยอันตราย เพราะอย่างนั้นจะชะล่าใจไม่ได้เด็ดขาด ยิ่งเป็นตัวฉันที่ก่อนเข้าไปในดันเจี้ยนนั่นแล้ว ก็น่าจะรู้ว่าการเคลื่อนไหวแบบไม่คิดหน้าคิดหลังมันเป็นยังไง

“เอาล่ะ ขอฟังเรื่องแผนที่พูดไว้ก่อนหน้านี้หน่อยก็แล้วกัน？”

ในหมู่ตำราที่ฉันได้รับจากเขาวงกตมีพวกตารำที่เขียนเกี่ยวกับการทรมานอยู่ด้วยแต่เพราะหนังสือที่ฉันอ่านมีแนวโน้มว่าฟาฟก็อยากอ่านด้วยและเพราะมันจะส่งผลต่อการเรียนรู้ของฟาฟ ตอนนี้เลยยังไม่ได้อ่าน แต่ว่าในอนาคตอาจจะจำเป็นต้องศึกษาตำราพวกนั้นอย่างจริงจังก็ได้ เอาเป็นว่า ถึงจะไม่รู้วิธีทรมานก็เถอะ แต่ว่า ถ้าทำให้เจ็บปวดจนถึงที่สุดแล้วล่ะก็ คงจะคายออกมาเองแหละ เอาล่ะ วิธีฟื้นฟูก็มีอยู่หลายวิธี จริงอยู่ว่า【ฟื้นฟูขั้นสุดยอด】ใช้ได้แค่กับตัวเองเท่านั้น แต่ก็ยังมีพวกโพชั่นพิเศษหลายๆอย่างที่คนพบในดันเจี้ยนอยู่ ย้ำว่าหลายๆอย่างน่ะนะ

“อ-อย่าเข้ามานะ!! ไอ้สัตว์ประหลาด!!”

ชายผมแดงชักกริซออกมาแล้วฟันไปมาด้วยมือที่สั่นเทา ฉันเลยตัดแขนทั้งสองข้างของมันด้วย【ฝ่าอัสนี】ชายผมแดงกรีดร้องราวกับผ้าไหมถูกฉีกขณะที่กระดูกแทงทะลุผิวหนังและแขนทั้งสองข้างหันกลับด้านอย่างผิดปกติ

เสียงกรีดร้องนั่นเป็นสัญญาณให้ฉันเริ่มทำการสอบสวน