Special District 9 เขตพิเศษที่ 9 - ตอนที่ 321 จับตัวประกัน
ตอนที่ 321 จับตัวประกัน
ภายในห้อง
พี่เซียวถือปืนและเลี้ยวไปทางซ้าย “ออกมา ฉันเห็นแสงไฟโทรศัพท์แล้ว”
ในห้องไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
“ปัง!”
พี่เซียวยิ่งไปยังข้างตู้ “ถ้ายังไม่ออกมาอีก ฉันจะหลับตายิ่งแล้วนะ!”
“อย่า อย่า…”
มีเสียงดังมาจากอีกฝั่งของตู้ ชายชราหัวโล้นคนหนึ่งที่กําลังสวมชุดนอนชูมือทั้งสองข้าง แล้วเดินออกมา ในมือถือโทรศัพท์เอาไว้
พี่เซียวมุ่งตรงไปข้างหน้าก่อนจะใช้มือซ้ายคลําบนตัวของเขา จากนั้นจึงแย่งโทรศัพท์มา “เดินนําหน้าไป”
ชายชราลังเลอยู่สักพักก่อนจะยกมือขึ้น และเดินนําหน้า “พวกมาปล้นหรือมาทําอะไรกัน ฉันพูดแค่คําเดียวพวกมันก็ฟังแล้ว”
“เดินไป” พี่เซียวขมวดคิ้ว
ชายชราทําหน้าหดหูไม่ได้พูดอะไรอีกแล้วเดินไปที่ประตู
“ตึง!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากเตียง พี่เชียวนิ่งไปสักพักก่อนจะถือปืนแล้วหันกลับไปทันที
บนพื้น มีเงาร่างหนึ่งกําลังขยับตัว
พี่เซียวนิ่งไปสักพัก ก่อนจะส่องไฟโทรศัพท์ของชายชรา
บนพื้นข้างๆ เตียงมีสาวน้อยอายุประมาณสิบสามสิบสี่ปีถูกมัดขาเอาไว้ บนตัวสวมเสื้อคลุมเอาไว้และกําลังขยับตัวอยู่
ข้างบนเตียงมีคราบเลือดอยู่หลายจุดเต็มไปหมด ตรงตู้บนตัวเตียงก็มียาหลายขวดวางเอาไว้
พี่เซียวนิ่งไปสักพักก่อนจะก้มหน้ามองหญิง สาวที่ขยับตัวเพื่อจะหนีและมีเลือดออกปากและจมูกไปแล้ว
“แอ๊ด!”
ชายชราฉวยโอกาสวิ่งหนีไปในตอนที่พี่เชียวกําลังอึ้งอยู่ และวิ่งออกจากห้องส่วนตัวไปทันที
“ตึง!”
ลูกน้องของต้าส่วงเดินไปข้างหน้าก่อนจะเตะไปที่เอวของชายแก่
ในห้อง พี่เซียวก้มหน้าพลางยื่นมือบีบคอหญิงสาวและอยากจะลากเธอขึ้นมาด้วยมือเดียว แต่หลังจากนั้นเธอก็ยิ่งสะบัดตัวแรงขึ้น ตาทั้งสองข้างเหลือกขึ้นและกระทืบพื้นด้วยสองเท้าของเธอ
แววตาของพี่เซียวอึ้งทึ่งและยืนอยู่กับที่
และภายในเวลาสั้นๆ ร่างกายของสาวน้อยก็สงบลงก่อนจะแข็งที่อไป
พี่เซียวเหนี่ยวไกปืนในมือ พอเห็นว่าไม่มีอะไร จึงหันหลังเดินกลับไป
ในทางเดิน ชายชรากําลังจะลุกขึ้นก็ถูกพี่เซียวเตะจนล้มลงเสียก่อน “แกซื่อตรงกับฉันหน่อยนะ ตอนนี้ฉันสามารถฆ่าแกได้ตลอดเวลา แกเข้าใจไหม?”
ชายชรากลืนน้ําลาย “แกอยากได้อะไร บอกมาตรงๆก็สิ้นเรื่อง”
พี่เซียวเอื้อมมือไปบีบคอชายชราพลางตะโกน “มีอะไรอีกไหม? !”
“ฉันจับได้คนหนึ่ง” ชายหนุ่มที่อยู่ข้างในจับตัว ชายที่เพิ่งด่าชื่อเหมาจ่อไปเมื่อครู่ ก่อนจะตะโกน ขณะหันหลัง “ยังจะเข้ามาอีก?! ถ้ายังเข้ามาอีก ฉันได้ลั่นปืนใส่แกแน่”
ถึงแม้ว่าลูกน้องที่อยู่ด้านในจะเห็นได้ไม่ชัดว่า คนที่ถูกจับคือใคร แต่ก็ยังจําเสียงของคนคนนี้ได้แม่น ดังนั้นจึงไม่กล้าขยับ
“ไป”
พี่เซียวคุมตัวชายชราจากนั้นก็เดินออกจากประตูห้องลับไป “ใครที่อยู่ฝั่งตรงข้ามห้ามขยับเด็ดขาด ในมือฉันมีตัวประกันอยู่”
“มีบ้านแกสิ! ก็แค่ของเล่น ฉันสนใจพวกมันที่ไหนล่ะ?!” ชื่อเหมาจ่อจ้องตาเขม็ง
ต้าส่วงเลี้ยวซ้ายตรงทางแยก เอื้อมมือพยุงชายไว้หนวด “เป็นอะไรรึเปล่า?”
“ขาหัก ขยับไม่ได้”
ชายไว้หนวดเพิ่งจะโดนระเบิด ถึงแม้ว่าท่อนบนจะมีชุดเกราะบังเศษแตกกระจายต่างๆไว้ได้เยอะ แต่ขาและแขนก็ถูกเศษต่างๆ บาดเต็มไปหมด โดยเฉพาะขาซ้ายและตําแหน่งเอ็นร้อยหวาย และในตอนนั้นก็ยังมีเลือดไหลอยู่
ต้าฮวงพยุงชายไว้หนวดพลางยื่นมือออกไป “นายทนเอาไว้หน่อยนะ จับเสื้อฉันไว้แน่นๆล่ะ”
ชายไว้หนวดกัดฟันและยืนขึ้น จากนั้นจึงใช้มือซ้ายจับต้าส่วงไว้แน่นๆ
“ไม่สนใจเหรอ? !” พี่เซียวตอบกลับอย่างสงบ และกําลังจะเหนี่ยวไกปืน
“อย่าขยับ”
ทันใดนั้น ชายชราก็ตะโกนเสียงดังอย่างกะทันหัน “เหมาจ๋อ ฉันพลาดแล้ว”
“แม่งเอ๊ย!”
ชื่อเหมาจ่อได้ยินเสียงตะโกนของชายชราจึงกระทืบเท้าพลางด่าทันที
“คุยได้ไหม?” พี่เซียวถือปืนจ่อหัวของชายชราพลางพูดด้วยน้ําเสียงแหบแห้ง “บอกฉันมาให้เร็วที่สุด”
ชื่อเหมาจ่อลังเลอยู่สักพัก “ได้งั้นนายจะเอายังไง? !”
“ง่ายๆ” พี่เซียวถอนหายใจ “นายเดินมาเอง เดี๋ยวฉันจะปล่อยชายชราก่อน จากนั้นฉันจะลงไปรอข้างล่างแล้วค่อยปล่อยนาย”
“บ้านแกสิ แกมันไร้สาระ?!” ชื่อเหมาจอมองตาขวาง “ถ้าอุตส่าห์มาก่อเรื่องวุ่นวายอยู่ตั้งนาน บทจะไปก็ไปเลยงั้นเหรอ?”
“สิ่งที่ฉันจะโจมตีไม่ได้อยู่ที่นี่” พี่เซียวตอบกลับด้วยถ้อยคําห้วนๆ “ลูกน้องข้างล่างมันตามตัวผิดคนน่ะ”
ชื่อเหมาคือนิ่งไป
“คําเดียว จะแลกไม่แลก?” พี่เซียวถามอีกรอบ
ชื่อเหมาจ่อลังเลสุดๆ ถ้าเขาไม่ไปเปลี่ยนแล้ว อีกฝ่ายโยนระเบิดขึ้นมาก็ต้องตายกันหมด ถึงเวลานั้นถ้าชายแก่ทั้งสองเป็นอะไรขึ้นมา เขาคงจะจบเห่ทั้งบ้าน แต่ถ้าไปเปลี่ยนตัว ก็จะเป็นอันตรายต่อตัวเอง
“ปัง!”
ขณะที่ชื่อเหมารือกําลังลังเลอยู่ พี่เซียวก็ชักปืนออกมาทันที “จะเปลี่ยนไม่เปลี่ยน? ถ้าไม่เปลี่ยน ฉันจะได้ฆ่าไอ้นี่ให้ตายก่อน”
“เปลี่ยน เปลี่ยน!” ชื่อเหมาจอจ้องตาเขม็ง
“ถ้าจะเปลี่ยนงั้นนายก็เข้ามา” พี่เซียวกวักมือเรียก
ชื่อเหมารือกัดฟัน ก่อนจะก้มหน้าถามลูกน้องที่อยู่ข้างๆ “พวกของเราที่อยู่ข้างนอกมากันหรือยัง?”
“กําลังจะถึงแล้วครับ” ลูกน้องพยักหน้า
“จัดการตามสถานการณ์ เดี๋ยวตอนที่พวกมันวิ่งลงไป เราไม่ต้องห้ามนะ” ชื่อเหมาจ่อเอ่ยปากสั่ง ด้วยเสียงเบา “ชายแก่พวกนั้นอยู่กันทุกคน เราต้องให้พวกมันปลอดภัยก่อน ถึงจะจับไอ้พวกนี้ได้”
“เข้าใจแล้วครับ” ลูกน้องพยักหน้า
ชื่อเหมาจ่อส่งปืนให้อีกฝ่ายก่อนจะสูดหายใจลึกๆ จากนั้นจึงมุ่งไปตรงทางแยก “ให้คนมารับเถอะ”
“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว” พี่เซียวเปลี่ยนใจกะทันหัน “ฉันอยากให้พวกแกทั้งสามคนมากับฉันทีเดียว”
“แม่งเอ๊ย แกเล่นแง่ใส่ฉันใช่ไหม?” ชื่อเหมาจื่อโมโห
“ปัง!”
พี่เซียวยิงปืนไปที่พื้น “แกคิดว่าฉันจะกลัวเหรอ?”
ชื่อเหมารือกัดฟันพลางกําหมัดแน่น “พวกฉันเตือนแกไว้ก่อนนะ ว่าอย่าหาเรื่องให้ตัวเองลําบากเลย”
“นายเดินนําหน้าไปสิ” พี่เซียวสั่งด้วยไปหน้านิ่งเฉย
ชื่อเหมาจ่อครุ่นคิดสักพักก่อนจะหันตัวแล้วเดินนําอยู่หน้าสุด และพูดกับชายชราทั้งสอง “ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร เราจะปล่อยมันไป…”
ชายชราทั้งสองทําหน้าตาเคร่งขรึมและไม่สนใจคําพูดของเขา
จบแล้ว คนของพี่เซียวห้าคนจับตัวประกันเอกไว้ได้สามคน จึงรีบลงบันได โดยมีลูกน้องของอีกฝ่ายคอยคุมอยู่ชั้นล่างตลอดเวลา
ไม่นานทุกคนก็มารวมตัวกันที่ชั้นหนึ่ง
พี่เซียวหันกลับไปถามต้าส่วง “แล้วรถล่ะ?”
“เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว” ต้าฮวงกลืนน้ําลาย ก่อนจะตอบกลับ
“คนของพวกมันที่อยู่ข้างนอกต้องมาถึงแล้วแน่นอน นายเข้าใจไหม?” พี่เซียวกระซิบข้างหูของต้าส่วง “นายทําแบบนี้…”
“ตึงตึงตึง!”
ในขณะที่ทั้งสองกําลังคุยกัน จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นบนทางเดินที่มืดมิด
พี่เซียวหันกลับไปด้วยความตกใจก่อนจะถือปืน เล็งไปตรงประตู
ใบหน้าที่บริสุทธิ์และเต็มไปด้วยบาดแผลได้ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของพี่เซียว
“คุณอา…คุณอา…ช่วยพวกหนูด้วย…ช่วยพาพวกหนูออกไปจากที่นี่ที่เถอะ” เด็กผู้หญิงคุกเข่าลงและอ้อนวอนด้วยไปหน้าที่หดหู