เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 251 คุณถูกหลอกแล้ว
บทที่ 251 คุณถูกหลอกแล้ว
เสียงปืนดังขึ้นที่ท่าเรือโล่งกว้าง
และวินาทีต่อมานั้น ร่างของจี้จิ่งเชินก็ล้มลง
เวินเที๋ยนเที๋ยนตระหนกตกใจ เสียงทุกอย่างที่อยู่ในหัวนั้นหายไปหมดแล้ว เหลือเพียงแค่จี้จิ่งเชินที่เหลืออยู่ตรงหน้าเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น
หูของเธออื้อไปหมด ราวกับมีฟ้าผ่าลงมาอย่างไรอย่างนั้น
และในที่สุดเวินเที๋ยนเที๋ยนถึงได้มีปฏิกิริยาตอบกลับมา
จี้จิ่งเชินล้มลงบนร่างของเวินเที๋ยนเที๋ยนที่อยู่ทางด้านหน้า
เวินเที๋ยนเที๋ยนกอดเขาเอาไว้ ร่างกายสั่นเทา หนาวเหน็บราวกับอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง
เธอลูบใบหน้าของจี้จิ่งเชินอย่างเบามือ
“จี้จิ่งเชิน? คุณอย่าทำให้ฉันตกใจสิ…..”
ลมทะเลพัดมา ทำให้เสียงของเธอแตกกระจัดกระจายไปหมด
แต่จี้จิ่งเชินกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆตอบกลับมาเลย
สีหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนซีดขาว ไร้ร่องรอยสีเลือดฟาดเลยแม้แต่นิดเดียว
ทั้งร่างกายของเธอกำลังสั่นเทา มือทั้งสองข้างสั่นเสียจนแทบจะไม่สามารถประคองใบหน้าของเขาได้เลย
เธอก้มหน้าลง ริมฝีปากที่สั่นเทาประทับลงบนหน้าผากและมุมปากของเขา
“จี้จิ่งเชิน….ฟื้นสิ…..”
น้ำเสียงของเธอนั้นปนเสียงร้องไห้ น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด
“พี่จิ่ง พี่จะทิ้งฉันไปอีกไม่ได้นะ พี่จิ่ง”
เธอเขย่าไหล่ของจี้จิ่งเชิน แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาแม้แต่เพียงนิดเดียว
เวินเที๋ยนเที๋ยนกอดเขาเอาไว้แน่น คืบคลานไปบนร่างของเขา แล้วร้องไห้ออกมา
“พี่อย่าทำแบบนี้สิ”
“ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว!”
“พี่จิ่ง รีบฟื้นสิ พี่จะทิ้งฉันไว้คนเดียวแบบนี้ไม่ได้นะ”
ลมทะเลพัดมาไม่หยุด พัดพาอุณหภูมิบนร่างกายของพวกเขาไปหมด เสียงร้องไห้ของเวินเที๋ยนเที๋ยนดังขึ้นมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าของตัวเอง แววตามีความมุ่งมั่นมากยิ่งขึ้น
เธอออกแรงแบกร่างของจี้จิ่งเชินขึ้นมา แล้วยืนขึ้น
“พี่จิ่ง ฉันจะพาพี่ไปโรงพยาบาล”
เธอแบกจี้จิ่งเชิน แต่กลับแบกรับน้ำหนักร่างกายของเขาไม่ได้เลย
ขาทั้งสองข้างสั่นเทา ค่อยๆเคลื่อนไปข้างหน้าทีละนิดๆ
ก้าวไปได้เพียงสองก้าว เมื่อหัวเขางอ เธอก็ล้มลงไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนกัดฟันแน่น น้ำตายังคงไหลลงมาอาบแก้ม
เธอยันตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง แม้แต่รถที่จอดอยู่เธอกลับไปสามารถเดินเข้าไปใกล้ได้เลยเสียด้วยซ้ำ
เธอล้มลงครั้งแล้วครั้งเล่า ล้มอยู่ตรงด้านล่าง เอาตัวรองจี้จิ่งเชินเอาไว้ แล้วก็แบกร่างเขาขึ้นมาอีกครั้ง
ส่วนอีกทางด้านหนึ่งนั้น เฟิงจิ้นเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า เขาหัวเราะออกมาด้วยความดีใจ
“ในที่สุดฉันก็แก้แค้นได้แล้ว!”
เขาตะโกนออกมาเสียงดัง
เขาทนไม่ไหวจึงไอออกมา และมีเลือดทะลักออกมาจากปาก
แต่เขากลับไม่ได้สนใจเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งยังหัวเราะออกมาอย่างพอใจมากขึ้นไปอีกเสียอย่างนั้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันกลับมามองเขาพลางเอ่ยขึ้น “คุณไม่มีทางแก้แค้นได้เลยด้วยซ้ำ!”
ทันใดนั้นเสียงหัวเราะของเฟิงจิ้นก็หยุดลง เขาหันมาทางเวินเที๋ยนเที๋ยน แววตายิ่งมืดมนลงยิ่งกว่าเดิม
“ใช่! ถูก! ยังมีเธออีกคน!”
“ฉันจะฆ่าเธอ!”
ว่าแล้วมือทั้งสองข้างของเขาจึงยันอยู่ที่พื้น อยากจะลุกขึ้นมา
แต่พยายามอยู่สองสามครั้ง แม้แต่จะยืนเขาก็ยังยืนขึ้นมาไม่ได้เลยเสียด้วยซ้ำ
เวินเที๋ยนเที๋ยนกอดจี้จิ่งเชินเอาไว้แน่น แล้วมองไปที่เขา
“พวกเราไม่ได้ฆ่าเจี่ยงเนี่ยนเหยา ฆาตกรเป็นคนอื่น ใครเป็นคนไปบอกคุณที่คุกเกี่ยวกับข่าวนี้กัน?”
เฟิงจิ้นนอนกองอยู่ที่พื้น แววตามองเธออย่างโหดเหี้ยม
“เธอหมายความว่าอย่างไร?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยพูดต่อ “พวกเราไม่ได้เป็นคนฆ่าเจี่ยงเนี่ยนเหยา แม้แต่ทางตำรวจเองก็ยังหาตัวฆาตกรตัวจริงไม่เจอเหมือนกัน”
“ตอนที่เจี่ยงเนี่ยนเหยาเกิดเรื่อง จี้จิ่งเชินยังอยู่ในคฤหาสน์อยู่เลย เพราะฉะนั้นไม่มีทางเป็นเขาได้อยู่แล้ว!”
เฟิงจิ้นส่ายหน้า
“เธอหลอกฉัน! จะต้องเป็นพวกเธอนั่นแหละที่เป็นคนฆ่าเธอ!”
เขาอยากจะขัดขวางไม่ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดต่อ แต่ตอนนี้แม้แต่แรงจะยืนเขายังไม่มีเลยเสียด้วยซ้ำ
เวินเที๋ยนเที๋ยนใช้สายตาที่เย็นชามองเขา
“ใครเป็นคนบอกว่าเจี่ยงเนี่ยนเหยาตั้งท้อง?”
เวลานี้เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงได้เข้าใจขึ้นมา
“ตอนนั้นที่ขึ้นศาล คุณรับผิดแทนเจี่ยงเนี่ยนเหยา นั่นก็เป็นเพราะเธอบอกว่าเธอตั้งท้องอย่างนั้นหรือ?”
เมื่อมองดูอาการเขาแล้วนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้เลยว่าเธอจะต้องเดาถูกเข้าแล้ว
“เจี่ยงเนี่ยนเหยาเธอไม่ได้ท้องตั้งแต่แรกแล้ว!”
“ตอนครั้งแรกที่เธอเอาเด็กในท้องออก หมอก็ชี้ขาดแล้วว่าเธอจะไม่สามารถตั้งท้องได้อีก! และจากผลการตรวจสภาพศพ ก็ไม่ได้มีร่องรอยสภาพของอาการตั้งท้องใดๆเลยด้วย!”
เธอมองเฟิงจิ้น ด้วยแววตาที่สงบนิ่งและเย็นชาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“คุณถูกหลอกแล้ว สิ่งที่คุณทำทั้งหมดตอนนี้ ล้วนแต่ถูกหลอกใช้ทั้งนั้น”
จู่ๆสีหน้าของเฟิงจิ้นก็ดูแข็งทื่อไปแล้ว
เขาส่ายหน้า ไม่กล้าจะเชื่อสิ่งที่ได้ยินนี้
“เป็นไปไม่ได้! เนี่ยนเหยาไม่มีทางหลอกฉัน!”
“แต่ความจริงคือเธอหลอกคุณไปแล้วไงคะ!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนทำลายความเพ้อฝันสุดท้ายของเขาลง “เธอตั้งท้องอีกไม่ได้! และแม้แต่ลูกของพวกคุณก่อนหน้านี้ ก็ถูกเธอเป็นคนทำลายเองกับมือ”
เฟิงจิ้นตกใจเสียจนทำอะไรไม่ถูก เขาร้องตะโกนออกมาอย่างสูญเสียการควบคุมไปเสียแล้ว
“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้! เธอกำลังหลอกฉัน! เธอจะต้องกำลังหลอกฉันแน่ๆ!”
“จริงหรือไม่จริง หลังจากที่คุณอ่านรายงานผลการวิเคราะห์คุณก็จะเข้าใจ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูสีหน้าท่าทางที่ดูตื่นตระหนกของเขาแล้วเอ่ยขึ้น “เจี่ยงเนี่ยนเหยาตายก่อนหน้านี้หนึ่งสัปดาห์ ช่วงเวลาที่คุณอยู่ในคุก เธอเคยมาหาคุณบ้างไหม? คุณเคยได้รับข่าวคราวอะไรบ้างหรือเปล่า?”
“ไม่มีใช่ไหม? นั่นก็เป็นเพราะว่าเธอรู้ว่าคุณหมดประโยชน์สำหรับเธอแล้ว จึงไม่ได้หลอกใช้คุณต่อ”
เฟิงจิ้นเบิกตากว้าง ไม่ขยับไปไหน
สิ่งที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยพูดมาทั้งหมดนั้น ได้ทำลายความเข้าใจของเขาก่อนหน้านี้ลงทั้งหมดโดยสิ้นเชิง
แต่หลังจากที่รอจนเขาปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดแล้วนั้น กลับอดที่จะรู้สึกสงสัยขึ้นมาไม่ได้
ตั้งแต่แรกเริ่ม ไม่คิดว่าเจี่ยงเนี่ยนเหยาจะหลอกเขา…..
เฟิงจิ้นส่ายหน้า ยังคงจะแก้ต่างให้ตัวเองและเจี่ยงเนี่ยนเหยาเช่นนั้น
“ไม่ จะต้องเป็นเพราะเธอยุ่ง…..ยุ่งมากต่างหาก…..”
ว่าแล้วแม้แต่เสียงของเขานั้นก็ค่อยๆลดต่ำลงๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองท่าทางของเขา แต่กลับไม่ได้มีความรู้สึกสงสารเลยแม้แต่นิดเดียว
“ถึงตอนนี้แล้วคุณถึงได้รู้ความจริงอย่างนั้นหรือ?”
“ไม่–”
และในขณะนี้เอง จู่ๆก็มีรถสองสามคันที่ขับตรงมาจากทางด้านนอก มาตรงด้านหน้าของพวกเขา
ประตูรถเปิดออก จงหลีพาคนรีบเดินลงมาจากรถ
เมื่อเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าแล้ว จึงชะงักเท้าไปด้วยความตกใจ แล้วรีบตะโกนบอกกับคนที่อยู่ทางด้านหลัง
“เร็วเข้า! ประธานจี้ได้รับบาดเจ็บ!”
และพอเวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นเขาแล้ว จึงกอดจี้จิ่งเชินที่อยู่ในอ้อมกอดเอาไว้แน่น ร้องไห้แล้วเอ่ยขึ้น “จี้จิ่งเชินได้รับบาดเจ็บค่ะ….ช่วยเขาด้วย! ช่วยเขาด้วยค่ะ!”
จงหลีพาคนเข้ามาแล้วรีบตรวจสอบบาดแผลบนร่างกายของจี้จิ่งเชิน เขามีสีหน้าที่จริงจัง แล้วให้คนที่มาด้วยนั้นประคองเขาขึ้นรถ
ในสายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นเหลืองเพียงแค่คนจากสถานีตำรวจเพียงหนึ่งคน จึงรีบตามไป
และเมื่อเพิ่งจะขึ้นรถไปนั้น ทันใดนั้นเองทางด้านหลังของเธอก็มีเสียงปืนดังขึ้น!
เธอหันกลับไปมอง เห็นร่างของเฟิงจิ้นนอนอยู่บนพื้น ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้าง ปืนหล่นอยู่ตรงข้างๆมือของเขา
และเขาก็หยุดหายใจไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เธอหันกลับมาแล้วรีบเอ่ยเร่งต่อ “เร็วๆหน่อยค่ะ เราไปโรงพยาบาลกันก่อน”
รถขับออกไปอย่างรวดเร็ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนจับมือของจี้จิ่งเชินเอาไว้แน่น เอ่ยพูดกับเขาอย่างต่อเนื่อง
“พี่จะต้องไม่เป็นอะไร…..จะต้องไม่เป็นอะไร……”
ขณะที่พูดไปนั้น น้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้ง
“ฉันเพิ่งจะเจอพี่เอง พี่จิ่ง….พี่เคยบอกแล้วว่าจะไม่ให้ต้องรออีกไง”
“พี่จะมาผิดคำพูดไม่ได้นะ”
เธอกำลังเอ่ยพูดกับจี้จิ่งเชิน แล้วก็กำลังปลอบใจตัวเองด้วยเช่นกัน
ตลอดทาง จี้จิ่งเชินไม่ได้ฟื้นขึ้นมาเลย
จนถูกส่งตัวเข้าไปในห้องผ่าตัดของโรงพยาบาลแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนเองก็ยังคงไม่ห่างไปไหน
เธอยืนอยู่ตรงด้านหน้าประตู มองดูประตูที่ปิดสนิทเป็นเวลานานไม่ขยับ
พ่อบ้านและแม่ครัวเมื่อได้ยินข่าวนี้แล้วจึงรีบตามมา มองดูท่าทางที่ตื่นตระหนกของเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วจึงรีบเดินเข้ามาหา
“คุณคะ คุณ…..”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นมามองพวกเขา
ยังไม่ทันได้เอ่ยพูดอะไร เธอก็ร้องไห้ขึ้นมาก่อนแล้ว
“ฉันทำร้ายเขา ฉันทำร้ายพี่จิ่ง……”