เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 287 ฉันไม่อยากตาย
บทที่ 287 ฉันไม่อยากตาย
เห็นจี้จิ่งเชินไม่ได้ต้องการให้ตัวเองช่วยอยู่แล้ว แก้ที่มัดบนร่างกายด้วยตัวเอง
สีหน้าจี้คางก็ยิ้มอย่างเจ็บปวด
ที่แท้ก็หลงตัวเองมาตลอด จี้จิ่งเชินไม่ต้องการเขาอยู่แล้ว
เขากำลังคิด จี้จิ่งเชินก็กระโดดลงจากสายพานแล้ว เดินเข้าไปทางเวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้ยี่หยัน
อีกด้านหนึ่ง เวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้ยี่หยันสู้กันไม่หยุด
เธอไม่รู้ว่าจี้จิ่งเชินปลอดภัยแล้ว ยังสู้กันไม่หยุด จะปิดสายพานให้ได้
แต่ถูกจี้ยี่หยันขัดขวางตลอด
จี้ยี่หยันมองผู้หญิงที่ไม่หยุดสู้กับตัวเองตรงหน้า แววตาเป็นประกายความไม่พอใจ ความอดทนเฮือกสุดท้ายก็หมดลง
เขายกมือขึ้นดันเวินเที๋ยนเที๋ยนออก ยกเก้าอี้ข้างๆมือขึ้นมา ยกมือขึ้นกระแทกใส่ตัวเวินเที๋ยนเที๋ยน!
เวินเที๋ยนเที๋ยนสังเกตเห็นการกระทำของเขา รูม่านตาแน่นขึ้น
รู้ว่าตัวเองต้องออกไป แต่สองขากลับไม่ขยับ
ได้แค่จ้องเขา มองเก้าอี้กระแทกมาที่ตัวเอง
ตอนที่เธอเตรียมรับแบบนี้เอง ทันใดนั้นก็มีคนมาดึงเธอ
ร่างของเวินเที๋ยนเที๋ยนถูกดึงหมุนออกไป
จากนั้นก็มีคนมาอุ้มตัวเอง ขวางด้านหน้าเธอ!
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังไม่ได้สติคืนมา ในหูก็ได้ยินเก้าอี้ชนไปที่ร่างคน เสียงหม่นๆเข้ามา
เสียง“เพล้ง”ดังขึ้น แม้แต่ตัวเธอเองก็สั่นตาม
ตัวเธอนิ่งแข็งไป ถือว่าเก้าอี้ไม่ได้ตกมาที่ร่างเธอ แต่ว่าการสั่นที่มาจากด้านหลัง ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้ ว่าแรงของจี้ยี่หยันเยอะแค่ไหน!
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้า มองหน้าจี้จิ่งเชิน
เธอคิดไม่ถึง จี้จิ่งเชินจะมาปรากฏตัวที่นี่ได้
“คุณ……”
หน้าของจี้จิ่งเชินซีดขาว ไม่ได้บรรเทาลงกลับมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนคว้าเสื้อเขาไว้แน่น
“จี้จิ่งเชิน คุณทำอะไรเนี่ย?”
“คุณโง่ใช่ไหม?”
ดวงตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนแสบซ่า จนสายตาพร่ามัว
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว พยายามลุกขึ้นมา รู้สึกแค่ว่ากระดูกที่หลังเหมือนจะแตก
เขากอดเวินเที๋ยนเที๋ยไว้แน่น
“ผมทำใจไม่ได้ ผมไม่อยากให้คุณเจ็บ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า น้ำตาที่เบ้าตาไหลลงมา
“คุณวิ่งมาทำไม?ฉันบอกคุณไปแล้วไง!เราเลิกกันแล้ว เลิกกันแล้ว!”
“คุณมาช่วยฉันทำไม?”
จี้จิ่งเชินได้ยินคำนี้ ทันใดนั้นก็ออกแรงจับมือเธอไว้
สายตาเขายังมีความมุ่งมั่น
“ไม่ได้เลิก ผมไม่เห็นด้วย”
เขาจะเห็นด้วยได้ไง?
จี้ยี่หยันที่ยืนข้างๆมองฉากตรงหน้า สีหน้าแย่ยิ่งขึ้น
เขายื่นมือไป อยากดึงเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้ามา
แต่พอเขายื่นไป ก็ถูกจี้จิ่งเชินขัดไว้
จี้จิ่งเชินเม้มปาก สายตาเยือกเย็น จับข้อมือเขาแน่น จนมือแทบขาด
จี้ยี่หยันเจ็บจนหน้าบิดเบี้ยวไปหมด
มืออีกข้างของจี้ยี่หยัน เอาเวินเที๋ยนเที๋ยนมาที่หลังตัวเองแล้ว จึงขัดขวางจี้จิ่งเชินตรงข้างหน้า
“ผมไม่มีทางให้คุณทำร้ายเที๋ยนเที๋ยนอีก”
พูดจบ จี้จิ่งเชินก็ออกแรงในมืออย่างไว ออกแรงบิด
ทันใดนั้นมือของจี้ยี่หยันก็เคลื่อนดัง “คลิก”
“โอ๊ย!”
หน้าของจี้ยี่หยันซีดขาว ร้องอย่างน่าเวทนาออกมา
แต่จี้จิ่งเชินกลับไม่อยากปล่อยเขาไปง่ายๆแบบนี้
เขายืนขึ้น หมัดหนึ่งปล่อยไปที่ตัวจี้ยี่หยันแรงๆ
จี้ยี่หยันถูกเขาต่อยจนเซไปสองก้าว พอได้สติคืนมา ก็หมดแรงป้องกันตัวแล้ว
จี้จิ่งเชินตาขวางใส่ ดวงตาแดงนิดๆ และดูพร้อมฆ่า
จี้จิ่งเชินไม่มีแรงสู้อีก แต่เขาไม่หยุดลง
จึงหยิบเก้าอี้ที่จี้ยี่หยันอยากทุ่มใส่ตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนมา แล้วใส่ไปที่เขาคืน
จี้ยี่หยันถูกตีล้มไปที่พื้น ไม่ลุกขึ้นมาอยู่นาน ที่ตัวมีเลือดสดไหล
มองเห็นจี้คางตะลึงอยู่คางๆ ก็รีบตะโกนออกมา “พ่อ พ่อจะดูเขาทำผมตายเหรอ?”
“ถ้าผมตาย ตระกูลจี้จะทำไง?ผมคือลูกคนเดียวของพ่อนะ!”
จี้คางมองเขาอยู่ไกลๆ มือไม้ยุ่งไปหมด ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร
จากนั้นกลับเห็นจี้จิ่งเชินลงมือกับจี้ยี่หยัน ครั้งนี้ตกใจมาก รีบพุ่งเข้าไป อยากช่วยจี้ยี่หยันเข้ามา
แต่ว่าจี้จิ่งเชินกับจี้ยี่หยันตรงหน้า ทั้งสองต่างเป็นลูกชายเขา เขาไม่รู้ควรจะทำยังไง ได้แค่กอดจี้จิ่งเชินไว้
“อย่าทำ!เขาเป็นน้องคุณนะ!”
หน้าของจี้จิ่งเชินหม่นลง
“ผมไม่มีน้องชายแบบนี้!”
เขาอยากเดินไป กลับถูกจี้คางจับมือและเท้าไว้
ในตอนนี้เอง ในที่สุดจี้ยี่หยันก็มีโอกาสลุกขึ้นมา
มุมปากที่หน้าเขามีเลือดสดไหล ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล จมูกเขียวบวม
เขามองจี้จิ่งเชินที่พัวพันอยู่กับจี้คาง แต่ไม่ได้เดินเข้าไป กลับวิ่งออกไปด้านนอกด้วยความกลัว
จี้จิ่งเชินอยากตามออกไป แต่ถูกจี้คางห้ามไว้
เขาผลักจี้คางออก
“ผมบอกแค่ครั้งเดียว ผมไม่มีน้องชายแบบนี้!คุณก็ไม่ใช่พ่อผม!”
พูดจบ เขาก็ตามออกไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนกังวลว่าเขาจะเกิดเรื่อง
ตอนนี้ด้านนอกฟ้ามืดแล้ว ไม่มีใครสักคน ยิ่งจี้จิ่งเชินได้รับบาดเจ็บอยู่ด้วย ถ้าเกิดเรื่องก็แย่แน่
เธอไม่คิดอะไร ตามออกไปทันที
จี้คางได้ยินที่จี้จิ่งเชินพูด หนาวเหน็บไปทั้งตัว ยืนอยู่ที่เดิม ตามองพวกเขาวิ่งออกไป
เขาเริ่มกังวลอีกครั้ง จี้จิ่งเชินสามารถจัดการจี้ยี่หยันได้จริงๆ จึงจะตามออกไป
แต่ว่ายังไม่ทันออกไปจากโรงงาน ด้านหลังก็มีเสียงร้องออกมา
เขาหันไปดู เห็นเจียงหยู่เทียนที่เมื่อกี๊ยังสลบตอนนี้ฟื้นขึ้นมาแล้ว
เธอยังถูกล็อกไว้ที่สายพาน ตัวอยู่ห่างจากสายพานไม่เกินหนึ่งเมตร แค่อีกนิดเดียว ขาก็จะถูกม้วนเข้าไปแล้ว
เจียงหยู่เทียนฟื้น ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
พอเห็นตัวเองใกล้จะเข้าไปในเครื่องบดนั้นแล้ว ก็ดิ้นรนไป ก็ตะโกนเรียกจี้คางไปด้วย
“ช่วยฉันด้วย!ฉันยังไม่อยากตาย!”
เธอไม่หยุดดิ้นรน แต่กุญแจมือกับล็อกไว้แน่น จึงเคลื่อนไหวไม่ได้
เท้าของจี้คางหยุดลง หันหน้าไปมองเธอ
เมื่อกี๊จี้จิ่งเชินไม่ต้องการความช่วยเหลือของเธอ แต่ตอนนี้ เจียงหยู่เทียนไม่มีกุญแจ
ถ้าเขาไม่ไปช่วยเจียงหยู่เทียนตายแน่นอน
จี้คางลังเลเล็กน้อย หันหน้าไป มองเห็นเจียงหยู่เทียนมองเขาอย่างอ้อนวอน แววตาเต็มไปด้วยความหวังแห่งชีวิต
“ขอร้องล่ะคะ”
“รีบช่วยฉันสิ ฉันยังไม่อยากตายจริงๆนะคะ”
เธอร้องไห้ไปตะโกนไป
เครื่องบดก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้ว จี้คางกัดฟัน หมุนตัววิ่งกลับไป
ที่ตัวเจียงหยู่เทียนมีสี่กุญแจมือ แต่ว่าจี้คางไม่มีกุญแจไข
เห็นสายตาจี้คางลังเล เจียงหยู่เทียนก็รีบจับเสื้อเขา
“อาจี้ ไปไม่ได้นะคะ ขอร้องล่ะช่วยฉันด้วย!ให้ฉันไปจากที่นี่เถอะ ฉันยังไม่อยากตาย!”
จี้คางขมวดคิ้ว หาที่พื้นอยู่รอบหนึ่ง มองเห็นกุญแจที่จี้จิ่งเชินเอามาเปิดเมื่อครู่
เขารีบเก็บขึ้นมา เอาแต่ละดอกมาลองตรงหน้า
เพื่อที่จะเปิดกุญแจมือได้ไวๆจี้คางก็วิ่งขึ้นไปที่สายพาน