Special District 9 เขตพิเศษที่ 9 - ตอนที่ 364 ไล่โจมตี
ตอนที่ 364 ไล่โจมตี
“ไล่ตามมาดีนัก!”
ไป๋เหยียนตาแดงก่ํา ขณะกระชากสลักปืนลูกซองเตรียมจะยิงอีกนัด
“พลัก!”
แมวเฒ่าวิ่งมาชนมาจากด้านข้างเต็มแรงและเผชิญหน้ากับไป๋เหยียน
“แกร็ก!”
ไป๋เหยียนยกปืนขึ้นเหนี่ยวไก แต่ไม่มีกระสุนด้านในแต่แรกแล้ว
“หมับ!”
แมวเฒ่าพุ่งไปคว้าแขนไป๋เหยียนไว้พลางตะโกน “ฉวีหยาง เร็วเข้า…ไอ้หมอนี่มันจะเอาปืนออกมาแล้ว!”
“อย่าหวังจะได้เอามันออกมา!”
ฉวีหยางรีบเดินกะเผลกไปข้างหน้าพลางใช้มือทั้งสองยกโล่ป้องกันขึ้นหลังจากหยุดอยู่กลางอากาศไปครู่หนึ่งเขาก็รีบทุ่มมันลงอย่างแรง
“โครม!”
สันแผ่นเหล็กกระแทกลงบนศีรษะไปเหยียนอย่างหนักหน่วง
“จะฆ่าฉันเหรอ? ห้ะ… จะฆ่าพวกฉันใช่ไหม?! ถ้าไม่มีอํานาจจากตระกูลคนอย่างแกมันจะเป็นอะไรได้?!” คืนนี้ฉวีหยางเกือบจะเสียคนที่รักไป ในใจเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เขายกโล่ป้องกันขึ้นอีกครั้งแล้วฟาดลงไปสุดแรง
“ผัวะ!”
“ผัวะ!
หลังจากฟาดครั้งแล้วครั้งเล่า ไป๋เหยียนก็นอนนิ่งกับพื้นและเนื้อที่อยู่ตรงกลางหน้าผากของเขาถูกโล่เจาะเข้าจนเป็นแผลยาวเกือบหนึ่งนิ้ว เลือดสดๆไหลทะลักออกมา
“หยุดก่อน…พอได้แล้ว!” แมวเฒ่าลุกขึ้นมาขวางฉวีหยางไว้ “เดี๋ยวมันก็ตายหรอก”
ฉวีหยางหอบหายใจอยู่หลายครั้ง เขาทิ้งโล่ป้องกันพลางก้มลงค้นหาบางอย่างในกระเป๋าเสื้อของไปเหยียน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาสองเครื่อง
“หมอนี่มันไม่ได้ส่งให้ใครอีกใช่ไหม?”
แมวเฒ่าถาม
“ไม่ เรานั่งมาด้วยกันตลอดทาง” ฉวีหยางส่ายหัวขณะโยนโทรศัพท์ไปเหยียนลงบนพื้น แล้วฟาดด้วยโล่อีกเจ็ดแปดครั้ง
เสียงกระแทกดังขึ้นอย่างต่อเนื่องจนโทรศัพท์ถูกทําลายอย่างไม่เหลือซาก แม้แต่เมนบอร์ดก็โดนทุบจนแหลกละเอียด
ไม่ไกลนักเสี่ยวจิ๋วที่หนีรอดไปได้ เขากระโดดเข้าไปในลานกว้างเพียงลําพังก่อนก็พลิกตัวออกจากประตูหลัง เพื่อซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ําห้องหนึ่ง เขาก้มหน้าหยิบโทรศัพท์ออกมาปิดเสียงอย่างรวดเร็ว พลางส่งข้อความหาหยวนเค่อ “ไปเหยียนพลาดท่าแล้วเขาถูกจับได้”
บนถนน
หยวนเค่อนั่งอยู่ในรถขณะมองไปโดยรอบ ความรู้สึกเสียวสันหลังวาบพุ่งเข้ามากัดกินหัวใจทันที นั่นเป็นเพราะเขาไม่เห็นเจ้าหน้าที่ตํารวจมาล้อมเขาเลย
มันหมายความว่าอย่างไร?
หรือจินอวี่ไม่ได้คิดจะจับเป็น แต่ตั้งใจส่งหม่าเหลาเอ๋อมาฆ่าเขาแทน เพราะเรื่องนี้ถ้าเป็นตำรวจคงไม่ดีนักที่จะลงมือสังหาร
แล้วทําไมคนของกรมตํารวจถึงมาเร็วขนาดนี้ แถมยังตามเสี่ยวจิ๋วไปจัดการเบี้ยเตอหยงในช่วงเวลาสําคัญอีก?
เห็นได้ชัดว่าฉวีหยางทําตามที่เป่ยเตอหยงคาดไว้จริงๆ เขาแค่แกล้งหักหลังฉินอวี่เท่านั้น!
เขาโดนฉวีหยางปั้นหัวเข้าแล้ว อีกฝ่ายเอาความจริงบางส่วนมาหลอกล่อให้เชื่อ!
หยวนเค่อคิดถึงเรื่องนี้เขาก็รู้สึกโกรธเคือง คําพูดฉวีหยางมันทําให้เขาเนื้อเต้นอยากจะได้พื้นที่ของอีกฝ่าย
เขาอยากจะพัฒนาสายยาในเขตเจียงหนานมาก จนต้องการอิทธิพลเพื่อมาต่อกรกับหม่าเหลาเอ๋อและฉินอวี่ที่รัฐพื้นทมิฬ ดังนั้นเขาจึงต้องจําใจตัดขาดเปียเตอหยงแล้วเลือกร่วมมือกับฉวีหยาง
แต่ความแน่วแน่นั้นกลับทําให้เขาคิดผิด แท้จริงแล้วมันคือกับดักของฉันอรี่
หยวนเค่อกระชับปืนในมือแน่นขณะมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความหงุดหงิด ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่คาใจเขาอยู่!
นั่นก็คือวิดีโอสําหรับจบชีวิตตํารวจของแมวเฒ่า เหตุใดฉันอวี่ถึงยอมมอบหลักฐานนี้ให้ฉวีหยางได้อย่างสบายใจเช่นนี้?
หากไม่เชื่อใจกันจริงคงทําไม่ได้…แต่เขาไม่กลัวที่จะโดนหลอกเองบ้างหรือ?
มันไม่สมเหตุสมผลเลย หยวนเค่อไม่เข้าใจอย่างมาก!
“เอ๊ยด!”
ขณะที่หยวนเค่อกําลังคิดถึงเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ เสียงเบรกก็ดังขึ้นทางซ้ายมือ
“เสี่ยวเค่อ ก้มหัวลง!” คนขับตะโกน
หยวนเค่อได้ยินเสียงตะโกน เขาก็ก้มตัวลงทันทีโดยไม่สนว่ากําลังเกิดอะไรขึ้น
“ปัง ปัง ปัง!”
เสียงปืนดังขึ้นหลายนัด กระสุนพุ่งเข้าใส่กระจกรถจนแตกร้าวทําให้ดูเหมือนรูปใยแมงมุม หยวนเค่อนอนหลบอยู่ในเบาะหลัง แต่กระสุนก็ยังสาดกระหน่ําจนกระจกแตกกระเด็นไปทั่วบริเวณรถ
“โครม!”
เสียงเร่งเครื่องดังขึ้น รถออฟโรดพุ่งออกมาจากด้านซ้ายก่อนกระแทกเข้ากับประตูซ้ายของรถหยวนเค่ออย่างแรง
คนขับหมุนพวงมาลัยอย่างต่อเนื่องพลางเหยียบคันเร่งเพื่อบังคับให้เลี้ยวไปด้านขวา
หยวนเค่อเงยหน้าขึ้นด้วยความสับสน เขาหันหน้าออกไปมองนอกรถก็เห็นรถออฟโรดคันหนึ่งวิ่งออกมาจากด้านหลัง หม่าเหลาเอ๋อยกปืนขึ้นเล็งจากกระจกด้านข้าง
“ปัง ปัง!”
เสียงปืนดังขึ้นสองครั้งติด ทําให้เกิดประกายไฟขึ้นที่ท้ายรถหยวนเค่อ
“เสี่ยวเค่อ พอพ้นเลี้ยวข้างหน้าฉันจะหยุดรถ แล้วนายก็วิ่งลงไปนะ…ฉันจะล่อพวกมันออกไปเอง”คนขับพูดด้วยเสียงสั่นเทา”พวกกระหน่ํายิงขนาดนี้ถ้าถูกยิงยางขึ้นมาเราได้จบเห่กันทั้งคู่แน่”
หยวนเค่อกลืนน้ําลายพลางหันกลับไปมองคนขับรถ “ฉันจะปล่อยให้นายไปคนเดียวได้ไง?”
คนขับตอบด้วยเสียงทุ่มต่า “เสี่ยวเค่อ…ที่ฉันอยู่กับนายมาถึงตอนนี้ไม่ใช่แค่เพราะนายดูแลบริษัทดีแค่ไหน…แต่พี่ของนายตอนเขามีชีวิตอยู่เขาดีและมีบุญคุณกับฉันมาก เมื่อเขาเสียฉันคนนี้จะอยู่เคียงข้างนายเสมอ!”
เมื่อหยวนเค่อได้ยินคําพูดนั้น ดวงตาก็เริ่มแดงก๋า
ใช่แล้ว พี่น้องและสหายเก่าที่พยายามปกป้องหยวนเค่อก็มีแต่คนเก่าแก่พวกนี้เท่านั้น
เมื่อหยวนหัวยังมีชีวิตอยู่หยวนเค่อมักจะรู้สึกว่าเขาเจอแต่ปัญหา ทุกครั้งที่เกิดเรื่องใหญ่ขึ้น เขามักทําผิดพลาดในการตัดสินใจ เขาไม่ค่อยเจอข้อดี พี่ตัวเองเลย
แต่วันนี้ หยวนเค่อก็นึกออกว่ามีคนยืนหยัดสู้เพื่อเขาอยู่มันคือคนเก่าแก่ที่เขาเคยดูแคลน…คนเหล่านี้คือมิตรภาพแสนดีจากหยวนหัว
รถยังคงแล่นไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและเสียงปืนก็ตามมาตลอดทาง
หยวนเค่อหันกลับไปมองคนขับ ครั้งนี้เขาไม่อยากเลือกที่จะหนีไปเองจึงตะโกนเสียงดัง “พี่ ไล่ เลี้ยวซ้ายตรงแยกด้านหน้า แล้วขับต่อไปเลย!”
“นายจะทําอะไร ทําไมไม่หนีไปก่อน!” คนขับกังวล “ฉันจะล่อให้เอง พวกนั้นไม่ทําอะไรกับฉันหรอก!”
“พวกมันมาเพื่อฆ่านะ คงไม่มีทางปล่อยใครไปหรอก!” หยวนเค่อยืนกราน “ฟังฉันนะ! แล้วเลี้ยวซ้ายข้างหน้าและขับรถต่อไป!”
“เสี่ยวเค่อ เจ้าบ้าเอ๊ย!”
“เออ ขับไปแล้วอย่าบ่น!” หยวนเค่อถลึงตาใส่คนขับ
คนขับกัดฟันแน่นพลางเหยียบคันเร่งอีกครั้ง
ด้านหลัง หม่าเหลาเอ่อถือปืนและตะโกน “เร็วเข้า! ฉันจะยิงยางของมัน!”
“ฉันรีบให้สุดๆ แล้วแต่ทางโค้งยังไงก็ต้องระวัง” คนขับทําอะไรไม่ถูก “ยังไงฉันก็ตามทันแน่!”
ไม่กี่วินาทีต่อมา รถทั้งสามคันก็ตามกันในระยะไม่ถึงแปดเมตรเท่านั้น
ในซอยที่เกิดเหตุ
เปียเตอหยงเอามือกุมไหล่และรีบวิ่งไปตามทางอย่างทุลักทุเล ขณะกําลังหาชุมชนเพื่อเข้าไปซ่อนสองข้างทางก็ถูกรถตํารวจขวางไว้หมดแล้ว
เฉินอวี่ตะโกนเสียงดังจากด้านหลัง “เป็นไงบ้างล่ะเฒ่าเป๊ย? มาถึงทางตันแล้วใช่ไหม?!”