ตอนที่ 12:

เมจิคัลเกิร์ลในตัวคุณ

☆ เว็ดดิ้น (เหลือเวลาอีก 3 ชั่วโมง 45 นาที)

“แม้จะเป็นไปไม่ได้ ชั้นก็ต้องทำ”

7753 จับมือของมานาเอาไว้

“ฉันไปด้วย”

“ชั้นว่าชั้นบอกแล้วนะว่าอย่ามาขวางทางอีก”

มานาสลัดมือของ 7753 ทิ้ง

“ฉันไม่ขวางทางอะไรหรอก”

“แค่อยู่ที่นี่เธอก็ขวางทางแล้ว”

มานานั้นจริงจัง เธอตั้งใจจะจบเรื่องนี้ด้วยตัวเธอคนเดียว

ความคิดและความรู้สึกของเว็ดดิ้นหมุนวนไปมาอย่างไม่รู้จบ ก่อนหน้านี้เธอยังร้องไห้อย่างน่าสงสาร ตำหนิดินแดนเวทมนตร์ 7753 และมานาอยู่เลย

แม้จะระบายความโกรธทั้งหมดออกไป แต่ความลังเลก็ยังคงอยู่ในตัวเธอไม่ได้หายไปไหน เว็ดดิ้นเองก็รู้ว่าทุกอย่างมันจะกลับมาหาเธอ ถ้าเมจิคัลเกิร์ลมันไม่ใช่สิ่งที่น่าเคารพ แบบนั้นเธอจะทำตัวเองให้เป็นแบบอย่าง เพราะเธอเองก็เป็นเจิคัลเกิร์ลเช่นกัน

“เพราะแบบนั้น…อย่างน้อยก็ให้พวกเราช่วยเถอะ”

คำพูดนั้นออกมาจากปากเว็ดดิ้น เธอพูดออกมาอย่างจริงใจ แต่กระนั้นการพูดออกมาดังๆก็ทำให้เหงื่อเย็นๆไหลออกมา

มานาได้ยินแล้วก็ส่ายหัวออกมา

“พวกเธอทุกคนเป็นมือใหม่ไร้ประสบการณ์ ไม่ว่าจะรวมกันกี่คนก็เป็นได้แค่ภาระ”

“อย่าดูถูกพวกเราสิ”

“ไม่ได้ดูถูก แต่ชั้นแค่พูดความจริง”

เมืองนี้จะถูกทำลาย ช่วงชีวิตสิบปีที่อาศัยอยู่ที่นี่ก็จะหายไปทั้งหมด

เพื่อนร่วมชั้นที่ช่วยเธอที่โรงเรียน อาจารย์ประจำชั้นที่มิเนะนับถือ เด็กๆที่เรียกเธออย่างแย่ๆลับหลัง โรงเรียน ทุกอย่างจะหายไป เพื่อนบ้านหญิงชราที่พูดกับเธอเหมือนเดิมตั้งแต่ก่อนวัยเรียน “ดีจังเลยจ้ะที่พูดทักทายอย่างร่าเริงแบบนี้ตลอดเลย” สนามเด็กเล่นในสมัยเด็กที่เธอเล่นบาร์โหนแล้วหัวไปกระแทกจนร้องไห้ ห้องสมุดเล็กๆที่เธอใช้มันเมื่ออยากอยู่ตัวคนเดียว ทุกอย่างจะหายไปทั้งหมด

เธอรู้ในสิ่งที่ตัวเองควรทำและสิ่งนั้นคือการหลบหนี แต่มันไม่ใช่สิ่งที่ผู้นำจะทำ และไม่ใช่สิ่งที่เมจิคัลเกิร์ลที่มิเนะนับถือมาตลอดจะทำ แม้แต่ตอนนี้ในโรงเรียนมัธยมต้น เธอก็ไม่เคยหยุดดูอนิเม เพราะว่ามันคือเมจิคัลเกิร์ล และมันยังคงมีเมจิคัลเกิร์ลอยู่ตรงนี้ ณ เวลานี้

เว็ดดิ้นหันไปมองรอบๆ

ไหล่ของฟันนี่ทริคนั้นสั่นพร้อมกับเสียงสะอื้น คุรุคุรุ ฮิเมะก็ยืนอยู่อย่างนิ่งเงียบ เว็ดดิ้นสามารถสั่งทุกคนได้ เธอสามารถบอกทุกว่า “ตามดิฉันมาเลย! มาสู้ด้วยกันเถอะ! พวกเราคือเมจิคัลเกิร์ลที่สามารถช่วยเมืองแห่งนี้ได้เพียงพวกเดียวนะ!” แต่นั่นก็เหมือนกับว่าบอกทุกคนให้ตายพร้อมกันกับเธอใช่ไหม? แบบนั้นมันเหมือนกับว่าสั่งให้ตามเธอไปลงนรกด้วยกัน

ตาย ใกล้ตาย ฆ่า ใกล้ถูกฆ่า

เว็ดดิ้นเงยหน้าขึ้นมา ตาของเธอก็สบเข้ากับตาของเท็ปเซเคเมย์ เท็ปเซเคเมย์นั้นเป็นคนเดียวที่ไม่มีอารมณ์อยู่ตลอด เธอไขว้แขนและขาลอยตอนที่อยู่บนอากาศ  

“เว็ดดิ้น”

“อะ-อะไรล่ะ?”

“ยังไม่มีคำสั่งเหรอ?”

ทุกคนมองมาที่เธอ รอฟังในสิ่งที่เธอกำลังจะพูด เธอเอามือกดไปที่หน้าอก มันเจ็บปวด เจ็บจนอยากจะฉีกมันออกมา

ในฐานะผู้นำเธอควรทำยังไงนะ? เธอไม่อยากตาย เธอไม่อยากให้เมืองนี้ถูกทำลาย เธอไม่อยากสูญเสียผู้คนและสิ่งที่เธอรักไป เธอกลัว เธออยากได้ความช่วยเหลือ

อารมณ์ความรู้สึกทั้งแข็งแกร่งและอ่อนแอเกิดขึ้นมาภายในตัวแล้วก็หายไป เธอรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังกดด้านหลังลำคอของเธอเอาไว้ เธอต้องทำยังไงถึงจะถูกปลดปล่อยจากความรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้กันนะ? จากนั้นเธอก็เปิดปากพูดออกมา

“ก่อนอื่นทุกคนต้องสงบใจก่อน ไม่ใช่แค่ร่างกายแต่จิตใจก็ด้วย หากพวกเราสูญเสียความสงบนี้ไป พวกเราก็จะไม่มีความคิดอะไรดีๆออกมา แล้วจากนั้นก็ตัดสินใจด้วยตัวเอง ดิฉันจะไม่สั่งให้ใครทำอะไร”

เธอมองไปใบหน้าของคุรุคุรุ ฮิเมะ ฟันนี่ทริค แล้วก็เท็ปเซเคเมย์

“ดิฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไปกับมานา ไม่ว่าใครจะค้านยังไง ดิฉันก็จะอยู่สู้ที่นี่”

 

☆ ฟันนี่ทริค (เหลือเวลาอีก 3 ชั่วโมง 32 นาที)

คาโยะร้องไห้อยู่ในความมืดมิดที่มองไม่เห็นคนเดียวเสมอ ไม่มีใครเลยที่เข้ามาช่วยเธอ ไม่มีใครเลยที่เรียกหาเธอ เธอเศร้า เจ็บปวด และไม่อยากทำอะไรซักอย่าง หากเธอปิดหูปิดตาแล้วก็ร้องไห้ แน่นอนว่าทุกอย่างมันคงผ่านไปเหมือนกับพายุ เรื่องที่คุยกันว่าเมืองจะหายไปคงเป็นเรื่องโกหกแน่ๆ

เธอไม่อยากได้ยินอะไรเลย เธอไม่อยากมองเห็นอะไรด้วย เธอไม่ได้อยากเป็นเมจิคัลเกิร์ลมาตั้งแต่แรกแล้ว คนอื่นนั้นดีใจแต่เธอก็แค่ถูกลากเข้ามาเกี่ยวเท่านั้น เธอไม่เคยเชื่อในเมจิคัลเกิร์ล ไม่เคยเชื่อว่าพวกเธอมีอยู่จริง การพูดถึงเรื่องอาวุธทำลายล้างสูงนั่นก็เป็นเรื่องโกหกแน่ๆ

เธอปฎิเสธทุกอย่าง เธอเอามือกุมหัวตัวเอง ตัวสั่น แต่ภายในตัวของเธอ อุมิ ชิฮาบาระนั้นกำลังตะโกนอยู่

“นี่เธอโง่รึเปล่าเนี่ย? มันมีเวลามาลังเลที่ไหนล่ะ”

คาโยะรู้สึกโกรธกับคำพูดแย่ๆของอุมิ เธอจึงตอบโต้กลับไป

“อุมินี่พูดแบบนั้นตลอดเลยนะ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันน่ากลัวของจริงแล้ว”

“แล้วมันมีอะไรน่ากลัวกันล่ะ?”

“บุ่มบ่ามเกินไปแล้วนะ!”

“ตอนเป็นเมจิคัลเกิร์ลน่ะ มันไม่มีอะไรบุ่มบ่ามหรอกนะ มีแต่ความตื่นเต้นเท่านั้นแหละ!”

“ตื่นเต้นงั้นเหรอ? ให้ตายสิ นี่ไม่ใช่…”

“ฟังนะ อย่าทำตัวเหมือนว่าพอใจเพียงเพราะว่าเจอทางหนี โอเคนะ? อย่าทำแบบนั้น”

“อุมิ…”

“ไม่อยากเอาชนะชั้นรึไง? หากเธอจัดการคนที่ชั้นจัดการไม่ได้ นั่นก็หมายความว่าเธอชนะชั้นแล้วนะ”

คาโยะ คนที่เดินตามหลังอุมิมาตลอด อยากชนะ เธออยากเอาชนะอุมิ

“แต่…”

“ไม่มีแต่! ตั้งใจซะ!”  

เธอพูดออกมาห้วนๆ แล้วเตะเข้าที่ด้านหลังฟันนี่ทริค และเมื่อฟันนี่ทริคลืมตาขึ้น เธอก็มองเห็นเว็ดดิ้นอยู่ตรงหน้า

ฟันนี่ทริคนั้นยังคงกุมหัวของตัวเองอยู่ แต่ก็พึมพำออกมาว่า “ฉันเองก็อยากสู้ด้วย” จากนั้นเธอก็มีความรู้สึกมาจากที่ไหนซักแห่ง มันมีบางคนกำลังบ่นว่า “เธอน่าจะพูดให้ดูเจ๋งกว่านี้หน่อยสิ!”

 

☆ คุรุคุรุ ฮิเมะ (เหลือเวลาอีก 3 ชั่วโมง 32 นาที)

เธอไม่อยากคิดเรื่องอะไรอีกแล้ว ปัญหามันโผล่มาไม่หยุดหย่อน แถมก่อนจะแก้ไขได้ซักเรื่องมันก็มีปัญหาเรื่องใหม่โผล่มาอีก ความภาคภูมิใจในฐานะอาจารย์ของเธอนั้นหายไปนานแล้ว หากไม่มีใครแก้ปัญหาได้ มันก็ไม่มีทางที่คนเป็นอาจารย์จะแก้ไขได้เช่นกัน

พ่อของเธอไม่อยู่แล้ว เธอไม่เหลือใครอีกแล้ว บ้านที่เธอกลับไปได้อีกไม่นานก็คงถูกทำลาย เพื่อนบ้านที่มีเสียงทารกร้องไห้ตอนกลางคืน เพื่อนบ้านที่อยู่ฝั่งตรงข้ามที่สามีของบ้านนั้นกำลังหางานใหม่เพราะโรงงานที่ทำอยู่ปิดกิจการ แล้วก็บ้านของโนโซมิที่ไม่มีพ่อของเธออยู่อีกแล้วก็เช่นกัน บ้านทุกหลังจะหายไปหมด

เธอไม่อยากดิ้นรนอีกแล้ว เธอแค่รอให้ทุกอย่างผ่านไป ในฐานะอาจารย์แล้ว เธอล้มเหลวในการดูแลนักเรียนของตัวเอง ในฐานะลูกสาว เธอไม่สามารถดูแลพ่อของตัวเองได้ และในฐานะเมจิคัลเกิร์ล เธอก็รักษาเมืองของตัวเองเอาไว้ไม่ได้ เธอทำอะไรไม่ได้เลย และเธอก็ไม่อยากทำอะไรอีกเช่นกัน ในจุดนี้เธอทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว

เธอต้องทำอะไรซักอย่างรึเปล่านะ? คุรุคุรุ ฮิเมะเองก็ไม่ใช่ใครคนอื่น แต่ทำเพื่ออะไรล่ะ? เธอไม่มีครอบครัว เธอสูญเสียความปรารถนาที่จะเป็นอาจารย์ และเธอไม่ได้มีเหตุผลที่จะอยากเป็นเป็นเมจิคัลเกิร์ลด้วย

ด้วยเหตุผลบางอย่างมันทำให้เธอนึกถึงพ่อ ตอนที่เธอไปรับพ่อที่สถานีพร้อมกับร่มที่อยู่ในมือ เธอนั้นมองเห็นพ่อที่อยู่ในฝูงชนได้อย่างรวดเร็ว ใบหน้าของพ่อนั้นไม่ได้โดดเด่น แถมยังสวมชุดสูทเหมือนกับพนักงานบริษัททั่วไป แต่เธอก็มองเห็นพ่อได้อย่างรวดเร็ว “อ๊ะ อยู่ตรงนั้นเอง” ตอนนั้นคือตอนที่โนโซมิรู้ว่าเธอนั้นได้ใบหน้าที่ดูเด็กมาจากพ่อ เธอมักจะหัวเราะที่ชายชราคนนี้มีใบหน้าแบบเด็กๆ และพ่อของเธอก็จะมองกลับมาแบบงุนงง

โนโซมิไม่เคยชงชาบาร์เลย์เลย แต่ชาบาร์เลย์ในตู้เย็นนั้นก็ไม่เคยหมด ไม่ว่าจะเหลือมากแค่ไหน พ่อของเธอนั้นก็จะซองชาใส่ในกาต้มน้ำแล้วก็ต้ม ไม่ใช่ว่าพ่อนั้นถูกใช้ให้ทำ แต่พ่อนั้นรู้ว่าโนโซมิชอบชาบาร์เลย์ พ่อจึงเติมชาให้โนโซมิเสมอ

พ่อไม่อยู่อีกแล้ว พ่อถูกฆ่าตาย พ่อถูกพรากไปจากเธอ เธอหันหน้าหนีจากเรื่องบ้าบอแบบนี้ แล้วคิดซ้ำๆว่า “ฉันมันไม่มีประโยชน์ ฉันทำอะไรไม่ได้เลย” ราวกับสวดมนต์ ความโกรธที่เหมือนกับแม็กม่าหนืดๆเริ่มส่งเสียงและพยายามไหลออกมาจากด้านในท้องของเธอ ทำไมพ่อของเธอถึงต้องตาย? ทำไมเมืองนี้ต้องถูกทำลายด้วย?

ไม่มีใครที่ยังมีชีวิตที่คอยผลักดันเธอจากด้านหลังอย่างเงียบๆอีกแล้ว คุรุคุรุ ฮิเมะจึงยืนขึ้นด้วยกำลังของตัวเอง

“ฉันจะทำด้วย ขอร้องล่ะให้ฉันทำด้วยเถอะ”

 

☆ มานา (เหลือเวลาอีก 3 ชั่วโมง 32 นาที)

เว็ดดิ้นตัดสินใจแล้ว ฟันนี่ทริคเองก็เห็นด้วย แล้วคุรุคุรุ ฮิเมะเองก็ขอร่วมเป็นส่วนหนึ่ง เท็ปเซเคเมย์นั้นบินไปรอบๆพร้อมกับใบหน้าของเธอที่บอกว่าจะร่วมด้วยแน่นอน

แล้วมานาควรจะทำยังไงล่ะ? เธอยังคงรู้สึกว่าไม่ควรจะพาคนธรรมดาไปเสี่ยงด้วย

“…ไม่ได้ ชั้นพาเมจิคัลเกิร์ลหน้าใหม่ไปสู้ด้วยไม่ได้”

7753 จับมือของมานาอีกครั้ง แต่คราวนี้เธอไม่ได้สลัดมันออกไป

“หัวหน้าของฉันพูดว่า…’เธอเป็นพนักงานของฝ่ายทรัพยากรบุคคล ไม่ใช่นักสู้ ไม่ใช่ผู้ตรวจการ ไม่ใช่นักฆ่า เธอไม่ใช่คนที่ต่อสู้ได้ ดังนั้นกลับมาซะ’ กับฉันแบบนี้ แต่ฝ่ายทรัพยากรบุคคลก็สามารถสู้ในแนวทางของตัวเองได้ ฉันขอเวลาหนึ่งชั่วโมง ในหนึ่งชั่วโมง ฉันจะใช้แว่นกันลมของฉันมองดูศักยภาพของทุกคน”

“ศักยภาพ?”

“ในตอนที่มีคนกลายเป็นเมจิคัลเกิร์ล คนๆนั้นก็จะเข้าใจเวทมนตร์ของตัวเองเพียงแค่คร่าวๆ แต่จะไม่เข้าใจเพียงแค่นั้นไปตลอด โดยปกติแล้วก็จะได้เรียนรู้การควบคุม ข้อจำกัด และการประยุกต์ใช้เวทมนตร์ผ่านการฝึกฝน ไม่มีเมจิคัลเกิร์ลคนไหนที่อยู่ที่นี่มีประสบการณ์แบบนั้น”

“แล้ว…”

“ฉันจะใช้แว่นกันลมนี้วิเคราะห์เวทมนตร์ของทุกคน แล้วก็จะทำให้ทุกคนมีประสบการณ์”

มานาไม่ได้สลัดมือของ 7753 ออกไป เว็ดดิ้น คุรุคุรุ ฮิเมะ ฟันนี่ทริค และเท็ปเซเคเมย์ก็ไม่ยอมถอย มานาหันหน้าไปมองทางอื่นแล้วก็เตะฝุ่นที่อยู่ที่เท้าของเธอ

“…ชั้นมีของเหลืออยู่ไม่มาก มาแบ่งกันดีกว่า”

ระเบิดควัน ไม้เท้าของเธอ และก็ของอื่นๆมากมายกลิ้งออกมาจากกระเป๋า

มานาเงยหน้าขึ้นแล้วชี้ไปที่เว็ดดิ้น

“เธอไปเจรจากับเฟรเดริก้าซะ ใช้เวทมนตร์ของเธอ…ใช้สัญญาของเธอเพื่อควบคุมเฟรเดริก้า แม้เฟรเดริก้าจะเป็นพวกสวะแต่ก็เก่งการต่อสู้ เก่งกว่าพวกเราทุกคน”

 

☆ ไพตี้ เฟรเดริก้า (เหลือเวลาอีก 2 ชั่วโมง 56 นาที)

คนที่ปฎิเสธเธอน่ะจะกลายเป็นว่าอยากเป็นเพื่อนกับเธอแน่นอน

เสียงที่น่าสงสัยที่ขอร้องเฟรเดริก้าบอกเธอมาแบบนี้ แต่น่าแปลกที่เฟรเดริก้าก็เชื่อมัน เธอคิดว่าคนๆนั้นอาจจะเป็นคนที่เอาผลประโยชน์ของตัวเองเป็นหลัก คิดว่ามันเป็นวิธีของพวกนั้นที่พยายามดึงดูดความสนใจของเฟรเดริก้า แสดงให้เธอเห็นว่าจะไม่ได้สั่งการเธออย่างเดียว แต่จะมอบข้อมูลให้เธอด้วย

แม้จะเป็นเสียงสังเคราะห์ เฟรเดริก้าก็คาดเดาได้ว่ามีความตั้งใจอะไรอยู่เบื้องหลัง อีกฝ่ายไม่ได้พยายามหลอกลวงเฟรเดริก้า และไม่ได้พยายามปลอบใจเธอที่กำลังอ่อนแอด้วย

ไม่นานหลังจากที่เฟรเดริก้าออกไปจากที่เกิดเหตุ เสียงนั่นก็บอกผลลัพธ์การกระทำของเธอมาเป็นสถานการณ์ปัจจุบันว่า “พูคินชนะ โพสตาร์รี่กับโทโกะถูกฆ่าตาย แล้วเรนโปวก็ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของพูคิน” ในส่วนนี้อาจจะไม่ใช่การพยายามดึงดูดเธอแต่เป็นรางวัลของการร่วมมือ ผลลัพธ์อยู่ในขอบเขตที่เธอคิดเอาไว้ ดังนั้นเธอเชื่อเสี่ยงนั่นกำลังบอกความจริง

จากนั้นโทรศัพท์ก็ไม่ดังขึ้นอีกเลย

เฟรเดริก้ารอให้มีคนโทรเข้าโทรศัพท์อย่างใจเย็น เธอนั่งไขว่ห้างตรงด้านหน้าแผ่นพลาสติกโดยไม่สนใจว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน แค่ตั้งใจรอเท่านั้น และเมื่อโทรศัพท์ของเธอสั่น เธอก็คว้ามันขึ้นมาในมือทันที

มันมาจากคุรุคุรุ ฮิเมะ

“ไพตี้ เฟรเดริก้าพูด นั่นคุรุคุรุ ฮิเมะเหรอ?”

“เว็ดดิ้น”

…โอ๊ะโอ่

“มีธุระอะไรงั้นเหรอ?”

“ต่อจากครั้งก่อน เธออยากร่วมมือกับพวกเราใช่ไหม?”

“แหม แหม…ลมเปลี่ยนทิศรึไงล่ะเนี่ย?”

“หาความได้เปรียบจากพวกเราไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว พวกเราได้ข่าวมาว่า ถ้าพวกเราจับอาชญากรไม่ได้ก่อนที่บาเรียจะหมดเวลา ทางกรมการต่างประเทศจะส่งอาวุธทำลายล้างสูงเข้ามาที่เมืองนี้ หากมันเกิดขึ้นเธอเองก็ไม่รอดเช่นกัน”

กรมการต่างประเทศ? อาวุธทำลายล้างสูง?

เป็นไปได้เหรอ? มันฟังดูเหลือเชื่อเกินไป แต่เฟรเดริก้าสัมผัสไม่ได้ว่าเว็ดดิ้นพูดโกหก นี่เธอไปทำอะไรพลาดที่ไหนรึเปล่า? นี่เธอยังคงทำอะไรผิดพลาดอีกงั้นเหรอ? มันยากที่เฟรเดริก้าที่ถูกตัดออกจากการรับรู้ข้อมูลจะมาตัดสินได้

“งั้นเหรอ…เหมือนว่าพวกเราจะติดอยู่ในสถานการณ์เดียวกันสินะ หืมม? ขอบคุณมากที่บอกข้อมูลสำคัญนี้ให้ฉันรู้น่ะ”

“พวกเราไม่ได้อยากฟังขอบคุณจากเธอหรอกนะ”

“แบบนั้นฉันเองก็จะบอกข้อมูลที่มีกับเธอเหมือนกัน พูคินกับเรนโปวสู้กัน โทโกะกับโพสตาร์รี่ถูกฆ่า และในตอนนี้เรนโปวกลายเป็นหุ่นเชิดของพูคินไปแล้ว”

อีกฝั่งเงียบไปราวๆสามสิบวินาที เว็ดดิ้นจึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง

“นั่นเธอรู้ได้ยังไงน่ะ?”

“เพราะฉันอยู่ที่นั่นตอนเกิดเหตุ แม้จะวิ่งออกมาก่อนโดนเจอตัวก็เถอะ”

เธอรู้ว่ามันเป็นคำพูดที่ฟังดูน่าสงสัย แต่เว็ดดิ้นก็ไม่มีทางยืนยันความสงสัยของตัวเองได้

“เพราะแบบนั้นฉันถึงไม่มีเหตุผลที่ต้องปฎิเสธข้อเสนอการร่วมมือหรอกนะ เรนโปวกับพูคิน ทั้งสองคนน่ะเป็นคนที่ฉันรับมือด้วยตัวเองไม่ได้ ถ้าเธอบอกฉันว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน ฉันก็จะรีบไปหาทันที”

“พวกเราให้เธอมาที่นี่ทันทีไม่ได้ ก่อนอื่น เธอต้องสัญญากับดิฉันก่อน”

“สัญญา?”

“พวกเราเชื่อใจเธอไม่ได้ และไม่อยากโดนแทงข้างหลังเมื่อการต่อสู้จบลงแล้วด้วย พวกเราจะคืนอาวุธที่ทรงพลังให้ แต่พวกเราต้องการให้เธอต้องทำอะไรบางอย่าง”

 

☆ 7753 (เหลือเวลาอีก 2 ชั่วโมง 30 นาที)

ไพตี้ เฟรเดริก้ามาแล้ว

สไตล์การแต่งตัวของเธอนั้นเต็มไปด้วยรูปดาว สวมผ้าคลุมหน้าที่ประดับด้วยรูปดาว ใส่สร้อยคอรูปดาว ที่หน้าของเธอก็มีรูปดาววาดเอาไว้ และยังสวมถุงน่องลายดาว ผมของเธอนั้นยาว พริ้วไหวไปตามกระโปรงยาวของเธอ เมื่อเธอส่งรอยยิ้มอย่างอบอุ่นมาให้ มันก็ทำให้รู้สึกเหมือนว่าเชื่อใจเธอได้ง่าย แต่ถ้าเธอเป็นคนตามที่ข่าวลือว่าไว้ 7753 ก็จะไม่ให้ค่ารอยยิ้มนั้นเลย

ในเวลาเดียวกันกับที่เฟรเดริก้ามาถึง บรรยากาศแห่งความอันตรายก็คละคลุ้งไปทั่ว

แม้ 7753 จะไม่ได้สวมแว่นกันลมแต่ก็สามารถบอกได้ว่า นี่มันไม่ใช่ทั้งความรู้สึกที่คลุมเครือและความรู้สึกที่ไม่มีเหตุผล ฟันนี่ทริค คนที่ถูกจับเป็นนักโทษ คุรุคุรุ ฮิเมะ คนที่พ่อตัวเองถูกฆ่าตาย มานา คนที่มองดูฮานะตาย เว็ดดิ้น คนที่ถูกควบคุมจิตใจ แล้วก็เท็ปเซเคเมย์ คนที่ลอยไปลอยมาในอากาศ ทุกคนล้วนจ้องมาที่เฟรเดริก้า ในขณะที่เธอนั้นเอามือไปจับที่ด้านหลังหัวแล้วก็พูดคำแก้ตัวออกมา “ทุกอย่างที่พูคินทำไป ไม่ก็เป็นเพราะคำสั่งของเธอนั้น…ต้องขออภัยด้วยจริงๆ”

ไม่ว่าเฟรเดริก้าจะเสียใจกับทุกอย่างจริงรึเปล่า ในตอนนี้เธอก็ไม่ได้อันตรายกับพวกเธอแล้ว เพราะสัญญาที่เธอทำกับเว็ดดิ้นนั้นมีสามข้อที่สำคัญคือ “ต้องไม่ทำอะไรที่เป็นศัตรูกับเมจิคัลเกิร์ลและจอมเวท” “ห้ามโกหก” และ “หลังจากบาเรียหมดเวลาแล้ว ก็ห้ามใช้เมจิคัลเกิร์ลและจอมเวทเป็นเป้าหมายเวทมนตร์ของตัวเอง”

ข้อแรกนั้นเห็นได้ชัดอยู่แล้ว ข้อสองนั้นทำให้พวกเธอไม่ถูกหลอกในขอบเขตที่เฟรเดริก้าไม่ได้สัญญาเอาไว้ และข้อสามมันเป็นวิธีการป้องกันไม่ให้พวกเธอถูกสอดแนมหลังจากที่เหตุการณ์ครั้งนี้จบลงแล้ว

พวกเธออยากจำกัดเฟรเดริก้าให้มากเท่าที่เป็นไปได้ และเฟรเดริก้าก็อยากหลีกเลี่ยงการจำกัดนั้นมากเท่าที่เป็นไปได้ ดังนั้นพวกเธอจึงต้องคุยกัน

“ถ้าฉันถูกบังคับให้ทำสัญญาแบบนั้น มันจะส่งผลกับการใช้ชีวิตหลังจากที่เรื่องนี้จบลงแล้วน่ะสิ”

“พวกเราไม่มีความต้องการที่จะร่วมมือกับคนที่เป็นภัยคุกคามหรอกนะ”

ทั้งสองฝ่ายนั้นพูดถึงเรื่องที่สามารถประนีประนอมและยอมรับได้ เช่น “ลำดับความสำคัญในสถานการณ์ฉุกเฉิน” “ภัยคุกคามที่มีผลต่อชีวิต” “หลีกเลี่ยงอันตรายในปัจจุบัน” และ “เข้าใจระบบคำสั่งเป็นอย่างดี” จนกลายเป็นข้อตกลง นอกจากนี้เฟรเดริก้ายังทำสัญญากับมานาอีกด้วย

“มันคงมีปัญหาถ้าฉันยอมให้ตัวเองถูกจับหลังจากที่เรื่องนี้จบลง ดังนั้นฉันจึงอยากร้องขอการต่อรองคำรับสารภาพ* โดยเฉพาะเรื่องผิดกฏหมายน่ะนะ”

*การเจรจาต่อรองรับสารภาพ (plea bargain) หมายถึงกระบวนการที่โจทก์และจำเลยทำข้อตกลง หรือมีทางออกที่น่าพอใจเกี่ยวกับคดีร่วมกัน  

“หมายความว่าให้ปล่อยเธอไปงั้นเหรอ?”

“หากลดระดับอาชญากรรมของฉันไปทางดินแดนเวทมนตร์ก็จะยังคงพยายามตามจับฉันอยู่ดี แต่มันจะดีกับพวกเราทั้งสองคนกว่านะ หากเธอแสร้งทำว่าไม่เคยเจอฉัน ไม่เอาน่า ฉันไม่ทำเรื่องอะไรไม่ดีหรอก แค่ไม่อยากกลับเข้าคุกเท่านั้นอีกแล้ว”

เฟรเดริก้ายังคงเป็นคนเลว สิ่งนี้ไม่ได้เปลี่ยนไป แต่ในจุดนี้พวกเธอจำเป็นต้องให้เฟรเดริก้าช่วยเพื่อขัดขวางไม่ให้อาวุธทำลายล้างสูงจากถูกปล่อยมายังเมืองนี้ และเธอสัญญาแล้วว่าจะไม่โกหก แบบนั้นเธอถึงทำอะไรที่จะทรยศหรือหลอกลวงพวกเธอไม่ได้

“หืมม…งั้นก่อนอื่น พวกเราจะให้เธอค้นหาพูคินที่เธอพูดถึง เธอมีเส้นผมของพูคินใช่ไหม?”

“ถ้าฉันได้คริสตัลบอลของตัวเองกลับมาก็ทำได้ทันทีนั่นแหละ แต่อย่าขอให้ฉันต้องเอาล้วงมือเข้าไปเลยนะ ถ้าทำล่ะก็มือฉันได้ขาดแน่”

พวกเธอคุยกันเรื่องจะรวมเฟรเดริก้าเขาไปในแผนการได้ยังไง จากนั้น 7753 ก็กลับไปที่งานของเธอเอง เธอตรวจสอบเมจิคัลเกิร์ลหน้าใหม่ที่ยังไม่ได้ใช้เวทมนตร์ของตัวเองอย่างเต็มที่ มองดูพวกเธอผ่านแว่นกันลม ตรวจสอบระยะที่เวทมนตร์มีผล การใช้งาน ความเร็ว ความแม่นยำ ตรวจสอบทุกอย่างแล้วคิดว่าจะเอาไปใช้งานจริงได้ยังไง

7753 มองดูเมจิคัลเกิร์ลมามากกว่าสองร้อยคนแล้ว เธอใช้ประสบการณ์จากฝ่ายทรัพยากรบุคคลของตัวเองเพื่อคิดว่าจะใช้เวทมนตร์ของเด็กสาวพวกนี้ยังไงดี งานของ 7753 นั้นคือการมองหาคนที่มีนิสัยเชิงลบแล้วก็เขียนรายงานส่ง เรื่องนี้มันทำให้เธอเข้าใจเป้าหมายอย่างละเอียด เร็วๆนี้เธอไม่ต้องเขียนรายงานแล้วก็จริงแต่ใช่ว่าเธอจะเสียประสบการณ์แบบนั้นไป 

 

☆ พูคิน (เหลือเวลาอีก 1 ชั่วโมง 25 นาที)

พูคินกัดแฮมแล้วก็กลืนลงไป แบบนี้มันเหมือนโซเนียไม่มีผิดเลย เธอคิดเช่นนั้นแล้วก็หัวเราะตัวเอง แต่เมื่อจำโซเนียได้มันก็ทำให้หน้าอกของเธอเจ็บปวด ไม่ว่าเธอจะกินลงไปลงไปมากเท่าไหร่มันก็ไม่เคยเพียงพอ เพราะกินอาหารไม่เพียงพอรึเปล่านะ? หรือเพราะขาดการกระตุ้นกันนะ? เธอดูดซับสุดยอดสารอาหารอย่างแฟร์รี่ไปแล้ว ดังนั้นเธอก็ไม่ควรตำหนิเรื่องคุณภาพอาหารอีก เพราะรสชาติและเนื้อสัมผัสของแฟร์รี่มีสารอาหารมากยิ่งกว่าสิ่งใด

“ไปเอามาอีก! มันยังไม่พอ!”

“รับทราบ”

เรนโปวเชื่อฟังและใช้งานง่าย เธอเชื่อฟังทุกอย่างไม่ว่าจะสั่งอะไรออกมา พูคินทำให้เธอเป็นแบบนี้แต่มันก็ทำให้ขาดความน่าสนใจ เธอจัดลำดับให้ใช้งานง่ายดังนั้นมันจึงสงเหตุสมผลที่เรนโปวกลายเป็นแบบนี้ พูคินสามารถสั่งเธอให้ทำอะไรน่าสนใจหรือพูดอะไรน่าสนใจออกมาได้ แต่ไม่คิดว่าเรนโปวนั้นจะทำให้เธอสนุกได้ เรนโปวคงจะพยายามทำตามคำสั่งอย่างจงรักภักดีแต่ผลมันคงออกมาแย่ พูคินคิดจะเรียกเฟรเดริก้ากลับมาและสั่งเธอว่าห้ามเผลอเรออีก แต่เธอก็ไม่มีวิธีที่จะติดต่อกับเฟรเดริก้าได้  

การคิดเรื่องโซเนียและเฟรเดริก้าทำให้รู้สึกอึดอัด การที่เธอยังกินแบบนี้อยู่ได้เป็นเพราะคนที่เธอรอคอยยังไม่มาถึง หากเป็นหน่วยสืบสวนที่จะจับตัวเรนโปวกำลังจะมา นั่นก็คงทำให้พูคินพอที่จะรู้สึกสนุกได้ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมพวกนั้นถึงใช้เวลาทำงานนานแบบนี้

พูคินฟันทุกอย่างที่อยู่ภายในห้องนั้น ไม่ว่าจะเป็นกำแพง พื้น เพดาน เฟอร์นิเจอร์ เธอฟันทุกอย่างเพื่อระบายความโมโหออกมา แต่ไม่ว่าจะระบายออกมาแค่ไหน มันก็ยังไม่ใช่เป้าหมายของเธอในการโจมตี และผลที่ทำไปก็เสียเปล่า​ ทั้งกำแพง พื้น เพดาน และเฟอร์นิเจอร์ล้วนพังไปหมด มันไม่น่าสนใจเลย  

หน่วยสืบสวนที่ไร้ความสามารถแบบนี้มันแย่มาก กล้าดียังไงที่ทำให้พูคินต้องรอนานขนาดนี้กันน่ะ? แต่ถ้าคู่ต่อสู้นั้นไร้ความสามารถ แบบนั้นพูคินก็จะปรับตัวให้เข้ากัน พูคินนั้นเป็นคนใจกว้างและอดทน เธอไม่ได้ปฎิบัติกับข้ารับใช้อย่างใจดีเท่านั้น ศัตรูเองเธอก็ทำแบบเดียวกัน

ในตอนที่เรนโปวกลับมาทางหน้าต่างพร้อมกับอาหารที่อยู่ในอ้อมแขน พูคินก็สั่งเธอไป

“ออกไปด้านนอกและฆ่าทุกคนที่มองเห็นซะ ทำลายสิ่งก่อสร้าง ทำลายยานพาหนะด้วย ไม่ใช่แค่ทำลายแต่ต้องทำให้มันมีไฟลุกท่วม เมื่อมีควันขึ้นมาแล้วก็จะเป็นการบังคับให้อีกฝ่ายรู้ตัว”

“รับทราบ”

ไม่นานพูคินก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง แล้วก็เสียงทำลายล้างมาจากด้านนอก หากเธอได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ เสียงหญิงสาวที่ร้องโหยหวน เสียงชายหนุ่มตะโกน แล้วก็เสียงที่ร้องขอชีวิต แบบนั้นมันก็จะยอดเยี่ยม พูคินถือแฮมอยู่ในมือข้างหนึ่ง เธอยืนขึ้นและจ้องมองออกไปจากระเบียงพร้อมกับกัดเนื้อไปด้วย

“เสียงร้องของพวกหมูโสโครกได้ยินแล้วมันรู้สึกดีจริงๆ”

มันทำให้มื้ออาหารแสนน่าเบื่อของเธอมีความน่าสนใจขึ้นมาอีกนิด เธอควรจะสั่งแบบนี้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว

 

☆ เรนโปว (เหลือเวลาอีก 1 ชั่วโมง 5 นาที)

คำสั่งของพูคินนั้นเด็ดขาด เรนโปวไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำตามเธอปล่อยสายรุ้งเข้าไปหาคู่รักวัยชราที่นั่งอยู่ตรงม้านั่งของป้ายรถประจำทาง ปล่อยสายรุ้งเข้าไปยังรถที่กำลังเข้ามา แล้วก็ตัดป้ายสัญญานจราจรและไฟจราจรทิ้ง เธอวิ่งเข้าไปที่ใจกลางย่านการค้า ปล่อยสายรุ้งเข้าไปในร้านค้าร้านแล้วร้านเล่า จนของเหลวสีแดงสาดกระเซ็นเปรอะเปื้อนหน้าต่างจนมองไม่เห็นภายใน

เมื่อเธอวิ่งไปบนถนนฝุ่นเองก็ฟุ้งตามหลัง เลือดเองก็ไหลเจิ่งนองไล่หลังตามเธอมา จนย้อมถนนที่ผ่านกลายเป็นสีแดงฉาน

เรนโปวไม่มีพลังในการตัดสินใจอะไรเหลืออยู่อีกแล้ว ไม่ว่าอยากทำแบบนี้หรือไม่อยากทำ เธอไม่ได้รับคำสั่งมาเพียงแค่ให้ฆ่าแล้วก็ทำลาย แต่ต้องจุดไฟเผาเช่นกัน

เธอเข้าไปในร้านขายของเบ็ดเตล็ดแล้วก็ร้านตกปลาที่อยู่รอบๆ แต่เธอก็หาไม่ขีดไฟไม่เจอ จากนั้นเธอก็มุ่งหน้าไปยังร้านสะดวกซื้อที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล เมื่อเจอพนักงานที่อยู่ที่นั่นเธอก็ลองถามว่า “ไม้ขีดไฟอยู่ตรงไหนเหรอ?” แต่พนักงานนั้นก็เอาแต่กรีดร้องและไม่ได้ตอบคำถามของเธอ ดังนั้นเธอจึงหั่นพนักงานทิ้ง และเธอก็นึกได้ว่าร้านขายของสังฆภัณฑ์น่าจะมีไม้ขีดไฟ

เธอวิ่งไปตามถนนและใช้สายรุ้งทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่มองเห็น เธอต้องทำตามที่พูคินสั่ง หากใช้สายรุ้งจำนวนมากของเธอก็ทำให้สำเร็จได้ง่ายๆ เธอผ่ารถตำรวจ เฉือนพนักงานเจ้าหน้าที่ หั่นรถดัมพ์ ฟันพระพุทธรูปขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านบนดาดฟ้าร้านขายของสังฆภัณฑ์ออกเป็นสามส่วน พระพุทธรูปนั้นพังถล่มลงมาพร้อมกับแรงสั่นสะเทือน จนทำให้ดาดฟ้าของสิ่งก่อสร้างพังถล่มลงมาด้วยเช่นกัน

เรนโปวแค่ทำตามคำสั่งที่ได้รับมาเท่านั้น

เธอหยิบเอาไม้ขีดราคาประหยัดสิบกล่องออกมาจากร้านขายสังฆภัณฑ์ ด้วยสิ่งนี้ เธอก็จะจุดไฟได้มากเท่าที่ต้องการ มันคงทำให้พูคินพอใจอย่างแน่นอน

“ทำอะไรอยู่เหรอ?”

จู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงมาจากด้านหลัง เธอนั้นกระโดดถอยกลับไป จากนั้นก็หันกลับมาพร้อมกับปล่อยสายรุ้ง สายรุ้งเจ็ดสายที่ปล่อยออกไปนั้นโดนเจ้าของเสียงแน่นอน แต่กระนั้นเป้าหมายก็ไม่ล้มลง

“เธอเป็นศัตรูจริงๆด้วย”

ร่างกายของเท็ปเซเคเมย์ที่ถูกแยกเป็นส่วนนั้นค่อยๆรวมเข้าด้วยกัน จากนั้นก็มองลงมาที่เรนโปว หากเท็ปเซเคเมย์อยู่ที่นี่ มันก็หมายความว่าคนอื่นก็อยู่ที่นี่ด้วย ชื่อของพวกนั้น คุรุคุรุ ฮิเมะ เว็ดดิ้น และฟันนี่ทริคปรากฏขึ้นในใจของเธอ

 

☆ เว็ดดิ้น (เหลือเวลาอีก 58 นาที)

เวทมนตร์ของเว็ดดิ้นนั้นคือการบังคับให้ผู้คนรักษาสัญญาที่ทำเอาไว้

ตามที่ 7753 วิเคราะห์ เธอสามารถทำสัญญาได้อย่างไม่มีขีดจำกัด ทั้งจำนวนสัญญาที่เธอสามารถทำได้ และจำนวนสัญญาของคนแต่ละคนที่สามารถทำได้กับเธอ

สัญญาสามารถถูกเขียนทับได้ หากสร้างสัญญาที่ขัดแย้งกันขึ้นมา และสัญญาที่ใหม่กว่าจะมีพลังในการบังคับที่มากกว่า

เธอสามารถบังคับให้เป้าหมายกระทำการต่างๆได้ แต่ไม่สามารถจำกัดความคิดหรือความรู้สึกได้

สัญญานั้นสามารถทำได้โดยไม่จำเป็นต้องพบหน้าหรือพูดคุยกันโดยตรง มันก็เหมือนกับการสื่อความต้องการของเธอไปยังเป้าหมาย

และความสามารถนี้มันก็ขึ้นอยู่กับมุมมองส่วนตัวของเว็ดดิ้น

ท่าทางของเรนโปวที่ทำการทำลายล้างกำลังสะท้อนอยู่บนคริสตัลบอลของเฟรเดริก้านั้นคือความว่างเปล่า เห็นได้ชัดว่าจิตใจของเธอเสียสมดุลไปแล้ว ซึ่งมันยืนยันได้ว่าเธอตกอยู่ภายใต้การควบคุมด้วยเวทมนตร์ของพูคินจริง ไม่จำเป็นต้องเป็นเว็ดดิ้นที่มีประสบการณ์ในการถูกพูคินควบคุมก็สามารถบอกเรื่องเหล่านี้ได้

ซึ่งคำถามก็คือ เวทมนตร์ของเว็ดดิ้นยังคงมีผลกับคนที่ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของพูคินรึเปล่า? เรนโปวนั้นสัญญาว่า “จะเชื่อฟังการตัดสินใจของผู้นำ” ออกมาอย่างชัดเจน แต่ในตอนนั้นเรนโปวไม่รู้ว่าเว็ดดิ้นคือผู้นำ แต่ 7753 ก็บอกว่าการที่เวทมนตร์จะได้ผลนั้นมันขึ้นอยู่กับมุมมองเรื่องเรนโปวของเว็ดดิ้น

แม้คนๆนั้นจะถูกล้างสมอง สูญเสียความทรงจำ หรือสูญเสียบุคคลิกส่วนตัวไป แต่ถ้าเว็ดดิ้นเชื่อว่าเธอยังถือสิทธิ์ในการเป็นผู้นำอยู่ แบบนั้นเวทมนตร์ของเธอก็จะยังคงมีผล

“ช่างเป็นการสังหารหมู่ที่น่าเหลือเชื่อจริงๆ” เฟรเดริก้าพูดออกมาอย่างร่าเริงในตอนที่เธอดูเท็ปเซเคเมย์ในคริสตัลบอล ไม่ว่าเฟรเดริก้าจะหลอกตัวเองยังไง ตราบใดที่เว็ดดิ้นอยู่ด้วย เฟรเดริก้าก็จะต่อต้านเวทมนตร์ของเว็ดดิ้นไม่ได้

“เธอต้องทำลายอะไรแบบนี้เพื่อให้พวกเราเห็นว่าอยู่ที่ไหนและล่อเราออกไปแน่”

“เงียบหน่อยสิ มันกวนสมาธินะ”

เรนโปวกับเท็ปเซเคเมย์นั้นกำลังต่อสู้จากระยะไกลทิ้งระยะห่างระหว่างกันประมาณยี่สิบเมตร ร่างกายของเท็ปเซเคเมย์ถูกตัดด้วยสายรุ้ง ในขณะที่การโจมตีของเท็ปเซเคเมย์ถูกป้องกันเอาไว้ด้วยกำแพงสายรุ้ง งั้นเหรอ ใช้แบบนี้นี่เอง ความสนใจของเรนโปวพุ่งเป้าไปที่เท็ปเซเคเมย์ คนที่รับหน้าที่เป็นตัวล่อ

“เอาล่ะ ทำเลย”

“อื้อ อื้อ เข้าใจแล้ว”

เฟรเดริก้าจับคอเสื้อของเว็ดดิ้นแล้วดันใบหน้าของเธอเข้าไปในคริสตัลบอล

เจ็บจัง เว็ดดิ้นคิด และในทันใดนั้นเธอก็ไปอยู่ที่อื่น เรนโปวกับเท็ปเซเคเมย์กำลังต่อสู้กันอยู่ใกล้ๆ เว็ดดิ้นกระโดดออกมาจากกำบังพร้อมกับตะโกนขึ้น

“หยุดนะ เรนโปว! ห้ามทำร้ายคนอื่นนะ!”

เรนโปวหันไปรอบๆ ใบหน้าของเธอยังคงว่างเปล่า

“ดิฉันคือผู้นำ! เรนโปว เธอห้ามใช้เวทมนตร์ของตัวเอง! ห้ามเตะหรือโจมตีอะไรด้วย! ห้ามทำร้ายสิ่งมีชีวิต! ห้ามทำลายสิ่งต่างๆ! ห้ามทำสิ่งชั่วร้าย! เธอไม่ได้ถูกอนุญาติให้ทำอะไรเล—”

เธอเห็นแสงบางอย่าง และเว็ดดิ้นก็รู้ได้ว่ามันคือสายรุ้ง จากนั้นเธอก็ถูกกระชากคอเสื้อแล้วลากกลับมา เท็ปเซเคเมย์กับเรนโปวหายไปแล้ว กลายเป็นเฟรเดริก้าที่อยู่ข้างๆเธอ

“ทำไมถึงไม่ได้ผลล่ะ?”

“เหมือนว่าหูของเธอจะถูกป้องกันไม่ให้ได้ยินเสียง ดูจากการเคลื่อนไหวของเธอแล้ว เหมือนว่าเธอจะไม่ได้ยินอะไรเลย”

“ป้องกันไม่ให้ได้ยินเสียง… อย่างนั้นเหรอ?”

แผนของพวกเธอคือการให้เท็ปเซเคเมย์รับบทเป็นตัวล่อ และในขณะที่เรนโปวพุ่งความสนใจไปที่เธอนั้น เว็ดดิ้นก็จะโจมตีเข้าไปแบบไม่ทันตั้งตัวด้วยเวทมนตร์ของเฟรเดริก้า มันควรจะได้ผล เสียงแห่งการทำลายกำลังใกล้เข้ามาแล้ว จากนั้นเว็ดดิ้นกัดริมฝีปากด้านล่างของเธอ

 

☆ เรนโปว (เหลือเวลาอีก 55 นาที)

เธอไม่เคยประมาทเรื่องเวทมนตร์ของเว็ดดิ้นตั้งแต่คราวแรกที่กลายเป็นพวก การสัญญากับเว็ดดิ้นเพียงอย่างเดียวก็จะทำให้ทุกอย่างพังทลาย แต่กระนั้นหากมีหนึ่งคนในกลุ่มที่ปฎิเสธการทำสัญญาก็จะดูน่าสงสัย ดังนั้นเธอจึงใช้วิธีปิดบังตัวเองในกลุ่มพร้อมกับต่อต้านเวทมนตร์ของเว็ดดิ้นไปด้วย ซึ่งมันเป็นวิธีที่ง่ายมาก

เท็ปเซเคเมย์พุ่งเข้ามาหาเรนโปวพร้อมกับเปิดปาก เหมือนว่าเธอพยายามพูดอะไรบางอย่าง แต่ในตอนนี้เรนโปวไม่ได้ยินมัน ตั้งแต่ที่เริ่มต่อสู้ เธอก็สร้างสายรุ้งขึ้นมาปิดหูเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงใดๆ ไม่ได้ยินทั้งคำสั่งของเว็ดดิ้น และสิ่งที่เท็ปเซเคเมย์ตะโกนเข้ามาหา

เธอกำลังคิดหาวิธีจัดการเท็ปเซเคเมย์อยู่

เรนโปวยกกำแพงสายรุ้งขึ้นมาป้องกันการโจมตีของเท็ปเซเคเมย์ จากนั้นก็สร้างสายรุ้งไว้ด้านบนของสายรุ้งอีกสายหนึ่ง ยืดสายรุ้งออกแล้วก็สร้างสายรุ้งขึ้นมาอีก เธอใช้สายรุ้งวางบนสายรุ้งแบบนี้ซ้ำๆ หากเท็ปเซเคเมย์ใจเย็น เธอก็จะรู้ถึงเป้าหมายของเรนโปวก่อนที่มันจะเสร็จสิ้นแล้วทำการตอบโต้บางอย่าง แต่ในตอนนี้เธอไม่ได้พยายามหลบเลี่ยงการโจมตี เธอพยายามอย่างมากในการทำหน้าที่ตัวล่อ จึงทำให้เธอไม่ได้พยายามหลบเลี่ยงการโจมตีและรับมันไปทั้งหมด  

เรนโปวล้อมเท็ปเซเคเมย์เอาไว้ด้วยสายรุ้ง จนสุดท้ายเธอก็ได้สายรุ้งทรงกลมขนาดเท่าลูกบาสเก็ตบอลที่มีเท็ปเซเคเมย์อยู่ข้างใน แม้ร่างเท็ปเซเคเมย์จะเป็นสายลมแต่เธอก็หนีไปทรงกลมที่ไม่มีลมเข้าออกแบบนี้ไม่ได้ สายรุ้งหลายชั้นนั้นแข็งแกร่งมากยากแก่การทำลาย มันจะทำลายไม่ได้เลยหากไม่ใช้เวทมนตร์เฉพาะทาง ซึ่งเท็ปเซเคเมย์ไม่มีมันอยู่

 

☆ พูคิน (เหลือเวลาอีก 55 นาที)

เสียงกรีดร้องกับเสียงการทำลายค่อยๆออกห่างไป บางทีเรนโปวคงพยายามเพิ่มขอบเขตความปั่นป่วนให้มากขึ้นด้วยการเคลื่อนไหวพร้อมกับการสังหารหมู่  ความหลงใหลงานของเธอนั้นยอดเยี่ยม แต่ในตอนนี้พูคินไม่ได้ยินเสียงเพลงประกอบฉากแล้ว อาหารมื้อเย็นของเธอจึงไม่อร่อยอีกต่อไป

เธอได้ยินอะไรบางอย่างหล่นลงมาจนเกิดเสียงจากห้องครัว

“โซเนีย? เฟรเดริก้า? เรนโปว?”

ไม่มีเสียงตอบกลับมา พูคินชักเรเปียออกมา เดินเข้าไปที่ห้องครัวด้วยฝีเท้าเงียบๆ จากนั้นกระโดดตีลังกาขึ้นไปในอากาศเพื่อหลบริบบิ้นที่เข้ามาหาจากทางหน้าต่าง

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ดึงความสนใจได้ดี! แผนไม่เลวจริงๆ!”

ริบบิ้นนั้นลากยาวออกไปข้างนอก เธอจึงกระโดดออกจากหน้าต่างไล่ตามมันออกไป เมื่อเธอทำการยืนยันศัตรู เธอก็เห็นเมจิคัลเกิร์ลริบบิ้นกำลังวิ่งไปตามกำแพง ไม่มีคนอื่น เธอเองก็สัมผัสได้ว่าแถวนี้ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย

เด็กสาวริบบิ้นนั่นมาเผชิญหน้ากับพูคินเพียงคนเดียวงั้นเหรอ? เธอวิ่งออกไปเร็วมาก เธอวิ่งไปตามกำแพงออกไปในทิศทางตรงกันข้ามจากที่เรนโปวอยู่ พูคินไล่ตามหลังไปก็จริงแต่ว่าไล่ตามไม่ทัน

ขาของพูคินนั้นเร็วกว่า แต่เด็กสาวริบบิ้นนั้นใช้ริบบิ้นของเธอจับสิ่งก่อสร้างแล้วก็ป้ายจราจร ดึงตัวเองแล้วเหวี่ยงขึ้นไปบนอากาศ จากนั้นก็ใช้ริบบิ้นสร้างเป็นรูปล้อรถ แล้วใช้มันในตอนที่ตัวถึงพื้นเพื่อรักษาแรงเอาไว้ แม้ว่าเธอจะเคลื่อนไหวได้เร็วจนสามารถทิ้งพูคินเอาไว้ด้านหลังได้ แต่เธอก็รักษาความเร็วเอาไว้ไม่ให้พูคินจับตัวได้และไม่ได้ทิ้งพูคินไว้ด้านหลังเช่นกัน

นี่ตั้งใจจะล่อข้าไปที่ไหนซักแห่งงั้นรึ? แบบนี้มันดูถูกกันเกินไปหน่อยแล้ว พูคินคิดเช่นพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างน่ารังเกียจ

เธอวิ่งอยู่บนทางเท้าแคบๆ กระโดดข้ามกลุ่มรถตำรวจ แล้วก็วิ่งขึ้นไปบนทางยกระดับระหว่างนาข้าวแล้วออกไปตามเส้นทางสู่ภูเขา เด็กสาวริบบิ้นเพียงแค่เลือกสถานที่ที่มีคนน้อย หรือวางกับดักไว้ที่นี่กันนะ? พวกเธอมาถึงพื้นที่เปิดโล่งในภูเขาที่กว้างประมาณห้าสิบเมตร มีป้ายลูกศรไม้บอกเส้นทางอยู่ พูคินอ่านมันไม่ออก เธอจึงไม่รู้ว่ามันบอกอะไร

ด้านขวาของเธอมีท่อนซุง ด้านซ้ายนั้นมีคนสามคน เด็กสาวสวมแว่นกันลม เด็กสาวสวมหมวกทรงแหลม แล้วก็นักมายากล ที่พื้นด้านล่างไม่มีอะไรผิดปกติ อีกฝ่ายไม่ได้สร้างหลุมหรือกับดักระเบิดเอาไว้ แล้วทำไมถึงล่อเธอมาที่นี่กันล่ะ?

ชานเมือง…โฮ่ บาเรียงั้นรึ?

พวกนั้นตั้งใจจะใช้บาเรียเพื่อจัดการงั้นเหรอ? แผนไม่เลว ถ้าสามารถใช้ได้จริงน่ะ

ไม่ว่าแผนการจะเป็นอะไร ข้าก็แค่ต้องบดขยี้มันทิ้งเท่านั้น

เมจิคัลเกิร์ลที่สวมแว่นกันลมตะโกนออกมา  

“ระวังด้วยนะ! เธอทรงพลังมากกว่าที่ฉันคิด! จำนวนหัวใจเรื่องความแข็งแกร่งสูงผิดปกติ เทียบกับตอนที่เธอสู้กับฮานะแล้ว…ทำไมถึงมากขนาดนี้เนี่ย!?”

แฟร์รี่นั้นมีสารอาหารสูงมาก และมันจะดึงเอาความแข็งแกร่งของเมจิคัลเกิร์ลออกมา ถ้ามันรสชาติดีกว่านี้ซักหน่อย พูคินก็จะไม่บ่นอะไรเลย

 

☆ เว็ดดิ้น (เหลือเวลาอีก 48 นาที)

เวทมนตร์ของเว็ดดิ้นไม่ได้ผล ในตอนนี้เท็ปเซเคเมย์เองก็ติดอยู่ในลูกบอลสายรุ้ง โดยทั่วไปแล้วแผนการของพวกเธอทุกๆส่วนพังทลายลง ท่อระบายอากาศจากร้านยากิโทริก็ยังคงส่งเสียงดังอย่างต่อเนื่องจนราวกับว่าจะแตกออกจากกัน เฟรเดริก้ากับเว็ดดิ้นซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าใบนั้นจ้องเข้าไปในคริสตัลบอลอย่างเงียบๆ  

เรนโปวกระโดดออกไปจากสิ่งก่อสร้างพร้อมกับสายรุ้งทรงกลมที่อยู่ในมือ ทิ้งเมืองที่ถูกทำลายนี้ไว้ด้านหลัง เธอวิ่งไปด้านบนของสิ่งก่อสร้างตามถนน ภาพในคริสตัลบอลที่สะท้อนออกมาเพราะใช้เส้นผมของเท็ปเซเคเมย์นั้นเปลี่ยนไปเมื่อเธอขยับตัว

“นั่นเธอจะไปไหน…?”

“หากเธอพาทรงกลมนั้นไปด้วย มันก็หมายความว่าเธอตั้งใจทำอะไรบางอย่างกับเท็ปเซเคเมย์ที่อยู่ข้างใน ตัวอย่างเช่น…จริงสิ แม้จะเป็นเท็ปเซเคเมย์ เธอก็จะไม่อันตรายหากถูกเรนโปวผลักออกไปโดนบาเรียใช่ไหม?”  

“ไม่นะ…ขอร้องล่ะ รีบขโมยทรงกลมนั่นมาจากเธอที!”

“อื้อ อื้อ เข้าใจแล้ว”

เฟรเดริก้ายื่นมือเข้าไปในคริสตัลบอล และมือนั้นก็ออกมาที่ด้านหลังของเรนโปวที่กำลังวิ่ง มือของเฟรเดริก้าหยุดอยู่ที่ใกล้ๆด้านหลังของเรนโปว แต่เมื่อตอนเธอจะสัมผัสกลับทรงกลม สายรุ้งก็พุ่งเข้ามาหานิ้วของเธอ เฟรเดริก้าดึงมือของเธอกลับมาทันที เลือดนั้นพุ่งออกมาจากด้านหลังมือจนย้อมแก้มของเธอเป็นสีแดง

“สัญชาตญาณของนักฆ่านี่น่ากลัวจริงๆ แม้หูของเธอจะถูกปิดกั้นไว้แต่ก็ยังโดนแบบนี้ การเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่ระวังตัวอยู่ตลอดเป็นเรื่องที่แย่นะ ถึงฉันจะพยายามติดต่อเธอผ่านทางคริสตัลบอล แต่ก็คงไม่พ้นโดนโจมตีมาอยู่ดี”

เรนโปวหยุดเคลื่อนไหวครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันมามองรอบตัว เมื่อคิดว่าไม่มีการโจมตีมาอีก เธอก็ออกวิ่งอีกครั้ง กระโดดจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง

“ขอฉันแนะนำอะไรได้ไหม?” เฟรเดริก้าแนะนำบางอย่างออกมา เว็ดดิ้นเองรักษาท่าทีเรียบร้อยของเธอไม่ได้

“เรนโปวน่ะไม่ได้วิ่งอย่างเต็มแรง เธอกำลังบอกพวกเราว่าให้ไล่ตามไป ราวกับจะพูดว่า ‘หากเป็นแบบนี้เท็ปเซเคเมย์จะตาย ถ้าไม่อยากให้เป็นแบบนี้ ก็มาหาซะ’ แบบนั้น”

ภายในคริสตัลบอลนั้น เรนโปวหยุดวิ่งเป็นครั้งคราวเพื่อมองดูท้องฟ้า เธอรู้ว่าตัวเองถูกมองผ่านทางคริสตัลบอล นั่นเธอกำลังยั่วยุพวกเรางั้นเหรอ?

“พวกเราควรจะทำยังไงล่ะ? เธออยากจะไล่ตามไปไหม? หรือควรจะอยู่ตรงนี้ดี?”

เว็ดดิ้นเริ่มวิ่งออกไปทันทีโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ชายกระโปรงของเฟรเดริก้าที่ตามเธอก็สะบัดไปมา

“เธอนี่วิ่งช้าจังเลย เว็ดดิ้น วิ่งเร็วกว่านี้ซักนิดได้ไหม?”

“วันนี้เป็นรอบที่สองแล้วที่มีคนมาพูดกับดิฉันแบบนี้น่ะ”

เว็ดดิ้นต้องทำเรื่องนี้ให้เต็มที่ เธอจะไม่เสียใจกับเรื่องนี้ เธอต้องช่วยเท็ปเซเคเมย์ ต้องช่วยเมืองแห่งนี้ ในฐานะผู้นำแล้วมันคือสิ่งที่เธอต้องทำ

 

☆ คุรุคุรุ ฮิเมะ (เหลือเวลาอีก 45 นาที)

เธอฟังคำแนะนำของ 7753  

คุรุคุรุ ฮิเมะสามารถควบคุมริบบิ้นได้สูงสุด 260 เส้น เธอสามารถปรับความกว้างของริบบิ้นแต่ละเส้นได้ในระยะ 0.05 มิลลิเมตรถึง 50 เซ็นติเมตร ความเร็วของริบบิ้นที่ปล่อยออกไปจะเร็วกว่าความเร็วของตัวคุรุคุรุ ฮิเมะที่สามารถขยับได้ 7753 อธิบายว่าเธอสามารถป้องกันการโจมตีของพูคินได้หากจดจ่อไปที่การตั้งรับเพียงอย่างเดียว

และในตอนนั้นเอง รังสีอำมหิตก็เสียดแทงเข้ามาหาเธอจากทางด้านหลัง มันเป็นอย่างที่พูดเอาไว้ เธอหมุนตัวไปด้านข้างด้วยการใช้ริบบิ้นในตอนที่เท้าของเธอสัมผัสกับพื้น พูคินเองก็ลงมาที่พื้นตามหลังเธอมาพร้อมใบหน้าที่ชั่วร้าย นั่นเธอหงุดหงิดเพราะคู่ต่อสู้หลบการโจมตีที่ควรจะโดนครั้งเดียวตายได้ หรือแค่สงสัยกันนะ?

พูคินโจมตีเข้ามาอีกครั้ง และในคราวนี้คุรุคุรุ ฮิเมะก็สร้างโล่ขึ้นมาจากริบบิ้นเพื่อป้องกันเอาไว้ เธอสวนกลับไปไม่ได้ พูคินเคลื่อนไหวได้รวดเร็วอย่างน่ากลัว คุรุคุรุ ฮิเมะแค่ตามเธอให้มันก็เต็มที่แล้ว​ หากเหมือนว่าเธอจับพูคินไว้ด้วยกำลังได้​ เธอจะส่งสัญญาณให้เด็กสาวที่อยู่ด้านหลังด้วยการเอานิ้วกลางกับนิ้วชี้เข้าหากันแล้วก็งอนิ้วสองครั้งเพื่อขอกำลังเสริมจากพวกเธอ หากเธอทำไม่ได้ก็จะบอกให้ถอยไป สัญญาณที่เธอส่งไปนั้นเป็นอย่างหลัง หากมีเด็กสาวคนไหนเข้ามาช่วย เธอก็จะปกป้องไว้ไม่ได้ หากพูคินหันไปโจมตีพวกเธอแทน แบบนั้นก็จะมีคนต้องตายแน่

คุรุคุรุ ฮิเมะป้องกันไว้ด้วยโล่ของเธอ และในตอนที่พูคินลวงเธอด้วยกลลวงจำนวนมากนั้น เธอก็หลบเลี่ยงการโจมตีแล้วกระโดดมาด้านหลัง พูคินแข็งแกร่งกว่าที่ 7753 คิดเอาไว้ คุรุคุรุ ฮิเมะนั้นทั้งต้าน ป้องกัน แล้วก็ปัดป้องการโจมตีไปด้านข้าง แต่พูคินนั้นแข็งแกร่งเกินไป เธอป้องกันการโจมตีเพียงแค่ครั้งเดียวก็ทำให้สั่นจนไปถึงกระดูก แบบนี้มันไม่ไหว ริบบิ้นของเธอเร็วพอ แต่ร่างกายของเธอตามไม่ทัน หากเป็นแบบนี้เธอจะถูกดันกลับมาแน่

คุรุคุรุ ฮิเมะคลายริบบิ้นบางส่วนออกมาแล้วคลุมให้ทั่วร่างกาย เธอทำให้ปลายของมันแหลมคมและบางลงจนถึงขีดสุด จากนั้นก็แทงร่างกายทุกส่วนของตัวเองด้วยริบบิ้น

มีของเหลวสีแดงหยดลงมาจากมือ เลือดนั้นไหลออกมาจากหลอดเลือดที่ฉีกขาดที่ไหนซักแห่ง ใบหน้าของเธอเองก็เปียกชื้น บางทีมันอาจจะไม่ใช่เหงื่อด้วยซ้ำ มันอาจจะเป็นเลือด ไม่ใช่เพราะว่าโดนโจมตีจากพูคิน เธอรู้ว่าหากโดนโจมตีเพียงแค่ครั้งเดียวมันคือจบเกม

พูคินกระโดดลงมาจากต้นไม้ เตะส่วนลำต้นที่หนาที่สุดเข้ามาหาคุรุคุรุ ฮิเมะจากด้านหลัง แต่คุรุคุรุ ฮิเมะก็ตามการเคลื่อนไหวนั้นได้ เพราะในตอนนี้แทนที่เธอจะใช้กล้ามเนื้อขยับร่างกาย เธอนั้นใช้ริบบิ้นขยับทุกส่วนของร่างกายแทน เธอทุบการแทงของพูคินด้วยริบบิ้นที่เป็นแส้ และป้องกันการโจมตีด้วยโล่ กระดูกที่ขาของเธอส่งเสียงที่ฟังแล้วน่ากลัวออกมา แต่กระดูกนั้นยังไม่แตก

ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่กระนั้น เธอยังตามการเคลื่อนไหวของพูคินได้ เธอทนกับความเจ็บปวด แน่นอนว่าเธอหยุดเคลื่อนไหวไม่ได้ เธอต้องทำแบบนี้เพราะไม่มีเมจิคัลเกิร์ลในกลุ่มคนไหนที่ตามความเร็วของพูคินได้ทันอีกแล้ว

พวกเธอยืนยันตำแหน่งของบาเรียไว้ล่วงหน้า ในการต่อสู้ปกติ การต่อสู้ใกล้กับบาเรียนั้นเป็นแค่ทางเลือก แต่ในตอนนี้พวกเธอต่อสู้ตามปกติไม่ได้ ไม่ใช่ในสถานการณ์แบบนี้ ทุกสิ่งที่คุรุคุรุ ฮิเมะทำก็เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกฆ่า

สายตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง เลือดมันเข้าไปในดวงตาของเธอ หรือดวงตาของเธอเลือดออกกันนะ? ร่างกายของเธอทนการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วไม่ได้ พูคินหยุดโจมตี คิ้วของเธอขมวดในตอนที่จ้องเข้ามาที่คุรุคุรุ ฮิเมะ นั่นพูคินสงสัยว่าเธอทำร้ายตัวเองทำไมรึเปล่านะ? พูคินพูดบางอย่างกับคุรุคุรุ ฮิเมะเป็นภาษาอังกฤษ แต่ว่ามันเร็วจนเธอฟังแล้วไม่เข้าใจ

แม้เธอจะไม่เข้าใจ แต่เธอก็ขอบคุณที่พูคินพูดออกมาเพราะมันทำให้เธอได้พัก เธอรวบรวมริบบิ้นเข้าไปที่มือซ้ายเป็นรูปกรวยและหมุนมันด้วยความเร็วสูง เธอสามารถปัดดาบของพูคินออกไปได้ด้วยสว่นนี้ เธอเหวี่ยงมันไปที่พูคินแต่เธอก็สะดุด และสว่านนั้นก็เจาะลงไปที่พื้น

พูคินตะโกนออกมาด้วยเสียงดัง

คุรุคุรุ ฮิเมะชันเข่าพร้อมกับรับดาบของพูคินที่แทงเข้ามา คุรุคุรุ ฮิเมะใช้แรงทั้งหมดที่มีเพื่อกระชากริบบิ้นที่เธอพันเอาไว้ที่ต้นไม้ด้านหลังล่วงหน้า ตัวของเธอกระโจนไปด้านหลังเพื่อหลบดาบ แต่ท่าทางของเธอนั้นยังคงเหมือนเดิม พูคินจึงเตรียมที่จะแทงเรเปียเข้ามาอีกครั้ง และคุรุคุรุ ฮิเมะก็เพิ่มขนาดโล่ใหญ่ขึ้นไปอีกสามเท่าแล้วแกว่งอย่างรุนแรง

คุรุคุรุ ฮิเมะไม่ใช่คนที่จะเป็นผู้โจมตี เธอเป็นแค่ตัวล่อและผู้ช่วยเท่านั้น

เธอแกว่งโล่ขนาดยักษ์ ทำให้ฝุ่นที่ฟุ้งขึ้นมาเพราะสว่านนั้นลอยขึ้นไปในอากาศ 

 

☆ ไพตี้ เฟรเดริก้า (เหลือเวลาอีก 41 นาที)

ในตอนที่เรนโปวรู้ว่าเฟรเดริก้าและเว็ดดิ้นตามมา เธอก็หยุดวิ่งแล้วหันกลับมา มุ่งหน้าเข้ามาหาพวกเธอ สิ่งที่เฟรเดริก้าคิดเอาไว้ว่าการที่เธอวิ่งแบบนี้ก็เพื่อให้พวกเธอไล่ตามมามันไม่ผิดแต่อย่างใด

ด้านบนของสิ่งก่อสร้างมีเมจิคัลเกิร์ลสามคนกำลังเข้าปะทะกัน

เฟรเดริก้าหลบสายรุ้งหลากหลายเส้น จากนั้นเธอก็จับเว็ดดิ้นยัดเข้าไปในคริสตัลบอลแล้วก็ดึงออกมาอีกครั้ง แล้วก็โยนเธอออกมา ทั้งหมดก็เพื่อช่วยเธอจากสายรุ้ง ตัวตนของเว็ดดิ้นนั้นขวางไม่ให้เฟรเดริก้าต่อสู้ได้

เฟรเดริก้ากระโดดลงมาจากอาคารแล้วเตะหน้าต่างเพื่อเข้าไปข้างในพร้อมกับเว็ดดิ้นในอ้อมแขน เธอวิ่งตัดผ่านผู้คนที่กำลังตกตะลึง วิ่งผ่านห้องแล้วก็กระโดดออกไปทางหน้าต่างอีกฟาก พร้อมกับหลบเข้าไประหว่างสายรุ้งที่พุ่งเข้ามาหา

เฟรเดริก้าเห็นการโจมตีของเรนโปวมาหลายครั้งแล้ว เธอก็ค่อยๆเข้าใจว่าเรนโปวนั้นควบคุมสายรุ้งยังไง เรนโปวนั้นสร้างสายรุ้งขึ้นมา ส่งมันวิ่งผ่านท้องฟ้าด้วยความเร็วและรุนแรง แต่อาวุธของเธอนั้นมีการหน่วงเวลาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เรนโปวไม่สามารถสร้างมันขึ้นมาแล้วทำการโจมตีในทันที ซึ่งนั่นหมายความว่าเฟรเดริก้าสามารถหลบสายรุ้งได้ ปัญหาก็คือจำนวนของมันมีมากแถมยังมาจากทุกทิศทาง มันจึงยากที่จะหลบเลี่ยงได้ทั้งหมด ยิ่งไปกว่านั้นเฟรเดริก้ายังมีภาระเพิ่มอีกเพราะเอาเว็ดดิ้นไปด้วย ซึ่งมันบังคับให้เฟรเดริก้าเข้าไปสู่สถานการณ์ที่ไม่มีทางหนี

หากสิ่งที่เธอต้องทำคือการหนี เธอก็สามารถทำมันได้ แต่มันไม่มีทางที่เธอสามารถโจมตีได้ หากเธอทำแบบนั้นเธอจะถูกฆ่า หากเธอจะสู้กับเรนโปว เธอจำเป็นต้องมีโจมตีจากระยะไกลในระดับเดียวกับริปเปิล เฟรเดริก้าสามารถใช้มือได้มือเดียวเพราะเธอต้องถือคริสตัลบอลเอาไว้ตลอด เพราะแบบนั้นเธอจึงสู้กับเรนโปวได้ไม่เกินห้าวินาที

“เว็ดดิ้น ฉันขอถามอะไรซักอย่างได้ไหม”

“อะ-อะไรเหรอ?”

“สำหรับเธอแล้วเรื่องไหนมันสำคัญกว่า? ช่วยชีวิตของเธอหรือจัดการศัตรู?”

“ศัตรู”

เว็ดดิ้นตอบกลับมาในทันที แบบนี้มันคือคำตอบที่เฟรเดริก้าอยากได้ยิน แก้มของเธอผ่อนคลายกลายเป็นรอยยิ้ม

“ในการที่จะล้มเรนโปวได้ ฉันต้องสั่งเธอให้ไปในที่ที่อันตราย แบบนั้นเธอโอเครึเปล่า?”

“ได้”

“ในการที่จะล้มเรนโปวได้นั้น เธอต้องเชื่อฉัน มันไม่สำคัญว่าเธอจะเกลียดฉัน เข้าใจไหม?”

“ดิฉันเกลียดเธอ แต่ดิฉันจะเชื่อ”

“แล้วเธอจะเชื่อได้ยังไงล่ะ? ฉันน่ะไม่ใช่คนที่ควรจะเชื่อใจได้เลยนะ เธอต้องเสียใจแน่ๆ ฉันไม่รับรองการตัดสินใจอะไรด้วยนะ”

“เธอน่ะโกหกดิฉันไม่ได้ใช่ไหมล่ะ? เพราะสัญญากันไว้แล้วนี่” เว็ดดิ้นตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มที่กล้าหาญ

 

☆ ฟันนี่ทริค (เหลือเวลาอีก 38 นาที)

สำหรับการที่ฟันนี่ทริคจะใช้เวทมนตร์ของตัวเองในการเคลื่อนย้ายบางอย่างนั้น วัตถุทั้งสองอย่างจะต้องไม่อยู่ในระยะสายตาของใคร แม้จะเป็นแค่ช่วงพริบตาเดียวก็ตาม

เธอต้องรู้ตำแหน่งของวัตถุทั้งสองอย่างที่จะทำการสับเปลี่ยนก่อน แค่คิดว่ามันอยู่ตรงนั้นหรือมันอยู่ตรงนี้นั้นไม่เพียงพอ

ระยะเวทมนตร์ของเธออยู่ที่ห้าสิบเมตร แต่อย่างไรวัตถุหนึ่งชิ้นมันต้องอยู่ใกล้มือของเธอในระยะที่ไม่เกินหนึ่งเมตร

ฟันนี่ทริคมองดูอยู่ตลอดเวลา เธอจะกระพริบตาไม่ได้เด็ดขาด

เธอมองดูการต่อสู้ระหว่างคุรุคุรุ ฮิเมะกับพูคินด้วยตาของเธอเพื่อรอจังหวะ ภายใต้ผ้าคลุมนั้น เธอซ่อนระเบิดควันที่ได้มาจากมานาเอาไว้ เธอแค่ต้องใช้มันให้ถูกเวลา นี่คือความคิดในการใช้เวทมนตร์ของเธอที่ 7753 แนะนำเธอมา มันเป็นอะไรที่ดูน่ากลัวก็จริง แต่การได้เห็นเมืองนี้ถูกทำลาย ได้เห็นคนตาย และเห็นพูคินดีใจกับเรื่องแบบนั้น มันก็ทำให้ความน่ากลัวนั้นหายไป

คุรุคุรุ ฮิเมะกำลังถูกดันกลับ เธอสวนกลับการโจมตีของพูคินไม่ได้ แถมตอนนี้เลือดออกด้วย เลือดของเธอนั้นพุ่งออกจากตัวแม้จะไม่ได้โดนโจมตี จนชุดบัลเล่ต์ของถูกย้อมไปด้วยสีแดง

ทั้งคู่เคลื่อนไหวเร็วมาก สิ่งที่ฟันนี่ทริคทำได้มากที่สุดคือการมองตามให้ทัน เธอหันไปมองที่อื่นไม่ได้ ดวงตาของเธอจ้องมองไปยังใบหน้าของพูคินอยู่ที่เดียว

พูคินพูดบางอย่างกับคุรุคุรุ ฮิเมะ แล้วคุรุคุรุ ฮิเมะนั้นก็เปลี่ยนริบบิ้นของเธอให้มีรูปทรงแหลมแล้วก็ทำการหมุนจากนั้นก็เจาะลงไปที่พื้น และเมื่อพูคินโจมตีเข้ามา เธอก็ใช้ช่วงเวลานั้นพัดฝุ่นที่ตัวเองขุดขึ้นมาอย่างรุนแรง ฟันนี่ทริคมองดูใบหน้าของพูคิน และพูคินก็กระพริบตาอย่างทันท่วงทีเพื่อป้องกันดวงตาจากฝุ่นที่ฟุ้งขึ้นมา

ตอนนี้แหละ ในตอนที่พูคินกระพริบตา ฟันนี่ทริคก็ใช้เวทมนตร์ของตัวเอง

เธอสับเปลี่ยนสิ่งที่อยู่ด้านหลังเปลือกตาของพูคินด้วยระเบิดควันที่อยู่ในมือ

ฟันนี่ทริคดึงผ้าคลุมออก และดวงตาของพูคินที่อยู่ด้านในนั้นก็ร่วงลงไปที่พื้น

พูคินกรีดร้องออกมาแล้วก็ใช้มือกดไปที่ดวงตาของเธอ และในทันใดนั้นที่จุดเดียวกันบนใบหน้าก็เกิดระเบิดขึ้น มีควันพวยพุ่งออกมาจากหัวของพูคิน ขนนกสีขาวที่ประดับอยู่บนผมของพูคินร่วงลงมาด้านล่างแล้วถูกลมพัดหายไป

มันเป็นแค่ระเบิดควันเท่านั้น แต่มันก็แรงพอที่จะระเบิดนิ้วให้ขาดได้ และถ้าใส่มันเข้าไปในเบ้าตา… มันก็จะทำให้บริเวณสมองเกิดระเบิดจนถึงตายได้ แม้จะเป็นเมจิคัลเกิร์ล แม้จะเป็นพูคินก็ตาม

“พวกเราทำได้… พวกเราทำได้แล้ว!”

ฟันนี่ทริคส่งเสียงออกมาด้วยความดีใจ คุรุคุรุ ฮิเมะเองก็ล้มตัวลงกับพื้นจนไหล่ของเธอสั่น

แขนของพูคินห้อยอยู่ข้างลำตัวในตอนที่เข่าขวากดลงอยู่กับพื้น และในทันใดนั้นเอง พูคินก็ยืนขึ้นแล้วแทงดาบตรงมาด้านหน้า

เรเปียนั้นเสียบเข้าไปที่ลำคอที่ปล่อยโล่งของคุรุคุรุ ฮิเมะ เธอนั้นไม่ได้คิดว่าจะมีการโจมตีเข้ามาอีกแล้ว ฟันนี่ทริคเองก็หลบมีดสั้นที่ขว้างเข้ามาหาไม่ได้ จนสุดท้ายมันก็เสียบเข้าไปในหน้าอกของเธอ

เกิดอะไรขึ้นน่ะ? เลือด…แล้วก็อะไรบางอย่างที่สำคัญกว่านั้นพุ่งออกมาจากบริเวณที่มีดสั้นเสียบลงไป พูคินกระชากเรเปียออกจากลำคอของคุรุคุรุ ฮิเมะ จนตัวของพูคินอาบไปด้วยเลือด ในตอนนั้นฟันนี่ทริคก็เห็นใบหน้าของพูคิน บริเวณเบ้าตาขวาของเธอมันหายไปแล้ว มันหายไปแล้วไม่ผิดแน่

…ทำไมล่ะ?… ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

ฟันนี่ทริคจับมีดสั้น เลือดมันไม่หยุดไหล เธอเดินโซซัดโซเซด้วยขาที่ไร้เรี่ยวแรง เธอรักษาสมดุลไม่ได้จนร่วงลงไปบนพื้น

จบแล้ว? มันจบแบบนี้น่ะเหรอ? ไม่ มันยังไม่จบ อุมิ ชิฮาบาระไม่มีวันยอมแพ้ เพราะแบบนั้นคู่หูของเธอก็จะไม่ยอมแพ้เช่นกัน ฟันนี่ทริคจับที่บริเวณหน้าอกของตัวไว้แล้วก็คลานไปตามพื้น

 

☆ เรนโปว (เหลือเวลาอีก 37 นาที)

เฟรเดริก้าหลบการโจมตีของเรนโปวได้อย่างไม่จริงจังอะไร แทนที่จะพูดว่าเธอหลบสายรุ้งได้ มันดูเหมือนกับว่าเธอใช้โครงสร้างของสิ่งก่อสร้างแล้วก็ภูมิประเทศ เพื่อป้องกันไม่ให้การโจมตีจากเรนโปวนั้นรวมกันไปที่พวกเธอ เสมือนว่าแบ่งการโจมตีของเรนโปวออกไป เฟรเดริก้าทำได้ดีพร้อมกับแบกภาระอย่างเว็ดดิ้นไปรอบๆด้วย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมีคริสตัลบอลอยู่ในมือรึเปล่า การเคลื่อนไหวของเธอจึงแตกต่างจากครั้งสุดท้ายที่เจอหน้ากันอย่างสิ้นเชิง

เรนโปวไล่ตามเฟรเดริก้าไปเพื่อโจมตี เมื่อเธอลงมาบนพื้นของดาดฟ้าสิ่งก่อสร้าง เธอก็เจอระเบิดที่ถอดสลักออกแล้วกลิ้งเข้ามาหาจากด้านหน้า ดังนั้นเธอจึงใช้สายรุ้งเป็นโล่ป้องกันตัวเองไว้ จากนั้นก็ฟันมือที่โผล่มาจากกลางอากาศในเวลาเดียวกับที่ระเบิดควันเกิดระเบิดขึ้น เพราะการเคลื่อนไหวแบบนี้จึงทำให้เรนโปวร่นระยะห่างไม่ได้

เมจิคัลเกิร์ลสองคนยังคงไล่ล่ากันจนมาถึงห้างสรพพสินค้า จากห้างสรรพสินค้าไปยังสถานีรถไฟ พุ่งผ่านรถตำรวจและรถพยาบาลด้วยความเร็วที่ตาของมนุษย์ไม่สามารถมองเห็นได้

…สองคน?

เว็ดดิ้นหายไปตอนไหนนะ? เฟรเดริก้าทิ้งเธอไปที่ไหนซักที่เพราะเป็นภาระรึเปล่า? หากใช้เวทมนตร์ของเฟรเดริก้าแล้ว เธอจะสามารถส่งเว็ดดิ้นไปยังสถานที่ปลอดภัยได้ตลอดเวลา เธอเป็นคนประเภทที่ว่าสามารถสังเวยเว็ดดิ้นเพื่อให้ตัวเองหนีไปได้ แต่ในจุดนั้นพวกเธอต้องสัญญาบางอย่างกัน มันอันตรายเกินไปหากจะเป็นพวกเดียวกันกับเฟรเดริก้าโดยที่ไม่ได้จำกัดการกระทำเอาไว้

เรนโปวนั้นปิดหูตัวเองเอาไว้ ทำให้เว็ดดิ้นเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากภาระเท่านั้น แต่ถึงจะไม่ได้เป็นภาระ เฟรเดริก้าก็ไม่ใช่คนที่เรนโปวจะต้องกังวล

เรนโปวสามารถเข้าใกล้เฟรเดริก้าได้อย่างช้าๆ คำสั่งของพูคินนั้นเด็ดขาด เธอต้องต้อนเฟรเดริก้าไปยังที่ที่ไม่สามารถหนีได้แล้วจัดการเธอทิ้ง เฟรเดริก้าเข้าไปยังสถานีรถไฟ กระโดดข้ามเครื่องตรวจตั๋ว แล้วเข้าไปในประตูรถไฟก่อนที่จะปิดได้ทัน

เรนโปวนั้นไม่ลังเล เธอทำทุกอย่างตามคำสั่งของพูคิน เธอกระโดดขึ้นรถไฟตามเฟรเดริก้าไป —แล้วก็พบว่ามันคือกับดัก

เว็ดดิ้นนั้นอยู่บนรถไฟ เรนโปวนั้นขึ้นไปยังขบวนรถที่ว่างเปล่า และเจอเว็ดดิ้นยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียวอย่างสง่างาม เธอถือกระดาษขนาดหนึ่งเมตรที่มีตัวอักษร ‘อย่าขยับ! ห้ามทำร้ายคนอื่น!’ ขนาดใหญ่เขียนเอาไว้ และเมื่อเรนโปวเห็นมัน เธอก็ทำตามเวทมนตร์ของเว็ดดิ้นทันที

รถไฟเริ่มเคลื่อนตัวออกไป เรนโปวขยับไปไหนไม่ได้ เฟรเดริก้าหายไปแล้ว เธอถูกล่อมาที่นี่ เฟรเดริก้าคงส่งเว็ดดิ้นไปที่ไหนซักแห่งเพื่อเตรียมการและมารออยู่ในรถไฟ การที่เฟรเดริก้าวิ่งเข้ามาในขบวนรถไฟก็เพื่อนำเรนโปวมาหาเว็ดดิ้น

เว็ดดิ้นโยนกระดาษทิ้งไปข้างตัวจากนั้นก็เอากระดาษแผ่นใหม่ขึ้นมา มันอ่านได้ว่า ‘ต้องได้ยินและทำตามคำสั่งของดิฉัน’ เรนโปวต่อต้านเว็ดดิ้นไม่ได้ เธอจึงสลายสายรุ้งในหูตัวเองออกไป แล้วเสียงของรถไฟก็ดังก้องขึ้นทั่วร่างกายของเธอ

“เอาล่ะ ในตอนนี้เธอขัดขืนดิฉันไม่ได้แน่ ปล่อยเท็ปเซเคเมย์ออกมาจากลูกบอลนั่นซะ แล้วก็ตามดิฉันออกจาก—”

ก่อนที่จะพูดคำสั่งจบ เว็ดดิ้นก็ล้มลงไป มือที่ทำให้เว็ดดิ้นล้มลงไปหายไปจากกลางอากาศ และในทันใดนั้นร่างกายของเว็ดดิ้นก็ไปกระแทกเข้ากับอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นจนทำให้ตัวของเธอลอยขึ้นไปด้านบน จากนั้นเรนโปวก็โดนสิ่งที่มองไม่เห็นนั่นด้วยเช่นกัน แรงกระแทกเข้ามาหาตัวเธอตั้งแต่เส้นผมจนไปถึงปลายเท้า แต่เธอขยับไม่ได้ เธอทิ้งลูกบอลสายรุ้งลงไป แล้วก็กระแทกเข้ากับสิ่งที่มองไม่เห็นอีกครั้ง จากนั้นไม่นานประตูด้านหลังของรถไฟก็เข้ามาหาพวกเธอ ในตอนนี้เรนโปวทำตามคำสั่งของพูคินไม่ได้อีกแล้ว

 

☆ ไพตี้ เฟรเดริก้า (เหลือเวลาอีก 35 นาที)

แม้เธอจะมองดูจากที่ไกลๆ แต่ก็สัมผัสได้ถึงเสียงดังสนั่นและแรงสั่นสะเทือนผ่านมาทางพื้นดิน กระป๋องเปล่าที่อยู่ตรงเท้าของเธอเองก็สั่นสะเทือน รถไฟคงจะตกรางแถวๆจุดที่ออกไปนอกเขตเมือง และมันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะจินตนาการถึงผลที่เกิดขึ้น

บางคนตะโกนพร้อมกับวิ่งเข้ามาในสถานี พวกนั้นเป็นแค่คนมุงหรือกังวลเรื่องคนอื่นกันนะ? เฟรเดริก้าคิดว่าแม้วันนี้จะอุบัติเหตุและเหตุการณ์ต่างๆขึ้น มันก็ยังคนๆนั้นดูมีพละกำลังมากอยู่ดี

เฟรเดริก้ายืนขึ้นด้านบนของตู้ขายของอัติโนมัติที่อยู่ในซอย จากนั้นเธอก็เตะขอบหน้าต่างและปีนขึ้นไปด้านบนของสิ่งก่อสร้าง ควันสีดำพวยพุ่งขึ้นมาจากทางด้านสถานีรถไฟ สายรุ้งจำนวนมากเริ่มจางลงจนในที่สุดก็หายไป

เว็ดดิ้นสั่งเฟรเดริก้าว่าต้องให้ความสำคัญในการกำจัดศัตรู จากนั้นสัญญาในตัวของเฟรเดริก้าก็เปลี่ยนไป เฟรเดริก้าทำตามคำสั่งของเว็ดดิ้น วิธีที่ดีที่สุดในการเอาชนะเรนโปวได้อย่างแน่นอนในสถานการณ์แบบนี้ คือต้องให้เว็ดดิ้นสละชีวิตตามกันไปด้วย  

เธอล่อเรนโปวเข้ามาในที่แคบอย่างขบวนรถไฟ ที่ๆเรนโปวต้องเผชิญหน้ากับเว็ดดิ้น เฟรเดริก้าบอกเว็ดดิ้นไปว่าให้รีบออกมาจากขบวนรถไฟหลังจากนั้น แต่การหนีออกมาจากขบวนรถไฟนั้นมันจะทำให้ออกห่างจากเป้าหมายที่ว่าจะกำจัดเรนโปวไป ดังนั้นเฟรเดริก้าจึงทำให้เว็ดดิ้นล้มและจากนั้นรถไฟก็แล่นออกไปจากเมือง เว็ดดิ้นและเรนโปวจึงถูกบดเข้าระหว่างบาเรียกับรถไฟ จนทำให้รถไฟนั้นตกราง

เฟรเดริก้าเห็นเมจิคัลเกิร์ลตายไปด้วยความรู้สึกแบบนี้ในภารกิจของพวกเธอมามากมาย พวกเธอต้องทำอย่างนั้น พวกเธอต้องทำแบบนี้ ไม่ว่ายังไงก็ตามมันก็ทำให้พวกเธอเข้าใจความสามารถของตัวเองผิดไป

…เพราะแบบนี้ไงฉันถึงบอกว่าอย่าเชื่อใจคนอย่างฉันน่ะ

เธอฆ่าเรนโปวไปแล้ว เว็ดดิ้นที่เคยเป็นภาระของเธอก็ตายเช่นกัน เฟรเดริก้ายังมีงานสำคัญอีกงานหนึ่งเหลืออยู่ เธอจะออกจากเมืองนี้ไปไม่ได้จนกว่าเธอจะได้ติดต่อกับคนๆนั้น

“…หืม?”

ตอนที่เธอเพ่งตามอง เธอก็เห็นภาพสลัวกำลังบินอยู่ภายในอากาศ

“น่าประทับใจจริงๆที่รอดมาจากอะไรแบบนั้นได้”

เฟรเดริก้าพูดออกมาพร้อมกับรู้สึกประหลาดใจ

 

☆ 7753 (เหลือเวลาอีก 33 นาที)

ใบหน้าของพูคินหายไปแล้ว แถมยังมีควันสีเทาลอยออกมาจากส่วนหัวที่ถูกระเบิดหายไป แม้จะเป็นเมจิคัลเกิร์ลก็รอดชีวิตจากเรื่องแบบนี้ไปไม่ได้ 7753 จึงมองดูพูคินผ่านแว่นกันลมของเธอ สถานะของพูคินมันมีบางอย่างแปลกๆ มันอยู่ในสภาพที่ผิดปกติแล้ว พูคินใช้เวทมนตร์ของตัวเองหลอกตัวเองว่ายังมีชีวิตอยู่

มันมีเส้นสีแดงอยู่ที่ใบหน้าของพูคิน เธอใช้ดาบกรีดตัวเองเพื่อใช้เวทมนตร์ก่อนที่ระเบิดควันนั้นจะระเบิดออกมา เธอทำให้ตัวเองเชื่อว่า ตัวของเธอเองไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ​ สมองของพูคินนั้นได้รับความเสียหายไปแล้ว มันไม่มีทางที่เธอจะทำแบบนี้ได้โดยใช้พลังแห่งความเชื่อเพียงอย่างเดียว… ไม่สิ มันไม่ใช่ความเชื่ออย่างเดียว นอกจากเธอจะทำให้ตัวเองเชื่อด้วยเวทมนตร์ของตัวเองแล้ว ค่าสถานะของพูคินนั้นแสดงผลออกมาอย่างผิดปกติ รูปหัวใจที่ค่าพลังชีวิตนั้นมีจำนวนเยอะมากเกินไป

“แบบนี้มันสนุกใช่ไหม!? สนุกใช่ไหมล่ะ!?”

พูคินกวัดแกว่งเรเปีย จากนั้นหยดเลือดก็สาดไปทั่วบริเวณ คุรุคุรุ ฮิเมะนอนกองอยู่กับพื้น เธอเอามือของตัวเองกดคอเอาไว้ ฟันนี่ทริคเองก็โดนแทงเข้าที่หน้าอก เลือดของทั้งคู่ไหลทะลักผ่านระหว่างนิ้วออกมา แว่นกันลมของ 7753 บอกว่าทั้งคู่บาดเจ็บสาหัสมาก

แม้ 7753 รู้ว่าตัวเองไร้ประโยชน์ แต่เธอก็ยังคงยกไม้เท้าขึ้นเพื่อยิงลูกไฟพร้อมกับก้าวไปข้างหน้า เธอไม่ได้รู้สึกกลัว แต่เธอรู้สึกว่าตัวเองต้องรับผิดชอบ

แน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น หากทำเธอจะถูกฆ่าตาย แต่กระนั้นเธอต้องสู้จนถึงท้ายที่สุด จนมาถึงตอนนี้เธอก็ยังติดอยู่กับคำโกหกของตัวเอง เธออยากเป็นเมจิคัลเกิร์ลแสนงดงามจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต

7753 กำลังจะก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว แต่เธอก็ถูกโจมตีจากด้านหลังจนร่วงลงไปที่พื้น

“ทะ-ทำอะไรน่ะ?”

“รีบหนีไปซะ อย่ามาขวางทาง”

มานานั่นเอง เธอทุบ 7753 ด้วยปลายไม้เท้าของเธอ

“อย่าคิดมารับผิดชอบด้วยการสู้จนตัวตายที่นี่ ในตอนนี้เธอน่ะมีงานสำคัญที่สุดที่ต้องทำอยู่ ออกไปจากเมืองนี้ซะ ออกไปด้วยตัวเอง ชั้นจะสู้ เรื่องนี้มันก็เพื่อฮานะ”

มีไซริงค์สามหลอดแทงอยู่ที่ด้านหลังคอของมานา ทุกหลอดนั้นล้วนว่างเปล่า และมานาก็ใช้ไซริงค์อีกสามหลอดเพิ่มเข้าไปอีก จากนั้นเธอก็ตัวสั่นแล้วก็กระตุกตามมา  

“เข้ามาเลย ไอ้นักดาบเวรเอ๊ย!”

“ช่างอวดดีเสียจริง!”

พูคินตอบรับความต้องการของมานาด้วยการก้าวมาข้างหน้า แต่มานานั้นพุ่งเข้าไปหาก่อน เธอใช้ไม้เท้าของเธอราวกับหอก แทงเข้าไปหาพูคินหลายครั้ง พูคินนั้นป้องกันไว้ได้ด้วยเรเปีย เธอไม่ได้สูญเสียความเร็วหรือความแข็งแกร่งไปเลย เรเปียกับไม้เท้านั้นกำลังผลักกันและกันอย่างรุนแรง ผลจากยาเพิ่มพลังของมานาจะอยู่ได้นานอีกแค่ไหนกันนะ? 7753 คำนวนจากแว่นกันลมแล้วพบว่าเหลืออีกสิบห้าวินาที ด้วยเวลาเท่านั้น 7753 คงจะหนีไปได้แน่นอน เธอเข้าใจว่าไม่ควรจะลังเลอีก ดังนั้น 7753 จึงวิ่งออกไป  

หากเธอตายก็จะสามารถรับผิดชอบได้ เธอคิดออกมาอย่างโง่ๆ จนกระทั่งถึงตอนที่มานาทุบเข้ามาที่ด้านหลัง แต่มานานั้นก็พูดถูก ถึงเธอจะตายไปก็ใช่ว่าจะได้รับการยกโทษให้

7753 กระโดดเข้าไปหาแขนซ้ายของพูคินแล้วจับเอาไว้ แม้มานาจะเดิมพันทุกอย่างที่ตัวเองมี แต่แขนขวาของพูคินก็ฟาดฟันมานาไปทั่วทั้งตัว ดังนั้นการที่ 7753 จับแขนซ้ายของพูคินที่กำลังจะแทงมานาเข้าไปจากด้านข้าง มันจึงทำให้แขนของ 7753 ถูกฟันจนเลือดพุ่งออกมา

“ชั้นว่าชั้นบอกให้หนีไปแล้วนะ! ทำไมเธอถึงคิดซื่อๆว่าการตายสามารถรับผิดชอบได้กันเนี่ย! ชั้นไม่ปล่อยให้ทำได้หรอก!”

“ขอโทษนะ! ฉันขอโทษ! เธอพูดถูกที่ฉันคิดซื่อๆไปว่าจะรับผิดชอบได้ด้วยการตายน่ะ! ฉันจะไม่คิดอะไรแบบนั้นอีกแล้ว! ไม่มีอีกแล้ว ขอสาบานเลย!”

รอยเฉือนบนแขนของ 7753 กว้างขึ้น จนเลือดนั้นไหลทะลักออกมา เธอแข็งแกร่งไม่พอที่จะต้านพูคินเอาไว้ได้

“คิดได้แบบนั้นก็หนีไปเซ่! ยัยโง่! งี่เง่า! งี่เง่าที่สุด! นี่คิดจะทำบ้าอะไรเนี่ย!?”

“ฉันจะรับผิดชอบเอง! พวกเราก็แค่ต้องจัดการเธอใช่ไหมล่ะ?”

การเคลื่อนไหวของพูคินรุนแรงขึ้น พูคินพยายามจะเอาแขนออกจากการล็อคของ 7753 จากนั้น 7753 มองขึ้นไปบนฟ้า เธอตะโกนขึ้นมาพร้อมกับน้ำลายที่ออกมาจากปาก

“ตอนนี้แหละ!”

ริบบิ้นของคุรุคุรุ ฮิเมะนั้นขยับอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าน้ำลายจากปากของ 7753 จะหล่นลงไปถึงพื้น  

แสงแห่งชีวิตของคุรุคุรุ ฮิเมะนั้นเริ่มจางหายไปแล้ว แม้กระทั่งนิ้วมือเธอก็ยังขยับไม่ได้ แขนของเธอนั้นไม่ต้องพูดถึง แต่เธอนั้นยังมีสติอยู่ สายตาที่เธอมองไปยังพูคิน มันเห็นได้ชัดเลยว่าคือความโกรธแค้นและไม่พอใจ ซึ่งความโกรธแค้นและความดื้นรั้นมันยื้อชีวิตของเธอเอาไว้ที่ขอบเหวแห่งความตาย

ริบบิ้นของคุรุคุรุ ฮิเมะนั้นเริ่มขยับและยืดออกไปจนสุดที่ความยาวห้าสิบเซ็นติเมตร แล้วพันเข้ากับตัวของพูคินที่กำลังถูกดันกลับไปด้านหลัง 7753 ถอยกลับไปด้านหลังแล้วแยกตัวออกไป ในเวลาเดียวกันริบบิ้นนั้นก็ร่วงลงมาที่พื้น ที่ด้านในของริบบิ้นนั้นมีหินหล่นลงมาบนพื้นจนเกิดเสียง มันกลิ้งออกมา และไปโดนเข้ากับรากหนาๆของต้นไม้จนหยุดนิ่งไป  

คุรุคุรุ ฮิเมะไม่ใช่คนเดียวที่ยังคงมีสติ เมื่อพูคินถูกพันไว้ด้วยริบบิ้นจนมองไม่เห็นตัว ฟันนี่ทริค คนที่คลานเข้ามาหาจนทิ้งรอยเลือดตามหลังไว้เป็นทางนั้น ก็ใช้เวทมนตร์ของตัวเองด้วย

มานาที่ยาเพิ่มพลังหมดฤทธิ์แล้วนั้นก็ล้มลงไป 7753 ก็นอนขดตัวพร้อมกับกดแขนของตัวเองเอาไว้ เธอไม่อยากจะเชื่อว่าฟันนี่ทริคกับคุรุคุรุ ฮิเมะยังคงมีชีวิตอยู่… เพราะสิ่งที่แสดงอยู่บนแว่นกันลมของเธอนั้นบอกว่าพวกเธอตายไปเรียบร้อยแล้ว พวกเธอเคลื่อนไหวครั้งสุดท้ายด้วยเวทมนตร์ที่เรียบง่ายที่สุดเพื่อจัดการกับพูคิน พวกเธอต่อต้านความตายที่รออยู่ข้างหน้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ไว้ด้วยความมุ่งมั่นอันแสนบริสุทธิ์ พวกเธอพยายามในขนาดที่ว่าแม้จะเป็นผู้ยิ่งใหญ่อย่างพูคินก็เอาชีวิตพวกเธอไปไม่ได้ พูคินนั้นคิดผิดเรื่องความแข็งแกร่งของชีวิต ความแข็งแกร่งจิตวิญญาณ และความแข็งแกร่งของความแค้นที่มีต่อคนที่ฆ่าเพื่อนและฆ่าคนที่รักไป

7753 มองดูไปที่กองท่อนซุงที่มีเลือดไหลออกมาจากด้านใน นี่คือการเคลื่อนไหวครั้งสุดท้ายของพวกเธออย่างแท้จริง

พวกเธอใส่ก้อนหินเอาไว้ด้านในกองท่อนซุง มันเป็นก้อนหินธรรมดาที่มีขนาดพอๆกับหัวของเด็ก ไม่ได้มีเวทมนตร์อะไรร่ายเอาไว้ที่ก้อนหิน เพราะแบบนั้นมันถึงไปสัมผัสกับบาเรียได้ พวกเธอวางมันไว้ที่เส้นเขตแดนของบาเรีย เข้ามาด้านในบาเรียครึ่งก้อน ออกไปด้านนอกบาเรียครึ่งก้อน

คุรุคุรุ ฮิเมะซ่อนตัวพูคินเอาไว้ ในขณะที่ฟันนี่สับเปลี่ยนตำแหน่งของพูคินกับก้อนหิน พูคินนั้นถูกย้ายไปที่ตำแหน่งของบาเรีย และผลที่เกิดขึ้นก็คือปริมาณของเลือดที่ไหลออกมาจากกองท่อนซุงที่เห็นได้อย่างชัดเจน

แผนนี้สามารถทำได้หากพวกเธอสามารถจับตัวพูคินไว้ได้ 7753 ถอนหายใจออกมา เธอคิดว่าตัวเองคงใช้การได้บ้างแล้ว แม้จะเล็กน้อยก็เถอะ เธอขมวดคิ้วจากความเจ็บปวดที่แขน แต่เมื่อเธอกำลังจะลุกขึ้นยืนนั่นเอง ท่อนซุงก็เกิดพังทลาย

มีแขนเหยียดออกมาจากด้านในกองท่อนซุง จากนั้นก็มีบางสิ่งคลานออกมา 7753 ที่กำลังจะยืนขึ้นนั้นกลับล้มลงไปอีกครั้ง

“แหม แหม…ช่างเป็นลูกเล่นที่โง่เง่าเสียจริง”

ใบหน้าของพูคินหายไปแล้ว ทั่วทั้งร่างถูกย้อมไปด้วยสีแดงเข้มจากเลือดของตัวเอง แถมยังถูกทิ่มแทงด้วยเศษไม้ มีเพียงร่างกายครึ่งบนเท่านั้นที่กำลังเคลื่อนไหว เธอกำลังลากตัวเองมาตามพื้น ในขณะที่ร่างกายครึ่งล่างอยู่ภายนอกบาเรีย ตัวของเธอถูกตัดขาดออกเป็นสองส่วน พูคินกำลังคลานเข้ามาโดยไม่สนว่าตัวเองทิ้งอวัยวะภายในไว้ด้านหลัง แม้ร่างกายจะอยู่ในสภาพแบบนี้ เธอก็ยังคงจับเรเปียไว้ในมือขวาอย่างแน่นๆ แล้วก็ชี้เข้ามาที่ 7753 นี่พูคินสนุกงั้นเหรอ? เธอนั้นกำลังยิ้มอยู่

“เจ้าเป็นคนสุดท้ายงั้นรึ? ดี ตอนนี้ข้าจะจัดการเจ้าเอง”

พูคินที่เหลือตาอยู่เพียงข้างเดียวมองมาที่ 7753 ที่ตัวแข็งทื่อ ความมุ่งมั่นและความตั้งใจที่จะต่อสู้ของเธอเลือนหายไป เหลือไว้แค่เพียงหัวใจที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ในตอนนั้นเอง 7753 ก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้า

“อ๊ะ…”

เท็ปเซเคเมย์กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ เธอทำร่างกายให้บางลงเพื่อเร่งความเร็วให้สูงขึ้นยิ่งกว่าลม แต่กระนั้น เธอคงมาป้องกันพูคินคนที่กำลังยืนอยู่บนขอบเหวแห่งความตายที่กำลังเหวี่ยงดาบเป็นครั้งสุดท้ายไม่ทันการ  

แต่ในตอนที่พูคินจะเสียบใบหน้าของ 7753 ด้วยเรเปีย จู่ๆก็มีมือปรากฏขึ้นมาจากพื้นที่ว่างเปล่าแล้วก็ทุบลงไปที่ข้อมือของพูคินจากด้านบน หลังจากนั้นก็มีเสียงกระดูกหักดังออกมาจนเรเปียหลุดออกไปจากมือของพูคิน พูคินก็ยื่นมือออกไปจับอีกครั้งในทันที แต่ก่อนที่จะจับได้นั้น มือของเธอที่ยื่นออกไปจับเรเปียก็หายไป มือซ้ายของพูคินถูกอากาศตัดผ่านแล้วเท็ปเซเคเมย์ก็บินลงมา จากนั้นเท็ปเซเคเมย์เข้าไปในรูขนาดใหญ่ที่เปิดอยู่บนใบหน้าของพูคินที่เคลื่อนไหวไม่ได้  ในตอนนั้นท่าทางของพูคินดูแข็งทื่อ และไม่ถึงหนึ่งวินาที ร่างกายของพูคินก็ระเบิดออกจากภายใน เสื้อผ้าของเธอฉีกขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ผ้าเป็นลอนที่สวมอยู่รอบคอก็ปลิวไปที่พุ่มไม้ และอวัยวะภายในกระจัดกระจายออกไปทั่วทุกตารางนิ้วรอบตัว

7753 ที่อยู่ท่ามกลางฝนเลือดนั้นก็คิดว่าอย่างน้อยก็ต้องขอบคุณเธอ แต่เมื่อ 7753 มองไปที่ใบหน้าของเท็ปเซเคเมย์ก็พบว่าเธอนั้นกำลังร้องไห้ ริมฝีปากของเธอหดเล็กลง และน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตานั้นบ่งบอกว่าไม่ได้ร้องไห้เพราะดีใจแต่อย่างใด

“เอ่อ…แล้วเรนโปวล่ะ?”

“ตายแล้ว เว็ดดิ้นเองก็ตาย ทุกคนตายกันหมดเลย”

ทุกคนตายหมดแล้ว เรนโปว เว็ดดิ้น คุรุคุรุ ฮิเมะ แล้วก็ฟันนี่ทริค การตายของพูคินกับเรนโปวนั้นต้องบอกกับหัวหน้าของเธอที่อาจกำลังประชุมอยู่ให้ทราบ ดังนั้นในตอนนี้มันไม่มีเหตุผลที่ทางกรมการต่างประเทศจะใช้อาวุธทำลายล้างสูงอีกแล้ว  

แบบนี้ดีที่สุดแล้วอย่างนั้นเหรอ? มันควรจะจบแบบนี้จริงๆใช่ไหม?

“ตอนนี้เมย์กำลังยิ้มอยู่รึเปล่า?”

“ไม่…เธอกำลังร้องไห้อยู่นะ”

“เมย์ไม่เคยซ้อมร้องไห้มาก่อนเลย แต่เมย์กลับทำได้ ทำไมล่ะ?”

“อื้อ ทำไมกันนะ…”

 

บทส่งท้าย

เมื่อเธอเดินเข้ามาในสวนก็สัมผัสได้ถึงสายลมเย็นๆพัดผ่านมาทันที และเมื่อมองขึ้นไปบนฟ้า เธอก็มองเห็นท้องฟ้าสีเทาทอดยาวออกไปจนสุดสายตา แม้ว่าเธอจะสวมเลกกิ้งและถุงเท้ายาวมันก็ยังคงรู้สึกหนาวอยู่ดี ในฤดูกาลนี้อีกไม่นานก็ถึงคริสมาสต์แล้ว และนอนหลับอีกเพียงไม่กี่คืนก็จะถึงปีใหม่ เธอคิดว่าการนั่งดื่มชาอยู่ในสวนในวันแบบนี้มันค่อนข้างโง่แต่เธอก็พูดออกมาไม่ได้ อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ใช่ในบ้านหลังนี้

มาโมริ โทโทยามะเดินผ่านเข้าไปในสวนที่ซับซ้อนโดยไม่หลงทาง การเรียกว่าสวนที่ซับซ้อนมันฟังดูแปลกก็จริง แต่สวนของคฤหาสน์แห่งนี้มันซับซ้อนอย่างน่ากลัว เมื่อผู้จัดการสวนแห่งนี้สละความรับผิดชอบไป คนที่เป็นลูกสาวก็เข้ามาทำงานแทน และลูกสาวนั้นก็ปลูกต้นไม้ตามที่ตัวเองชอบและตัดแต่งมันเป็นรูปร่างตามที่ต้องการ จนผลลัพธ์ของมันกลายเป็นความโกลาหล ตุ๊กตาหมีขนาดใหญ่ยืนตัวตรงพร้อมกับอ้าแขน ตัวเบี้ยหมากรุกขนาดยักษ์ที่ขวางทางเข้าเอาไว้ หนังสือที่เปิดเอาไว้แบบเห็นได้เด่นชัด แล้วก็อนุสรณ์ชัยชนะที่ซาโมเทรซที่ไม่มีใบหน้า* เมื่อมาโมริเดินออกมาจากพุ่มไม้วงกตนี้แล้วก็ไม่ได้คิดเรื่องอื่นนอกจาก “มันเป็นรสนิยมของลูกสาว” จนมาถึงโต๊ะกลมสีขาวตัวเล็กๆ

*ประติมากรรมยุคกรีกเฮเลนิสติก แกะสลักจากหินอ่อนแสดงภาพเทพีไนกี้หัวขาดกางปีก สร้างขึ้นในราว 300 ปีก่อนคริสตกาลเพื่อเป็นอนุสรณ์แห่งชัยชนะของกรีซในการรบที่ซาโมเทรซ
https://en.wikipedia.org/wiki/Winged_Victory_of_Samothrace

นี่คือเจ้านายของสวนแห่งนี้ —คาโนเอะ ฮิโตโคจิ— คนที่กำลังควบคุมแผงวงจรที่เชื่อมต่อกับเมจิคัลโฟนอยู่  

“มาสายนะ มาโมริ”

“ความจริงฉันก็มาเร็วที่สุดแล้วล่ะ”

มาโมริวางจาน ชาดำ และขนมลงไปข้างๆแผงวงจรตามลำดับ และเมื่อคาโนเอะอนุญาตให้เธอนั่งลงไปยังฝั่งตรงกันข้าม ที่นั่งนั้นเป็นเก้าอี้หวายที่มีมูลค่ามากเท่ากับเงินเดือนของมาโมริทั้งปี ซึ่งมันถูกทิ้งเอาไว้ใต้ท้องฟ้าที่หนาวเย็นแบบนี้

คาโนเอะยกแก้วขึ้นมาจิบชา จากนั้นยื่นซองสีน้ำตาลเข้ามาหาเธอโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

“นี่คือ?”

“รางวัลของเธอไงล่ะ ที่เมื่อไม่นานมานี้เธอทำงานให้ฉันไง โปรเจคที่เกี่ยวข้องก็สำเร็จไปขั้นหนึ่งแล้วนะ”

“นี่ฉันทำอะไรไปเหรอคะ?”

ต้องทำอะไรอันตราย เป็นเป้าของการกลั่นแกล้ง ถูกใช้งาน ถูกบอกว่าให้ทำอะไรบางอย่าง ถูกหลอก ต้องมาเสิร์ฟชาดำสุดโปรดของนายหญิงท่ามกลางอากาศหนาวเย็นในสวนโง่ๆ ในวันๆหนึ่งมาโมรินั้นถูกใช้งานหลายอย่าง แต่เธอก็ไม่เคยได้ค่าตอบแทนจากงานไหนเลย คาโนเอะนั้นพูดว่า “ฉันขอความร่วมมือจากเธอนะ มาโมริ มันไม่ได้มีความหมายว่าฉันต้องจ่ายเงินตอบแทนเธอเลยนะ” แม้มันจะไม่ได้อะไรมาโมริก็ไม่ได้คิดมาก แต่การพูดออกมาดังๆ มันก็จะทำให้พ่อแม่ของเธอที่ให้ความสำคัญกับตระกูลฮิโตโคจิเหนืออื่นใดโกรธเอาได้

“ฉันไม่คิดเลยว่านายหญิงจะให้เงินมาเพราะความหวังดีเลยนะคะ”

“อ่า งั้นเหรอ ปกติแล้วสิ่งที่เธอทำมันไม่ใช่ความหวังดีสินะ มาโมริ?”

“ค่ะ ในใจของนายหญิงอาจจะคิดแบบนั้นก็ได้”

มันไม่มีทางที่คาโนเอะจะไม่รู้ถูกเสียดสีเลย แต่คาโนเอะก็ยิ้มต่อไปราวกับว่าเธอไม่รู้

“มันไม่ใช่รางวัลจากฉันหรอก แต่เป็นค่าตอบแทนอย่างเป็นทางการจากดินแดนเวทมนตร์น่ะ”

“ดินแดนเวทมนตร์นี่จ่ายค่าตอบแทนด้วยเหรอคะ?”

“ถ้าให้ถูกก็คือ ฉันน่ะแบ่งเงินเดือนส่วนหนึ่งที่ฉันได้มาเพื่องานของเธอนะ มาโมริ”

จากวิธีที่คาโนเอะพูดเน้นคำว่า “ฉัน” ออกมาสองครั้ง เธอคงตั้งใจให้มาโมริรู้สึกเป็นหนี้บุญคุญ เพียงแค่อาศัยอยู่กับตระกูลฮิโตโคจิเพื่อรับใช้ตามพ่อแม่ มาโมริก็รู้สึกเป็นหนี้บุญคุญอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว ดังนั้นเธอรู้สึกว่ามันบ้าบอที่จะมาเพิ่มหนี้บุญคุณอย่างไม่จำเป็นแบบนี้ มันมีบางคนบนโลกใบนี้ที่หากไปติดหนีบุญคุญเข้ามันก็จะแปรเปลี่ยนไปเป็นสิ่งที่ไม่สามารถยกเลิกอะไรได้ เธอไม่ต้องคิดก็รู้ว่าคาโนเอะเป็นคนแบบไหน

มาโมริรับซองที่คาโนเอะให้มา จากนั้นก็เปิดซองออก แล้วก็ยืนยันสิ่งที่อยู่ด้านใน

“…สี่หมื่น?”

“ไม่ สี่หมื่นห้าพันเยนต่างหาก”

มากขนาดนี้โอเคเหรอ? เธอคิดออกมาแบบนี้ บางทีอาจจะเป็นเพราะรู้สึกทึ่งก็ได้

“จะว่าไปแล้ว ฉันไปทำงานอะไรให้เหรอคะ? ฉันกลัวยังไงก็ไม่รู้ที่รับเงินมาโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรไป”

“เธอปรับแต่งแว่นกันลมให้ฉันไม่ใช่เหรอ มาโมริ?”

“อ่า…นั่นเหรอคะ? มันก็พักนึงแล้วนี่นา?”

นอกจากฟังก์ชั่นสื่อสารแล้ว ก็ยังมีฟังก์ชั่นลบบันทึกข้อความ แล้วก็ความสามารถในการรบกวนสัญญาณของเมจิคัลโฟน มาโมรินั้นสัมผัสได้ถึงกลิ่นอาชญากรรมจากมัน เธอจำได้ว่าเธอนั้นรู้สึกไม่สบายใจเมื่อสงสัยว่าคาโนเอะจะนำมันไปใช้งานยังไง

“เวทมนตร์ของเธอเติบโตขึ้นนะ มาโมริ เพราะแบบนั้นหลายๆอย่างถึงได้ก้าวหน้า”

“นายหญิงไม่ได้เอาไปทำอะไรแย่ๆใช่ไหมคะ?”

“นี่คิดว่าฉันเป็นคนยังไงกันเนี่ย มาโมริ?”

“ที่กังวลเนี่ยก็เพราะว่าเป็นนายหญิงนั่นแหละค่ะ”

“ทำไมเธอถึงเชื่อว่าเมจิคัลเกิร์ลแสนดีอย่างฉันจะทำอะไรแย่ๆกันล่ะ? โอ๊ะ มาการองนี่อร่อยจัง เธอเองก็กินด้วยสิ มาโมริ”

มาโมริเองก็กินมาการองตามคำแนะนำไปหนึ่งคำ รสชาติมันก็ดีตามที่บอกจริงๆ

“อ่านอะไรเหรอคะ นายหญิง?”

“รายงานจากลูกน้องน่ะ”

“จะว่าไป เดือนที่แล้วนายหญิงได้เลื่อนตำแหน่งใช่ไหมคะ? งั้นนี่ก็คือลูกน้องคนใหม่?”

“ไม่หรอก นี่เป็นรายงานของลูกน้องคนก่อนน่ะ เธอทำงานอยู่ใต้การดูแลของฉันโดยตรง”

“หือ?”

“ฉันต้องปรับโครงสร้างบางอย่าง เธอช่วยฉันเรื่องนั้นน่ะ”

“แม้กระทั่งที่ดินแดนเวทมนตร์ก็ยังเป็นแบบนั้นเหรอเนี่ย? โลกนี้อยู่ยากจัง”

“ถ้าพูดว่าเป็นการเลิกจ้างพนักงานบางคนก็ไม่ผิดนะ แต่ก็ไม่ได้ลดขนาดในด้านการปฎิบัติงานขององค์กรไป มันเป็นแค่การปรับโครงสร้างเท่านั้น เธอน่ะเป็นคนที่มีประโยชน์มากต่อฝ่ายทรัพยากรบุคคลในอดีต แต่เมื่อฉันเข้ามามีบทบาทแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องมีบทอีกต่อไป แฟร์รี่เดินทางข้ามสายรุ้ง… นี่ไม่ใช่บทกวีหรอกเหรอ?”

“‘งั้นเหรอคะ?”

“แต่เพราะแบบนั้นมันก็เลยมีงานอีกมากที่ต้องทำให้เสร็จ ลำบากน่าดูเลยล่ะ”

“นายหญิงนี่ดูไม่เหมือนคนที่กำลังลำบากอะไรเลยนะคะ”

“แต่ฉันยุ่งจริงๆนะ ในตำแหน่งปัจจุบันเนี่ย ฉันต้องรักษาสมดุลพลังระหว่างฝ่ายต่างๆอย่างประณีตเลยล่ะ”

“จริงเหรอคะ?”

“ตัวอย่างนะ ทำไมทางกรมการต่างประเทศถึงหยาบคายนักน่ะเหรอ? ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นธรรมเนียมอะไรรึเปล่านะ แต่ฉันจำเป็นต้องหยุดวิธีการแบบโบร่ำโบราณที่จะส่งผู้เชี่ยวชาญด้านความรุนแรงเพื่อกดดันฝ่ายอื่นเอาไว้ให้เร็วที่สุด”

“เห”

“ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเร็วๆนี้ทางกรมการต่างประเทศส่งมือหนึ่งของตัวเองเข้าไปในหน่วยสืบสวนอาชญากรรมเพื่อแสดงพลัง ทางกรมการต่างประทศน่ะไม่ควรจะคิดเรื่องกุมจุดอ่อนของฝ่ายอื่น แถมยังสร้างบาเรียขนาดยักษ์เพื่อจะจับอาชญากรแบบเป็นๆด้วย เพราะแบบนั้นทุกคนจึงพบกับการสูญเสียครั้งใหญ่! ฉันบอกพวกนั้นไปแล้วว่ากำลังถูกคนเชิดปล่อยข่าวปลอมอยู่ งี่เง่าสิ้นดี แต่ก็ดีเหมือนกัน คราวนี้คงอยู่เงียบๆกันพักนึงได้ซักที”

“งั้นเหรอ”

“อ๊ะ ใช่ พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว มันยังมีการแหกคุกครั้งใหญ่อยู่อีก เพราะแบบนั้นฝ่ายที่ใช้การนักโทษเพื่อทำเรื่องสกปรกจึงถูกจับได้”

“ว้าว”

“ความจริงแล้วฝ่ายที่โดนจับได้น่ะคือฝ่ายที่อยู่ตรงกันข้ามกับฝ่ายทรัพยากรบุคคล เพราะแบบนั้นหลายสิ่งหลายอย่างจึงง่ายขึ้นเป็นผลตามมา”

“ฟังดูดีนะคะ แต่เกิดอะไรขึ้นกับนักโทษที่หลบนี่ไปเหรอคะ? พวกนั้นเป็นอาชญากรร้ายแรงใช่ไหม?”

“ทางหน่วยสืบสวนจัดการสองในสามคนไปได้โดยไม่มีปัญหา ถ้าพูดให้ถูกก็คือฆ่านั่นและ พวกนั้นจับตัวอาชญากรได้ยาก แต่เหมือนว่าคู่อาชญากรนั้นเป็นวายร้ายที่มีชื่อเสียงโด่งดังในระดับประวัติศาสตร์โลก เพราะแบบนั้นฉันจึงจะพูดว่าทางหน่วยสืบสวนทำงานได้ดีแล้ว เหมือนว่าอีกไม่นานทางหัวหน้าของฝ่ายนั้นจะถูกยกย่องจากส่วนรวมด้วย”

“แล้วคนสุดท้าย?”

“เหมือนว่าคนสุดท้ายจะหนีไปได้ แต่ฉันได้ยินว่าชื่อของเธอมีความสำคัญน้อยที่สุดจากทั้งสามคนน่ะ”

“จริงเหรอคะ?”

นี่คาโนเอะรู้รึเปล่านะ ว่ามาโมริจงใจตอบกลับแบบเสียงราบเรียบ?

“มาโมริ นี่เธอไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยใช่ไหม?”

ก็รู้นี่นา

“ก็นายหญิงพูดคลุมเครือแบบนี้ ฉันก็เลยไม่รู้ว่านายหญิงพูดถึงอะไรอยู่นี่นา มันเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาแล้วก็ไม่มีอะไรเหลืออยู่ในหัวเลย”

“ฉันรู้ เพราะแบบนี้แหละฉันถึงบอกเรื่องนี้กับเธอยังไงล่ะ มาโมริ”

“ทำไมต้องเป็นฉันเหรอคะ?”

“ฉันพูดเรื่องนี้กับคนที่เข้าใจว่าฉันพูดอะไรออกมาแล้วจำมันได้ด้วยเหรอ?”

“ช่วยไปคุยกับคนที่เข้าใจแล้วจำได้ด้วยนะคะ นายหญิง”

“ฉันหวังว่าซักวันหนึ่งจะได้คุยกับคนแบบนั้นนะ หากทางดินแดนเวทมนตร์เรียบร้อยกว่านี้ซักนิด แล้วฉันได้อยู่ในตำแหน่งที่สามารถออกกฏหมายปฎิรูปได้ แบบนั้นเมจิคัลเกิร์ลก็จะกลายเป็นสิ่งที่มากกว่าคนที่ถูกใช้งาน”

มาโมริอยากจะพูดว่า ‘นี่พูดแบบนี้อีกแล้วเหรอเนี่ย?’ แต่เมื่อเธอมองดูใบหน้าของคาโนเอะ เธอก็ไม่ได้พูดออกมา ใบหน้าของเธอนั้นจริงจัง ไม่ใช่การหยอกล้อ มันยากที่คาโนเอะจะแสดงอะไรแบบนี้ออกมาบนใบหน้า

“…มีอะไรเหรอคะ?”

“อ๊ะ ไม่มีอะไรหรอก”

คาโนเอะสายหัว และกลับมาเป็นตัวของเธอตามปกติอีกครั้ง

“โดยปกติแล้ว คนที่เฝ้าฝันอย่างไม่รู้จบจะไม่ได้รับอะไรจากที่สวรรค์ส่งมาเลย เมื่อมีชิ้นส่วนต่างๆอยู่ในมือแล้ว สิ่งที่ทำก็คือค่อยๆขยับมันอย่างช้าๆ ควบคุมมัน จับคู่พวกมัน ทิ้งพวกมัน กระตุ้นพวกนั้นให้พยายามหยุดยั้งอีกฝ่าย หากปรับแต่งทักษะเหล่านี้ได้อย่างชำนาญล่ะก็ผลลัพธ์มันจะออกมาดี แม้จะบรรลุเป้าหมายของตัวเองแล้ว ฉันก็จะไม่ปล่อยมันไปแค่นั้น มันทำต้องให้แน่ใจว่าจะจัดการกับผลที่ตามมาได้ด้วย…”

หยดน้ำลงบนโต๊ะกลมพร้อมกับเสียงดัง แปะ จากนั้นเม็ดฝนก็โดนจมูกแล้วก็มือของเธอ

“หวา รีบเข้าไปด้านในเถอะค่ะ หากโดนฝนตอนอากาศเย็นๆแบบนี้คงได้เป็นหวัดกันพอดี”

“เอาล่ะ เข้าไปด้านในกันเถอะ เนี๊ยว”

“ทำไมนายหญิงพูดลงท้ายประโยคแบบนั้นล่ะคะ? มันฟังดูสยองสุดๆเลย”

“สยองเหรอ! แต่จะพูดแบบนั้นก็ไม่เป็นไรนะ เพราะฉันคิดว่ามันน่ารักออกจะตาย”

 

พื้นนั้นเป็นพื้นคอนกรีต ที่เพดานเองก็มีรอยคราบน้ำ หากเกิดฝนตกเพดานก็จะพังถล่มลงมา​ มันทำให้ห้องนั้นอับชื้นแม้จะเป็นวันที่แดดออกก็ตาม สภาพแวดล้อมแบบนี้มันไม่เหมาะกับที่ที่คนบาดเจ็บจะอยู่เลย แต่เพราะว่าเธอเป็นผู้หลบหนี เธอจึงไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่จะขออะไรหรูหราได้

ภายในห้องนั้นดูสกปรก มันมีเฟอร์นิเจอร์อยู่น้อยจนสามารถนับได้ด้วยนิ้ว เตียง โต๊ะ  ผ้าม่าน อ่างล้างจาน ชั้นหนังสือ แล้วก็คนที่อาศัยอยู่ โต๊ะเหล็กที่ขึ้นสนิมแล้วนั้นตั้งอยู่ตรงกลางห้อง ลิ้นชักขนาดใหญ่ของมันนั้นเปิดอยู่จนมองเห็นขวดเล็กๆที่ไล่เรียงกัน ภายในขวดนั้นเต็มไปด้วยผงสีสรรสดใส  

เธอเอาตราชั่งเก่าๆที่มีขนาดเล็กออกมาลิ้นชักแถวที่สอง จากนั้นก็เอามาวางไว้บนโต๊ะ เธอจับเครื่องตวงเล็กๆเอาไว้ด้วยแหนบแล้วมาวางไว้ข้างๆ จากนั้นก็ค่อยๆเทยาออกมาจากขวดเล็กๆขวดหนึ่งลงบนอีกอันหนึ่ง เมื่อตรวจสอบและปรับตราชั่งสองข้างจนกระทั่งเท่ากันแล้วก็เทผงนั้นลงในครก เธอทำแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

จากลิ้นชักแถวที่สาม เธอดึงขวดพลาสติกที่ไม่มีฉลากออกมา แล้วก็เทของเหลวโปร่งใสที่อยู่ด้านในลงในครก เธอบดมันด้วยสากอย่างช้าๆเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรกระเซ็นออกมา เธอบดมันไปเรื่อยๆจนรู้สึกว่าไม่มีผงเหลืออยู่อีก

หลังจากนั้นประมาณหนึ่งชั่วโมง ยาที่เป็นของเหลวข้นที่ส่องประกายออกมาเป็นสีเขียวก็เสร็จสิ้น

“เอาล่ะ ได้เวลาทานยาแล้วนะ”

เธอพูดกับเด็กสาวที่นอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนหวาน แต่เด็กสาวคนนั้นก็สายหัวออกมาโดยที่ยังคงนอนอยู่บนเตียง

“ชั้นเกลียดยา”

“ตอนนี้อย่าดื้อสิ นี่ก็เพื่อร่างกายของเธอนะ”  

เฟรเดริก้าหรี่ตาแล้วก็นั่งลงบนเตียง เด็กสาวนั้นถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผล เฟรเดริก้าขยับเข้าไปใกล้ตัวเด็กสาวเพื่อตรวจดูแผลแล้วก็ยิ้มออกมา เหมือนว่าอาการของเธอนั้นจะดีขึ้นกว่าเมื่อวาน แม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะสกปรก แถมยังไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกทางการแพทย์อย่างเหมาะสม แต่เมจิคัลเกิร์ลนั้นก็ยังคงแข็งแกร่ง เพราะพวกเธอถูกสร้างมาเป็นแบบนั้น

ยาสูตรพิเศษของเฟรเดริก้านี้มีข้อเสียอย่างหนึ่งตามธรรมชาติคือกลืนได้ยาก ดังนั้นเฟรเดริก้าจึงใช้ที่หยดยาดูดตัวยาขึ้นมาจากด้านในครก จากนั้นเธอก็ยกใบหน้าของเด็กสาวขึ้นมาก็เปิดปากของเด็กสาวออก จากนั้นก็ใช้ที่หยดยาหยดมันลงไปในปากของเด็กสาว เธอหยดมันลงไปช้าๆทีละหยดทีละหยดอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้เด็กสาวเกิดการสำลัก เมื่อหยดครั้งแรกหมดแล้วก็ตามด้วยครั้งที่สองและครั้งที่สาม จนกระทั่งยาที่อยู่ในครกนั้นหมด เด็กสาวคนนี้น่ารักมาก ตอนที่เธอเปิดปากนั้นเหมือนกับลูกนกที่กำลังรออาหารไม่มีผิดเลย

“ตอนนี้ปิดปากได้แล้วนะ”

“อื้อ อาจารย์”

เฟรเดริก้ายกตัวของเด็กสาวขึ้นมา จากนั้นก็ใช้นิ้วมือของเธอสอดเข้าไปผ่านเส้นผมแล้วก็ทำการหวีผมของเด็กสาว ผมยาวดำของเธอนั้นเรียบเนียนและแวววาว มันจึงทำให้รู้สึกดีตอนที่เส้นผมอยู่ระหว่างนิ้ว แถมมันยังสะท้อนกับแสงของหลอดฟลูออเรสเซนต์อย่างงดงามอีกด้วย

เธอใช้มือขวาลูบไล้เส้นผมของเด็กสาว ส่วนมือซ้ายนั้นเธอกำลังลูบไล้ตาซ้ายของเด็กสาว

“จั๊กจี๊นะ”

“แน่นอนสิ เพราะฉันกำลังทำแบบนั้นอยู่ไงล่ะ”

ตาซ้ายของเด็กสาวนั้นเป็นแผลลึกจากดาบขนาดใหญ่ แขนซ้ายตั้งแต่ข้อศอกเองก็หายไป อวัยวะเหล่านี้รักษาด้วยยาสูตรพิเศษของเฟรเดริก้าไม่ได้

…ก็นะ ไม่เป็นไรหรอก

เฟรเดริก้าใช้ผ้าเช็ดหน้ารูปตัวโน๊ตสองร้อยห้าสิบตัว เช็ดยาที่อยู่บริเวณริมฝีปากของเด็กสาวออกไป

เด็กสาวคนนี้ —ริปเปิล— เธอโชคดีที่เวทมนตร์ของคู่ต่อสู้นั้นไม่ได้จงใจฆ่าเธอ การโจมตีเองก็ไม่ได้เล็งไปที่จุดตายของริปเปิล เมื่อเธอหมดสติจนร่วงลงไปในหลุม โชคดีที่เธอกลับคืนไปเป็นร่างมนุษย์เพราะคอเสื้อของเธอนั้นไปติดอยู่กับจุดที่ยื่นออกมาจากผนังในหลุมตรงกลางทาง ดังนั้นเธอจึงปลอดภัยที่ไม่ได้ร่วงจนไปถึงก้นหลุม ยิ่งกว่านั้น เฟรเดริก้าที่เดิมที่ตั้งใจจะหนีไป ได้หันสนใจการต่อสู้ว่าจะจบลงยังไงแทน เพราะแบบนั้นเธอถึงสามารถนำตัวริปเปิลออกมาได้อย่างรวดเร็ว แล้วก็ทำการรักษาอย่างฉุกเฉิน

เธอโชคดีที่ยังมีชีวิตอยู่ หากไม่มีปัจจัยพวกนี้ ริปเปิลก็คงตายไปแล้ว

เฟรเดริก้าพาริปเปิลที่อยู่ในช่วงระหว่างความเป็นและความตายไปยังโรงพยาบาลท้องถิ่นและบอกว่าริปเปิลนั้นเป็นผู้บาดเจ็บอีกคนหนึ่ง จากนั้นเมื่อเธอได้ดาบของพูคินมาแล้วเธอก็ใช้มันกับริปเปิล ทำให้ริปเปิลเชื่อว่าตัวเองมีพลังชีวิตและพลังการฟื้นฟูในระดับเหลือเชื่อเพื่อให้กลับมาจากขอบเหวแห่งความตายได้ จากนั้นก็แยกตัวของริปเปิลออกไปด้วยคริสตัลบอล ริปเปิลจึงอยู่ใต้การดูแลของเฟรเดริก้ามานับตั้งแต่นั้น

ริปเปิลนั้นเติบโตขึ้นมากหลังจากที่พวกเธอเจอกันในครั้งสุดท้ายเมื่อนานมาแล้ว เฟรเดริก้าคิดว่าริปเปิลนั้นมีศักยภาพน้อยกว่าสโนไวท์ แต่ริปเปิลก็ทำได้เกินความคาดหวังของเธอ ริปเปิลกลายเป็นเมจิคัลเกิร์ลที่ทำให้ใครๆก็ต่างภาคภูมิใจ ตัวของริปเปิลนั้นเป็นอะไรที่ใกล้เคียงกับอุดมคติของเฟรเดริก้า

เฟรเดริก้าขโมยดาบมาจากพูคิน และเธอก็ได้ริปเปิลที่สูญเสียความทรงจำมา เมื่อรวมสองสิ่งนี้เข้ากันแล้ว เธอก็จะสามารถสร้างเมจิคัลเกิร์ลในอุดมคติของเธอขึ้นมาได้

เฟรเดริก้ายิ้มให้กับเด็กสาว

“แผลปิดแล้วนะ พรุ่งนี้ก็คงลุกจากเตียงได้แล้วล่ะ”

“จริงเหรอ? ดีใจจัง”

ท่าทางของเธอไม่ได้เปลี่ยนไป เสียงของเธอเองก็ราบเรียบเช่นกัน เฟรเดริก้านั้นใช้เครื่องมือของเมจิคัลเกิร์ลอีกคนหนึ่ง บางทีเธออาจปรับเปลี่ยนมันได้ไม่ดีก็ได้ แต่ก็เหมือนว่าริปเปิลนั้นไม่ได้โกหกแต่เป็นการรู้สึกดีใจ ซึ่งนั่นมันก็น่ารักมากจริงๆ  

“มาเรียนรู้เพื่อกลายเป็นเมจิคัลเกิร์ลกันเถอะ”

“อะไรคือเมจิคัลเกิร์ลเหรอ?”

“ถามได้ดีนะ…มันก็คือคนที่เป็นแบบฉันไง”

“ชั้นเป็นอย่างอาจารย์ได้ด้วยเหรอ? ดีใจจัง”

“ฉันดีใจนะที่เธอพูดแบบนั้น เอาล่ะมาร่วมมือกันเถอะ​ มาร่วมมือกันเพื่อทำให้เธอกลายเป็นเมจิคัลเกิร์ลในอุดมคติยังไงล่ะ”

——— Magical Girl Raising Project Arc 3 : limited [จบภาคปลาย] ——–

จากผู้แปล

ซากุระ คากามิเป็นแค่เด็กสาวธรรมดา และร่างเมจิคัลเกิร์ล ‘ปริซึม เชอร์รี่’ ของเธอนั้นก็ธรรมดาเช่นกัน เธอใช้เส้นทางเก่าๆเพื่อช่วยเหลือผู้คนด้วยเวทมนตร์อันแสนน่าเบื่อในเมืองที่แสนสงบสุข แต่ในวันหนึ่งซากุระก็รู้ว่า นามิ อาโอกิ เพื่อนร่วมชั้นของเธอนั้นก็เป็นเมจิคัลเกิร์ลเช่นกัน ทั้งสองคนจึงกลายเป็นเพื่อนกันอย่างรวดเร็ว แต่มันก็เป็นเวลาไม่นาก่อนที่การหลอกลวงที่ปิดซ่อนเอาไว้ของเมจิคัลเกิร์ลนั้นจะถูกเปิดเผยออกมา มันคือสิ่งที่เลวร้ายเกินจะคาดคิด…

ติดตามเรื่องราวของความฝันและความหวังต่อได้ใน Magical Girl Raising Project Arc 4 : JOKERS…