เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 289 ผมกลัวเสียคุณไปจริงๆ
บทที่ 289 ผมกลัวเสียคุณไปจริงๆ
ขยับแค่นิดเดียว จี้จิ่งเชินก็ร้อง“ไอ้หยา”ออกมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจรีบหยุดการเคลื่อนไหวมองเขาอย่างกังวล
“คุณเป็นอะไร?เจ็บแผลเหรอ?”
จี้จิ่งเชินพยักหน้า ทำเป็นเรื่องใหญ่
“คุณเห็นแผลผมแล้ว อยู่นิ่งอย่างเชื่อฟัง”
ได้ยินดังนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนได้แต่หยุดลง หดตัวไปอีกด้าน หลบแผลของจี้จิ่งเชิน
จี้จิ่งเชินมองเธอ ยิ้มอย่างพอใจ เอาเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ที่ข้างเตียง กอดเธอไว้แน่นๆ รับความอบอุ่นของเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนตาโต มองจี้จิ่งเชินที่อยู่ใกล้ๆ
“จี้จิ่งเชิน สัญญากับฉัน ต่อไปอย่าทำให้ฉันกลัวอีก ได้ไหม?”
“อย่าบาดเจ็บอีก ฉันไม่อยากเห็นคุณนอนโรงพยาบาลเพราะช่วยฉันอีก”
เธอกลัว
ใจเต้นแรงจบแทบหยุด
ถ้าครั้งต่อไปเกิดเรื่องจริงๆ เธอจะทำไง?
แต่จี้จิ่งเชินกลับไม่ตอบ
เขาลูบผมเวินเที๋ยนเที๋ยนเบาๆ
“ถ้ามีครั้งต่อไป ผมก็จะเข้าไปขวางคุณไว้อย่างไม่ลังเล”
“ขอโทษนะ ไม่มีเรื่องนี้ ผมตอบรับไม่ได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว อยากอธิบายกับเขา แต่ถูกจี้จิ่งเชินขวาง
เขายื่นมือเอานิ้วชี้วางไว้ที่ปาก ทำเสียง“ชู่ว”ออกมา
“ไม่ต้องพูดแล้ว รีบนอน มีอะไรเราค่อยคุยกันพรุ่งนี้ โอเคไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองท่าทางอ่อนล้าของเขา ในที่สุดก็พยักหน้า
ตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว
คืนนี้ สติของเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ที่ตัวตลอด ตกใจอกสั่นขวัญแขวน เหนื่อยทั้งกายทั้งใจไปหมด
ตอนนี้เอนตัวในอ้อมแขนจี้จิ่งเชิน เอจึงค่อยๆผ่อนคลายลง แป๊บหนึ่งก็ค่อยๆหลับลงไป
สองมือของจี้จิ่งเชินกอดที่เอวเธอ ก้มหน้าลงมองหน้าที่หลับสนิทของเวินเที๋ยนเที๋ยน
สายตาของเขาลึกซึ้งยิ่งขึ้น เงียบอยู่นาน จึงค่อยๆพูดเบาๆ
“ครั้งหน้า ผมไม่หลอกคุณอีก เชื่อผมนะ”
เขาเข้าไปใกล้ๆเบาๆ จูบลงที่หน้าผากเธอ
“ขอโทษนะ เที๋ยนเที๋ยน ผมกลัวเสียคุณไปจริงๆ”
ลมจากหน้าต่างที่ปิดไม่สนิทพัดเข้ามา พัดเสียงของจี้จิ่งเชินออกไป
ใครก็ไม่ได้ยิน
วันที่สอง
พอรู้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่กลับบ้านทั้งคืน คุณนายหล่อนก็ไปหาด้วยตัวเอง
พอเปิดประตูห้องคนป่วย ก็เห็นจี้จิ่งเชินกับเวินเที๋ยนเที๋ยน
ทั้งสองกอดกันบนเตียง กำลังหลับลึก
เออ้าปาก เดิมทีจะมาคิดบัญชี
แต่พอเห็นฉากนี้ คำที่อยู่ในปากก็กลืนลงไป
มุมปากของเวินเที๋ยนเที๋ยนมีรอยยิ้มบางๆ ถึงจะอยู่ในความฝัน ก็เต็มไปด้วยความสุข
มุมปากคุณนายหล่อนยกขึ้นอย่างไม่สามารถห้ามได้ ค่อยๆออกไป ปิดประตู
จนตะวันโด่งฟ้า ในที่สุดเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ตื่น
ลืมตามา ก็มองเห็นดวงตาของจี้จิ่งเชิน
เหมือนเขาจะตื่นนานแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนดูเวลา ก็เห็นว่าใกล้เที่ยงแล้ว
“ทำไมคุณไม่เรียกฉันล่ะ?”
จี้จิ่งเชินฟัง จากนั้นก็ถือว่าเป็นคนป่วย กดเวินเที๋ยนเที๋ยนลงไปที่เตียง จูบอย่างละเอียดอ่อน
“ผมจะทนได้ไงล่ะ?”
ในตอนนี้เอง ประตูห้องคนป่วยก็ถูกเปิดอก
“ประธานจี้ ด้านนอกมีตำรวจ……”
จงหลีพูดไปครึ่งหนึ่ง มองเห็นฉากด้านใน คำที่อยู่ในปากก็หายไป ตะลึงอยู่หน้าประตู
หยุดไปสองวินาที เขาจึงถอยออกไป
“ขอโทษครับ”
จากนั้นก็รีบปิดประตูใหม่
ทันใดนั้นหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็แดง รีบออกไปจากตัวจี้จิ่งเชิน รีบนั่งลงไป
การกระทำของจี้จิ่งเชินถูกขัด มองไปที่ประตูอย่างไม่พอใจ เหมือนแบบนี้จะมองทะลุประตู เห็นร่างของจงหลีได้
ผ่านไปพักหนึ่ง ประตูจึงถูกเคาะอีกครั้ง
อารมณ์จี้จิ่งเชินไม่ค่อยดี
“เข้ามา”
จงหลีออกไปแล้วเดินเข้ามา เห็นสถานการณ์ในห้องปกติแล้ว จึงโล่งอก
แต่พอเขามองไปที่จี้จิ่งเชิน กลับเห็นเขาหน้าบึ้ง ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนมีเมฆดำ
ตอนนั้น ทีแรกเสียใจที่ตัวเองเมื่อครู่ ทำไมต้องเปิดประตูเข้ามา
“มีอะไรไหม?”จี้จิ่งเชินพูดอย่างไม่พอใจ
ตอนนี้จงหลีไม่มีโอกาสถอยไปอีก ได้แต่เดินหน้าไป
“ด้านนอกมีตำรวจ อยากมาถามท่านสักหน่อยเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนครับ
ได้ยินคำนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ตกใจหันหน้าไป กลัวว่าจี้จิ่งเชินจะเกิดเรื่อง
มองไปจี้จิ่งเชินกลับดูเยือกเย็นนิ่งสงบ
“ให้พวกเขาเข้ามาสิ”
“ครับ ประธานจี้”
จงหลีพยักหน้า หันออกไปแป๊บหนึ่ง พอจะออกไป ด้านหลังก็มีตำรวจสองคนแล้ว
ทั้งสองคนเดินมาข้างหน้าของจี้จิ่งเชิน
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองพวกเขา ลังเลว่าจะไปหรือไม่
ตำรวจมองเธอ พูด “คุณคือคุณเวินสินะ?เดี๋ยวจะมีเรื่องต้องถามคุณด้วย คุณไม่ต้องไป อยู่นี่ก่อน”
สีหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนเคร่งเครียด นั่งลงข้างจี้จิ่งเชิน
ตำรวจคนหนึ่งเริ่มพูด “เช้าวันนี้ เราได้รับรายงาน มีโรงงานร้างแห่งหนึ่งที่ชายเมืองพบศพที่ถูกบดละเอียดไป”
“การสืบสวน คนตายคือจี้คาง ผมว่า การตายของเขา น่าจะมีความเกี่ยวข้องกัน กับคุณจี้ที่ถูกลักพาตัวเมื่อวาน”
จี้จิ่งเชินพยักหน้า พูดตรงๆไม่อ้อม “พอผมถูกลักพาตัวไป ก็ถูกมัดไว้ที่สายพาน เขาอยากให้ผมถูกขดในเครื่องนั้น แล้วขู่เที๋ยนเที๋ยนให้มาช่วยผม เพื่อสำเร็จจุดประสงค์ของเขา”
“แต่ในตอนนี้เอง จู่ๆจี้คางก็ปรากฏตัว เปิดกุญแจมือที่มือผม ผมจึงหนีมาได้”
ตำรวจพยักหน้าพูด “แต่หลังจากปล่อยคุณหนีไปได้ แล้วทำไมจี้คางถึงตายได้?”
“ผมกับจี้ยี่หยันสู้กัน ตอนเขาหนีไป ผมตามไปแล้ว ส่วนเรื่องต่อจากนี้ ผมไม่รู้แล้ว”
ตำรวจมองเขาอย่างสงสัย พูด “คุณจี้ คุณกับจี้คางคือพ่อลูกกัน และก่อนหน้านี้ ……”
เขาพูดไปได้ครึ่งเดียว ก็เห็นสายตาที่ลึกซึ้งของจี้จิ่งเชินมองเขา จึงหยุดลง
เวินเที๋ยนเที๋ยนที่อยู่ข้างๆรีบพูด “ถูกค่ะ ตอนที่ฉันตามจี้จิ่งเชินกับจี้ยี่หยันออกไป ก็ได้ยินเสียงร้องอย่างเวทนา แต่ตอนนั้นฉันกลับไปช่วยไม่ทันแล้ว และก็หาจี้จิ่งเชินที่ได้รับบาดเจ็บเจอ”
ตำรวจทั้งสองพยักหน้า รีบไปบันทึกคำสัมภาษณ์ของทั้งสอง
ก็ถามไปด้วยว่า “ตอนนั้นที่โรงงานร้างยังมีคนอื่นอีกไหม?”
“คนที่ถูกมัดมากับจี้จิ่งเชิน ยังมีเจียงหยู่เทียน คนอื่นพวกเราจำไม่ได้แล้ว”
ตำรวจทั้งสองถามไม่กี่คำ ก็ลุกขึ้น
“เจียงหยู่เทียนกับจี้ยี่หยันตอนนี้หายตัวไป ฉันหาพวกเขาไม่เจอเลย บางทีอาจจะหนีความผิดไปแล้ว”
“รอพวกเราเจอเบาะแสทั้งสอง จะมาแจ้งพวกคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า
“ขอบคุณ ขอร้องพวกคุณหาเขาให้ได้ ฉันกลัวว่าพวกเขาจะไม่เป็นผลดีต่อจี้จิ่งเชิน”
“พวกเราจะทำอย่างสุดความสามารถ”