เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 297 กุหลาบและหมี
บทที่ 297 กุหลาบและหมี
ทันทียื่นดอกไม้มา กลิ่นหอมกุหลาบบางๆเตะไปที่จมูกเวินเที๋ยนเที๋ยน อบอวลไปทั่วห้อง
เวินเที๋ยนเที๋ยนเซ็นชื่อบนการ์ดอย่างสงสัย รับเข้ามา เห็นดอกกุหลาบไม่มีการ์ดอะไร ก็ไม่รู้ว่าใครส่งมา
เธอขมวดคิ้ว เอาดอกไม้วางที่โต๊ะ เดินออกไปเตรียมไปห้องประชุม
ผ่านไปสองชั่วโมง ไม่ง่ายเลยที่จะจบการประชุมที่ยืดยาวขนาดนี้ พอออกมา เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ถูกพนักงานส่งของยื่นดอกกุหลาบแดงมาขวางไว้อีกครั้ง
“นี่ใช่คุณเวินเที๋ยนเที๋ยนหรือไม่?นี่คือของไม้ของคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองช่อดอกไม้ที่เหมือนตอนเช้า ในใจก็สงสัยยิ่งขึ้น
คนที่ตามเธอออกมาจากห้องประชุม มองเธออย่างซุบซิบนินทา
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองสายตาที่ดูไม่พอใจของผู้คน ก็รีบเขียนชื่อลงไป รับดอกไม้มาแล้วรีบออกไป
เพิ่งกลับมาที่ห้องทำงาน ดันประตูไป กลิ่นดอกไม้ฉุนๆก็เข้ามา เข้าไปในจิตใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองอย่างละเอียด มองเห็นของในห้องทำงาน ทันใดนั้นก็เบิกตาโต
ในห้องทำงานวางเต็มไปด้วยดอกไม้สด เต็มไปด้วยดอกกุหลาบแดงที่ห่ออย่างพิถีพิถัน
สวยงามนุ่มนวล เหมือนว่าเพิ่งเด็ดมาจากต้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจจนเบิกตาโต เพิ่งผ่านไปไม่ถึงสองชั่วโมง ก็มีดอกไม้เยอะมากขนาดนี้แล้ว
ดอกไม้สดเต็มจนมองไปทางไหนก็เจอ เหลือแต่ทางเดินไปโต๊ะทำงาน แม้แต่ที่โต๊ะก็เต็มไปด้วยดอกไม้
เวินเที๋ยนเที๋ยนหมุนตัวเดินออกไป หาเลขาที่หน้าห้อง
“เกิดอะไรขึ้นในดอกไม้ห้องฉัน?”
เลขารีบยืนขึ้นมาพูด “รองประธาน นั่นส่งมาช่วงที่คุณประชุมค่ะ”
เธอเพิ่งพูดจบ ก็มีพนักงานส่งของจากด้านนอกเข้ามาอีก มาตรงหน้าทั้งสองคน
“ใครคือคุณเวินเที๋ยนเที๋ยนครับ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาอย่างสงสัย
“ฉันเองค่ะ”
คนคนนั้นเอาช่อดอกไม้ยื่นให้
“กรุณาเซ็นรับด้วยครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รับ ขมวดคิ้วพูด “คุณรู้ไหม นี่ใครส่งมาคะ?”
คนนั้นส่ายหน้า
“ขอโทษครับ ผมรับผิดชอบแค่รับของ ส่วนใครส่งนั้น ผมไม่แน่ใจจริงๆ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรับกุหลาบมาอย่างสงสัย
ก้มหน้ามอง ช่อดอกไม้เหมือนอันก่อนๆ ด้านบนไม่มีบัตร และก็ไม่มีชื่อ
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้น กำลังเตรียมตัวถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็เห็นพนักงานส่งของออกไปแล้ว
เธอขมวดคิ้ว อย่างทำอะไรไม่ค่อยได้
เลขาที่อยู่ข้างๆกลับมองเธออย่างอิจฉา
“ประธาน มีคนเอาดอกไม้มาให้ ไม่ดีใจเหรอคะ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า หมุนตัวเข้าห้องไป
แต่เป็นแบบนี้ ดอกกุหลาบก็ไม่หยุดส่งเข้าห้องทำงาน
จนถึงเวลาเลิกงาน ดอกไม้สดก็ไม่หยุดส่ง
ดอกไม้สดทั้งสำนักงาน ดึงดูดคนในบริษัทให้สนใจไม่น้อย
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธอเป็นรองประธาน ในสำนักงานจะต้องเต็มไปด้วยคนไปทุกที่แล้วแน่ๆ
ประตูถูกเคาะอีกครั้ง เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้น เห็นพนักงานส่งของเข้ามาอีกครั้ง
แต่กลับเห็นที่ตัวเขามีช่อดอกไม้
เธอพูดอย่างตกใจ “คุณไม่ได้มาส่งดอกไม้เหรอ?”
คนคนนั้นยิ้ม“คุณใช่คุณเวินไหม?”
พูดจบ ก็หยิบกุหลาบขาวจากด้านหลัง วางตรงหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน
“คุณเวิน โปรดเซ็นรับครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองกุหลาบขาวในมืออย่างสงสัย พูดอย่างแปลกใจ “นี่คือคุณผู้ชายก่อนหน้านี้คนนั้นส่งมาใช่ไหม?”
ฝ่ายตรงข้ามพยักหน้า
เวินเที๋ยนเที๋ยนรับมาอย่างทำตัวไม่ถูก กำลังเตรียมตัววางข้างๆ ทันใดนั้นกลับเห็นการ์ดสีขาวเล็กๆอยู่ด้วย
เวินเที๋ยนเที๋ยนเปิดดู มีเขียนอยู่สามคำ
“สำหรับภรรยาผม”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองสามคำนี้ ก็ยิ่งมั่นใจคำตอบในใจ
ถึงแม้ก่อนหน้านี้เธอจะเดาออกว่าใคร แต่คิดไม่ถึงจะเป็นคำตอบนี้จริงๆ ตกใจเล็กน้อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะ โทรหาเบอร์โรงพยาบาล
ดังอยู่สองที ก็ถูกรับ
จากนั้น เสียงของจี้จิ่งเชินก็ดังขึ้นมาจากปลายสาย
“เที๋ยนเที๋ยน”
เสียงของเขามีความสุขอย่างไม่สะทกสะท้านใดๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนตะลึง ความไม่พอใจและโมโหในใจ ทันใดนั้นก็ค่อยๆหายไป
เธอพูดอย่างทำตัวไม่ถูก “คุณอย่าส่งกุหลาบมาให้ฉันอีก คุณเคยตอบตกลงฉัน จะรักษาตัวที่โรงพยาบาลดีๆ”
คิดไม่ถึง จี้จิ่งเชินครั้งนี้กลับไปตอบสนองใดๆ
ได้ยินคำพูดของเวินเที๋ยนเที๋ยน ก็พยักหน้า “ผมรู้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดไม่ถึงว่าเขาจะยอมแพ้ง่ายขนาดนี้
เดิมทีคิดว่าจะพูดพล่ามเหมือนเคย ตอนนี้จู่ๆเห็นด้วย จึงยังไม่ได้สติในทันที
ลังเลอยู่พักหนึ่ง จึงพูด “ในเมื่อแบบนี้แล้ว งั้นคุณก็รักษาตัวดีๆ”
พูดจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ตัดสายทันที
เดิมทีคิดว่า เรื่องนี้จะจบแค่นี้
แต่เรื่องที่คิดไม่ถึงคือ วันที่สอง ก็ยังมีพนักงานส่งของไม่หยุดส่งของมาที่ห้องทำงาน
จี้จิ่งเชินก็เหมือนอย่างที่ตอบรับเธอ ไม่ส่งดอกไม่มาอีก เปลี่ยนเป็นหมีเท็ดดี้
หมีเท็ดดี้จำนวนมากมาย ทั้งใหญ่ทั้งเล็ก สีแตกต่างกันไป สไตล์ที่ต่างกัน ไม่หยุดส่งเข้ามาที่ห้องทำงานเวินเที๋ยนเที๋ยน
เหมือนดอกกุหลาบที่มาส่งก่อนหน้านี้ แป๊บเดียว หมีเท็ดดี้พวกนี้ก็ปกคลุมไปทั่วห้องทำงานของเวินเที๋ยนเที๋ยน
พวกสิ่งน่ารักพวกนี้ ของเล่นที่มีขน พนักงานสาวในตระกูลหล่อนต่างพลุ่งพล่าน
ก่อนหน้านี้ที่ส่งดอกไม้ ทุกคนยังแอบพูดคุย ตอนนี้มีหมีเท็ดดี้เยอะขนาดนี้ หัวใจของสาวๆต่างตื่นเต้น
ถึงเวินเที๋ยนเที๋ยนจะเป็นรองประธาน ก็ห้ามสายตาพวกเขาไม่ได้
เวินเที๋ยนเที๋ยนออกไปกี่ครั้ง ก็มองเห็นคนมองเข้าไปด้านใน อยู่ตรงหน้าห้องทำงาน
เธอหันไปมองหมีเท็ดดี้ที่เต็มในห้องทำงาน
เมื่อวานกุหลาบพวกนั้นไม่ง่ายเลยที่จะจัดการหมด คิดไม่ถึงว่าที่ห้องทำงานจะเต็มไวขนาดนี้
ไม่น่าล่ะเมื่อวานจี้จิ่งเชินตอบไวขนาดนั้น
ให้เขาไม่ส่งดอกไม้ เขาก็ไม่ส่ง แต่เปลี่ยนเป็นหมีเท็ดดี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้รับหมีเท็ดดี้สูงสองเมตร ก็ทนไม่ไหวต้องโทรหาเบอร์โรงพยาบาล จากนั้นก็เป็นจี้จิ่งเชินที่รับสาย
เหมือนว่าจะเดาออกว่าตัวเองจะต้องโทรไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูด “จี้จิ่งเชิน คุณอย่าเอาหมีเท็ดดี้มาให้ฉัน!ของอย่างอื่นก็ไม่ได้!ของใดๆต่อไป ฉันรับไม่ได้ทั้งนั้น”
เธอยื่นมือ ชี้ไปที่หมีเท็ดดี้ตรงโต๊ะ ที่มีที่นั่งทำงานแค่หนึ่งที่
“แบบนี้มันกระทบต่องานฉัน เข้าใจไหม?”
จี้จิ่งเชินชะงัก ไม่ตอบโต้ใดๆ
“โอเค”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นเขาตอบอย่างไว ในใจก็รู้สึกว่ามีอะไรกำลังรอเธอ
เธอถามอย่างทนไม่ไหว “คุณแน่ใจเหรอ?ไม่ว่าของใดๆก็ห้ามส่งมาอีกแล้ว”
จี้จิ่งเชินสาบานอย่างน่าเชื่อถือ
“ผมรู้ คุณทำงานอย่างสบายใจเถอะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยิน น้ำเสียงก็อ่อนลง
“ช่วงนี้ ฉันจะมาเยี่ยมคุณ ……”
“อือ”
จี้จิ่งเชินตอบไปอย่างง่ายๆ