เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 58 ก่อเรื่อง
บทที่ 58 ก่อเรื่อง
ทางเข้าห้องจัดงานเลี้ยง
เดิมทีต้องการให้แขกผู้เข้าพักมุ่งเน้นไปที่งานเลี้ยง แสงไฟของที่นี่ค่อนข้างสลัว
แต่เวลานี้ กลับดึงดูดสายตาของทุกคน
มันถูกแบ่งแยกด้วยความสว่างและความมืด เวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นเหมือนร่างกายที่เปล่งประกาย ช่างเป็นความงามที่น่าทึ่ง
ชุดราตรีผ้าไหมสีฟ้าอ่อน ชีฟองที่มีรูปแบบที่ไม่ซ้ำกัน ระนาบลงไปบนกระโปรงยาว
ผ้ามุกกำลังส่องแสงราวกับดวงดาวในกาแล็กซี
ที่เอวมีริบบิ้นสีฟ้าถักเป็นโบว์ที่สวยงาม ซึ่งแขวนอยู่ด้านหลัง เพิ่มความมีชีวิตชีวาเล็กน้อยให้กับความอ่อนโยน
ผมสีน้ำตาลแดงถูกมัดไปด้านหลังแล้ววนกลับมาถักเป็นกิ๊บที่เป็นธรรมชาติที่สุดเช่นเดียวกับมงกุฎธรรมชาติ
ปอยผมทั้งสองข้างหยักเป็นลอนอย่างเป็นธรรมชาติร่วงลงมาข้างๆแก้มสีชมพู
เวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆเดินมา ชุดเดรสสีฟ้าอ่อนเหมือนขนนกกำลังกระพือในขณะที่เธอเดิน
เธอยืนอยู่ที่ทางเข้าของห้องโถงงานเลี้ยง สายตามองไปรอบๆ คิ้วขมวดไปมา ราวกับกำลังมองหาใครบางคน
มือของทุกคนหยุดเคลื่อนไหวอย่างไร้สติ สายตาทั้งหมดมองไปที่ร่างของเธอที่เคลื่อนไหวช้าๆ จนไม่อยากละสายตา
พวกเขาอยากรู้อยากเห็น เสียงกระซิบเล็กๆของคนรอบข้าง กำลังสอบถามถึงตัวตนของคนที่กำลังเดินมา
“ลูกสาวตระกูลเจี่ยงเหรอ?” คนที่แต่งงานกับจี้จิ่งเชินใช่ไหม?
“ได้ยินมานาน ว่าลูกสาวของตระกูลเจี่ยงนั้นสวย แต่คิดไม่ถึงว่าจะขนาดนี้”
“ไม่รู้จริงๆว่าจี้จิ่งเชินมีอะไรที่ไม่น่ายินยอม ถ้าหากเป็นฉัน คงยิ้มแม้กระทั่งตอนนอน”
“เอาเถอะน่า ใครจะไปเลือกคุณ?”
“หึ คุณไม่เคยได้ยินเหรอ?”
“หลายวันมานี้ จี้จิ่งเชินหวานชื่นกับผู้หญิงอีกคนข้างนอก ทั้งซื้อรถ ทั้งซื้อบ้าน ฉันคิดว่าไม่ช้าก็เร็วพวกเขาต้องหย่ากัน”
“จริงเหรอ? เฮ้อ น่าเสียดายจริงๆ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเมื่อเดินออกมา ทุกคนจะมองมาที่เธอ
เธอดึงกระโปรงเล็กน้อย
พ่อบ้านเป็นคนเตรียมเสื้อผ้าชุดนี้ให้ เธอดูแล้วใช้ได้ จึงใส่ออกมา
“หรือว่ามีอะไรไม่ถูกต้องเหรอ?”
อีกด้านหนังของห้องโถงงานเลี้ยง จี้จิ่งเชินกำลังพูดคุยถึงกรณีร่วมมือล่าสุดกับกลุ่มร่วมลงทุน อีกฝ่ายพูดไปครึ่งหนึ่ง ก็หยุดพูดกะทันหัน
ดวงตาของชายคนนั้นเปล่งประกายเล็กน้อย เขามองไปที่ทางเข้าห้องโถงจัดงานเลี้ยงด้วยความประหลาดใจ
“งดงามมาก”
จี้จิ่งเชินหันไปมองทันทีที่ได้ยินเสียงพูด สายตาเขามองไปยังคนที่อยู่ทางเข้าโดยไม่รู้ตัว
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกรายล้อมไปด้วยคนดู สีหน้าเธอมุ่ยราวกับเด็กและประหม่า
เมื่อจี้จิ่งเชินเห็นเธอ ก็เบิกตากว้าง และรูม่านตาดำก็หดเล็กลงทันที
“แม่ตัวดีนั่น”
เธอใส่อะไรดูดี ทำอะไรเหรอ?
หรือว่าเธอไม่เห็น ว่าผู้คนที่อยู่รอบตัวเธอ จ้องมองเธอเหมือนหมาป่าจ้องมองเนื้อหรือเปล่า?
สีหน้าของเขาเคร่งขรึม เดินพุ่งเข้าไปด้วยความโมโห
ยังไม่ทันที่เขาจะเข้าใกล้ ก็มีเงาเดินออกมากะทันหัน แล้วเดินไปที่ด้านหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน
จี้ยี่หยันนั่นเอง
เขาใส่สูทสีขาวทั้งตัว ผู้หญิงทุกคนร้องอุทานทันทีที่ปรากฏตัว
ทั้งสองคนยืนภายใต้แสงไฟ เหมือนคู่ที่เกิดขึ้นในสวรรค์
จี้จิ่งเชินหยุดและขมวดคิ้วจ้องมองอย่างโมโหไปที่ทั้งสองอยู่ในระยะไกล ร่างกายทั้งหมดแผ่กระจายไปด้วยความโกรธ
นัยน์ตาของจี้ยี่หยันยิ้ม สายตามองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน
“คืนนี้คุณสวยมาก ฉันเกือบจะดูคุณไม่ออก”
สีหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนแดงเพราะความอายเล็กน้อย
“ขอบคุณ มันดูแปลกไหม?”
“ไม่อยากแน่นอน คืนนี้คุณเป็นคนสวยที่สุด คุณดูสิ ทุกคนกำลังมองคุณ”
เขาชี้นิ้วไปรอบๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าไปมอง สายตาเหล่านั้น ทำให้เธอเขินอาย
เธอมองไปรอบๆ จนในที่สุดสายตาก็ลดลงไปมองที่ด้านหลังของจี้จิ่งเชิน
ทุกคนกำลังมองดูเธอ แต่ทว่าสีหน้าของจี้จิ่งเชินกำลังโมโห
ทำไมคุณถึงโมโหอีกแล้ว?
จี้ยี่หยันหันหน้ากลับมามอง ยิ้มแล้วพูด “พี่ชายรอคุณอยู่นานแล้ว ไปเถอะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าเบาๆ แล้วก้าวเท้าเดินออกไป
ผู้คนค่อยๆแยกออก ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินไปถึงตรงหน้าของจี้จิ่งเชิน
“คุณจี้”
สายตาของจี้จิ่งเชินมองไปที่จี้ยี่หยันที่อยู่ด้านหลังของเธอ สีหน้ายิ่งเย็นชา
คุณจำฉันได้ไหม?
น้ำเสียงโกรธแปลกๆ ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว
ขณะนี้จี้ยี่หยันหัวเราะออกมา แล้วกล่าว “พี่ชาย เนี่ยนเหยากำลังยุ่งกับการจัดเตรียมงานเลี้ยง ถึงได้มาช้า”
“เนี่ยนเหยา?”
“เมื่อไร? ทำไมพวกคุณถึงได้สนิทสนมกัน?”
ผู้คนรอบๆ สังเกตได้ว่าบรรยากาศระหว่างพวกเขาไม่ค่อยปกติ ต่างก็พากันมองมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่อยากจะเชื่อ ว่าในใจของจี้จิ่งเชินคิดเช่นนี้
“คุณอย่าพูดไร้สาระ”
“ยังไม่ทันพูดจบ จี้จิ่งเชินก็ยื่นมือออกไปทันที แล้วดึงเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้ามาอย่างป่าเถื่อน”
ร่างกายของเธอเสียหลัก จนชนเข้ากับร่างของจี้จิ่งเชิน
“คุณจะทำอะไร?”
ใบหน้าของจี้จิ่งเชินเย็นชา เขาจับเอวของเวินเที๋ยนเที๋ยนใว้แน่น
“อย่างน้อย ตอนนี้คุณก็ยังเป็นภรรยาของฉันอยู่”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาด้วยความตกตะลึง
มือของจี้จิ่งเชินโอบเอวของเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้แน่น ไม่เมื่อเขาไม่ชอบ แต่ทำไมยังจับเธอไว้ไม่ปล่อย
“ปล่อยมือ”
จี้จิ่งเชินไม่พูดอะไร แต่กลับกอดเธอแน่นยิ่งขึ้น
“คืนนี้คุณต้องอยู่ข้างผมอย่างว่าง่าย”
“พี่ชาย”
จี้ยี่หยันเอ่ยปากขึ้นมาทันทีเพื่อแยกพวกเขาออก แล้วพูดด้วยความกังวล “ดูเหมือนเนี่ยนเหยาจะไม่สบาย คุณอย่าทำอย่างนั้น”
“ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คุณจะมายุ่ง”
จี้จิ่งเชินกวาดตาของเขาและเยาะเย้ยอย่างเย็นชา
เมื่อเห็นร่องรอยของความอ้างว้างบนใบหน้าของจี้ยี่หยัน เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ขมวดคิ้ว
จี้จิ่งเชิน คุณทำอะไร?เขาเป็นน้องชายของคุณนะ
“ฉันไม่มีน้องชาย”จี้จิ่งเชินกัดฟันพูด
ทว่าจี้ยี่หยันไม่โกรธเลยแม้แต่นิด แต่กลับยิ้มออกมา
“ไม่เป็นไร พวกคุณคุยกันไปก่อน ฉันจะไปดูว่าพ่อเตรียมตัวเป็นอย่างไรบ้างแล้ว”
เขายกแก้วให้เวินเที๋ยนเที๋ยน
“แด่ผู้หญิงที่สวยที่สุดในค่ำคืนนี้”
พูดจบ จี้ยี่หยันก็ดื่มแชมเปญในแก้ว แล้วเดินออกไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนดูเงาที่เดินออกไปของเรา ในใจยังคงสงสัยประโยคที่จี้ยี่หยันพูดเมื่อสักครู่
ทำไมเขาถึงได้พูดว่าไม่มีน้องชาย?
“คุณยังดูอะไรอีก?”
จี้จิ่งเชินรัดเอวของเธอ แล้วหันหน้าของเธอเข้ามาเผชิญหน้าของตัวเอง
“คุณชอบเขาอย่างนั้นเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว หลุดพ้นจากมือของเขา
“คุณอย่าพูดส่งเดช”
สายตาของจี้จิ่งเชินจ้องเขม็งไปที่เธอ กัดฟันแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ
เป็นเวลาเดียวกับที่จี้คางและฉวีช่วยฉินเดินลงมาจากชั้นสองอย่างช้าๆ
ทุกคนหันกลับไปมองทางด้านเจ้าของวันเกิดในค่ำคืนนี้
จี้คางยืนอยู่บนระเบียงด้วยชุดสูทสีดำและแข็งแรง
“ยินดีต้อนรับทุกท่านที่มางานเลี้ยงในคืนนี้ ฉันมีชีวิตขึ้นๆลงๆอยู่ในวงการค้าขายมากกว่า 40 ปี ทุกคนที่อยู่ในที่นี่ล้วนแต่เป็นคนที่เคยช่วยเหลือฉัน ทุกคนคือเพื่อนของฉัน ครอบครัวของฉัน ในเมื่อเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ทุกคนยิ่งไม่ต้องเกรงใจ มา ไชโย”
“ผู้ชมยิ้มด้วยความพอใจ แล้วพากันชูแก้วขึ้น”
แต่เวลานี้ ก็มีเสียงดังมาทางด้านประตูทางเข้า
“หลีกทาง ฉันจะเข้าไป”
“พวกคุณใครกล้าขวางฉัน ฉันคือเจียงหยู่เทียน ให้ฉันเข้าไป”