เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 36 ไม่ใช่ว่าไม่มีอะไรดี
บทที่ 36 ไม่ใช่ว่าไม่มีอะไรดี
กลางคืนค่อยๆมืดลง
เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งอยู่ที่โซฟา ไม่รู้ตัวว่าหลับไปตอนไหน
ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังมาจากข้างนอกเบาๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนตื่นขึ้นทันที
พอลืมตาขึ้นมา ก็เห็นเธออยู่ในห้องรับแขกเพียงคนเดียว
เสียงฝีเท้าดังมาจากประตู
เธอหันไป เห็นจี้จิ่งเชินเดินเข้ามาพอดี พ่อบ้านก็เดินตามหลังมาติดๆ ฝีเท้าไม่ช้าไม่เร็ว
อีกฝ่ายมองเห็นเธอแล้ว สายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบลุกขึ้นยืน มองดูนาฬิกา
ปาไปตีหนึ่งแล้ว
จี้จิ่งเชินถอดชุดสูทของเขาออก และส่งให้พ่อบ้าน และมองมาที่เวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างช้า ๆ
“คุณรอผมเหรอ?”
“ใช่”
เวินเที๋ยนเที๋ยนดึงกระโปรงที่ยับยู่ยี่ของเธอจากการหลับ แล้วก็เดินไป
จี้จิ่งเชินมองตาม ปลดกระดุมที่แขกเสื้อออก คลายเนกไท ปลดกระดุมที่อยู่บนสุดของเสื้อเชิ้ตออกสองเม็ด ท่าทางผ่อนคลาย
จากนั้นถึงมองมา
พยายามทุกวิถีทางที่จะไม่มองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน
“มีเรื่องอะไร ถึงทำให้เธอมาหลับบนโซฟาในสภาพนี้ได้?”
เขาชายตามองลงไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน สายตาของเขาจ้องจะจับผิด น้ำเสียงเหมือนจะหาเรื่องกัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนเองก็ไม่รู้ว่าตัวเธอไปยั่วโมโหอะไรเขา
เมื่อกี้ก่อนที่จี้จิ่งเชินจะเดินเข้ามา เธอก็ตื่นแล้วไม่ใช่เหรอ?
·เธอแอบมองดูจี้จิ่งเชิน
ช่างมันเถอะ ยังไงคนแบบเขาก็อารมณ์ไม่นิ่ง เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้ เธอชินแล้วล่ะ
“ฉันจะเอาสร้อยคืนให้คุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนแบมือออก แล้วหยิบสร้อยในมือส่งให้เขา
สายตาของจี้จิ่งเชินดูขึงขัง จ้องไปที่สร้อยนั้นอยู่สักพัก ก่อนจะยื่นมือไปรับมา
เขาไม่ทันระวังนิ้วสัมผัสไปโดนมือที่อ่อนนุ่มของเวินเที๋ยนเที๋ยน ทั้งอุ่น ทั้งนุ่ม
เวินเที๋ยนเที๋ยนโดนสัมผัสไป เธอรีบดึงมือกลับทันที
ความสนใจของจี้จิ่งเชินเพ่งไปที่สร้อยในมือ น้ำหนักเบาๆ เขาเปิดดูจี้รูปหัวใจที่ตอนแรกพังไปออก
ดูจากรูปทรงแล้วมันเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน โซ่สีเงินที่ขาดเป็นสองท่อนตอนนี้ถูกต่อเข้ากันเรียบร้อยแล้ว
ฝีมือของเธอดีมาก มองไม่เห็นแม้กระทั่งร่องรอยเดิม ๆเลย
“ซ่อมเสร็จแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นมา ยืดอกอย่างภาคภูมิใจ
“ฉันซ่อมให้เสร็จแล้วนะ”
น้ำเสียงที่ดูภูมิใจในตัวเอง ทำให้จี้จิ่งเชินต้องเงยหน้าขึ้นมอง
เขากำสร้อยไว้ในมือ
“เธอรอจนถึงตอนนี้เพื่อจะเอาสร้อยเส้นนี้ให้ฉัน?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มแหยๆ
“ก็ฉันกลัวว่าจะไม่เจอคุณตอนเช้า”
จี้จิ่งเชินไม่แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นเขาแทบจะไม่ทันสังเกตเลยว่ามีอะไรเปลี่ยนไป แต่ว่าน้ำเสียงของเขาก็ยังไม่น่าฟังเหมือนอย่างที่ผ่านๆมา
“ถ้าเมื่อเช้าเธอไม่นอนกินบ้านกินเมืองอย่างนั้น จะไม่เจอกันได้ยังไง?”
พูดเสร็จ เขาก็ถือสร้อยแล้วหันหลังเดินขึ้นบ้านไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดูจากลักษณะแล้ว จี้จิ่งเชินเหมือนจะอารมณ์ดีอยู่
ในเมื่อเธอจะต้องอยู่ที่นี่ไปอีกสักพัก ถ้าจะต้องเจอกับจี้จิ่งเชินก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
ตอนแรกก็ตัดสินใจว่าจะอยู่ห่างๆตานั่นไว้ แต่จากเหตุการณ์หลายๆอย่างช่วงนี้ ดูท่าว่าคงจะไม่ได้แล้วล่ะ
เวินเที๋ยนเที๋ยนเปลี่ยนแนวคิดใหม่ ในเมื่อหนีไม่พ้น ก็พุ่งเข้าใส่ซะก็สิ้นเรื่อง
ทักทายจี้จิ่งเชินเสร็จ หลังจากนี้ถ้ามีเรื่องอะไรอีก เขาคงมองว่าเรื่องที่เธอช่วยเขาซ่อมสร้อยนี้ คงไม่ทำให้เธอรู้สึกลำบากใจนัก
ก่อนหน้านี้เธอถูกทำให้ตกใจ แต่หลังจากฟื้นฟูจิตใจกลับมา เธอก็เข้าใจเหตุผลนี้แล้ว
ดูจากสถานการณ์ในปัจจุบัน ก้าวแรก สำเร็จ!
เวินเที๋ยนเที๋ยนชูสองนิ้วขึ้นมา เดินกลับห้องตัวเองกลับไปอย่างพอใจ
อีกด้านหนึ่ง จี้จิ่งเชินกลับมาถึงห้อง
เขาอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ตอนที่เดินออกมา ก็หันไปเห็นรูปสร้อยที่วางไว้อยู่บนโต๊ะ และอยู่ๆก็มีใบหน้าของใครบางคนปรากฏขึ้นมาในหัว
เขาส่ายหัวเบาๆ อย่างเลี่ยงไม่ได้
“ไม่ใช่ว่าไม่มีอะไรดีล่ะนะ”