เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 288 ฉันไม่โทษคุณ
บทที่ 288 ฉันไม่โทษคุณ
จี้คางก้มลง ลองไปทีละดอกที่กุญแจมืออย่างระวัง
เจียงหยู่เทียนมองเครื่องบดตรงหน้าที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ หน้าขาวซีด ร้องไห้ออกมา
“คุณเร็วๆสิ เร็วๆ!จะจะถูกบดเข้าไปอยู่แล้ว!คุณเร็วๆ!”
เธอไม่หยุดตีมือจี้คาง
จี้คางเร่งมืออีกครั้ง ไม่ง่ายที่จะแก้กุญแจมือสองอันที่ขาเธอ รีบเข้าไปช่วยเธอแก้ที่มือ
เสียงคลิกอยู่สองที กุญแจมือที่มือของเจียงหยู่เทียนก็ถูกคลายออก
สีหน้าเธอดีใจ ไม่กล้าอยู่ต่อสักนิด รีบวิ่งลงมาจากสายพาน แล้วหันวิ่งออกไป
จี้คางผ่อนคลายลง พอจะตามเธอออกไป กลับสะดุดขากางเกง
เขายกขาขึ้น กลับเห็นว่ากางเกงตัวเองติดไว้ที่กุญแจมือของเจียงหยู่เทียนเมื่อกี้
เขารีบสะบัดออก แต่ยิ่งรีบร้อน ก็ยิ่งสะบัดไม่ออก
จี้คางรีบตะโกนเรียกเจียงหยู่เทียนที่จะวิ่งออกไป “ผมติดค้างไว้!รีบกลับมาก่อน!มาช่วยผม!”
แต่เจียงหยู่เทียนกลับไม่หันกลับมามอง วิ่งออกไปทันที
จี้คางมองร่างของเธอหายไปที่ประตู ก็ตะลึง
ท่าทางตะลึงแช่นิ่งไว้ จี้คางยอมแพ้ ตาทั้งสองว่างเปล่า ยิ้มอย่างเจ็บปวด
ไม่ถึงวินาที ได้ยินแค่เสียงคลิก ขาของเขาก็ถูกเครื่องบดม้วนเข้าไปทันที!
เปลี่ยนไปทันที!เลือดสดสาดไปหมด!
เสียงกรีดร้องดังไปทั่วโรงงานล้าง จนกึกก้องไปหมด
ภายใต้ความมืดมิด ช่างดูน่าสยดสยอง
เวินเที๋ยนเที๋ยนที่วิ่งออกไปได้ยินเสียง ตกใจจนรีบหันไปมอง
เท้าของเธอหยุดลง สุดท้ายก็ตามไปจี้จิ่งเชินออกไป
วิ่งไปไม่นาน ก็เห็นจี้จิ่งเชินเอนตัวลงที่พื้นไม่ไกล บนตัวมีเลือดอยู่
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขา ตะลึงไปทั้งตัว ขาทั้งคู่อ่อนลง เกือบจะนั่งลงไปที่พื้น
“จี้จิ่งเชิน!”
เธอรีบวิ่งเข้าไป ประคองจี้จิ่งเชินขึ้นมา
ไหล่ของเขามีบาดแผลชัดเจน เลือดสดไหลออกมาไม่หยุด
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบลูบหน้าจี้จิ่งเชิน นิ้วมือสั่น
“จี้จิ่งเชิน!คุณรีบตื่น!จี้จิ่งเชิน!”
แต่ไม่ว่าเธอเรียกเสียงดังแค่ไหน จี้จิ่งเชินก็ไม่ตอบโต้
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้ามองไปทั่ว หาจี้ยี่หยันไม่เจอนานแล้ว รอบๆไม่มีใครสักคน
“จี้จิ่งเชิน อย่าทำฉันกลัว!”
จี้ยี่หยันกอดเขา ในใจกระวนกระวายยิ่งขึ้น ร้องไห้อย่างเจ็บปวดออกมา
“จี้จิ่งเชิน ฉันหลอกคุณ”
“ฉันไม่มีทางเลิกกับคุณ ฉันต้องแต่งงานกับคุณ เป็นภรรยาของคุณ เป็นคุณหนูเจี่ยง!”
“คุณรีบฟื้นมาสิ แค่คุณฟื้นมา ฉันตอบรับคุณได้เสมอ!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนร้องไห้ จี้จิ่งเชินกลับค่อยๆลืมตา
เธอก้มหน้าลง เอนไปที่ตัวเขา น้ำตาไหลไม่หยุด
ไม่รู้ว่านานแค่ไหน กลับรู้สึกว่าที่แบกแรงเล็กน้อยนี้ไว้
เสียงร้องไห้ของเวินเที๋ยนเที๋ยนหยุดลง รีบเงยหน้าขึ้น ก็สบสายตาของจี้จิ่งเชิน
เขาฟื้นแล้ว มองเวินเที๋ยนเที๋ยน
“ห้ามหลอกผมนะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นเขาตื่นมาสักที ในใจก็ดีใจอย่างบ้าคลั่ง จับหน้า เขาแล้วจูบลงที่ริมฝีปากเขา
“ฉันพูดจริงๆ ทุกๆอย่างฉันตอบรับคุณ ฉันไม่โทษคุณ แค่คุณไม่เป็นอะไร จี้จิ่งเชิน”
มุมปากของจี้จิ่งเชินค่อยๆยกขึ้น ไม่สนบาดแผลที่ไหล่ พยายามลุกขึ้น
“เรากลับกันเถอะ”
“โอเค”
ที่หน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนยังมีน้ำตา พยายามประคองจี้จิ่งเชินขึ้นมา พาเขาออกไปด้านนอก
จี้จิ่งเชินยื่นมือไปเช็ดน้ำตาเธอ
“ไม่ต้องร้องแล้วหลังดวงตาของคุณ เชื่อมกับก๊อกน้ำหรือไง?ผมไม่เป็นไร”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับยิ้มไม่ออก มือวางลงที่หลังจี้จิ่งเชินด้วยความกลัว
แตะไปโดนที่เพิ่งโดนเก้าอี้ทุ่มใส่
ตอนนั้น เขารู้สึกว่าแม้แต่หัวใจของตัวเองก็จะหยุดตาม
จะไม่เป็นไรได้อย่างไร?
“เจ็บไหม?”เวินเที๋ยนเที๋ยนถามเสียงเบา
จี้จิ่งเชินส่ายหน้า
“ไม่เจ็บ แค่คุณไม่เป็นไรก็พอแล้ว”
ทั้งสองเดินไปด้านนอก ตามเข้าไป ก็มองเห็นบนถนนมีไฟรถค่อยๆส่องเข้ามาไม่ไกล
เท้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนหยุดลง มองรถยนต์สีดำที่จอดตรงหน้าพวกเขาอย่างระวัง
ประตูรถเปิดออก คิดไม่ถึงว่าคนที่เดินมาจะเป็นจงหลี
เขามองจี้จิ่งเชินตรงหน้า รีบพูด “คุณเวิน เอาคุณเขาขึ้นรถก่อนครับ เราไปส่งที่โรงพยาบาล”
เวินเที๋ยนเที๋ยนดีใจมาก รีบพยักหน้า ตามเขาขึ้นรถไปอย่างไม่สงสัย
รีบออกไปจากโรงงาน ไปที่โรงพยาบาล
ตอนดึก
จี้จิ่งเชินถูกส่งเข้าห้องผ่าตัดทันที
เวินเที๋ยนเที๋ยนรอนอกห้องผ่าตัด รอด้วยความตกใจ
ผ่านไปสองชั่วโมงเต็ม ในที่สุดประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออกมา
จี้จิ่งเชินนอนที่เตียง ถูกเข็นออกมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบเข้าไป เห็นจี้จิ่งเชินตื่นแล้ว ก้อนหินใหญ่ๆในใจก็ปล่อยลง
“หมอคะ เป็นไงบ้าง?เขาเป็นอะไรไหมคะ?”
หมอถอดหน้ากากที่หน้าออก พูด “กระดูกสันหลังที่หลังหักไปสองท่อน ต้องการพักผ่อน แผลที่ไหล่ไม่โดนเส้นเลือดใหญ่ ไม่นานก็หายครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยิน จึงโล่งอก
ตอนนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนยกมือขึ้น ดึงเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้
“ผมพูดกับคุณแล้วไง ผมไม่มีทางเป็นไรได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับส่ายหน้า พูดอย่างกังวล “ต่อไปใจร้อนแบบนี้ไม่ได้นะ”
จี้จิ่งเชินจับมือเธอแน่นๆ รับประกันอย่างตั้งใจ
“ต่อไปผมจะไม่ทำอีกแล้ว”
พอพูดออกไป เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ตามจี้จิ่งเชินมาที่ห้องคนป่วย
มองชายหนุ่มที่นอนบนเตียง ในใจเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังคงผวาอยู่
เวลาสั้นๆเท่านั้น จี้จิ่งเชินก็เข้าโรงพยาบาลถึงสองครั้ง
แต่จี้จิ่งเชินกลับไม่ได้รับบาดเจ็บร้ายแรงอะไร
“วันนี้คุณจะกลับตระกูลหล่อนไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองสภาพเขา ส่ายหน้า
“ไม่กลับ ฉันจะดูแลคุณที่นี่”
พูดจบ ก็เห็นใบหน้าจี้จิ่งเชินมีรอยยิ้มร่าเริงออกมา มองไปเหมือนเด็ก
“งั้นก็รีบขึ้นมาพักที่เตียง ดึกแล้ว”เขาพูด
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า ลุกขึ้น
“ฉันจะให้หมอช่วยเตรียมเตียงเสริมให้ ที่ตัวคุณยังมีแผล พักก่อนเถอะ”
พูดจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนหมุนตัวไป เตรียมออกไปคุยกับทางโรงพยาบาล
เดินไปได้แค่ก้าวเดียว จี้จิ่งเชินก็ยื่นมือไปจับเธอไว้
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเขาดึงไว้ หันตัวมา ร่างก็ล้มไปข้างหน้าอย่างควบคุมไม่อยู่ ทับไปที่ร่างของจี้จิ่งเชิน
พอเธอคิดถึงแผลของจี้จิ่งเชิน เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไป พยายามลุกขึ้น
แต่จี้จิ่งเชิน แต่จี้จิ่งเชินกลับอ้าแขนทั้งสองอย่างพอใจ เข้าใกล้เธอ เอาเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้ามากอดแน่นๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ จะลุกขึ้น
จี้จิ่งเชินกลับจับเอวเธอไว้แน่น
“นานแล้วที่ผมไม่ได้กอดคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกังวลอยู่ที่แผลบนตัวเขา พยายามลุกขึ้นมา