เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 298 ผู้ช่วยคนใหม่
บทที่ 298 ผู้ช่วยคนใหม่
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินที่จี้จิ่งเชินตอบ ในใจกลับแน่นเล็กน้อย เหมือนถูกทับด้วยหิน รู้สึกหนักอึ้ง
เธอพยักหน้า พูด “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็วางละนะ”
แม้แต่แบบนี้ จี้จิ่งเชินก็ไม่ยื้อ แต่พูด “โอเค”
วางสายไป เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ขมวดคิ้ว ในใจรู้สึกไม่สบายอย่างมาก
ท่าทางของจี้จิ่งเชินทำให้เธอรู้สึกแปลกเล็กน้อย
ไม่ถามว่าเธอไปหาเขาที่โรงพยาบาลเมื่อไหร่เหมือนเมื่อก่อน และก็ไม่อยากให้ของเธออีกต่อไปเหมือนเดิม
เวินเที๋ยนเที๋ยนควรจะดีใจ แต่กลับยิ่งกังวล
หรือว่าเขายังมีของอย่างอื่นให้?
วันถัดมา เวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ที่ห้องทำงาน
กำลังรอ ของที่จี้จิ่งเชินจะส่งให้ตัวเองวันนี้
แต่คิดไม่ถึง ตั้งแต่เช้ายันเย็น ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆทั้งนั้น
เธอเดินไปมาอย่างกระวนกระวาย ทนไม่ไหวถามเลขาไป
“วันนี้ ไม่มีพัสดุของฉันเหรอ?”
เลขารีบพูด “มีค่ะ ฉันกำลังเตรียมไปให้คุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยิน ก้อนหินในใจก็ค่อยๆคลายลง
ในใจรู้สึกแปลกใจ ครั้งนี้จี้จิ่งเชินส่งอะไรมาให้?
เลขาเปิดลิ้นชัก หยิบเอกสารอย่างหนึ่งมา ส่งไปให้
“นี่คือสัญญาที่เพิ่งส่งมา คุณลองดูนะคะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตะลึง
“มีแค่อันนี้?”
เลขาพยักหน้า
“นี่คือสัญญาที่ฝ่ายพันธมิตรส่งมาค่ะ”
พูดจบ เธอเห็นท่าทางผิดหวังของเวินเที๋ยนเที๋ยนเล็กน้อย ถามอย่างแปลกใจ “รองประธาน คุณกำลังรอพัสดุของคุณผู้ชายเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยิน ก็รีบส่ายหน้า
“ไม่ เปล่า ฉันก็แค่รอเอกสารนี้”
พูดจบ เธอรีบยื่นเอกสารให้ แล้วกลับไปในห้องทำงาน
ปิดประตู ในใจก็มีความผิดหวังที่ตัวเองไม่สามารถเมินได้
เธอพิงที่ประตู มองสัญญาในมือ ถอนหายใจออกมา แล้วจึงหันกลับไปที่โต๊ะตัวเอง เริ่มทำงาน
สามวันแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้รับของขวัญที่จี้จิ่งเชินส่งให้
ไม่ทำลายเวลางานของเธออีก และก็ไม่มีใครเร่งให้เธอไปโรงพยาบาล นี่เป็นสิ่งที่เธอเคยต้องการ แต่ตอนนี้กลับไม่ดีใจ
ในใจเหมือนมีก้อนหินหนักๆกดทับ ยิ่งเวลานาน ก็ยิ่งหนัก
บางทีเธออาจจะชินนานแล้วที่มีจี้จิ่งเชินอยู่ข้างๆ
ตอนนี้จู่ๆเขาหายไป ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกเหมือนขาดอะไรไป
เธอกำลังลังเล วันนี้เลิกงานไปโรงพยาบาล
ประตูห้องทำงานจู่ๆก็ถูกเคาะ
ผู้จัดการหยางยืนที่หน้าประตู พูด “รองประธาน ผู้ช่วยที่เมื่อก่อนคุณต้องการตอนนี้ หาคนที่เหมาะสมได้แล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอาอารมณ์ของตัวเองจากจี้จิ่งเชินดึงกลับมา มองผู้จัดการหยางตรงหน้า
“ให้เขาเข้ามาสิ”
พูดจบ ประตูห้องทำงานก็เปิดออก
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้า หาสัญญาในมือ
ได้ยินเสียงคนเข้ามา แต่ไม่ได้เงยหน้า
“ชื่ออะไร?”
“จี้จิ่งเชิน”
เสียงทุ้มๆที่คุ้นเคยเข้ามา
ทันใดนั้นการเคลื่อนไหวในมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็หยุดลง เงยหน้าไปมองอย่างตกใจ
มองเห็นจี้จิ่งเชินยืนอยู่ตรงกลางห้องจริงๆ
เขาสวมสูทสีทำ สีหน้าดีขึ้นกว่าครั้งที่แล้วเยอะมาก ดีขึ้นเยอะมากแล้ว
“ทำไมคุณมาอยู่นี่?ไม่ได้บอกให้คุณพักตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเหรอ?“
มุมปากเวินเที๋ยนเที๋ยนมีรอยยิ้มบางๆ
“ผมออกจากโรงพยาบาลแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เชื่อที่เขาพูด หยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะ โทรหาโรงพยาบาล
พอโทรติด ก็ถาม “ตอนนี้จี้จิ่งเชินอยู่ที่ตระกูลหล่อน มาพาเขากลับไป”
ปลายสายพูดออกมา “คุณจี้ออกจากโรงพยาบาลแล้วครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว
“ทำไมออกจากโรงพยาบาลไวขนาดนี้ล่ะ?แผลที่ตัวเขาล่ะทำไง?”
“แผลที่ตัวของคุณจี้สามารถกลับไปฟื้นตัวที่บ้านช้าๆได้ บวกกับมีหมอประจำตระกูลแล้ว จึงสามารถออกจากโรงพยาบาลได้ก่อน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินประโยคนี้ เงยหน้ามองจี้จิ่งเชิน เห็นใบหน้าเขามีรอยยิ้มพอใจ
“ทราบแล้วค่ะ”
เธอวางสาย มองจี้จิ่งเชินที่ยืนอยู่ในห้องทำงาน
“คุณมาที่นี่ทำอะไร?”
จี้จิ่งเชินยิ้มบางๆ “ผมคือผู้ช่วยคนใหม่ของคุณ รองประธาน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยิน จึงสังเกตเห็น เขาตามผู้จัดการหยางเข้ามา
ส่วนเมื่อครู่ผู้จัดการหยางพูด เขาพาผู้ช่วยคนใหม่มา ……
เธอมองไปที่ผู้จัดการหยางอย่างประหลาดใจ
ผู้จัดการหยางพยักหน้า พูด “ไม่ผิด ตอนนี้คุณจี้คือผู้ช่วยคนใหม่ของท่าน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองจี้จิ่งเชินอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต่กลับเห็นท่าทางมั่นใจของเขา
“แต่ว่าคุณมาแล้ว บริษัทจะทำไง?”
“ธุรกิจของกรุ้ปผมหาเวลาจัดการได้ ไม่ทำให้เสียเวลา”จี้จิ่งเชินพูด
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วมองเขาอยู่นาน สุดท้ายก็พยักหน้า โบกมือให้
“คุณออกไปก่อน”
จี้จิ่งเชินพยักหน้า ดูแบบนี้แล้วเหมือนผู้ช่วยที่มีความรับผิดชอบ
พอเขาออกไป เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงพูด “ผู้จัดการหยาง ทำไมเขามาสมัครเป็นผู้ช่วยฉัน?”
ผู้จัดการหยางพูดอย่างทำตัวไม่ถูก “นี่ไม่ใช่คำสั่งของคุณนายหล่อนที่สั่งมาเองครับ”
เขายิ้มอย่างฝืนๆมองเวินเที๋ยนเที๋ยน
“คุณจี้คือผู้ก่อตั้งและซีอีโอบริษัทเอ็มไอกรุ้ป M.I ผมว่าเขาน่าจะมีความสามารถในการเป็นผู้ช่วยได้เพียงพอ คุณไม่ต้องกังวล”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกังวลสิ่งนี้ที่ไหนล่ะ?
เธอขมวดคิ้วยังปวดหัว โบกมือออกไป
“ช่างเถอะ คุณออกไปเถอะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งอยู่ในห้อง ผ่านไปสักพัก ประตูห้องก็ถูกเคาะอีกครั้ง
จี้จิ่งเชินยืนอยู่หน้าประตู มองเธอแล้วพูด “ใกล้ถึงเวลาทานอาหารกลางวันแล้ว จะออกไปกินข้าวไหม?ผมจองร้านให้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วมองเขา ผ่านไปพักหนึ่ง ในที่สุดก็พยักหน้า
“งั้นก็ไปเถอะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนขึ้น ออกไปกับเขา
จี้จิ่งเชินมาที่บริษัท จนตอนนี้ก็ยังไม่มีใครรู้
เวลานี้เห็นทั้งสองคนออกมาจากข้างในด้วยกัน ก็มองพวกเขาอย่างตกใจ
สองวันก่อนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนได้รับของขวัญพวกนั้น จนตอนนี้คนในบริษัทก็ยังไม่มีใครหยุดพูดถึง
ก็มีคนเดาออกแล้วว่าเป็นจี้จิ่งเชินที่ส่งให้ ตอนนี้เห็นทั้งสองคนออกมาด้วยกันจริงๆ ก็ตื่นเต้นยิ่งกว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนซะอีก
เวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชินออกไปด้วยกัน ไปที่ห้องอาหาร
บนรถ เวินเที๋ยนเที๋ยนยังอยู่นิ่ง จู่ๆจี้จิ่งเชินก็โน้มเข้ามา ยื่นมือไปคาดเข็มขัดให้เธอ
ร่างที่เข้ามากะทันหัน ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนตื่นตระหนกขึ้นมา เบิกตาโตจ้องหน้าที่เข้ามาใกล้ๆ
จี้จิ่งเชินช่วยเธอคาดเข็มขัด แต่ไม่ได้ไปไหน เอามือวางไว้บนเก้าอี้ มองเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ใกล้ๆ
เขายื่นมือไป จับผมของเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่ยังไม่พูดอะไรออกมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนรออยู่พักหนึ่ง ก็ไม่ทันรอการกระทำของจี้จิ่งเชิน มองเขาอย่างตื่นเต้น
“คุณไม่ขับรถเหรอ?”
เธอละสายตาของตัวเอง มองไปที่นอกรถ
“ถ้าไม่ไป สายแล้ว ถึงตอนนั้นจะกลับมาสายอีก”