เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 57 สาวงามปรากฏตัว
บทที่57 สาวงามปรากฏตัว
คนที่มางานเลี้ยงฉลองวันเกิดมีตระกูลจี้ และเพื่อนสนิท
ทุกคนที่มาที่นี่ไม่ดื่มแอลกอฮอล์ ปกติแล้วจะเตรียมแค่ของว่างและบุฟเฟ่ต์ก็พอแล้ว
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการจัดตกแต่งห้องจัดเลี้ยง วงดนตรี อาหารในงานเลี้ยงฉลองวันเกิด ไวน์ และยังต้องส่งจดหมายเชิญมางานล่วงหน้าอีกด้วย
ส่งจดหมายเชิญล่วงหน้าห้าวันนั้นเร่งด่วนมาก ขั้นตอนแรกที่เวินเที๋ยนเที๋ยนต้องทำ ก็คือกำหนดรูปแบบของจดหมายเชิญ พิมพ์ออกมา และส่งออกไป
พ่อบ้านส่งข้อมูลของรูปแบบมาหลายแบบ นอกจากนี้ยังมีร้านขายของที่ระลึกที่เคยร่วมงานด้วยหลายครั้งก่อนหน้านี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบไปในวันนั้น เธอกำหนดจดหมายเชิญเป็นสีครีมขาวผูกดิ้นทอง ดูง่ายแต่หรูหรา
เอาที่อยู่จากพ่อบ้านเหล่านั้นให้ร้าน ให้พวกเขาพิมพ์ออกมาให้ดี ต้องส่งภายในวันนี้
หลังจากธุระเรื่องจดหมายเชิญเสร็จเรียบร้อย ท้องฟ้าก็ค่อยๆมืดลงทีละน้อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้พักผ่อน อีกทั้งยังเริ่มที่จะเตรียมสิ่งของที่จะใช้ต่อไป
ข้อมูลเยอะมาก เธอทำได้เพียงแค่ดูไป และหาไปด้วย
เนื่องจากเป็นงานฉลองวันเกิดของจี้คาง ทุกอย่างจึงต้องเป็นไปตามสิ่งที่เขาชอบ
เวินเที๋ยนเที๋ยนเคยถามพ่อบ้าน จี้คางไม่มีอะไรที่ชื่นชอบเป็นพิเศษ แต่กลับชอบเพลงเต้นรำของอาร์เจนตินา
เมื่อค้นหาบันทึกของงานเต้นรำทั้งหมด ในที่สุดก็ตกลงใช้เพลงสไตล์แทงโก้อาเจนติน่า POR UNA CABEZA ที่ราชาไร้มงกุฎเป็นคนแต่ง
วงดนตรีบรรเลงนั้นอยู่ในสมาคมกลุ่มดนตรีที่มีชื่อเสียงในประเทศ หวังว่าพวกเขาจะยอมมา
สิ่งต่อไป หลังจากนั้น มักจะมีสิ่งที่ยุ่งยากไม่จบสิ้นอยู่เสมอ
ถึงแม้จะกลับมาจากมหาวิทยาลัย เธอเองก็ยังต้องจัดการเรื่องงานเลี้ยงฉลองวันเกิด จนไม่ได้พักผ่อน
กลางดึก จี้จิ่งเชินกลับมาจากบริษัท
พ่อบ้านรับเอาเสื้อคลุมของเขา แล้วเดินตามเขาเข้าไปข้างใน
เมื่อจี้จิ่งเชินเดินเข้าประตูไป เสียงฝีเท้าก็หยุดชั่วคราว
“เธอยังเตรียมอยู่เหรอ?”
พ่อบ้านพูดเสียงต่ำ
“คุณหนูเจี่ยงนอนหลับอยู่ที่ห้องรับแขก”
เมื่อได้ยินดังนั้น สายตาของจี้จิ่งเชินก็มองไปที่บนโซฟา แล้วเดินตรงไป
คนที่นอนอยู่บนโซฟานั้นขดตัวอยู่ที่มุมห้องและนอนหลับสนิท
บนไหล่ของเธอถูกปกคลุมด้วยผ้าห่ม ในมือถือปากกาและสมุดโน้ตไว้ เห็นได้ชัดว่าเธอง่วงมาก จนหลับไปอย่างไม่รู้ตัว
ใต้ตาเธอนั้นดำคล้ำอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนจะนอนหลับไม่ค่อยสบาย
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว
“เธอเป็นอย่างนี้มากี่วันแล้ว?”
“คุณหนูเจี่ยงตั้งใจเตรียมความพร้อมสำหรับงานเลี้ยงฉลองวันเกิดอยู่ตลอดเวลา ทุกวันจะทำงานจนถึงดึกดื่น คงจะเป็นเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ ถึงได้หลับไปอย่างนี้”
หลายวันมานี้ เขาเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนยุ่งจนลืมกินลืมนอน ไม่ง่ายที่เห็นเธอนอนหลับ เขาไม่อยากทำให้เธอตื่น อยากจะให้เธอนอนพักผ่อน
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว เสียงของเขาลดลงโดยไม่รู้ตัว
“เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ?”
“คุณหนูเจี่ยงกำหนดเพลงแล้ว แต่กลุ่มดนตรีเหวยยินนั้นปฏิเสธที่จะมา”
สายตาของจี้จิ่งเชินเคร่งขรึม จ้องมองไปที่ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“โง่”
พ่อบ้านโค้งคำนับเล็กน้อย เดิมทีเขาคาดหวังว่าคุณชายจะสามารถช่วยคุณหนูเจี่ยงได้
“จะให้ปลุกคุณหนูเจี่ยงไหม?”
“ไม่ต้อง”
เขาเดินไปด้านหน้า แล้วหยิบปากกาและสมุดโน้ตในมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนออกอย่างระมัดระวัง ก้มตัวลงแล้วพยุงหลังเธออย่างระมัดระวัง เขากอดเธอไว้
เวินเที๋ยนเที๋ยนที่กำลังนอนหลับสนิท ก็ขยับตัวเล็กน้อย ไม่ช้าก็สังเกตเห็นว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นค่อยๆ เข้าไปในอ้อมแขนของจี้จิ่งเชิน
จี้จิ่งเชินก้มหัวต่ำมองดูเธอ สีหน้าของเขานั้นดูอบอุ่น
ยังมีเวลานอนเหลืออีกเยอะ
เขาค่อยๆเดินขึ้นชั้นบานอย่างเบาๆ เพื่อนำเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าห้อง
ปิดประตู และเดินออกไป
พ่อบ้านยังรออยู่ที่ด้านนอก
จี้จิ่งเชินหันกลับมา แล้วกล่าว “เอาวิธีติดต่อกับวงดนตรีมาให้ฉัน”
พ่อบ้านรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย สีหน้าของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มสั้นๆ
“รับทราบ คุณชาย”
วันต่อมา เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังกลุ้มใจ ว่าจะไปหาผู้บริหารของวงดนตรีด้วยตัวเองดีไหม
แต่พ่อบ้านกลับไม่กังวล และพูดอย่างมั่นใจ “คุณหนูเจี่ยง ท่านไม่ต้องเป็นกังวล ฉันคิดว่ากลุ่มดนตรีเหวยยินจะต้องตอบตกลงในไม่ช้า”
“ทำไมเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาด้วยความสงสัย
พ่อบ้านยิ้มและไม่พูด
คิดไม่ถึงว่าเวลาเที่ยงผ่านไป เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้รับโทรศัพท์ของกลุ่มดนตรีเหวยยินอย่างที่คิด
เมื่อวานยังปฏิเสธ บอกว่าตัวเองไม่แสดงในงานเลี้ยงส่วนตัว แต่วันนี้กลับเป็นฝ่ายขอเข้าร่วม
เวินเที๋ยนเที๋ยนทั้งแปลกใจและทั้งดีใจ การสื่อสารกับพวกเขาทำให้ได้ข้อสรุปของการร่วมมือ
งานต่อไปนั้นราบรื่นขึ้นมามากแล้ว
ทั้งวันจนถึงเวลาอาหารเย็น เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เห็นจี้จิ่งเชินปรากฏตัว
งานเลี้ยงฉลองวันเกิดจัดขึ้นในบ้านของตระกูลจี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าออกที่นี่ในหลายวันที่ผ่านมา จนคุ้นเคยกับที่นี่
ฟ้ากำลังจะมืด
เวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ในห้องครัว กำลังตรวจสอบเมนูอาหาร
"ตรวจสอบให้แน่ใจว่าแก้วไวน์ในมือของทุกคนไม่ได้ว่างเปล่า จัดเตรียมไวน์แดงและแชมเปญให้เรียบร้อย เอาเข้าไปในขวดเหล้าเพื่อให้สร่างเมา
“อาหารทะเลปริมาณเล็กน้อย แบ่งแล้วเอาออกไปหลายๆครั้ง เพื่อไม่ให้มันเย็น”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูหนังสือในมือ และชี้นิ้ว
ไม่รู้ว่าพ่อบ้านเดินเข้าไปที่ด้านหลังของเวินเที๋ยนเที๋ยนเมื่อไร
“คุณหนูเจี่ยง ใกล้จะได้เวลาแล้ว ท่านควรจะไปเตรียมตัวได้แล้ว”
“อืม”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า หลังจากตรวจสอบข้อควรระวังที่อยู่ในมือ แล้วไม่พบว่าขาดตกบกพร่องอะไร ก็วางใจ
เธอหันหลังแล้วกล่าว “ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
“คุณชายมาถึงแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มปากไปมา “ฉันต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่”
แขกด้านหนัง ต่างทยอยเข้ามาให้ห้องวีไอพี
ในเวลานี้ดูเหมือนเจ้าหน้าที่ระดับสูงและมีอำนาจของเมือง จะมารวมกันอยู่ที่นี่
รถหรูหราที่เมื่อปรากฏออกมาก็ทำให้ทุกคนตกตะลึง บัดนี้ได้อยู่บนถนนหลายคันจนแน่นเต็มถนน
ถึงแม้ว่าตระกูลจี้จะได้รับความเดือดร้อนจากสงครามวอเตอร์ลูในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่ก็ถือได้ว่าเป็นหนึ่งในสามตระกูลหลักของประเทศ ที่มีเครือข่ายความสัมพันธ์ทั่ววงการการเมืองและธุรกิจ
เบื้องหลังเครือข่ายขนาดใหญ่ที่น่าสนใจ จะตัดก็ไม่สามารถตัดขาดการติดต่อกันได้
ยิ่งไปกว่านั้น แม้จะไม่มองที่หน้าตาของตระกูลจี้ แต่แค่มีจี้จิ่งเชินคนเดียว ก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเขาเดินทางมาที่นี่
ห้องจัดเลี้ยงได้รับการตกแต่งอย่างสมบูรณ์ ตั้งแต่จากประตูใหญ่ ไปจนถึงห้องจัดเลี้ยงทรงกลม
กลุ่มดนตรีเหวยยินที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศกำลังเล่นดนตรี เพื่อผ่อนคลายอยู่ทางด้านซ้ายก่อนเข้ามา นอกจากนี้โต๊ะยาวก็ถูกจัดวางเต็มไปด้วยอาหาร ซึ่งสามารถหยิบได้ตลอดเวลา
ซอมเมอลิเยร์คอยแนะนำไวน์และแชมเปญหลากชนิด เพื่อให้แขกได้เลือก
ฉวีช่วยฉินพยามเดินดูจับผิดห้องจัดเลี้ยงทั้งหมด แต่ก็หาจุดบกพร่องไม่เจอ จนแสดงให้เห็นสีหน้าที่ไม่ดี
เดิมที่เธอคิดอยากจะใช้โอกาสนี้สั่งสอนเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่คิดไม่ถึงว่าเธอคนเดี๋ยวจะสามารถจัดการงานเลี้ยงให้ออกมาดีได้
“นับว่ายังมีจุดดีอยู่บ้าง” เธอบนอย่างไม่พอใจ
จี้ยี่หยันยืนอยู่ด้านข้าง ในมือถือแชมเปญ ยืนยิ้มอย่างอบอุ่นให้กับคุณหนูหลายครอบครัวอยู่ไกลๆ
“แม่ คุณดูถูกเธอเกินไปแล้ว ถึงอย่างไรเธอก็คือลูกสาวของตระกูลเจี่ยง”
“หึ ท่าทางเหมือนกันคนบ้านนอก ทำไมดูแล้วจะไม่เหมือน”
ทันทีที่เสียงเงียบลง เสียงพูดคุยกันอย่างสนุกสนานในงานเต้นรำก็ค่อยๆเงียบลง
ทุกคนหันไปมองที่ทางเข้าห้องจัดเลี้ยง แล้วกะพริบตาเล็กน้อย
“เกิดอะไรขึ้น?”
ฉวีช่วยฉินหันหน้าไปอย่างไม่พอใจ
จี้ยี่หยันจ้องมองอย่างเงียบ ๆไปที่คนที่กำลังเดินเข้ามาจากทางเข้า ดวงตาทั้งสองข้างนั้นเต็มไปด้วยความสวยงาม
“ฉันไม่เคยพบเจอคนบ้านนอกที่งดงามเช่นนี้มาก่อน”