Special District 9 เขตพิเศษที่ 9 - ตอนที่ 322 เหล่าเด็กที่ถูกกักขัง
ตอนที่ 322 เหล่าเด็กที่ถูกกักขัง
อาเซียวมองผู้หญิงผอมบางคนนั้น หลังจากมึนงงครู่หนึ่งเขาก็หันหน้าไปพูด “ไปเถอะ”
ดวงตาของเด็กสาวเต็มไปด้วยความหวังแต่ก็เหลือบไปมองซื้อเหมาจ่ออย่างหวาดหวั่นเธอพูดด้วยน้ําเสียงและอ้อนวอน“คุณลุง…ให้หนูทําอะไรก็ได้แต่พาหนูออกไปเถอะนะคะ!”
“กลับมานี่!” ชื่อเหมาจ่อตะโกนขณะจ้องเด็กสาวเขม็ง
เด็กสาวตัวสั่นเทาเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“ฉันจะปล่อยแกกลับไป!” ชื่อเหมาจ๋อตะโกนเสียงแข็ง
เด็กสาวที่สั่นกลัวมองอีกฝ่ายด้วยความหวั่นเกรงไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไร
อาเซียวดึงชายชราก้าวถอยหลังต่อไป
เด็กสาวคุกเข่าลงกับพื้นและจ้องอาเซียวพลางกําหมัดแน่น
พี่เซียวอดไม่ได้ที่จะหลบสายตาคู่นั้นก่อนลากชายชราให้ถอยออกไปอย่างรวดเร็ว
ทันใดนั้น มีเสียงฝีเท้ามากมายวิ่งใกล้เข้ามาดั่งค้อนหนักสะเทือนหัวใจของอาเซียวและคนอื่น
กระจกหน้าประตู ศีรษะของทั้งเด็กหญิงและเด็กชายก็ปรากฏ
“ปิง! ถึง! ปัง!”
เสียงเคาะประตูอย่างรุนแรงมาพร้อมกับเสียงตะโกนวุ่นวายที่ชั้นหนึ่ง
“คุณลุง ช่วยพวกเราด้วย!”
“ช่วยเรา ช่วยฉันออกไป!”
เสียงตะโกนผสมกับเสียงร้องไห้พวกเด็กที่ถูกขังก็ขอความช่วยเหลือกันจ้าละหวั่น
อาเซียวกัดฟันแน่นขณะยืนแข็งอยู่กับที่
ชายไว้หนวดเห็นอาเซียวหยุดนิ่งเขาจึงพูดทันที“ต้องมีใครอยู่ข้างนอกแน่! เราช่วยพวกนั้นไม่ได้หรอก!”
อาเซียวเงียบ
“ไปได้แล้ว!” ชายไว้หนวดเร่งเร้า
“ถอยไปขึ้นรถก่อน!” อาเซียวตะโกนและรีบกลับไปที่ทางเดินทันที
ในทางลงบันไดเมื่ออีกฝ่ายเห็นพวกอาเซียวเดนกลับมาพวกเขาเล็งปืนยิงทันที
“ปัง! ปัง!”
อาเซียวยิงสวนไปสองนัดพลางตะโกน “กลับไปที่บันได!”
“ฉันจะช่วยพวกนั้น
เมื่อเห็นต้าส่วงออกไปได้แล้วเขาก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อยิงโซ่กุญแจที่ล็อกประตูห้องไว้
หลังจากปืนยิงออกไป ตัวล็อกประตูเหล็กของห้องก็พังทลายลง
“ไปกันเร็ว!”
“วิ่งออกไป!”
เด็กกลุ่มหนึ่งตะโกนสุดเสียงขณะรีบวิ่งไปยังทางเดิน
อาเซียวโบกมือพร้อมกับตะโกน “แยกกันหน่อย…อย่าไปทางเดียวกัน! เข้าไปทางนั้นเลย ออกอีกทางก็ได้!”
“ขอบคุณนะลุง!”
เด็กสาวกล่าวขอบคุณอย่าสุดซึ้ง พลางคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อคํานับก่อนจะวิ่งหนีออกไปทันที
“ไอ้พวกเด็กเวรกลับมานี่นะ…ถ้าไม่กลับจะฆ่าทิ้งให้หมดเลย!”
หญิงชราที่หลบอยู่ตรงมุมบันไดตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว เพราะเด็กพวกนี้คือเงินและความอยู่รอดของเธอในยุคแบบนี้!
“เด็กเวรงั้นเหรอ?!”
อาเซียวก้าวไปข้างหน้ายกปืนขึ้นเล็งแล้วเหนียวไกทันที
“ปัง!”
เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้งหญิงชราไม่ทันได้ตั้งตัวถูกยิงล้มลงกับพื้นพร้อมกับเสียงหายใจติดขัด
“พวกแกมันไม่ใช่คนด้วยซ้ํา ตายไปซะ!”
อาเซียวหันปลายกระบอกปืนลงเพื่อเล็งศีรษะอีกฝ่ายและยังสามนัดติดทําให้หญิงชราเสียชีวิตคาที่ทันที
ชื่อเหมาจ่อจ้องอาเซียวพลางกําหมัดแน่น แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจว่ากลุ่มพวกนี้มีจุดประสงค์อะไรกันแน่ “ใช้โอกาสนี้หนีไปกันเถอะ!”
อาเซียวตะโกนขณะวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากผ่านไปหลายสิบวินาที
รถกระบะสองคันถูกขับออกไปพร้อมกับเด็กห้าสิบกว่าคนที่วิ่งหนีไปตามถนน
หลังจากพวกลูกน้องของซื้อเหมาจ่อตามออกมาจากอาคารหลักพวกเขาก็ตะลึง
“เห้ย! ไอ้พวกนั้นมันขับรถเราไป!”
“แล้วจะตามไปยังไงวะ?”
สถานการณ์เริ่มชุลมุนและตื่นตระหนก
“เงียบก่อนสิวะ! โทรไปบอกคนที่วิ่งออกไปว่าพวกนั้นเอารถของเราออกไปแล้ว!” หัวหน้ายืนอยู่ในฝูงชน “อาเฉินนายพาคนไปจับพวกเด็กๆ เร็ว เข้า! อย่าปล่อยให้หลุดรอดไปได้!”
บนถนน
ต้าฮ่วงขับรถเลี้ยวเข้าซอยก่อนจะดับไฟในทันที
ชื่อเหมาจ่อถามด้วยความสับสน “แกไม่ขับออกไปต่อรึไง?”
“รถของพวกแกเป็นตัวติดตามได้ล่ะสิ” ต้าช่วงเปิดประตูรถและกระโดดลง
“แก ลงมานี่!”
อาเซียวคว้าคอเสื้อชื่อเหมาจ่อก่อนโยนลงอย่างไม่ปรานี
ในรถมีชายแก่อีกสองคนนั่งสั่นเทาด้วยความที่นตระหนก
“บริ้น!”
ทันใดนั้นมีเสียงมอเตอร์ดังขึ้นบนถนนรถวิบากสีหรือห้าคันก็พุ่งออกมาจากทางแยกทันที
“หนีไปฝั่งตรงข้าม!” ต้าฮ่วงเดือน
“ลากพวกมันลงมาด้วย!”อาเซียวชชายชราทั้งสองในรถพลางส่งพรรคพวกของตน
“ลงมา!” ชายที่อยู่ถัดจากต้าส่วงขู่ด้วยปืน
“งานพวกแกก็เสร็จแล้วนี่นา ยังจะทําอะไรกับคนแก่สองคนอย่างพวกฉันล่ะ?” ชายชราหัวโล้นพูดด้วยน้ําเสียงแผ่วเบา“ฉะ…ฉันมีเพื่อนอยู่ที่ ช่างจี ถ้าฉันเป็นอะไรไปพวกแกซวยแน่!”
“ไร้สาระ!” ต้าช่วงตะคอก “ลงมาสิวะ!”
“เอียด!”
ในขณะนั้นเอง
บนถนนห่างออกไปสองร้อยเมตรมีเสียงเบรกดังขึ้น ชายฉกรรจ์สี่หรือห้าคนลงมาพร้อมปืนและไล่ตามเด็กกลุ่มหนึ่งอย่างรวดเร็ว
อาเซียวหันหลังกลับไปมองเมื่อได้ยินเสียงนั้นเขานึกขึ้นได้ทันทีว่ามีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในบรรดาเด็กเหล่านั้นเพิ่งขอร้องตัวเองไป
“จับพวกมันกดลงกับพื้น!”
“ฉันบอกหยุดเดี๋ยวนี้”
เสียงตะโกนของชายฉกรรจ์ดังก้อง แต่เด็กเหล่านั้นก็ไม่สนใจต่างวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น
“ปัง!”
เสียงปืนดังขึ้น อาเซียวเห็นว่าเด็กสาวถูกทุบตีอยู่กลางป่า
ชายคนหนึ่งไล่ตามไปและกดหัวเด็กสาวลงกับพื้นพร้อมยิงขู่ไปสองนัด “ไปสิวะ แกคิดจะหนีไป ได้งั้นเหรอ?”
อาเซียวยืนอยู่ในตรอกเขาทําได้แค่มองดูฉากนี้อย่างอดกลั้น ในใจเต็มไปด้วยความโกรธแต่ก็ ช่วยอะไรไม่ได้
เขาไม่ใช่พระเจ้า เขาไม่สามารถช่วยทุกคนและไม่สามารถเปลี่ยนด้านมืดของสังคมบ้าๆนี้ได้!
แต่เขาก็ทนดูอยู่เฉยๆ ไม่ได้เช่นกัน
อาเซียวหันกลับมา เดินกลับไปที่รถก่อนยกปืนขึ้นเล็งเข้าไปในรถ
ชื่อเหมาจ่อตกตะลึงเช่นเดียวกับชายแก่ทั้ง สองในรถด้วย พวกเขาไม่รู้ว่าอาเซียวคิดจะทําอะไร
“ลูกพี่! เราเสร็จภารกิจแล้วนะ อย่าทําแบบนี้เลย!”พรรคพวกด้านข้างเขาพอจะเดาเจตนาของอาเซียวได้จึงพยายามหยุดเขาไว้
“อย่าเพิ่งพูดอะไร!” อาเซียวหันกลับไปตะโกนใส่พรรคพวกคนนั้น
ชายคนนั้นชะงัก และต้าส่วงก็ไม่พูดอะไร
“การพัฒนาของเขตเก้านย่าแย่ ชีวิตผู้คนล้วนตกอยู่ในอันตรายได้ตลอด!” อาเซียวเซียวกัดฟันแน่น “ถ้าไอ้พวกหนอนสกปรกพวกนี้ยังมาลอย หน้าลอยตาอยู่…เราจะพัฒนาให้ดีกว่านี้ได้ยังไง?!”
“แกคิดจะทําอะ..” ชื่อเหมาจ่อเอื้อมมือออกเพื่อหยุดเขาไว้
“ปัง ปัง ปัง!”
อาเซียวกระหน่ํายิงอย่างไม่ยั้งมือกระสุนเจาะทะลุเข้าไปในรถก่อนหันกลับมาพูดสั้นๆ “ไป!”