เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 299 ไล่พวกเขาออกไป
บทที่ 299 ไล่พวกเขาออกไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดจบ จี้จิ่งเชินจึงค่อยๆละสายตาออกไป แต่ไม่ไปไหน
เขามองเวินเที๋ยนเที๋ยน
ไม่รู้คิดออกตอนไหน คิ้วก็ขมวดเล็กน้อย
“คุณไม่ได้มาเยี่ยมผมที่โรงพยาบาล”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินคำนี้ หันไปมองเขา ทันใดนั้นก็รู้สึกผิดเล็กน้อย
“แค่สามวันเองนี่……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตอบเบาๆ พูด “แผลที่ตัวคุณดีหรือยัง?หลังยังเจ็บไหม?ขับรถได้ไหม?”
จี้จิ่งเชินกลับไม่ตอบอะไร แต่มองไปที่เธอ
“ในเมื่อคุณเป็นห่วงผม ทำไมไม่มาหาผมที่โรงพยาบาลล่ะ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มลงรู้สึกผิด สักพักหนึ่งจึงพูด “ฉันก็แค่ขอเวลาคิดเยอะๆหน่อย”
จี้จิ่งเชินเงยหน้าเธอขึ้นมา
“งั้นตอนนี้คุณคิดดียัง?“
สายตาเวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเงยหน้าขึ้นมา มองไปที่จี้จิ่งเชินอีกครั้ง
เธอเพิ่งพูดจบ แต่กลับคิดถึงเมื่อสองสามวันก่อน คำพูดเธอกับเลขา
ตอนที่ไม่ได้รับของที่จี้จิ่งเชินส่งให้ ในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยน ก็มีความผิดหวังที่เลี่ยงไม่ได้
ถึงเธอไม่คิด ก็ต้องยอมรับว่าตัวเองมีความรู้สึกต่อจี้จิ่งเชิน
แต่ว่า ทุกครั้งที่ถึงตอนนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับคิดถึงอีก เรื่องพวกนั้นที่จี้จิ่งเชินปกปิดเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนลังเลอีกครั้ง เธอมองไปที่จี้จิ่งเชิน สุดท้ายก็ส่ายหน้า
“ฉันก็ไม่รู้”
แค่ครั้งนี้ เธอไม่ได้สับสนเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดต่อ “ต่อไปเจออันตราย คุณจะให้ฉันไปตามนัดคนเดียวอีกไหม?คุณยังจะให้ฉันติดอยู่ในที่มืดคนเดียวอีกไหม?ฉันเชื่อใจคุณ จี้จิ่งเชิน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้ามองจี้จิ่งเชิน
“แต่สุดท้ายกลับ ……”
เธอยังพูดไม่จบ จี้จิ่งเชินก็ยกมือขึ้น วางไปที่ปากเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนหยุดลงแค่นั้น
จี้จิ่งเชินพูด “ตอนนี้ผมคิดแค่ว่าอยากให้คุณให้เวลาผมหน่อย ถ้าคุณไม่เชื่อใจ งั้นผมจะให้การกระทำของผมบอกคุณเอง”
“ผมรอคุณได้ จนกว่าคุณจะตอบผม”
เขาดึงมือของเวินเที๋ยนเที๋ยน วางไว้ที่หน้าอกตัวเอง
“แต่ก็ขอให้คุณตอบรับผมไว้ ต่อไปถ้าคุณอยากพูดอะไร ในใจคิดอะไร จะต้องบอกผม ได้ไหม?”
เขาพูดอย่างซื่อตรง ก็เหมือนเอาหัวใจของตัวเองออกมา วางไว้ตรงหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองจี้จิ่งเชินตรงหน้า
ฝ่ามือรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นของจี้จิ่งเชิน แข็งแกร่งทรงพลัง ทีละนิดๆ ไม่ต้อยต่ำและไม่สูงส่งเกินไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า
“โอเค ฉันตอบรับคุณ”
ได้ยินเธอตอบ มุมปากของจี้จิ่งเชินก็ยกขึ้นเล็กน้อย
เขากลับไปที่ที่ของตัวเอง รัดเข็มขัด
“อยากกินอะไร?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนอ้าปากกำลังจะพูด“แล้วแต่”
แต่คิดถึงเรื่องที่เมื่อกี้ตัวเองเพิ่งตอบจี้จิ่งเชิน ก็เงียบขึ้นมา ทันใดนั้นจึงพูดใหม่อีกครั้ง
“ปีใหม่วันนั้น……”
จี้จิ่งเชินได้ยินช่วงนี้ การเคลื่อนไหวก็หยุดลง หันไปมองเวินเที๋ยนเที๋ยน
เรื่องที่เกิดวันนั้น ในหัวของจี้จิ่งเชินก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง
เขาเป็นห่วงเรื่องที่เกิดวันนั้นของเวินเที๋ยนเที๋ยน
พอจะอธิบาย กลับได้ยินเธอพูดต่อ “คุณเคยบอกว่าจะทำกับข้าวให้ฉัน”
จี้จิ่งเชินได้ยินคำนี้ ตะลึงไปเล็กน้อย จากนั้นจู่ๆดวงตาเขาก็เป็นประกาย เหมือนจะเป็นประกายไปทั้งตัว
“โอเค ไม่มีปัญหา!”
เขารีบหมุนพวงมาลัย ขับไปที่ปราสาทชานเมือง
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปมองเขา เห็นมุมปากของจี้จิ่งเชินยกขึ้นบางๆ สีหน้ามีรอยยิ้ม เหมือนจะดีใจอย่างมาก
เธอทนไม่ไหวมุมปากก็ยิ้มตามไปด้วย
ดูเหมือนว่าคำสัญญาบางอย่าง จะไม่ลำบากเหมือนที่ตัวเองคิดแบบนั้น
รถขับออกไปจากเมือง แป๊บหนึ่งก็มาถึงปราสาทที่ชานเมือง
เพิ่งจะเข้ามา พ่อบ้านก็เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยน เดินเข้ามาอย่างตื่นเต้น
“คุณหนู ในที่สุดก็กลับมาแล้ว!”
ตั้งแต่วันปีใหม่วันนั้น หลังจากเวินเที๋ยนเที๋ยนออกไปอย่างแปลกๆ เขาก็ไม่เคยเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมาอีกเลย
ถึงแม้สองวันก่อน เจอเธอที่โรงพยาบาล แต่ต่อมาก็ไม่เจอแบบแปลกๆอีกครั้ง
ในใจพ่อบ้านแปลกใจมาก แต่เห็นสีหน้าจี้จิ่งเชินไม่ดี จึงไม่กล้าถามใดๆ
ตอนนี้แค่เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนปรากฏตัวที่ปราสาทอีกครั้ง คิ้วเขาก็ยกขึ้นอย่างตื่นเต้นดีใจจนเข้าไปที่เธอ
แม่ครัวกับอีกสองสามคนได้ยิน ก็ดีใจเหมือนพ่อบ้าน รีบเข้าไป อยู่รอบๆเวินเที๋ยนเที๋ยน
“คุณเวิน คุณกลับมาแล้ว”
“คุณเวิน”
กลุ่มคนแห่เข้ามา
จี้จิ่งเชินยังไม่ทันพูด ก็ถูกเบียดออกไปด้านนอก
คนที่อยู่รอบๆเวินเที๋ยนเที๋ยน ไม่ได้สังเกตถึงการอยู่ของจี้จิ่งเชิน แต่พุ่งเข้าไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน
สีหน้าจี้จิ่งเชินหม่นลง เห็นฝูงคนทำเหมือนเขาเป็นอากาศ กำลังจะระเบิด
แต่พอเห็นหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนมีรอยยิ้ม ก็อดไม่ได้ที่จะตามเข้าไป
มาที่ห้องครัว คนพวกนั้นยังล้อมรอบข้างๆเวินเที๋ยนเที๋ยน
ในที่สุดจี้จิ่งเชินก็ทนไม่ไหว ตามคนพวกนั้นเข้าไป เข้าไปใกล้เวินเที๋ยนเที๋ยน
“กินอะไร?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองพ่อบ้านที่ออกไป ส่ายหัวพูด “วันนั้น คุณจะทำอะไรให้ฉันกิน?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนฟัง มุมปากยิ้มออกมา หมุนตัวเข้าครัว
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินตามหลังเขาไป เห็นจี้จิ่งเชินหยิบของออกมาจากตู้เย็นอย่างคุ้นเคย
ถามอย่างทนไม่ไหว “ฉันจำได้ว่าครั้งที่ที่คุณจะทำอาหารให้ฉันกิน อะไรก็ไม่เป็น จงใจเลี่ยงฉัน ไล่ฉันออกไปจากปราสาท”
จี้จิ่งเชินหันไปมองเธอ ใบหน้ามีรอยยิ้ม แล้วก็พูดไปว่า “ตอนนี้คุณจับตาดูได้เลย คุณจะต้องชอบแน่”
ครั้งที่แล้วจี้จิ่งเชินทำออกมาอย่างไม่น่าพอใจ แต่ถึงอย่างนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็กินไป
ตั้งแต่ตอนนั้น เขาก็ฝึก ก็เพื่อทำเซอร์ไพรซ์เวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งอยู่ข้างๆ มองท่าทางที่คุ้นเคยของจี้จิ่งเชิน
หลังจากนั้นไม่นาน ก็เห็นพ่อบ้านกับแม่ครัววิ่งกลับมาอย่างทนไม่ไหว
มองเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งอยู่ข้างๆ เลยส่งให้เธอกิน แล้วก็ให้ดื่ม แล้วก็คอยคุยกับเธอ
จี้จิ่งเชินหันกลับมาหลายรอบ เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนต่างสนใจไปที่คนที่อยู่รอบๆ ในสายตาไม่สนเขาเลย ทันใดนั้นก็ขมวดคิ้ว
พอจะพูด เห็นคนสวนยังอยากให้เวินเที๋ยนเที๋ยนออกไปดูกุหลาบที่เพิ่งปลูกใหม่กับเขา จี้จิ่งเชินก็นั่งไม่อยู่
“แค่กแค่ก”
เขาไอ เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงหันมา มองไปที่เขา
แม่ครัวมองเขา ถามอย่างเห็นใจ “คุณชาย คุณขาดอาหารอะไรไหม?ฉันจะช่วยหยิบให้ ในตู้เย็น”
“ไม่ต้อง”
สีหน้าจี้จิ่งเชินไม่พอใจ
แม่ครัวมองวัตถุดิบพวกนั้นที่จะเอาลงกระทะ ก็คิดว่าเขาทำไม่ได้ จึงรีบพูด “คุณจะทำอะไร?ให้ฉันช่วยไหม?”
จี้จิ่งเชินไม่ต้องช่วย จี้จิ่งเชินได้แต่คิดไล่พวกเขาไป